Ερωτικό κάλεσμα.

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν’ ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις , έλα να τ’ ακούσουμε μαζί.

Από τη συλλογή «Τα αντικλείδια»

Μενέλαος Λουντέμης

Η ποίηση των φίλων

Για να κλειδώσουμε σιωπές

Πολύ την παρέα σου θα ήθελα
σήμερα
Σήμερα που σε έπλασα στην σκέψη μου
σε θέλησε η καρδιά μου
μια συντροφιά στο πλάι μου
και ένα φιλί γλυκό
αληθινό
αργό κ λυπημένο
για όλου του κόσμου τα φιλιά
που στάθηκαν στα χείλη
για τα φιλιά τα ορφανά
στην γλύκα της αγάπης
για αυτά που βιάστηκαν
γοργά που δόθηκαν
γοργά που τέλειωσαν
Σήμερα θέλω το φιλί αργό
ζεστό
βασανισμένο
για να σφραγίζουν οι ψυχές
για να ακουμπήσουν οι καρδιές
εδώ
πα’ στων χειλιών την άκρη
για να κλειδώσουμε σιωπές
του ονείρου κ της σκέψης
για ν αρμενίζουμε μαζί
με τα πανιά ανοιγμένα

ΠΗΓΗ

Άνοιξη

Ο Μάρτης φέρνει παγωμένες φωτιές.
Στο άνυδρο φως με βυθίζει ένας
γερμανικός χειμώνας.

Η Άνοιξη είναι μια ορχήστρα χρωμάτων
κι εγώ ο σκοτεινός θεατής
άγνωστος μέσα στο πυκνό ψύχος,
παρατηρώντας την επιδρομή της εσπέρας
στα οροπέδια τ’ ουρανού.

Η Άνοιξη είναι το αίμα των ποταμών
που ορμούν με τη μανία της νιότης μου —
ο θάνατος στην εκτυφλωτική ορμή του.

Η Άνοιξη είναι ένα εμβατήριο τίγρεων
που κομματιάζει το μυαλό μου
καθώς ανθίζει το ατσάλινο φως.

Αναστάσης Βιστωνίτης

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)

ΠΗΓΗ