Η ιστορία του στηθόδεσμου

Η ιδέα της κάλυψης και συγκράτησης του γυναικείου στήθους γεννήθηκε για πρώτη φορά πριν από χιλιάδες χρόνια, στην Ελλάδα. Στην  Μινωϊκή Κρήτη, πριν από 4.500 χρόνια, εμφανίστηκαν τα πρώτα φορέματα με ενσωματωμένο ένα είδος στηθόδεσμου, που συγκρατούσε το στήθος. Όμως, όχι μόνο δεν το κάλυπτε, αλλά αντιθέτως το αναδείκνυε, αφήνοντάς το εκτεθειμένο στην κοινή θέα.

Ένα άλλο είδος στηθόδεσμου, που ονομαζόταν απόδεσμος ή μαστόδετον, χρησιμοποιήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα από τις γυναίκες που συμμετείχαν σε αθλητικούς αγώνες, όπου αυτό επιτρεπόταν, όπως στη Σπάρτη. Λέγεται ότι εφευρέθηκε από τους άντρες, προκειμένου το γυναικείο σώμα να μοιάζει περισσότερο με το αντρικό, περιορίζοντας το στήθος.  Από τον 5o έως τον 2o αιώνα π.Χ. η μόδα σε Ελλάδα και Ρώμη ήθελε τις γυναίκες με μικρό στήθος. Για να εμποδίσουν την ανάπτυξή του, έδεναν σφιχτά το σώμα τους με μία ζώνη, η οποία αιώνες αργότερα μετεξελίχθηκε στον κορσέ.

Παρότι άκομψος και άβολος, ο στηθόδεσμος που δημιούργησε το 1859 ο αμερικανός Χένρι Λέσερ από το Μπρούκλιν ήταν ο πρώτος που είχε ως στόχο να τονίσει και να μορφοποιήσει το γυναικείο στήθος. Ο πρώτος σύγχρονος στηθόδεσμος -ένα εσώρουχο, αποτελούμενο από δύο μέρη- δημιουργήθηκε τριάντα χρόνια αργότερα, στις 30 Μαΐου του 1889, από τη γαλλίδα Ερμίν Καντόλ. Το κάτω μέρος ήταν ένας κορσές για τη μέση, ενώ το πάνω στήριζε το στήθος με δύο υφασμάτινες λωρίδες που δένονταν στους ώμους. Από το 1907 το πάνω μέρος άρχισε να πωλείται ανεξάρτητα, με το όνομα soutien-gorge (στήριγμα στήθους).

Παρότι το όνομα παραμένει το ίδιο έως σήμερα, η εξέλιξη του σουτιέν υπήρξε μεγάλη. Μία από τις πρώτες καινοτομίες ήταν η εισαγωγή του μεγέθους για καλύτερη εφαρμογή σε κάθε τύπο σώματος, ενώ η πιο πρόσφατη είναι ο εφοδιασμός του με αντλία αέρα, που χαρίζει περισσότερο όγκο…

Πηγή

Ενθύμιον Κερύνειας!

Κύπρος: « Ενθύμιο Κερύνειας», έκθεση και έκδοση για την ιστορία της κατεχόμενης πόλης της Κύπρου.

Η ιστορία της γραφικότερης πόλης της Κύπρου, της Κερύνειας, η οποία από το 1974 βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, αποτυπώνεται σε έκθεση σπάνιου φωτογραφικού υλικού, λιθογραφιών , καρτ-ποστάλ, χαρτών, εφημερίδων, ζωγραφικών πινάκων και άλλων ντοκουμέντων, που οργανώνει στη Λευκωσία μέχρι τις 20 Ιουνίου το Πολιτιστικό Κέντρο της Marfin-Laiki Bank. Στα εγκαίνια της έκθεσης, που έγιναν πριν από μερικές μέρες, παρουσιάστηκε και η άρτια δίγλωση έκδοση του Πολιτιστικού Κέντρου ς της Marfin-Laiki Bank «Ενθύμιον Κερύνειας», την οποία επιμελήθηκε ο μελετητής και συλλέκτης κ. Σταύρος Γ. Λαζαρίδης.

Η έκθεση και η έκδοση για την Κερύνεια δίνουν συνέχεια σε μια σειρά από παρόμοιες αξιόλογες πρωτοβουλίες του Πολιτιστικού Κέντρου της Marfin-Laiki Bank στον μεγάλο και σημαντικό τομέα της προβολής της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς της Κύπρου και του λαού της. Τα τελευταία 25 χρόνια, το Πολιτιστικό Κέντρο έχει εκδώσει και παρουσιάσει σε εκθέσεις φωτογράφους όπως τον Θεόδουλο Τουφεξή, τον Λεοπόλδο Γκλάζνερ, τον Χαϊγκάζ Μανγκοϊάν, τον Σπύρο Χαρίτου, τον Εδουάρδο Βοσκεριτζιάν, τον Κυρακός Ζαρταριάν, τον Βαχάν Αβεντισσιάν, αλλά και καλλιτέχνες – απεσταλμένους των Άγγλων αποικιοκρατών, όπως τον John Thomson και τον Ιωάννη Π. Φώσκολο, που εργάστηκαν κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και χωρίς τις ευκολίες της σύγχρονης τεχνολογίας, για να αποτυπώσουν την πραγματικότητα της εποχής τους. Μέσα από το έργο τους απαθανάτισαν τοπία και ανθρώπους, αρχαία μνημεία και εκκλησίες, ασχολίες των κατοίκων, ήθη και έθιμα, μεταφέροντας στις επόμενες γενιές τις εικόνες και τις συνθήκες της εποχής τους.

Το Πολιτιστικό Κέντρο της Marfin Laiki Bank ξεκίνησε μία προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας των πόλεων της Κύπρου, με τη σειρά «Ενθύμιον». Το πρώτο βιβλίο της σειράς, που εκδόθηκε το 1999, ήταν αφιερωμένο στην Αμμόχωστο.

Μέσα από την παρούσα έκθεση και έκδοση, που καλύπτουν την περίοδο από το 7000 π.Χ μέχρι την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, προβάλλονται όχι μόνο η διαδρομή της Κερύνειας μέσα στους αιώνες, αλλά αναδύεται και μια πόλη τρυφερή, ανθρώπινη, γραφική και ρομαντική.

«Μια πόλη πόλος έλξης γι΄ αυτούς, που την γνώρισαν στις εποχές της δόξας της, αλλά και για τους άλλους, που θα ήθελαν να την γνωρίσουν, όπως ήταν τότε, έστω και μέσα από την έκθεση και την έκδοση», υπογράμμισε στα εγκαίνια η υπουργός Εργασίας της Κύπρου Σωτηρούλα Χαραλάμπους.

Ο αντιπρόεδρος της Marfin-Laiki Bank Νεοκλής Λυσάνδρου, σε ομιλία του, εξέφρασε την πεποίθηση ότι με όλη τη νοσταλγία, που προκαλεί η ανάμνηση της Κερύνειας μιας προηγούμενης εποχής, η σημερινή παρουσίαση δεν είναι μια αναφορά «σε περασμένα μεγαλεία» είτε σε ένα «χαμένο παράδεισο». Είναι μια ζωντανή πρόκληση, « είναι το όραμα για την Κερύνεια του αύριο και την Κύπρο του αύριο. Μια Κύπρο ελεύθερη, ενωμένη, ευρωπαϊκή, ειρηνική και ευημερούσα», τόνισε ο κ. Λυσάνδρου.

