Πέτρινα γεφύρια, νερόμυλοι και σπήλαια στο Νομό Τρικάλων.

Κόσμημα της φύσης αποτελούν τα πέτρινα γεφύρια, οι νερόμυλοι και τα σπήλαια στο Νομό Τρικάλων, δίνοντας ένα επιπλέον κίνητρο στους τουρίστες να επισκεφθούν την περιοχή.

Μάλιστα, τα πολλά πέτρινα γεφύρια του νομού περιλαμβάνονται στο στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής που συνέταξε η Σχολή Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, συγκεκριμένα το Τμήμα Ζωικής Παραγωγής και Υδάτινου Περιβάλλοντος. Είναι εντυπωσιακά και αποτελούν ένα από τα ωραιότερα σημεία επίσκεψης στο νομό.

Το Γεφύρι Πόρτας ή Αγίου Βησσαρίωνα χτίστηκε το 1514, από το μητροπολίτη Λαρίσης Βησσαρίωνα. Βρίσκεται λίγο έξω από την Πύλη και γεφυρώνει τον Πορταϊκό ποταμό. Μέχρι το 1936 ήταν ο μοναδικός σύνδεσμος των Τρικάλων με τα χωριά του Ασπροπόταμου. Είναι μονότοξο, με άνοιγμα 28 μέτρων και το δεύτερο σε μέγεθος γεφύρι στη Θεσσαλία.

Το Γεφύρι Παλυοκαρυάς χτίστηκε το 1500-1550, βρίσκεται στο δρόμο Πύλη – Παλαιοκαρυά και γεφυρώνει το ρέμα της Γκρόπας. Παλαιότερα, εξυπηρετούσε από τα Τρίκαλα και την Πύλη τη συγκοινωνία με τα χωριά του Ασπροπόταμου. Είναι μονότοξο με άνοιγμα 19 μέτρων.

Το Γεφύρι Νεραΐδοχωρίου χτίστηκε το 1750 και βρίσκεται κοντά στον αγροτικό δρόμο Νεραϊδοχωρίου – Πύρρας. Είναι μονότοξο με άνοιγμα 17,6 μέτρων και πλέον δεν χρησιμοποιείται.

Το Γεφύρι Πύρρας «Καμάρα», στο χωριό Πύρρα, χτίστηκε το 18ο αιώνα και βρίσκεται στον αγροτικό δρόμο Νεραϊδοχωρίου – Πύρρας. Είναι μονότοξο με άνοιγμα 4 μέτρων.

Κατεστραμμένο είναι το Γεφύρι Δέση, που βρίσκεται στο ρέμα Παλιομαντρί, και δεν είναι γνωστή η χρονολογία κατασκευής του.

Το Γεφύρι Ανθούσας χτίστηκε το 18ο αιώνα. Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού, γεφυρώνοντας το ρέμα της Λεπενίτσας (η παλιά ονομασία του χωριού). Είναι μονότοξο με άνοιγμα τόξου 7,30 μέτρων.

Ένα γεφύρι που εντυπωσιάζει είναι αυτό του Μίχου. Δεν υπάρχουν αναφορές για το πότε χτίστηκε, παρ’ όλα αυτά η χρησιμότητά του είναι σημαντική και στις ημέρες μας, καθώς ενώνει την κοινότητα της Ανθούσας με το μοναστήρι της Παναγιάς Γαλακτοτροφούσας. Το γεφύρι είναι εντυπωσιακό, δίτοξο, με άνοιγμα τόξου 12,5 μέτρων.

Ένα γεφύρι με ιστορία είναι αυτό του Χαλικίου, που χτίστηκε το 14ο αιώνα. Βρίσκεται στη είσοδο του χωριού, ενώ σήμερα δεν είναι πια χρήσιμο, καθώς έχει χτιστεί τσιμεντένια γέφυρα. Είναι μονότοξο με άνοιγμα 6,70 μέτρων.

