ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Οι επτά ναοί της Αθηνάς

Η ιστορία του Ιερού Βράχου και των ανυπέρβλητων μνημείων του.

«Δεν υπάρχει τίποτε ισοδύναμο με τον Παρθενώνα στην αρχιτεκτονική της οικουμένης και όλων των εποχών. Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος, διαπνεόμενος από τις ευγενέστερες σκέψεις, τις αποκρυσταλλώνει σε μια πλαστική φωτός και σκιάς. Η modenature του Παρθενώνα είναι αλάθητη, αμείλικτη. Η αυστηρότητά του ξεπερνά τις συνήθειές μας και τις φυσιολογικές δυνατότητες του ανθρώπου. Εδώ εδραιώνεται η καθαρότερη μαρτυρία της φυσιολογίας των αισθήσεων και της μαθηματικής θεώρησης που μπορεί να συνδέεται με αυτήν, καθηλώνεται κανείς στις αισθήσεις του, καθηλώνεται στον νου του, αγγίζει τον άξονα της αρμονίας»

ΛΕ ΚΟΡΜΠΥΖΙΕ Παρίσι,1922

Σημείο αναφοράς για τον δυτικό πολιτισμό αυτός ο Βράχος στο κέντρο της Αθήνας, φορτισμένος από την ιστορία και από τα επιτεύγματα των ανθρώπων. Πόλος έλξης και για τη νεότερη εποχή, από τη στιγμή που η Ευρώπη «ανακάλυψε» τις ρίζες της στα ερείπια που άφησαν οι αιώνες. Με σεβασμό έφθαναν οι αρχαίοι προσκυνητές στον Ιερό Βράχο, με βαθιά πνευματική διάθεση οι περιηγητές του 18ου και του 19ου αιώνα από τη Δύση αναζητώντας ένα ιδανικό για να αφιερωθούν, ευφρόσυνα αλλά επιφανειακά την προσεγγίζουν σήμερα τα σμήνη των τουριστών προσπαθώντας να κατανοήσουν μέσα σε ελάχιστο χρόνο τον μεγαλύτερο πολιτισμό της αρχαιότητας.

Πόλις ήταν το όνομα που υπήρχε για την Ακρόπολη στα χρόνια του Θησέα, ένας οχυρωμένος βράχος από τον 13ο αι. π.Χ.- εποχή των μυκηναϊκών μεγάρων-, με κατοίκηση όμως από τη Νεολιθική Εποχή, αφού από νωρίς είχε επιλεγεί από τους ανθρώπους για την ασφάλεια που προσέφερε και για την αυτάρκειά του σε νερό. Βαθιά ήταν η πεποίθηση των κατοίκων της Αθήνας άλλωστε ότι ήταν αυτόχθονες και συνδέονταν με τη θεά Αθηνά. Καθαρά ιερό χαρακτήρα απέκτησε ο χώρος τον 8ο αι. π.Χ. με την καθιέρωση της λατρείας της Αθηνάς Πολιάδος και έκτοτε αλλεπάλληλα ιερά αφιερωμένα στη θεά χτίστηκαν στην Ακρόπολη, επτά συνολικά στη διάρκεια δυόμισι αιώνων.

Το πρόγραμμα

Σημαντικός ήταν ο Εκατόμπεδος, δωρικός ναός από πωρόλιθο, που, όταν αντικαταστάθηκε από νέο, τα πώρινα γλυπτά του ενταφιάστηκαν και έτσι διατήρησαν τα χρώματά τους μέσα στον χρόνο ώσπου να αποκαλυφθούν από τις ανασκαφές του 1888. Από τον επόμενο μαρμάρινο ναό εξάλλου έχει διατηρηθεί το περίφημο γλυπτό της Αθηνάς σε σκηνή Γιγαντομαχίας αλλά εντελώς αποσπασματικά σώζεται η σύνθεση με λιοντάρια που πάλευαν με ταύρο. Στη συνέχεια και με την επικράτηση της Δημοκρατίας οι Αθηναίοι θέλησαν να ανεγείρουν νέο ναό για την Αθηνά, τον αποκαλούμενο σήμερα προ-Παρθενώνα, ο οποίος όμως ουδέποτε ολοκληρώθηκε καθώς καταστράφηκε από τους Πέρσες.