Για την έκθεση και την έκδοση παραχώρησαν υλικό από τις φωτογραφικές συλλογές τους οι κυρίες Στέλλα Σπύρου και Ρήνα Κατσελλή, καθώς και το Λεβέντειο Μουσείο Λευκωσίας.

Στην εισαγωγή της έκδοσης « Ενθύμιο Κερύνειας» ο επιμελητής της Σταύρος Γ Λαζαρίδης σημειώνει ότι εξ αιτίας των εύφορων εδαφών και των άφθονων νερών από τα γειτονικά βουνά, η επαρχία της Κερύνειας κατοικείται αδιαλείπτως από τη Νεολιθική Εποχή έως τη σύγχρονη με ακμάζουσες κοινότητες, όπως μαρτυρούν τα ίχνη αρχαίων οικισμών, τάφων, μνημείων και ιστορικών αρχείων.

Κατά τη Βυζαντινή περίοδο υπήρχαν τείχη γύρω από την πόλη και στις οχυρώσεις της συμπεριλαμβάνονταν μια σειρά από πύργους στη δυτική πλευρά και το κάστρο στην ανατολική πλευρά του λιμανιού.

Οι οχυρώσεις αυτές βελτιώθηκαν σημαντικά από τους Λουζινιανούς που πρόσθεσαν ένα καινούργιο συμπαγές τείχος στα νότια και ξανάκτισαν από τα θεμέλια τη νότια και την ανατολική πτέρυγα του κάστρου. Το κάστρο ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο από τους Ενετούς, οι οποίοι πρόσθεσαν ογκώδεις πύργους και προμαχώνες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προστατέψουν την Κερύνεια από τον επικείμενο κίνδυνο μιας εισβολής από τους Τούρκους.

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ

Ελάχιστοι ταξιδιώτες αναφέρονται στο λιμάνι της Κερύνειας κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας, αφού αυτό βρισκόταν έξω από τις θαλάσσιες οδούς των πλοίων που εξυπηρετούσαν τις γραμμές μεταξύ Ευρώπης και Αγίων Τόπων. Τα χρόνια εκείνα το λιμάνι χρησιμοποιείτο κυρίως από μικρά καράβια που το συνδέανε με τα αντίστοιχα της ακτής της Μικράς Ασίας.

Μια από τις σημαντικότερες πηγές πληροφοριών για την Κύπρο κατά τα τέλη του 18ου αιώνα είναι το βιβλίο «Ταξίδια στο νησί της Κύπρου» του διακεκριμένου Ιταλού αβά Τζιοβάνι Μαρίτι, που έζησε στην Κύπρο μεταξύ του Φεβρουαρίου του 1760 και του φθινοπώρου του 1767 ως αξιωματούχος των αυτοκρατορικών προξενείων της Τοσκάνης. Σχετικά με την Κερύνεια γράφει τα παρακάτω:

«Η πόλη και το φρούριο της Κερύνειας βρίσκονται περίπου είκοσι μίλια από την Λευκωσία. Η πόλη είναι αραιοκατοικημένη. Οι σχισματικοί Έλληνες, που αποτελούν τον χριστιανικό πληθυσμό του νησιού, έχουν εδώ μία εκκλησία που είναι και η έδρα του επισκόπου και οι Τούρκοι ένα τζαμί. Η διοίκηση ασκείται από έναν διοικητή και έναν δικαστή. Οι κάτοικοι καλλιεργούν τη γη που υπάρχει τριγύρω, η οποία τους αποδίδει ένα καλό εισόδημα για τον κόπο τους, αφού οι πολλές πηγές που υπάρχουν στην περιοχή την κάνουν μια από τις πιο εύφορες της Κύπρου. Παράγει σιτάρι, κριθάρι, μετάξι, βαμβάκι, λάδι και χαρούπια. Κάθε χρόνο ολόκληρα φορτία με χαρούπια στέλνονται στην Αλεξάνδρεια.

Κοντά στο φρούριο είναι το λιμάνι, ή μάλλον μια λεκάνη που είναι τόσο μεγάλη απλώς για να δέχεται δύο ή τρία μικρά σκάφη. Εδώ γίνεται η επιβίβαση για την Καραμανιά και το ταξίδι διαρκεί επτά ή οκτώ ώρες. Αυτή η διαδρομή διευκολύνει πολύ το νησί, αφού μέσω αυτής δέχεται τακτικά την αλληλογραφία από την Κωνσταντινούπολη και την Ευρώπη γενικότερα:  Δύο γαλλικά καΐκια είναι διαρκώς ναυλωμένα για αυτόν το σκοπό. Άλλα σκάφη που διεξάγουν εμπόριο, κυρίως χαρουπιών, σε αυτή την πλευρά του νησιού σταθμεύουν στην ανοιχτή θάλασσα περίπου τρία μίλια από την ακτή. Η αποβίβαση είναι δύσκολη και δυνατή μόνο το καλοκαίρι. Από τις ακτές της Κερύνειας είναι ορατή η Καραμανιά και είναι δυνατόν να δεις τα φώτα της απέναντι ακτής, τα οποία χρησιμοποιούνται ως σινιάλα όταν τυγχάνει να βρίσκονται τα δύο πλοιάρια στην ίδια ακτή και υπάρχουν επιβάτες στην απέναντι».

Όπως αναφέρεται στην έκδοση «Ενθύμιο Κερύνειας» την εποχή της Αγγλοκρατίας, εκπρόσωποι των κατοίκων της Κερύνειας επισκέφθηκαν τον Ύπατο Αρμοστή το 1882 με αίτημα τη βελτίωση του λιμανιού για να μπορεί να δέχεται μεγάλα σκάφη. Μετά τις εισηγήσεις του μηχανικού της κυβέρνησης Σάμιουελ Μπράουν και τις προτάσεις που υποβλήθηκαν στην έκθεση ενός άλλου διακεκριμένου Άγγλου μηχανικού, του Τζων Κούντ, η αποικιακή κυβέρνηση ενέκρινε το ποσό των £8.284 για τη βελτίωση του λιμανιού. Οι εργασίες έγιναν μεταξύ του 1886 και του 1893 με την απασχόληση του φθηνού εργατικού δυναμικού των φυλακισμένων του νησιού, οι οποίοι πληρώνονταν μόνο ένα χάλκινο γρόσι ημερησίως.

Τα βελτιωτικά έργα στο λιμάνι της Κερύνειας έγιναν δεκτά με πολύ σκεπτικισμό και επικρίσεις και αρκετοί σύγχρονοι εξέφρασαν ανοιχτά την αποδοκιμασία τους, ισχυριζόμενοι ότι το λιμάνι ήταν ακόμα πιο επικίνδυνο από παλιά και αναμφισβήτητα τα χρήματα έπρεπε να είχαν δαπανηθεί σε άλλα λιμάνια του νησιού.

TO ΚΑΣΤΡΟ THΣ KEPYNEIAΣ

Το κάστρο της Κερύνειας, ένα από τα παλαιότερα και σημαντικότερα μνημεία της εποχής των Λουζινιανών, είναι ταυτόχρονα και περίλαμπρο οικοδόμημα, που διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην ιστορία του μεσαιωνικού βασιλείου. Διατηρείται δε σε εξαιρετική κατάσταση εξ αιτίας του γεγονότος ότι είναι το μοναδικό φράγκικο κάστρο που ποτέ δεν αλώθηκε δια της βίας.

