Στις 8 Απριλίου του 2001, στο Αθηναϊκό «Βήμα», δημοσιεύτηκε μία επιφυλλίδα του πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γ. Μπαμπινιώτη, με τίτλο «Η δύναμη της Παιδείας και της Ηθικής». Ήταν η εποχή του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας – Κύπρου και στο άρθρο του αυτό ο Πρύτανης εξηγούσε ότι ο «ενιαίος αμυντικός χώρος» Ελλάδας – Κύπρου είναι μεν «ορθή και απαραίτητη πολιτική», αλλά αυτό που ακόμα περισσότερο χρειάζονται ο Ελληνισμός Ελλάδας και Κύπρου είναι η αναβάθμιση της Παιδείας και η δημιουργία ενός «ενιαίου πνευματικού χώρου».
Σε ανάλογα συμπεράσματα σχετικά με τη δύναμη της Παιδείας είχαν φτάσει κι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι, πριν από τον Πρύτανη, όταν διέγνωσαν κατά τα χρόνια της Αγγλοκρατίας ότι για να «αντέξει» o Ελληνισμός στην Κύπρο, εν μέσω Εγγλέζων και Τούρκων, χρειαζόταν Παιδεία. Κι έτσι, ειδική μυστική επιτροπή στο Ελλαδικό Υπουργείο Παιδείας, αποτελούμενη από φωτισμένους πνευματικούς ανθρώπους, αξιοποιώντας σχετική συμφωνία λόγω τεράστιας έλλειψης γηγενών εκπαιδευτικών, έδινε ποικίλα κίνητρα και έστελλε στην Κύπρο κατά στρατιές και άκρως επιλεκτικά την αφρόκρεμα των Ελλαδιτών δασκάλων και καθηγητών. Φρόντιζε έτσι για πάρα πολλά χρόνια ώστε η παιδεία στην Κύπρο να «παράγει» ανθρώπους σαν τον Κυριάκο Μάτση, το Φώτη Πίττα και πολλούς άλλους. Οι λόγοι που το ίδιο το κράτος των Αθηνών, που είχε στηρίξει την Παιδεία στην Κύπρο, δεν κατάφερε κατά τις ίδιες περίπου χρονικές περιόδους και έκτοτε να πράξει το ίδιο και στην Ελλάδα, είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία.
Ο Μάτσης κι ο Αυξεντίου ήταν τα «προϊόντα» μίας τέτοιας παιδείας. Η σημερινή γενιά των 70άρηδων, που στα νιάτα της γέννησε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, είναι «προϊόν» μίας τέτοιας παιδείας. Η σημερινή νεοελληνική νεολαία που καίει την Αθήνα αποτελεί το παράγωγο μιας άλλης παιδείας. Η σημερινή νεοελληνική νεολαία δείχνει «να θέλει αλλά να μην μπορεί». Ορθώς αντιδρά, γιατί τα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα βοούν, αλλά δεν έχει την παιδεία για να αντιδράσει όπως πραγματικά θα έπρεπε.
Kοιτούμε γύρω μας στην Κύπρο τις γενιές των 60άρηδων και των 70άρηδων, στο οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον και διαπιστώνουμε ότι δεν αποτελεί τυχαία συγκυρία το πώς έστησαν τις οικογένειές τους και το πώς κινήθηκαν κοινωνικά. Είναι ολοφάνερο ότι ο «βίος και η πολιτεία» τους ήταν το αποτέλεσμα μιας σωστής Παιδείας. Το πρόβλημα στην Ελλάδα έχει ήδη λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να συνειδητοποιήσει αυτό που όλοι παραδέχονται: ότι η Κύπρος ήδη ακολουθεί με γοργούς ρυθμούς. «Ο Τάσσος ανήκε στη ‘χρυσή γενιά’ του Παγκυπρίου Γυμνασίου που γέννησε τον αγώνα της ΕΟΚΑ», γράφτηκε προ εβδομάδων στην Αθηναϊκή Καθημερινή… Θα συμπληρώναμε εμείς ότι τέτοια σχολεία υπήρχαν πολλά και στην υπόλοιπη Κύπρο και σμίλευσαν ανθρώπους σαν τον Παλληκαρίδη και τον Κάρυο, από την Πάφο μέχρι την Αμμόχωστο. Ας αναλογιστούμε, όμως, τι είδους αυριανούς ηγέτες θα αναδείξει η σημερινή παρακμάζουσα νεοελληνική Κυπριακή κοινωνία και η παιδεία που παρέχει;
To Yπουργείο Παιδείας ας κοιτάξει κατάματα την παρακμάζουσα νεοελληνική Κυπριακή κοινωνία μας και ας ασχοληθεί με το μείζον πρόβλημά της: την αναβάθμιση της παιδεία της και τα διά της παιδείας πρότυπα που αυτή η κοινωνία προβάλλει. Η σωστή Παιδεία θα αναδείξει εμπνευσμένη ηγεσία, η οποία λόγω ακριβώς της παιδείας της θα αντιλαμβάνεται ότι μόνο με διαρκώς αναβαθμιζόμενη παιδεία θα συνεχίσει να αποτελεί η νεολαία φυτώριο ανάδειξης άξιας διάδοχης ηγετικής ομάδας. Σε περιόδους όπως τις σημερινές που η κρίση ακουμπά όλο τον κοινωνικό ιστό, η ανάγκη για «καλύτερη Παιδεία» γίνεται αντιληπτή ακόμα και σε κοινωνίες με πολύ λιγότερη σήψη και παρακμή από τη δική μας.
Σταύρος Δράκος Νοσοκομείο Πανεπιστημίου Γιούτα, ΗΠΑ, Διδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Αθηνών, stavros.drakos@hmbg.utah.edu
Πηγή: SigmaLive
Περιοδικον Ποικιλης Υλης 