Το μεγαλεπήβολο οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή διήρκεσε όλο το δεύτερο μισό του 5ου αι. π.Χ., όταν η Αθήνα ήταν πλέον το σημαντικότερο πνευματικό κέντρο του τότε γνωστού κόσμου. Ηταν ο αποκαλούμενος Χρυσούς Αιών του Περικλέους κατά τον οποίο χτίστηκαν ο Παρθενώνας, τα Προπύλαια, το Ερέχθειο και ο ναός της Αθηνάς Νίκης. Αθηναίοι και ξένοι, ελεύθεροι και δούλοι, εργάστηκαν για την ανέγερσή τους. Το ημερομίσθιο ήταν μία δραχμή.

Το θαύμα

Ο Παρθενώνας σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Ικτίνο και Καλλικράτη, στη γλυπτική πρωτοστάτησε ο ανανεωτής της τέχνης Φειδίας, φίλος του Περικλή, με τους μαθητές του Αγοράκριτο και Αλκαμένη, και μαζί τους δούλεψαν 250 καλλιτέχνες και τεχνίτες. Ο ναός χτίστηκε μέσα σε εννέα χρόνια (447-438 π.Χ.), το μάρμαρο ήρθε από την Πεντέλη και τα χρήματα προήλθαν από την εκμίσθωση των αργυρωρυχείων του Λαυρίου αλλά και από πολεμικά λάφυρα, προσφορές στην Αθηνά. Οσο για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς που υπήρχε μέσα στον ναό, έφερε επάνω του 1.150 κιλά χρυσού.

Αλλά οι αριθμοί δεν λένε τίποτε για το θαύμα που συντελέστηκε σε αυτά τα χρόνια. Περίοπτος και περίβλεπτος αυτός ο ναός με την τελειότητα της μορφής, των αναλογιών και της γλυπτικής του να γεμίζει υπερηφάνεια τους αρχαίους Αθηναίους- και να στοιχειώνει τους σύγχρονους ως μέτρο σύγκρισης-, δεν ήταν βεβαίως ένα απλό έργο αρχιτεκτονικής. Ηταν το κτίριο-σύμβολο που εξέφραζε τα επιτεύγματα της Δημοκρατίας στα πεδία της πολιτικής, του πνεύματος και της τέχνης, το λίκνο εν τέλει του δυτικού πολιτισμού.

Οι ναοί

Το Ερέχθειο, αυτό το κομψό οικοδόμημα με τη μικρή στοά, στην οποία τη θέση των κιόνων έχουν καταλάβει έξι αγάλματα κορών που φιλοτεχνήθηκαν από τον γλύπτη Αλκαμένη ή κατ΄ άλλους από τον Καλλίμαχο, αποτελεί ένα άλλο σύμβολο μοναδικής αρχιτεκτονικής έμπνευσης. Ο μικρός κλασικός ναός της Αθηνάς Νίκης, έργο του Καλλικράτη, προκαλούσε τον θαυμασμό για τον πλούσιο και εξαίρετο γλυπτό του διάκοσμο. Οσο για τα μνημειώδη Προπύλαια, που βλέπει και σήμερα ο επισκέπτης, χτισμένα μετά την ολοκλήρωση του Παρθενώνα, σε πρωτοποριακά από αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική άποψη σχέδια του Μνησικλή, δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.

Στην Ακρόπολη οι Ρωμαίοι έχτισαν, οι Ερουλοι κατέστρεψαν, οι χριστιανοί αφιέρωσαν τον Παρθενώνα στην παρθένο Μαρία, οι Φράγκοι τη μετέτρεψαν σε φρούριο, το ίδιο και οι Οθωμανοί, ώσπου μια μπάλα κανονιού του Μοροζίνι ανατίναξε τον Παρθενώνα που είχε μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη (1687). Η επόμενη μεγάλη καταστροφή είχε όνομα: λόρδος Ελγιν. Στις αρχές του 19ου αιώνα θα έπεφτε στα χέρια του.