Η ακριβής χρονολογία της κατασκευής του, στη σημερινή μορφή, δεν είναι γνωστή. Εντούτοις σίγουρα κτίσθηκε στην αρχή της φραγκοκρατίας, μεταξύ του 1192 και του 1211. Στη διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας του το κάστρο πολιορκήθηκε πολλές φορές, αλλά δεν υπέκυψε ποτέ στα όπλα.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, πολλοί φυλακισμένοι περιωπής πέθαναν στα μπουντρούμια του φρουρίου της Κερύνειας και θάφτηκαν στο γειτονικό ναό του Αγίου Αντωνίου.

Μέσα στο κάστρο βρίσκεται το «αρχαίο καράβι της Κερύνειας», το οποίο εντόπισε το 1965 έξω από το λιμάνι και σε βάθος 30 περίπου μέτρων ο δύτης Ανδρέας Καριόλου. Το 1967, μετά από πρόσκληση του Τμήματος Αρχαιοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας έφθασε στην Κύπρο μια διεθνής επιστημονική ομάδα με ειδίκευση στην ενάλια αρχαιολογία. Επικεφαλής της ομάδας ήταν ο Michael Katzev από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας (Η.Π.Α.). Η αποστολή χρειάστηκε πέντε περίπου χρόνια για να καταφέρει να ανελκύσει και να συντηρήσει το ναυάγιο.

Το «αρχαίο καράβι» είχε μήκος 14,75 μέτρα και πλάτος 4,30 μέτρα και ταξίδευε από τα νησιά του Αιγαίου ή τα παράλια της Ιωνίας και έφτανε μέχρι την Κύπρο και πιθανόν και τη Συρία. Το καράβι ταξίδευε στα μέσα του 4ου αι. π. Χ. περίπου, κατά την εποχή δηλαδή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του.

ΤO KAΣTPO TOY AΓIOY IΛAPIΩNA

Άλλο σημαντικό μνημείο είναι το κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα, στην οροσειρά του Πενταδακτύλου, επίσης γνωστό και με το όνομα «το κάστρο του Θεού της αγάπης». Θεωρείται ως το σπουδαιότερο από όλα τα μεσαιωνικά κάστρα του νησιού και η καταπληκτική αρχιτεκτονική του το καθιστά ένα από τα πιο εντυπωσιακότερα μνημεία του Μεσαίωνα, που σώζονται ακόμη στην ανατολική Μεσόγειο.

Το όνομα του κάστρου αποδίδεται στον Ιλαρίωνα τον μέγα o οποίος είχε το ερημητήριο του εδώ. Σύμφωνα με την παράδοση, ο άγιος ήλθε στην Κύπρο από την Αίγυπτο αναζητώντας ένα κατάλληλο ησυχαστήριο για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μετά το θάνατό του, πιστοί απ’ όλα τα μέρη του νησιού έρχονταν εδώ για να επισκεφθούν το ερημητήριο του αγίου και να προσκυνήσουν τον τάφο του ή για να θεραπευτούν από τις αρρώστιες από τις οποίες υπέφεραν. Τελικά κτίστηκε στο μέρος αυτό εκκλησία που λίγο αργότερα μετατράπηκε σε μοναστήρι. Το κάστρο είναι επίσης γνωστό με την ονομασία το «κάστρο του Θεού της αγάπης». Στην αρχαιότητα η περιοχή ήταν γνωστή ως «Δίδυμος», από τις δύο βουνοκορφές του Πενταδάκτυλου. Οι πρώτοι Φράγκοι που έφθασαν εδώ απέδωσαν λανθασμένα το όνομα στην λατρεία της Αφροδίτης και στην άγνοιά τους υιοθέτησαν το όνομα «Θεός της αγάπης». Στον Μεσαίωνα αποδίδεται και ο μύθος ότι το κάστρο ήταν κάποτε η κατοικία του Θεού του έρωτα.

Η ιστορία του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα ανάγεται στο 1228, όταν ο Ιωάννης ο Ιβελίνος, ο αντιβασιλέας του βασιλείου των Λουζινιανών, μετέτρεψε το βυζαντινό μοναστήρι που υπήρχε τότε σε αυτή τη θέση σε ένα οχυρωμένο κάστρο προκειμένου να προστατέψει από τον εχθρό τον ανήλικο βασιλιά Ερρίκο Α΄ και τη βασιλική οικογένεια. Εκείνα τα χρόνια ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ προσπαθούσε να εδραιώσει την κυριαρχία του στην Κύπρο και να επιβάλει την εξουσία του στον ανήλικο βασιλιά του νησιού.

Το κάστρο αποτελείται από τρία ξεχωριστά τμήματα που κτίστηκαν στις αρχές του 13ου αιώνα. Το εξωτερικό τείχος περικλείει όλη την κορυφή του βουνού και έχει εννιά πύργους. Το μεσαίο τμήμα αποτελείται από διάφορα κτήρια, τα δωμάτια των οποίων συνδέονται μεταξύ τους με μικρά σκαλοπάτια και εδώ βρίσκεται και το βυζαντινό παρεκκλήσι που ανήκε αρχικά στο μοναστήρι του Αγ. Ιλαρίωνα. Στο τρίτο τμήμα βρίσκονται τα διαμερίσματα της βασιλικής οικογένειας και το σημαντικότερο αρχιτεκτονικό στοιχείο του κάστρου, το «παράθυρο της βασίλισσας», με τα πέτρινα καθίσματα του απ’ όπου παρακολουθούσαν την κίνηση κάτω από το κάστρο.

ΤO ABAEIO TOY MΠEΛΛAΠAΪΣ

Το αβαείο του Μπέλλαπαϊς είναι αναμφισβήτητα το ωραιότερο αρχιτεκτονικό γοτθικό οικοδόμημα της εποχής των Λουζινιανών που υπάρχει στην Κύπρο. Είναι ένα από τα μοναδικά μνημεία μοναστικής αρχιτεκτονικής της ανατολικής Μεσογείου που σώζονται μέχρι σήμερα και μπορεί να συγκριθεί μόνο με παρόμοια μοναστήρια στην Ισπανία και στην Ιταλία. Είναι κτισμένο σε μια μαγευτική τοποθεσία στα βόρεια όρη του Πενταδάκτυλου με θέα προς τις ακτές της Κερύνειας, τα δε επιβλητικά του κτήρια είναι ορατά από τα περισσότερα σημεία της πόλης της Κερύνειας.

Το αβαείο ήταν γνωστό με διάφορα ονόματα, όπως Abbaye de la Pais (το Αβαείο της Ειρήνης) και Abbaye Blanche (το Άσπρο Αβαείο), όνομα που έχει την προέλευσή του από το λευκό ράσο που φορούσαν οι καλόγεροι του τάγματος του Αγίου Νορβέρτου. Όταν η εκκλησία του Μπέλλαπαϊς δόθηκε στους Ορθόδοξους, αυτοί την αφιέρωσαν στην «Παναγία την Ασπροφορούσα» για να τιμήσουν την παράδοση του λευκού ενδύματος που φορούσαν οι Λατίνοι μοναχοί του αβαείου.