Η Γέφυρα Καπραρίας, στο χωριό Χαλίκι, πιθανολογείται ότι χτίστηκε περίπου το 1500, όταν χτίστηκε και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που εξυπηρετούσε.

Μπορεί να χτίστηκε το 18ο αιώνα, αλλά το Γεφύρι Μιχαλάκη Φίλου εξυπηρετεί ακόμη τις μετακινήσεις από και προς το Μέτσοβο και γεφυρώνει τον Ασπροπόταμο, σε αντίθεση με το Γεφύρι Κρανιάς, στο χωριό Κρανιά, που χτίστηκε στα τέλη του 1800 και σήμερα δεν χρησιμοποιείται. Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού, γεφυρώνει παραπόταμο του Ασπροπόταμου κι έχει άνοιγμα τόξου 15 μέτρων.

Το Γεφύρι Γκίκα στο χωριό Κρανιά χτίστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα και εξυπηρετεί τις μετακινήσεις προς τον παλιό νερόμυλο. Είναι μονότοξο με άνοιγμα 7,60 μέτρων.

Ένα σχετικά νεώτερο ηλικιακά γεφύρι είναι αυτό της Μεσοχώρας. Χτίστηκε την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, με την ίδια επιμέλεια με τα γεφύρια Τέμπλας και Αυλακίου. Βρίσκεται μετά τη Μεσοχώρα και χρησιμεύει ακόμα και σήμερα για το γεφύρωμα του Αχελώου. Είναι μονότοξο με άνοιγμα του κυρίου τόξου 30 μέτρων.

Το Γεφύρι Βαλκάνου είναι κατεστραμμένο και δεν είναι γνωστό το πότε χτίστηκε, ενώ το Γεφύρι Ελληνικών χτίστηκε το 1241 στον παραπόταμο του Αχελώου, Αρέντα.

Το Γεφύρι Μεσούντας, το τοξωτό γεφύρι της Σαρακίνας, το Γεφύρι της Γριάς, που βρίσκεται δίπλα στο φαράγγι της «Μάννας», το Γεφύρι Σμίξη, το Γεφύρι Πιαλεάς στο Δήμο Πιαλείας, το Γεφύρι Μουκόσι, το Γεφύρι Κλεινού στον οικισμό του Κλεινοβού και το Γεφύρι Ξηροκάμπου Οξύνειας συμπληρώνουν την πληθώρα των πέτρινων αυτών κοσμημάτων στο Νομό Τρικάλων.

Τα Τρίκαλα έχουν και σπουδαία σπήλαια, που θα μπορούσαν, μαζί με τα πέτρινα γεφύρια και τις εκκλησίες, να αποτελέσουν τμήμα ενός πολυήμερου, ολοκληρωμένου τουριστικού πακέτου.

Το Σπήλαιο Λέγκω βρίσκεται πάνω στο βουνό Πόρπη (Χαλικόβουνο) και σε υψόμετρο 1.474, πάνω από το δεύτερο, 30 μέτρων, καταρράκτη. Είναι από τα λίγα σπήλαια στην Ελλάδα που έχει υπόγειο ποταμό, ενώ διαθέτει περίτεχνους και πολύχρωμους σχηματισμούς σταλακτιτών και σταλαγμιτών.

Σύμφωνα με την παράδοση, το σπήλαιο βρέθηκε από έναν κυνηγό το 1945 και φέρει το όνομα μιας κοπέλας από το χωριό, της Λέγκως, η οποία κρύφτηκε εκεί για να μην την παντρέψουν.

Το φημισμένο Σπήλαιο Θεοπέτρας βρίσκεται στο δρόμο Τρικάλων – Καλαμπάκας, 3 χλμ πριν από τα Μετέωρα, στο χωριό Θεοπέτρα. Βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 100 από την επιφάνεια της πεδιάδας και 280 από την επιφάνεια της θάλασσας. Το σπήλαιο έχει σημαντική επιστημονική αξία για την προϊστορία όλου του ελλαδικού χώρου (και όχι μόνο). Είναι από τα λίγα σπήλαια στην Ελλάδα με τόσο μεγάλο εύρος επιχώσεων, που καλύπτουν την εξέλιξη του ανθρώπου σε μια περίοδο πολύ καθοριστική, αυτή της μετάβασής του από το Νεάτερνταλ στο Χόμο Σάπιενς.