ΠΗΓΗ

Η λεηλασία του Παρθενώνα

«… πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για εμάς. Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας…».Το αίτημα της Μελίνας Μερκούρη προς τις βρετανικές αρχές για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα,πιο επίκαιρο σήμερα από ποτέ, παραμένει αναπάντητο. Η λεηλασία του Παρθενώνα πριν από δύο αιώνες, η βίαιη καταστροφή του μνημείου με την αποξήλωση του γλυπτού του διάκοσμου, μια πράξη ακραίου βανδαλισμού από έναν ευγενή της Δύσης, αποτελεί μια μελανή σελίδα στην παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού.

Με ένα τουρκικό φιρμάνι στα χέρια ο λόρδος Ελγιν, υπήρξε ένα μοιραίο πρόσωπο για τα μνημεία της Ακρόπολης ακριβώς στο γύρισμα του 19ου αιώνα. Ανενόχλητος επάνω στον Βράχο παρακολουθούσε τους εργάτες να τεμαχίζουν τις πλάκες της ζωφόρου του Παρθενώνα, να αποκόπτουν τα αρχιτεκτονικά μέλη.Τελικώς αφαιρέθηκαν από τον Παρθενώνα 18 εναέτια αγάλματα, 15 μετόπες και περίπου 50 λίθους της ζωφόρου, που καλύπτουν μήκος 75 μέτρων.

Το γεγονός ότι τα γλυπτά συνιστούν αναπόσπαστα τμήματα του αρχιτεκτονικού έργου, που έχει απομείνει ακρωτηριασμένο, αποτελεί το βασικό επιχείρημα για την επιστροφή τους στην Ελλάδα και την επανένωσή τους με εκείνα που βρίσκονται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Το αίτημα παραμένει.

ΠΗΓΗ

ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

H αιωνιότητα και μία μέρα

Οι καλύτερες στιγμές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού φιλοξενούνται πλέον σε ένα κτίριο διεθνών προδιαγραφών το οποίο χρειάστηκε χρόνια για να ολοκληρωθεί. Οι άνθρωποι που οραματίστηκαν το έργο, η χρηματοδότηση, τα προβλήματα και η τελική υπέρβαση.

Από τις 20 Ιουνίου και κάθε νύχτα, σε κάθε εποχή ένας φωτεινός διάλογος θα αρχίζει ανάμεσα στον Παρθενώνα και στην αίθουσα στην οποία εκτίθενται τα γλυπτά του, στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Τα φώτα θα ανάβουν και θα σβήνουν ταυτόχρονα δίνοντας το σήμα. Σαν τις αρχαίες φρυκτωρίες που μετέδιδαν με τη φωτιά μηνύματα από τον έναν τόπο στον άλλον. Ηδη η μεγάλη είδηση έχει κάνει τον γύρο του κόσμου, υψηλοί προσκεκλημένοι ετοιμάζονται για τα εγκαίνια, πολιτικοί, επιστήμονες διεθνούς κύρους, άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης. Τριάντα και πλέον χρόνια κυοφορίας χρειάσθηκαν ώσπου να φθάσει η μεγάλη ημέρα. Ενα μουσείο σύγχρονο, ένα μουσείο παγκόσμιας ακτινοβολίας, ένα μουσείο για τα απόλυτα αριστουργήματα της αρχαίας κλασικής τέχνης μόλις γεννήθηκε!

Ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν της Αθήνας μοιάζει να αιωρείται αυτό το κτίριο, ισορροπώντας χάρη στις δυναμικές γραμμές του επάνω από τον άχαρο πολεοδομικό ιστό της πόλης. Ο προσανατολισμός του είναι ξεκάθαρος καθώς κοιτάζει ευθεία μπροστά, τον Παρθενώνα. Ο αρχιτέκτοναςΜπερνάρ Τσουμί δεν θέλησε ούτε στιγμή όμως να ανταγωνισθεί την Ακρόπολη. Είχε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα, θεωρητικά και πρακτικά, αλλά η Ακρόπολη ήταν το πλεονέκτημα. Αντί να την πολεμήσει λοιπόν επέλεξε να «παραδοθεί». Ανοιξε τους τοίχους και τη στέγη για να τη δει να αντανακλάται μέσα στο μουσείο σαν να γίνονται με αυτό ένα σώμα, αλλά κυρίως για να υποδεχθεί τα 4.000 εκθέματα από τα μνημεία του Ιερού Βράχου που συγκεντρώνονται για πρώτη φορά μαζί.