Το 1570, οι Οθωμανοί κατακτητές λεηλάτησαν και κατέστρεψαν το μοναστήρι..

Η εκκλησία του Μπέλλαπαϊς δόθηκε στην Ορθόδοξη εκκλησία, ενώ τα υπόλοιπα κτήρια του αβαείου οι Οθωμανοί τα μετέτρεψαν σε στάβλους για τα άλογά τους.

Από το 1974, όταν οι Ελληνοκύπριοι εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους, η Εκκλησία και ό,τι διασώζεται από το Αβαείο λειτουργούν ως μουσεία υπό τον έλεγχο του παράνομου τουρκοκυπριακού καθεστώτος.

Πηγή: ΑΠΕ

Η ιστορία του Εθνικού κήπου.

Ο Εθνικός Κήπος, που αποτελεί το πρώτο διακοσμητικό πάρκο της νεότερης Ελλάδας, σχεδιάστηκε για να περιβάλει τα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα, τη σημερινή Βουλή. Η βασίλισσα Αμαλία είχε εκδηλώσει την επιθυμία να δημιουργήσει έναν κήπο αντάξιο των Ευρωπαϊκών. Η περιοχή ήταν κατάξερη και βραχώδης και για να μεταμορφωθεί απαιτήθηκαν μεγάλα χρηματικά ποσά και πολλοί εργάτες. Τις πρώτες φυτευτικές εργασίες οργάνωσε και επέβλεψε ο Βαυαρός γεωπόνος Σμάρατ, τον οποίο είχε στείλει από το Μόναχο ο πατέρας του Όθωνα και βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος. Ο Σμάρατ καταγράφηκε στην Ελληνική Ιστορία ως ο πρώτος ειδικός που δημιούργησε κηποτεχνικά έργα. Η διαμόρφωση και φύτευση του Κήπου γινόταν τμηματικά, με αποτέλεσμα ο εγκαταλελειμμένος από αιώνες χώρος να αποκτήσει και πάλι ζωντάνια.

Το φυτευτικό υλικό με 15.000 καλλωπιστικά φυτά μεταφέρθηκε από τη Γένοβα με το βοηθητικό πλοίο του στόλου «Φοίνιξ» το 1839, ενώ συμπληρωματικά φυτεύτηκε κι ένας μικρός αριθμός αυτοφυών ειδών, που μετέφερε από την Εύβοια και το Σούνιο ο Πρώσος γεωπόνος Σμιτ, που βοηθούσε τον Σμάρατ.

Οταν η επιτροπή αρχιτεκτόνων – πολεοδόμων του ρυμοτομικού σχεδίου Αθηνών αποφάσισε το 1846-1847 να επεκτείνει τον Εθνικό Κήπο στην έκταση που περικλείεται από τις λεωφόρους Β. Ολγας, Β. Αμαλίας, Β. Σοφίας, Ηρώδου Αττικού, παρουσιάστηκε η ανάγκη ενός ειδικού με ιδιαίτερη πείρα στην αρχιτεκτονική κήπων και ως καταλληλότερος κλήθηκε ο Γάλλος κηποτέχνης Μπαρό.

Οι Ελληνες μπορεί να έλεγαν το ψωμί ψωμάκι αλλά ο Κήπος φούντωνε και πρασίνιζε. Η συντήρησή του στοίχιζε πανάκριβα. Ο Γάλλος συγγραφέας Ε. Αbout αναφέρει στο βιβλίο «La Grece Contemporaine» το 1854, ότι ένας θάμνος κόστιζε 2 δρχ, το ημερομίσθιο είχε 2,5 δρχ. και μια παροχή νερού 200 δρχ. ετησίως. Το 1854, με την ολοκλήρωση του βασικού κηποτεχνικού σκελετού, ο Μπαρό επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη για να δημιουργήσει τους ξακουστούς κήπους του Ντολμά Μπαχτσέ. Επί 30 χρόνια τη Διεύθυνση του Κήπου ανέλαβε ο Σμιτ, που αντικατέστησε τον Μπαρό. Εψαξε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό να βρει τα καταλληλότερα φυτά για τις συνθήκες της Αττικής, συμπληρώνοντας έτσι τη φύτευση μέχρι τα σημερινά όρια. Οι χρονικογράφοι της εποχής έγραφαν: «Τις κηποτεχνικές εργασίες επέβλεπε εξ εγγυτάτης αποστάσεως η Βασίλισσα Αμαλία».

Το 1868 εγκαταστάθηκε στη ΒΑ γωνία του Κήπου η τότε Βασιλική και μετέπειτα Προεδρική Φρουρά, παραμένοντας εκεί μέχρι σήμερα. Κατά την περίοδο που ακολούθησε, κατασκευάσθηκε θερμοκήπιο, ψυχρές σέρρες προστασίας φυτών, θερμοσπορεία και δημιουργήθηκε ο πυρήνας μικρής ζωοπτηνολογικής συλλογής. Ο Νικόλαος Ταμβάκης περιγράφει στον «Κατάλογο Καλλωπιστικών Φυτών Εθνικού Κήπου»: «Γύρω στα 1900, ο Κήπος είχε φθάσεισε ικανοποιητικό επίπεδο από απόψεως αισθητικής και λειτουργικότητας. Το 1923 χαρακτηρίσθηκε Κρατικός Δημόσιος Κήπος και έκτοτε μένει ανοικτός από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Το 1926 μικρή λουρίδα θυσιάστηκε και πολλά δένδρα κόπηκαν για να διαπλατυνθεί και ευθυγραμμισθεί η λεωφόρος Β. Αμαλίας».

Με το Νομ. Διάταγμα του 1927 καθιερώθηκε και η ονομασία του «Εθνικός Κήπος». Αν η περίοδος 1839-1882 χαρακτηρίσθηκε ως η εποχή της εγκατάστασης των βασικών φυτικών μορφών του και της δημιουργίας του κηποτεχνικού σκελετού του, η περίοδος 1927-1940 θα πρέπει να χαρακτηρισθεί εποχή διάσωσης, σταθεροποίησης, αλλά και βασικής αλλαγής της λειτουργίας του, από μεγάλο ιδιωτικό κήπο σε δημόσιο πάρκο. Με λίγα λόγια, ο λαός αποκτά τα «βουλεβάρτα» του, για να βολτάρει εκεί που κάποτε οι κυρίες της αυλής γελούσαν ανέμελες.

Κι έρχεται η εποχή της Κατοχής με καταστρεπτικές συνέπειες για τον Κήπο. Οι προσπάθειες για την ανασυγκρότησή του κράτησαν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ο τρόπος φύτευσης και η τοπιοαρχιτεκτονική του διαρρύθμιση δίνουν στον Εθνικό Κήπο τον χαρακτήρα του ρομαντικού, γραφικού ή αγγλικού ρυθμού κήπων, προσαρμοσμένου στις Ελληνικές συνθήκες και συμπληρωμένου στα νεώτερα χρόνια με στοιχεία Γαλλικού ή κλασικού ρυθμού.