Άλλα σημαντικά σπήλαια στο νομό είναι τα Σπήλαια Μπέη, Ανταλλαξίμων, Ελληνοκάστρου, Φτερόλακκα στην Κόρη, Δέσης και Σπήλαιο Σταυρός, μεταξύ Αγίου Προκοπίου και Καλογήρων.

Εκτός των γεφυριών και των σπηλαίων, πόλο έλξης για τους τουρίστες αποτελούν και οι παλιοί νερόμυλοι, έντεκα στο σύνολο, άλλοι ανακαινισμένοι και άλλοι όχι.

Αυτοί είναι οι παλιοί ανακαινισμένοι νερόμυλοι στην Παλαιοκαρυά, στο Πολυνέρι, στον Άγιο Προκόπιο, στην κοινότητα Κατάφυτο, οι παραδοσιακοί νερόμυλοι στη Μεσοχώρα, στην Πεύκη, στο Ροπωτό, στο Παλαιοχώρι και οι παλιοί νερόμυλοι στη Μεγάρχη (από το 1800 μ.Χ.), στον Εξάλοφο και στο Μυρόφυλλο.

Πηγή: ΑΠΕ

Δυτική Μακεδονία: Οι «Άλπεις» της Ελλάδας

Ανάβαση στα δύο χιλιάδες μέτρα στις Δρακόλιμνες της Φλέγγας, κολύμπι στα νερά του φαραγγιού της Πορτίτσας, εξερεύνηση στη σπηλιά του Δράκου, στην Καστοριά, ράφτινγκ και καγιάκ στους ποταμούς Βενέτικο και Αλιάκμονα, ιππασία στο Νυμφαίο. Είναι μια μικρή μόνο «γεύση» από όσα μπορεί να ζήσει κάποιος στη Δυτική Μακεδονία, έναν εναλλακτικό τουριστικό προορισμό για όσους δεν θέλουν να συνωστίζονται στην παραλία για μια ομπρέλα, βρίσκουν ακριβά τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, δεν αντέχουν το μποτιλιάρισμα καθ΄ όδον για μια θέση στην πλαζ, αποζητούν την ησυχία τους μακριά από την πολυκοσμία, λατρεύουν τη φύση και θέλουν να τη γνωρίσουν καλύτερα.

Η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας είναι η μοναδική στην Ελλάδα που δεν διαθέτει παραλίες. Δεν της λείπει, όμως, καθόλου το υδάτινο στοιχείο, αφού διαθέτει οκτώ λίμνες και πολλά ποτάμια. Το νερό εναλλάσσεται αρμονικά με βραχώδεις όγκους, φαράγγια, θολωτά γεφύρια, δασωμένους λόφους, ρέματα και χαράδρες.

Νομός Γρεβενών

Ξεκινώντας από τα Γρεβενά, ο επισκέπτης μπορεί να γνωρίσει τα απέραντα δάση της οροσειράς της Πίνδου, τα ορεινά ρέματα της περιοχής και τα αλπικά λιβάδια. Οι επίδοξοι περιηγητές έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια ποικιλία διαδρομών στο εσωτερικό της Βάλιας Κάλντα, το όρος Όρλιακας, τη Βασιλίτσα και την περιοχή του Σπηλαίου. Σκαρφαλωμένες στο Μαυροβούνιο όρος, βρίσκονται οι Δρακόλιμνες της Φλέγγας, όπου φτάνει κάποιος, ακολουθώντας τα μονοπάτια από το Αρκουδόρεμα, το ρέμα Σαλατούρα, το διάσελο Σαλατούρα Μηλιάς, το ορειβατικό καταφύγιο του Δήμου Μετσόβου ή το χωριό Βωβούσα.