Η αιωνιότητα

Είναι οι θαυμαστές Κόρες με τα ζωγραφισμένα ενδύματα στην αίθουσα που μοιάζει με αρχαϊκό ναό, είναι ο ευγενικός τρισώματος δαίμονας, η μαρμάρινη Αθηνά της Γιγαντομαχίας, ο Παις του Κριτίου, οι αγέρωχες Καρυάτιδες, η γεμάτη χάρη Σανδαλίζουσα Νίκη και είναι βεβαίως, στο ανώτερο επίπεδο του μουσείου, τα γλυπτά του Παρθενώνα, η περίφημη ζωφόρος με την Πομπή των Παναθηναίων, οι μετόπες και τα αετώματα.

Ενας πολιτισμός, ένας τόπος, μια κοινή ορμή, μια έκρηξη έκφρασης και δημιουργίας. Αυτός ήταν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Η αποκορύφωση των δυνατοτήτων του ανθρώπινου πνεύματος, η πλήρης αξιοποίηση της δημιουργικής του δύναμης, η στόχευσή του στην κατάκτηση της αιωνιότητας. Μια μοναδική «στιγμή» στην Ιστορία κατά την οποία τα υψηλότερα ιδανικά αναδείχθηκαν και κατόρθωσαν να εκφρασθούν μαζί δημιουργώντας τον περίφημο Χρυσό Αιώνα. Μια πολιτιστική κληρονομιά η οποία ανήκει πλέον στην ανθρωπότητα.

Η υποδοχή

Η σύγχρονη κιβωτός του κλασικού πολιτισμού κατασκευάστηκε με τις τελειότερες τεχνικές προδιαγραφές, ελήφθησαν όλα τα μέτρα για την αντοχή του κτιρίου σε φυσικές καταστροφές ή σε ανθρώπινες ενέργειες, οργανώθηκε ένα πυκνό πλέγμα προστασίας γύρω από τα πολύτιμα εκθέματά του. Παράλληλα ήρθε να μιλήσει με διεθνή γλώσσα στους επισκέπτες εφαρμόζοντας συστήματα υποδοχής και εξυπηρέτησης ανάλογα με αυτά των μεγάλων μουσείων του κόσμου. Ανέβασε ψηλά τον πήχη και για τα ελληνικά μουσεία, για τα οποία θα λειτουργεί πλέον ως σημείο αναφοράς. Εβαλε έναν στόχο και θέλει να τον κερδίσει.

«Η πορεία του επισκέπτη μέσα στο μουσείο προσφέρει μια πλούσια εμπειρία χώρου, μια μετάβαση από τη σύγχρονη πόλη στον κόσμο της Ιστορίας. Αυτή η πορεία σχηματίζει μια καθαρή, τρισδιάστατη θηλιά, οδηγώντας σε μια αρχιτεκτονική και ιστορική περιήγηση από την αρχαιολογική ανασκαφή ως την κορύφωση, που είναι η πανοραμική αίθουσα του Παρθενώνα»λέει ο Μπερνάρ Τσουμί, το γραφείο του οποίου μαζί με εκείνο του αρχιτέκτονα κ. Μιχάλη Φωτιάδη ανέλαβε τον σχεδιασμό του μουσείου.