Σήμερα, οι επισκέπτες του Εθνικού Κήπου μπορούν να επισκεφθούν το Βοτανικό Μουσείο, την Παιδική Βιβλιοθήκη, αλλά και τις Λίμνες, τις Πέργκολες, το Ρωμαϊκό μωσαϊκό δάπεδο, το Ηλιακό ρολόι, το Φυτώριο και την Προεδρική Φρουρά -σημαντικά τμήματα συνδεδεμένα με τη νεώτερη πολιτισμική ιστορία της χώρας. Αξίζει να αναφερθεί ακόμα ότι στον Εθνικό Κήπο κατασκευάστηκαν τα δύο πρώτα θερμοκήπια της Ελλάδας, ενώ το 1860 ανακαλύφθηκε από κάτω ένα αρχαίο υδραγωγείο από τα χρόνια του Πεισιστράτου. Τα αιωνόβια φυτά είναι εκείνα κυρίως που μας συνδέουν με το μακρινό παρελθόν.

Γρηγόρης Xαλιακόπουλος

Πηγή: ΕΘΝΟΣ, φωτογραφίες http://www.trivago.gr

helectra

Φάρμα παραγωγής προϊόντων από γάλα γαϊδάρου.

«Χρυσοφόρες» οι δουλειές του…«Κυρ Μέντιου» στη μοναδική φάρμα παραγωγής προϊόντων από γάλα γαϊδάρου στα Βαλκάνια.

Αν και το κακόφωνο…γκάρισμά του, είναι ορισμένες φορές αποτρεπτικό για την παρέα του, ο κατά τη λαϊκή μας παράδοση «Κυρ Μέντιος» κάθε άλλο παρά παραμελημένος είναι στη μοναδική – στο είδος της – φάρμα παραγωγής προϊόντων από γάλα γαϊδάρου, στο Πάρκο Ζασάβιτσα, στην περιοχή Σρέμσκα Μιτρόβιτσα της Σερβίας. Πρόκειται, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της φάρμας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, κ. Σλόμπονταν Σίμπιτς, για τη μοναδική φάρμα στα Βαλκάνια, στην οποία τα 100 θηλυκά γαϊδουράκια που «φιλοξενούνται» εκεί ανέλαβαν και επιχειρηματικές… πρωτοβουλίες.

Εδώ και μήνες, στη φάρμα αυτή, με την καταλυτική «συμβολή» των συμπαθών τετράποδων παράγεται σειρά προϊόντων, όπως γάλα, σαπούνι, κρέμες προσώπου, άλλα καλλυντικά, λικέρ μέχρι και αφρόλουτρο.«Είναι η μοναδική φάρμα στην περιοχή των Βαλκανίων, δεν υπάρχει όμοιά της και φιλοδοξούμε το «εγχείρημα» να συνεχιστεί με επιτυχία», ανέφερε ο κ. Σίμπιτς. Προς το παρόν, οι επισκέπτες του Πάρκου Ζασαβίτσα μπορούν να προμηθεύονται τα προϊόντα με βάση το γάλα γαϊδάρου και οι τιμές είναι επιτρεπτές για όλα τα… βαλάντια. «’Ενα λίτρο γάλακτος γαϊδάρου κοστίζει περίπου 40 ευρώ, ενώ ένα σαπούνι περίπου 45 ευρώ», επισήμανε ο κ. Σίμπιτς, εκτιμώντας πως είναι νωρίς μεν να σκεφθεί το ενδεχόμενο εξαγωγών των προϊόντων στις γειτονικές αγορές ή σε αυτές της κεντρικής Ευρώπης, ωστόσο δεν το αποκλείει.

Στα βάθη των αιώνων «εντοπίζεται» το Πάρκο Ζασάβιτσα σε τοπικούς θρύλους, ως τοποθεσία που φυλούσαν οι δράκοι. Αργότερα, οι περιηγητές των βαλκανικών χωρών ανέφεραν – στα συγγράμματά τους – πως πρόκειται για μια όαση, στην οποία διάφορα είδη ζώων βρίσκουν καταφύγιο. Εξάλλου, περισσότερα από 600 είδη σπάνιων φυτών έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα στο Πάρκο, το οποίο προστατεύεται από τη Συνθήκη Ραμσάρ. Ιτιές, βελανιδιές, φλαμουριές, νούφαρα, ερωδιοί, πελαργοί, κύκνοι και αετοί συνθέτουν ένα μοναδικό «μωσαϊκό» φύσης. Στο Πάρκο, επίσης, φιλοξενούνται 45 είδη θηλαστικών, ορισμένα εκ των οποίων είναι υπό εξαφάνιση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ευρωπαϊκός κάστορας. Το κεντρικό τουριστικό καταφύγιο, μια ξύλινη κατασκευή με έναν πύργο 18 μέτρων δίνει μια διαφορετική θέα. Μέσα στο καταφύγιο υπάρχει ένα δωμάτιο, διακοσμημένο με αντικείμενα του 19ου και του 20ου αιώνα, ιδίως με αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν στις γεωργικές ασχολίες. Το Πάρκο, υπό τη «σκέπη» του Κινήματος Περιβαλλοντικής Προστασίας της Σρέμσκα Μιτρόβιτσα, ενός από τους «γηραιότερους» στη Σερβία και την Ευρώπη οικολογικούς μη κυβερνητικούς οργανισμούς, δέχεται επισκέπτες από την εγχώρια αγορά, αλλά και του εξωτερικού, παρέχοντας υπηρεσίες εναλλακτικού τουρισμού.

Από το μπάνιο της βασίλισσας Κλεοπάτρας, το καλλιτεχνικό «στερέωμα», τα πολιτιστικά δρώμενα, τον πολιτικό «στίβο» μέχρι και την ανάγκη μάθησης, τα γαϊδουράκια κατέχουν τη δική τους, ξεχωριστή θέση: Σε μια μικρή πόλη της Αιθιοπίας, την Awassa, τα παιδιά «μυούνται» στη μάθηση μέσα από την κινητή βιβλιοθήκη από μπαμπού και ψάθα που σέρνουν γαϊδουράκια. Η βιβλιοθήκη, που «εγκαινιάστηκε» στις αρχές του 2009, έχει στόχο- μεταξύ άλλων- να εμπνεύσει το σεβασμό απέναντι στα ζώα, που συχνά πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης. Η πρωτότυπη αυτή ιδέα έχει εμπνευστή έναν Αιθίοπα, ο οποίος μετανάστευσε στην Αμερική και ίδρυσε έναν εκπαιδευτικό οργανισμό, που είναι παράλληλα και εκδοτικός οίκος. Στην πολιτική «αρένα», το 1992, στο Ισραήλ, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, το Εργατικό Κόμμα και το – τότε – κυβερνών κόμμα Λικούντ ανακάλυψαν ένα νέο «όπλο» για να πείσουν τους Ισραηλινούς ψηφοφόρους: πικετοφορίες με γαϊδουράκια.

Το κόμμα Λικούντ άρχισε την εκστρατεία του, βάζοντας γαϊδούρια να περιφέρονται στους δρόμους του Τελ Αβίβ με πικέτες που έγραφαν «Ραμπίν, οι Ισραηλινοί δεν είναι γαϊδούρια» και το Εργατικό Κόμμα απάντησε με πέντε γαϊδούρια που εμφανίσθηκαν στην έδρα του κόμματος Λικούντ στην Ιερουσαλήμ, με πικέτες που έγραφαν «Μόνο τα γαϊδούρια δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αλλάξει η κυβέρνηση». Αν και σε ορισμένες χώρες τα γαϊδούρια είναι υποχρεωμένα να φορούν… πάνες, όπως σε περιοχές της νοτιοδυτικής Αιγύπτου, για να κυκλοφορούν, σε άλλες πάλι τα συμπαθή τετράποδα αποτελούν χαρακτηριστικό τους «γνώρισμα», όπως στην περίπτωση της Βουλγαρίας, όπου το γαϊδουράκι συγκαταλέγεται στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της χώρας, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις τουριστικών οργανισμών. Μάλιστα, για την προστασία των γαϊδουριών υπάρχει σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία, με την οποία απαγορεύεται η υπερφόρτωσή τους (με φορτίο άνω των 50 κιλών) και η κακοποίησή τους.