Η περιοχή ενδείκνυται, εξάλλου, για εναλλακτικές δραστηριότητες, όπως το ράφτινγκ και το καγιάκ στα ποτάμια των Γρεβενών, το κολύμπι στα νερά του φαραγγιού της Πορτίτσας, αλλά και την ιππασία, στα κατάφυτα και καταπράσινα μονοπάτια του εθνικού δρυμού.

Για τους λιγότερο τολμηρούς, ο νομός προσφέρει έναν κατάλογο από αξιοθέατα που συμπεριλαμβάνει μεγάλα μοναστήρια, λαογραφικές συλλογές στα παραδοσιακά χωριά, εντυπωσιακά πετρόχτιστα γεφύρια, λιθόστρωτα μονοπάτια αλλά και τα ευρήματα της παλαιοντολογικής έρευνας στη Μηλιά Γρεβενών, όπου ανακαλύφθηκαν χαυλιόδοντες, ηλικίας τριών εκατομμυρίων ετών.

Τα Γρεβενά επιφυλάσσουν και μια πληθώρα γαστρονομικών εκπλήξεων, με κύριο στοιχείο τα μανιτάρια, που αποτελούν το τιμώμενο προϊόν, στη γιορτή που διοργανώνεται κάθε Αύγουστο, στις όχθες του Βενέτικου ποταμού.

Νομός Καστοριάς

Λίγο βορειότερα, στο νομό Καστοριάς, ο περιηγητής μπορεί να ξεκινήσει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή από το Νεστόριο, την πύλη εισόδου της οροσειράς του Γράμμου, μέχρι τις πηγές του Αλιάκμονα.

Στο κέντρο του νομού, η πόλη της Καστοριάς καθρεφτίζει την ομορφιά της στην ομώνυμη λίμνη, ενώ στις περιοχές, όπου οι όχθες της συναντούν τα βραχόβουνα, σχηματίζεται η σπηλιά του Δράκου, που ανακαλύφθηκε μόλις το 1954 και απέχει 15 μέτρα από τον παραλίμνιο δρόμο.

Για όσους ενδιαφέρονται για τα μνημεία του Πολιτισμού και της Ορθοδοξίας, ο νομός διαθέτει 13 βυζαντινά και μεταβυζαντινά μοναστήρια με τοιχογραφίες και εικόνες Αγίων του 12ου και 13ου αιώνα. Πόλος έλξης τουριστών είναι και ο λιμναίος οικισμός του Δισπηλιού, όπου με βάση τα ευρήματα της νεολιθικής περιόδου έχει δημιουργηθεί πιστή αναπαράσταση του προϊστορικού οικισμού.

Τέλος, για τους λάτρεις της φύσης και της μουσικής υπάρχει το River πάρτι, ένας πολυετής θεσμός, που συγκεντρώνει κάθε χρόνο, στις αρχές Αυγούστου, χιλιάδες επισκέπτες. Γνωστοί μουσικοί συναντώνται με το κοινό στις όχθες του Αλιάκμονα, κάτω από την πυκνή βλάστηση, στο Νεστόριο της Καστοριάς.

Νομός Φλώρινας

Στο βορειοδυτικό άκρο της Ελλάδας, οι λίμνες Μικρή και Μεγάλη Πρέσπα συνιστούν έναν μοναδικό υγροβιότοπο, αποτελούν φυσικό σύνορο ανάμεσα σε τρία κράτη και γύρω τους αναπτύσσουν έντονη δραστηριότητα καλλιεργητές φασολιού, ψαράδες, κτηνοτρόφοι, ιδιοκτήτες τουριστικών επιχειρήσεων και κάτοικοι της περιοχής. Το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου «επιπλέει» στα νερά της Μικρής Πρέσπας, ενώ ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει από κοντά την βασιλική του Αγίου Αχιλλείου, που χτίστηκε το 11ο αιώνα από τον τσάρο Σαμουήλ.