Μια άλλη πορεία, δύσκολη και επικίνδυνη, είχε προηγηθεί πριν από έναν χρόνο. Ηταν η μεταφορά των αρχαιοτήτων από το παλαιό μουσείο, που βρίσκεται στον Ιερό Βράχο, στο νέο κτίριο. Ενα σύστημα από τρεις γερανούς που αναπτύχθηκε σε όλο το μήκος της διαδρομής με άριστο προγραμματισμό και εκτέλεση υπό την επίβλεψη του πολιτικού μηχανικού κ. Κώστα Ζάμπα είχε φέρει εις πέρας το εγχείρημα, που έγινε διεθνής είδηση με τις φωτογραφίες των κιβωτίων με το αναντικατάστατο περιεχόμενό τους να «ίπτανται» στον αττικό ουρανό. Ο καθηγητής κ.Δημήτρης Παντερμαλής , πρόεδρος σήμερα του Διοικητικού Συμβουλίου του μουσείου και ο προϊστάμενος της Εφορείας Ακροπόλεως κ.Αλέκος Μάντηςείχαν το γενικό πρόσταγμα. Δύο ακόμη αρχαιολόγοι, η κυρία Χριστίνα Βλασσοπούλου από την Ακρόπολη και η κυρία Σταματία Ελευθεράτου από την ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, υπήρξαν και παραμένουν φυσικά πολύτιμες συνεργάτιδες στο έργο της εκθεσιακής οργάνωσης του μουσείου.

Η ιστορία

H σύγχρονη κιβωτός κατασκευάστηκε με τις τελειότερες τεχνικές προδιαγραφές.
Τρεις ατυχείς αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί προηγήθηκαν ώσπου το 2000 ο Οργανισμός Ανέγερσης Νέου Μουσείου της Ακρόπολης κατόρθωσε να προκηρύξει τον τέταρτο με τον απαράβατο όρο ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία είχαν έρθει στο φως στο οικόπεδο Μακρυγιάννη θα έπρεπε να ενταχθούν στο κτίριο.

Παράλληλα όμως η ανέγερση του μουσείου θα συναντούσε και αντιδράσεις στο πλαίσιο αντιπολιτευτικών ενεργειών, επιστημονικών διαφωνιών ή και ιδιοτελών κινήτρων. Το σημαντικό είναι ότι η χρηματοδότηση προς το μουσείο δεν σταμάτησε ποτέ, αφού η πολιτεία αναγνώριζε πάντα την αναγκαιότητά του. Εκείνο που ανέστειλε σε αρκετές περιπτώσεις τη διαδικασία υλοποίησης του έργου ήταν το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατόπιν διαφόρων προσφυγών βεβαίως, ακόμη και η Αστυνομία που ως πριν από έναν χρόνο καλείτο για… παραβάσεις. Επρόκειτο ασφαλώς για τραγελαφικές καταστάσεις, όχι ευχάριστες για να τις θυμάται κανείς, αλλά ούτε και σκόπιμο να ξεχασθούν. Πολλοί συνδέθηκαν στο διάστημα αυτών των χρόνων με το μουσείο, θετικά ή αρνητικά. Η Μελίνα Μερκούρητο οραματίστηκε με πάθος και το 1989 ως υπουργός Πολιτισμού ταύτισε την εκστρατεία της για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο με την ανέγερσή του. Ολοι οι υπουργοί Πολιτισμού στη συνέχεια θα ενστερνίζονταν την ιδέα της δημιουργίας ενός νέου μουσείου για την Ακρόπολη εντάσσοντάς το στην πολιτική τους, αν και όχι πάντα σε συνάρτηση με τη διεκδίκηση των Γλυπτών.

Οπως τώρα, που η πολιτική εκτίμηση δεν συνδέει τα εγκαίνια του μουσείου με το αίτημα της επιστροφής των Γλυπτών. Ούτε και ο ένθερμος υποστηρικτής του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, νυν υπουργός Πολιτισμού κ.Αντώνης Σαμαράς επιθυμεί να θέσει το θέμα επί τάπητος. Ετσι, από το 2004 και εντεύθεν η διεκδίκησή τους από το Βρετανικό Μουσείο βρίσκεται σε ραστώνη. Αλλά και από την πλευρά του το Βρετανικό Μουσείο δεν μετακινείται από τη γνωστή θέση του περί της παραμονής των Γλυπτών του Παρθενώνα στο Λονδίνο με το επιχείρημα ότι παραμένει ένα μεγάλο εγκυκλοπαιδικό μουσείο για όλον τον κόσμο.