Εύη Σοφιανού

Πηγή: ΑΝΑ-ΜΠΑ

AC/DC!!!

Στις 28 Μαϊου, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, υποδεχόμαστε τους AC/DC.

Οι AC/DC είναι ένα hard rock γκρουπ που θεωρήθηκε προπομπός της μετέπειτα hard rock/heavy metal σκηνής (οι ίδιοι πάντως πάντα έλεγαν πως παίζουν Rock ‘n’ Roll). Δημιουργήθηκαν στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας το 1973 από τα αδέρφια Angus και Malcolm Young. Θεωρούνται από τους πρωτοπόρους της hard rock μουσικής μαζί με τους Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, Thin Lizzy και άλλους. Αρκετοί πήγαν να τους εντάξουν στο κύμα του νέου Βρετανικού μεταλλικού ήχου (N.W.O.B.M) αλλά οι AC/DC πάντα διέψευδαν ότι είχαν επιρροές από αυτό το κύμα ή ήθελαν να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο. Ακόμη και η έκρηξη του punk τους άφησε ανεπηρρέαστους. Αυτοί είχαν βρει τον ήχο τους και ο δρόμος της μουσικής τους παραμένει ο ίδιος μέχρι σήμερα. Κύρια χαρακτηριστικά τους οι δυνατές συγχορδίες, η δυνατή κιθάρα, η χαρακτηριστική φωνή του Bon Scott με γρέζι, η σχολική φόρμα του Angus Young και η δύναμη και ο ρυθμός με στοιχεία rock ‘n’ roll, rock ‘n’ blues. Με αυτά οι AC/DC δημιούργησαν μια μουσική φόρμουλα και την διατήρησαν αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια κερδίζοντας έτσι την παγκόσμια αναγνώριση ,ως θρύλοι πια, στη rock/hard rock σκηνή.

Aπό το πρώτο τους άλμπουμ το “High Voltage” το 1975, η πορεία τους στον χώρο της hard rock μουσικής είναι ανοδική με αποκορύφωμα τo άλμπουμ “Back in Black” το 1980. Έκτοτε είχαν αρκετά «σκαμπανεβάσματα». Επανήλθαν στα top το 1990 με το άλμπουμ “The Razors Edge” (με την επιτυχία του “thunderstruck”) . Οι AC/DC προσεχώς θα κυκλοφορήσουν το επόμενο στούντιο άλμπουμ τους “Black Ice” που φημολογείται ότι θα είναι και το τελευταίο τους! Σημείο αναφοράς πάντως όλα αυτά τα χρόνια είναι οι συναυλίες τους. Από τον Angus Young που τρέχει ασταμάτητα στην σκηνή ως την τεράστια φουσκωτή «Rossie»,και από τα κανόνια του «For Those About To Rock» ως την καμπάνα του «Hells Bells» οι AC/DC έχουν να επιδείξουν στους φίλους της rock μουσικής ένα απίστευτο θέαμα.

Το όνομα τους σημαίνει συνεχές και εναλλασσόμενο ρεύμα (Alternating Current/Direct Current). Το εμπνεύστηκε η αδερφή τους Margaret από την ετικέτα της ραπτομηχανής της. Η ίδια παρότρυνε και τον Angus να πηγαίνει κατευθείαν μετά το σχολείο στις πρόβες με τη σχολική του φόρμα (κάτι που συνεχίστηκε και στις συναυλίες και αργότερα έγινε σήμα για τους AC/DC). Παρόλο που διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις κατά καιρούς έδιναν άλλες ερμηνείες στην ονομασία τους όπως «Anti-Christ/Devil’s Child» και τους θεωρούσαν σατανιστές, το συγκρότημα πάντα τις διέψευδε.

Το 1963 οι William και Margaret Young αποφασίσανε να μεταναστεύσουν από την Γλασκώβη της Σκωτίας στην Αυστραλία παίρνοντας μαζί τους τα 4 από τα 5 παιδιά τους, τους George, Margaret, Malcolm και Angus. (Πίσω έμεινε μόνο ο μεγάλος τους γιος Alex). Φίλοι της μουσικής οι Alex και George ήταν η αιτία που οι μικρότεροι Malcolm και Angus επηρεάστηκαν και θέλησαν να ακολουθήσουν τα βήματα τους. Ο Alex ήταν μπασίστας στο γκρουπ Grapefruit ενώ ο George έπαιζε ρυθμική κιθάρα στους Easybeats. Ο δεύτερος μάλιστα ήταν η αφορμή να ασχοληθούνε με το Rock ‘n’ Roll, όταν το συγκρότημα του, την άνοιξη του 1967, έφτασε την 1η θέση του Αυστραλιανού Top και την 16η του Αμερικάνικου με το τραγούδι Friday On My Mind.

Τα αδέρφια Malcolm και Angus Young μετά την επιτυχία του αδερφού τους αποφασίσανε να παρατήσουν το σχολείο και να ασχοληθούνε με την μουσική. Ο Malcolm ξεκίνησε να παίζει με τους The Velvet Underground (καμία σχέση με τους γνωστούς Velvet Underground), ενώ ο Angus στους Kentuckee. Τον Νοέμβριο του 1973 ο 20χρονος Malcolm πρότεινε στον 18χρονο αδερφό του Angus να τον ακολουθήσει ως βασικός κιθαρίστας το γκρουπ που έφτιαχνε και που αποτελούνταν από τους Dave Evans στα φωνητικά, Colin Burgess στα ντράμς και Larry Van Kriedt στο μπάσο. Τον επόμενο μήνα παίξανε σε κοινό στην περιοχή Chequers του Σίδνευ και μάλιστα την παραμονή πρωτοχρονιάς. Έπαιξαν κομμάτια του Chuck Berry (από τον οποίο επιρρεάστηκαν περισσότερο), των Beatles, Rolling Stones, Free και δυο δικά τους. Αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση των AC/DC.

Το πρώτο τους βήμα στην δισκογραφία έγινε με την βοήθεια του αδερφού τους George Young και του φίλου του Harry Vanda που μετά την διάλυση των Easybeats έστησαν την δισκογραφική εταιρία Albert Productions και αποφασίσανε να ηχογραφήσουν τους AC/DC. Το πρώτο single είναι γεγονός και περιέχει τα κομμάτια “Can I Sit Next To You” και “Rockin’ In The Parlour”. Ηχογραφήθηκε τον Φεβρουάριο του 1974 αλλά κυκλοφόρησε στις 22 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς ενώ μερικές μέρες αργότερα κυκλοφόρησε και το video clip του Can I Sit Next To You. Η καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός, ότι αλλάξανε πολλοί μπασίστες και ντράμερ όλο αυτό το διάστημα.Τελικά κατέληξαν στους Mark Evans (μπάσο) και Phil Rudd (ντραμς). Η μεγάλη αλλαγή έγινε όμως στην θέση του τραγουδιστή ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του single. Οι αδερφοί Young απέλυσαν τον Dave Evans λόγω του γεγονότος ότι χρησιμοποιούσε make up, φορούσε πολύχρωμα κασκόλ και ψηλοτάκουνες μπότες και γενικά το στυλ του είχε επιρροές από glam rock (έμοιαζε πολύ σε στυλ KISS) και όχι rock ‘n’ roll όπως ήθελαν.