Πόλος έλξης επισκεπτών είναι και ο παραλίμνιος οικισμός των Ψαράδων, μια περιοχή με σπάνια βιοποικιλότητα, έντονο παραδοσιακό στοιχείο, λιθόστρωτα σοκάκια αλλά και περίφημους μεζέδες.

Εξάλλου, ο επισκέπτης της Φλώρινας μπορεί να κάνει μια γραφική βόλτα στις περιοχές των λιμνών Χειμαδίτιδας και Ζάζαρης, του Δήμου Αετού και της λίμνης Πετρών, του Δήμου Αμυνταίου. Στην περιοχή δημιουργούνται μικρά λιμανάκια, πλωτές πεζογέφυρες, πλωτοί κυματοθραύστες και πλωτές εξέδρες.

Απαραίτητος σταθμός του ταξιδιού είναι και το ορεινό Νυμφαίο, ένας γνήσιος παραδοσιακός οικισμός που προσφέρει στον περιηγητή τη δυνατότητα να παρατηρήσει τις αρκούδες από τις εγκαταστάσεις του «Αρκτούρου», να κάνει ιππασία στα κατάφυτα μονοπάτια και να δοκιμάσει τα παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού, που φτιάχνουν οι γυναίκες του συνεταιρισμού.

Νομός Κοζάνης

Ένα οικοσύστημα που δημιουργήθηκε με ανθρώπινη παρέμβαση, το 1973, η λίμνη Πολυφύτου, δεσπόζει στο νομό Κοζάνης και έχει συγκεντρώσει γύρω της παραγωγικές, οικοτουριστικές, αλιευτικές και ναυταθλητικές δραστηριότητες. Πριν από 36 χρόνια, η κοιλάδα του Αλιάκμονα σκεπάστηκε από τα νερά του ποταμού με τη δημιουργία φράγματος και τη λειτουργία ενός από τους σημαντικότερους υδροηλεκτρικούς σταθμούς της χώρας.

Στην κοιλάδα «πνίγηκαν» τα χωριά Νεράιδα και Πολύφυτο, οι κάτοικοι των οποίων αναγκάστηκαν να μετεγκατασταθούν σε άλλους οικισμούς. Στα υπόγεια σπίτια «ζουν» σήμερα γιγάντιοι γουλιανοί που φτάνουν τα 2,5 μέτρα μήκος και τα 200 κιλά βάρος και κάνουν περήφανους τους ψαράδες που καταφέρνουν να τους πιάσουν.

Σήμερα, η διαδρομή γύρω από τη λίμνη είναι μαγευτική. Ο επισκέπτης αξίζει να βρεθεί στο γραφικό Βελβεντό, να κάνει θαλάσσιο σκι στα νερά της λίμνης, να γευτεί ψάρι σε ένα από τα γραφικά ταβερνάκια, αλλά και να δοκιμάσει τα υπέροχα ροδάκινα της περιοχής.

Η περιήγηση στο νομό Κοζάνης ολοκληρώνεται με μια επίσκεψη στους καταρράκτες του Σκεπαστού, τους ορεινούς και ημιορεινούς όγκους της Βλάστης, του Βοΐου και του Μπούρινου, τη βασιλική νεκρόπολη της Αιανής, το βυζαντινό κάστρο των Σερβίων και τους μακεδονικούς τάφους της Εορδαίας, αλλά και το παλαιοντολογικό, ιστορικό και λαογραφικό μουσείο της Πτολεμαϊδας, όπου εκτίθενται οστά μαμούθ, χαυλιόδοντες από ελεφαντοειδή, απολιθώματα εντόμων, φυτών και κοχυλιών, που αποδεικνύουν ότι η περιοχή ήταν κάποτε καλυμμένη από θάλασσα.

Πηγή: ΑΠΕ

«Γυναικών Λατρείες, Τελετουργία και Καθημερινότητα στην Κλασική Αθήνα»

Την έκθεση «Γυναικών Λατρείες, Τελετουργία και Καθημερινότητα στην Κλασική Αθήνα», στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, εγκαινίασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού κ. Αντώνη Σαμαρά.