Εργο ζωής

Εκείνος που ουδέποτε έχασε το σθένος του ήταν ο κ. Παντερμαλής. Ηρεμος πάντα, ακόμη και όταν φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι αγανακτισμένος έφθασε το όνειρο της Μελίνας στην ολοκλήρωσή του. Αλλωστε από πολύ καιρό είχε γίνει και δικός του σκοπός ζωής.«Το μουσείο υπήρξε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου,του αφιέρωσα την τελευταία φάση της σταδιοδρομίας μου και όλη αυτή η διαδρομή ήταν μια τεράστια εμπειρία για μένα, μια δόση ζωής μοναδική»λέει.

Βρίσκεται καθημερινά εκεί ως αργά το βράδυ και θέλει να μιλήσει για τη μαγεία του χώρου τη νύχτα.«Τότε που ο γλυπτός κόσμος του ζωντανεύει από τον φωτισμό και οι λεπτομέρειες των αγαλμάτων αποκτούν άλλη διάσταση», όπως λέει. Γι΄ αυτό άλλωστε το μουσείο δεν θα φωτίζεται από εξωτερικούς προβολείς. Είναι ωραίο το μουσείο; Η ερώτηση ακούγεται συχνά. Απάντηση δεν δίδεται. Οι αρχαίοι Ελληνες αναζήτησαν επίμονα την τελειότητα και συχνά την κατέκτησαν, οι φιλόσοφοί τους όπως πάντοτε γνώριζαν ότι είναι ο δρόμος προς αυτήν που ακονίζει το πνεύμα και προάγει τη δημιουργία και όχι η επανάπαυση στις δάφνες.

Μια αρχαία γειτονιά της Αθήνας

Η συνύπαρξη του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης με τις αρχαιότητες που ήρθαν στο φως κατά τις ανασκαφές στο οικόπεδο Μακρυγιάννη, μειονέκτημα όπως θεωρήθηκε στην αρχή και λόγος για έριδες στο πλαίσιο εκείνων των ατέλειωτων και ανακυκλούμενων ελληνικών συζητήσεων από ειδήμονες και μη, αποδείχθηκε εν τέλει μια ευτυχής συγκυρία. Για τον ίδιο τον αρχαιολογικό χώρο κατ΄ αρχάς,ο οποίος σώθηκε ακριβώς επειδή εντοπίστηκε στο συγκεκριμένο σημείο- σε άλλη περίπτωση τα αρχαία είτε θα είχαν διαλυθεί είτε θα είχαν καταχωσθεί, ή μπορεί να βρίσκονταν στα υπόγεια πολυκατοικιών- και αναδείχθηκε με ιδανικό τρόπο.(Ας θυμηθεί κανείς πόσα χρόνια έχουν περάσει από την αποκάλυψη του Λυκείου του Αριστοτέλη που τελεί ακόμη εν αναμονή της στέγασής του).

Παρά τα τεχνικά προβλήματα εξάλλου που δημιούργησε η αποκάλυψη των αρχαιοτήτων, η ένταξή τους ως επιτόπιου μουσείου μέσα στο κτίριο προσέφερε επιπλέον εκθεσιακό υλικό: Την εικόνα μιας αρχαίας γειτονιάς της Αθήνας, η οποία έζησε επί αιώνες κάτω από τους μεγαλειώδεις ναούς του Ιερού Βράχου.

Στριμωγμένο ανάμεσα σε αδιάφορα σύγχρονα κτίρια και στο βαρύ αισθητικά οικοδόμημα του Βάιλερ, με την εικόνα προς το Αρχαίο Θέατρο του Διονύσου και την Ακρόπολη να ανακόπτεται από την ύπαρξη δύο πολυκατοικιών για οποίες πολύς λόγος έχει γίνει, το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης μοιάζει να ασφυκτιά. Αλλά ο χρόνος ζωής ενός μουσείου γράφεται διαφορετικά στα ημερολόγια. Η Αθήνα μπορεί εν τω μεταξύ να βελτιωθεί. Επί του παρόντος μια μικρή όαση από φυτά δημιουργείται στα επτά στρέμματα του περιβάλλοντος χώρου του. Μια συστάδα από νεραντζιές, ένας μικρός… ελαιώνας, βλάστηση από την αττική γη.

ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ

Πηγή; ΤΟ ΒΗΜΑ 14/6/2009