H αναζήτηση νέου τραγουδιστή δεν κράτησε καιρό. Πριν ακόμη φύγει ο Evans οι αδερφοί Young είχαν δοκιμάσει τον μέχρι πρότινος οδηγό τους, τον Ronald Belford Scott. (ο οποίος είχε κάνει ένα σωρό περίεργες δουλειές για να καταλήξει εδώ). Ο Σκωτσέζικης καταγωγής Bon Scott βρέθηκε στην Αυστραλία μετανάστης με την οικογένεια του το 1952. Έχοντας εμπειρία από τα γκρουπ The Spectors, The Valentines και τους Fraternity δεν δυσκολεύτηκε να πείσει για της φωνητικές του ικανότητες τους αδερφούς Young. Και ήταν ότι ακριβώς έψαχναν. Είχε χαρακτηριστική φωνή και ουρλιαχτό, μελωδία, συναίσθημα και αυτό που εντυπωσίαζε περισσότερο ήταν η παρουσία του στην σκηνή. ΄Ηταν ήδη οπαδός του συγκροτήματος και βοήθησε πολύ να βελτιωθεί η εικόνα τους. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1974 ο 26χρονος Bon Scott γίνεται επίσημα ο νέος τραγουδιστής των AC/DC και εμφανίζεται πρώτη φορά μερικές μέρες αργότερα στο Brighton-Le-Sands Masonic Hall του Σίδνεϋ.

Εχοντας υπογράψει στην Atlantic Records και σαν τραγούδια-ύμνους τους τα “T.N.T” και “It’s A Long Way To The Top”από το πρώτο τους δίσκο “High Voltage” το 1975 κέρδισαν αρκετή εμπειρία περιοδεύοντας σαν supporting act σε μεγάλα rock ονόματα όπως οι KISS, Styx και Blue Oyster Cult Ακόμη έγιναν διάσημοι στην Αυστραλία μετά από τις συχνές εμφανίσεις τους στο τηλεοπτικό σόου Molly Meldrum’s Countdown . Μια συλλογή που επίσης ονομάστηκε “High Voltage” και ήταν μια μίξη των High Voltage και T.N.T. LP’s που είχαν κυκλοφορήσει μόνο στην Αυστραλία και Νέα Ζηλανδια, κυκλοφόρησε παγκοσμίως το 1976 πουλώντας 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το “Dirty Deeds Done Dirt Cheap”. Δυνατό και ποιοτικό άλμπουμ από τους AC/DC. Βέβαια υπήρχαν κάποιες διαφορές στη λίστα τραγουδιών ανάμεσα στη Αυστραλιανή έκδοση και σε αυτή για τον υπόλοιπο κόσμο. Μετά τη επιτυχημένη αρχή με το “High Voltage”, και αφού ο μπασίστας Cliff Williams αντικατέστησε τον Mark Evans (λόγω διαφορών με τον Angus Young), ήρθε το 1977 το άλμπουμ “Let There Be Rock”. Πάντως το επίσημο ντεμπούτο του Cliff Williams έγινε το 1978 με το επόμενο άλμπουμ “Powerage”. Το single που είχε κυκλοφορήσει γι’ αυτό το άλμπουμ ήταν το «Rock ‘n’ Roll Damnation» το οποίο τους έδωσε την θέση #24 στα charts. Πάντως η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το έκτο στη σειρά δίσκο τους το 1979, το “Highway To Hell”. Μπαίνοντας στη θέση #17 στα Αμερικάνικα charts εδραιώνει τους AC/DC σαν ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της Hard Rock σκηνής! Ένα πολύ καλό άλμπουμ δίνοντας μεγάλη έμφαση στα δεύτερα “βοηθητικά” φωνητικά (από τον Malcolm Young), διατηρεί την φόρμουλα των AC/DC… ιδιαίτερα φωνητικά, δυνατός ήχος, δυνατά riffs, ρυθμικά beats και διάχυτο το rock ‘n’ roll στοιχείο. Ακόμη όμως δεν είχαν φτάσει στην κορυφή…

Το συγκρότημα AC/DC ήταν πάντα υπόθεση οικογενειακή. Όμως, το κοινό στοιχείο της μετανάστευσης από την Σκωτία στην Αυστραλία για τους αδερφούς Young και του Bon Scott ήταν κάτι που τους είχε δέσει σαν αδέρφια. Έτσι, το πρωινό της Τρίτης της 19ης Φεβρουαρίου 1980, η είδηση του θανάτου του Bon Scott έπεσε σαν κεραυνός στο συγκρότημα. Ο Angus ήταν ο πρώτος που το έμαθε και ενημέρωσε και τα υπόλοιπα μέλη.

Ο Bon το προηγούμενο βράδυ είχε βγει με έναν φίλο του (Alistair Kinnear) να πιει μερικά ποτά στο κέντρο του Λονδίνου. Κάτι, που ήταν απολύτως φυσιολογικό για έναν rocker που βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Άλλωστε ο Bon πάντα έπινε κάτι παραπάνω, αλλά χωρίς ποτέ να ξεφεύγει. Εκείνο το βράδυ είχε πιεί παραπάνω και αφού ο Alistair Kinnear στην αρχή τον οδήγησε στο σπίτι του, πήγε στο δικό του και τον άφησε να κοιμηθεί στο αυτοκίνητο του επειδή ο Bon δεν σηκωνόταν. Το πρωί που σηκώθηκε είδε τον Bon στο αυτοκίνητο να πνίγεται στον ίδιο του τον εμετό, λόγω της στάσης, που είχε το κεφάλι του. Λίγο πριν φτάσει στο νοσοκομείο Kings, o Bon Scott ξεψύχησε…Ήταν ασθματικός και η θερμοκρασία εκείνο το πρωί ήταν κοντά στους 0 βαθμούς. Επίσημη αιτία του θανάτου ήταν “πνιγμός από αναρρόφηση από αλκοόλ”. Αναπτύχθηκαν φήμες ότι πέθαινε από ηρωϊνη ή από αέρια από την εξάτμιση του αυτοκινήτου αλλά δεν ισχύουν! Ήταν μόλις 33 χρονών… Θάφτηκε στο Fremantle στη Δυτική Αυστραλία εκεί όπου πέρασε την παιδική του ηλικία. Εκεί στήθηκε πρόσφατα ένα μπρούτζινο άγαλμα του Bon Scott προς τιμή του από το Αυστραλιανό Fan Club. Για ένα περίπου μήνα οι AC/DC σκέφτηκαν σοβαρά να σταματήσουν αλλά μετά από αρκετές συζητήσεις αποφάσισαν να συνεχίσουν… Αυτό άλλωστε θα ήθελε και ο ίδιος ο Bon Scott…

Πηγή

Σε κατοικούνε θεοί ξελογιάστρα μου Αθήνα!

Καφενείο στην πλατεία Μητροπόλεως το 1910. Η οικία Ράλλη-Σκαραμαγκά (κτίριο αριστερά) ήταν από τα τελευταία μέγαρα που χτίστηκαν στη Βασιλίσσης Σοφίας. Στη θέση του σήμερα υπάρχει το υπ. Εσωτερικών. Δεξιά, το σημερινό Μουσείο Μπενάκη Η οικία Ράλλη-Σκαραμαγκά (κτίριο αριστερά) ήταν από τα τελευταία μέγαρα που χτίστηκαν στη Βασιλίσσης Σοφίας. Στη θέση του σήμερα υπάρχει το υπ. Εσωτερικών. Δεξιά, το σημερινό Μουσείο Μπενάκη.

Η Αθήνα του… 1910, σε φωτογραφία τραβηγμένη από τον Λυκαβηττό.

Τα μέγαρα Ιωάννου Βούρου και Στέφανου Σκουλούδη, έργα του Γάλλου αρχιτέκτονα Poitrineau καθώς και το Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας, έργο του Θ. Χάνσεν, στην πλατεία Συντάγματος, περίπου το 1900.

Η νοτιοδυτική πλευρά της πλατείας Ομονοίας, περίπου το 1940. Περιμετρικά διακρίνονται οι καμινάδες από τσιμέντο που χρησίμευαν για τον εξαερισμό του υπόγειου σταθμού του τρένου και στη βάση καθεμιάς το άγαλμα μιας μούσας. Στο κέντρο της πλατείας τα ανθοπωλεία.

Πανόραμα της Αθήνας από το Αστεροσκοπείο (περ. 1900) με, δεξιά κάτω, το ναΐδριο της Αγίας Μαρίνας, την υπαίθρια σκηνή του θεάτρου του Φατσέα και, αριστερά, το Θησείο. Στο βάθος ο Λυκαβηττός, γυμνός ακόμη.

Η οδός Αιόλου (περ. 1900). «Η πρώτη εξ αριστερών οικία είναι η αγορασθείσα υπό της Εθνικής Τραπέζης εις την οδόν Αιόλου τοιαύτη, ήτις μεταξύ του 1850 και 1865 ήτο το Ξενοδοχείο της Αγγλίας του Φρ. Φεράλδη και κατόπιν το “Εμπορικόν Λύκειον του Π. Αντωνιάδη” και κατεδαφίσθη το 1900».

Η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας (περ. 1925) με την οικία Ράλλη-Σκαραμαγκά (πιθανόν έργο του Αριστοτέλη Ζάχου), που κατεδαφίστηκε το 1955 και στη θέση του κτίστηκε πολυώροφο κτίριο το οποίο στεγάζει το υπουργείο Εσωτερικών. Δεξιά της, η οικία Χαροκόπου-Εμμανουήλ Μπενάκη (σήμερα Μουσείο Μπενάκη), έργο του Αναστάση Μεταξά.

Ηταν μικρή, σχεδόν στο μέγεθος ενός χωριού. Οι δρόμοι της ήταν χωμάτινοι, οι υποδομές κοινής ωφελείας άγνωστες και το μόνο που σηματοδοτούσε τη διαφορετικότητά της ήταν οι αρχαιότητες, σκορπισμένες κυριολεκτικά σε κάθε σημείο της. Η Αθήνα των μέσων του 19ου αιώνα, έχοντας βγει από σκλαβιά αιώνων και από έναν ισοπεδωτικό πόλεμο, μόλις άρχιζε να δημιουργεί την αστική της ταυτότητα. Στην έκθεση φωτογραφιών που προέρχονται από τη Συλλογή Κωνσταντίνου Τρίπου και παρουσιάζονται στο Μουσείο Μπενάκη η καταγραφή των αλλαγών στο αστικό τοπίο της Αθήνας αρχίζει από εκείνη την εποχή για να συνεχιστεί ως τα μέσα του 20ού αιώνα.

Πρόκειται για ένα φωτογραφικό ταξίδι, μέσα από σπάνιο υλικό, στις «Μεταμορφώσεις του αστικού τοπίου της Αθήνας», όπως είναι ο τίτλος της έκθεσης, που ξεκινά το 1855 και φθάνει ως το 1955. Μια περιήγηση που ξαφνιάζει, αν και όχι πάντα ευχάριστα. Γιατί οι αλλαγές κάποτε έγιναν με κόστος…

«Οι παλαιές φωτογραφίες πάντα μας εκπλήσσουν εξαιτίας των ραγδαίων αλλαγών που υφίσταται το αστικό τοπίο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την Αθήνα, που μέσα σε λίγα χρόνια από κωμόπολη πήρε τον τίτλο της πρωτεύουσας του νεοελληνικού κράτους και στη συνέχεια μετατράπηκε σε μεγαλούπολη» σημειώνει η καθηγήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής στο ΕΜΠ και υπεύθυνη των Αρχείων Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη κυρία Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη στον πρόλογο της έκδοσης που συνοδεύει την έκθεση.

Σ τις φωτογραφίες που άρχισε να συλλέγει από το 1920 και επί μισό αιώνα ο Κωνσταντίνος Τρίπος (1880-1977), διαβλέποντας έγκαιρα την τεκμηριωτική σημασία τους, καταγράφονται όλα τα στάδια των «μεταμορφώσεων». Τα αρχαία μνημεία μονοπωλούν κατ΄ αρχάς το ενδιαφέρον των φωτογράφων, η Αθήνα περιορίζεται γύρω από την Ακρόπολη και τα πρώτα νεοκλασικά προβάλλουν ολοκαίνουργια. Στις αρχές του 20ού αιώνα η πόλη ορίζεται γύρω από την Ομόνοια, υπάρχουν εμπορικοί πάροδοι- οι διαμορφωμένες πλέον λεωφόροι Σταδίου και Πανεπιστημίου-, το Στάδιο, ενώ καταγράφονται και οι παρυφές της (Σχολή Ευελπίδων, Αμπελόκηποι, Παγκράτι), αλλά και τα προάστια (Κηφισιά, Νέο Φάληρο, Τατόι). Οι σαρωτικές αλλαγές που έρχονται στα μεταπολεμικά κυρίως χρόνια (διάνοιξη λεωφόρων, κατεδάφιση νεοκλασικών οικιών, ανοικοδόμηση πολυώροφων κτιρίων) απαθανατίζονται από φωτορεπόρτερ σύγχρονους του συλλέκτη. Και αυτός παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, συχνά με ανησυχία.

Ο Κωνσταντίνος Τρίπος, πέραν της συλλογής υλικού (φωτογραφίες, λευκώματα, επιστολικά δελτάρια), δεν παρέλειψε ποτέ την ταξινόμησή του, τον σχολιασμό και τον εμπλουτισμό του με πληροφορίες. Ας σημειωθεί ότι το 2005 η κόρη του κυρία Κλειώ Τρίπου-Μποσταντζόγλου εμπιστεύθηκε αυτή τη συλλογή στο Μουσείο Μπενάκη. «Συλλογή που δημιουργήθηκε με εκπληκτική γνώση, μοναδική συναίσθηση ευθύνης και συστηματική αναζήτηση» όπως σημειώνει ο διευθυντής του μουσείου κ. Αγγελος Δεληβορριάς . Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 14 Ιουνίου.

Πηγή