Η έκθεση παρουσιάζεται με αφορμή τα 180 χρόνια από τη θέσπιση του μουσείου και τα 120 από τα εγκαίνιά του. Πραγματοποιείται από κοινού με το Κοινωφελές Ιδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης,παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη από τον περασμένο Δεκέμβριο μέχρι και τον Μάρτιο, και χωρίζεται σε πέντε ενότητες.

Στην Αθήνα τα αντικείμενα είναι 172, καθώς έχουν προστεθεί 17 από τα θεωρούμενα ως «αμετακίνητα», με πρώτη τη λεγόμενη Αθηνά του Βαρβακείου. Την επιστημονική επιμέλεια της έκθεσης έχουν ο διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου δρ Νικόλαος Καλτσάς και ο καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς, δρ Αλαν Σαπίρο.

Η πρώτη ενότητα, με τίτλο «Θεές», είναι αφιερωμένη στη λατρεία γυναικείων θεοτήτων και συγκεκριμένα της Αθηνάς, της Αφροδίτης, της Αρτεμης, της Δήμητρας και της Κόρης. Στην ενότητα αυτή περιλαμβάνεται και η λατρεία μυθικών γυναικών, ηρωίδων, όπως ήταν οι κόρες του Κέκροπα, η Αγλαυρος, η Ερση και η Πάνδροσος. Μοναδικά ανάγλυφα του Εθνικού Μουσείου και μία εξαιρετική πυξίδα του Ζωγράφου του Μειδία εικονογραφούν τον μύθο των Κεκροπιδών.

Η δεύτερη ενότητα, με τον τίτλο «Ιέρειες», αναφέρεται σε μυθικές Ιέρειες, όπως τη Θεανώ και την Ιφιγένεια, μέσα από αγγεία από το Βατικανό, τη Φεράρα και το Βρετανικό Μουσείο, επώνυμες ιέρειες μέσα από ενεπίγραφες επιτύμβιες στήλες και κιονίσκους, ή ιέρειες που απεικονίζονται σε αγγεία και ανάγλυφα να κρατούν το κλειδί του ναού ή το ξόανο μιας θεότητας.

Στην τρίτη ενότητα, με τίτλο «Οι γυναίκες στη λατρεία», παρουσιάζονται οι γυναίκες να συμμετέχουν σε λατρευτικά δρώμενα ως κανηφόροι, σπένδουσες ή συμμετέχουσες σε θυσία. Εδώ περιλαμβάνεται και το αντίγραφο του περίφημου πίνακα από τον Πιτσά (το πρωτότυπο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο).

Η τέταρτη ενότητα, με τον τίτλο «Γιορτές», δείχνει μέσα από μελανόμορφα και ερυθρόμορφα αγγεία ελληνικών και ξένων μουσείων τη συμμετοχή των γυναικών σε μεγάλες γιορτές, όπως τα Παναθήναια ή σε αμιγώς γυναικείες γιορτές, όπως στα Αδώνια και στα Θεσμοφόρια, αλλά και σε γιορτές προς τιμή του Διονύσου κ.λπ. Στην ενότητα αυτή εκτίθεται και το γύψινο αντίγραφο του Λίθου V της ανατολικής ζωφόρου του Παρθενώνα (το πρωτότυπο στο Βρετανικό Μουσείο).

Πηγή: ΑΠΕ

Η Ιστορία του Ελληνισμού του Εύξεινου Πόντου.

Θεσσαλονίκη: Ο Χάρτης της Μαύρης Θάλασσας που εκδόθηκε στο Κέμπριτζ το 1850 και ο Χάρτης του Πληθυσμού του Πόντου (Αθήνα, 1920), περιλαμβάνονται στο πλούσιο αρχειακό υλικό του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού Μαύρης Θάλασσας.

Η Ιστορία του Ελληνισμού του Εύξεινου Πόντου, από τα σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν το παγκόσμιο γίγνεσθαι μέχρι τις ιδιωτικές στιγμές απλών ανθρώπων, ζωντανεύει μέσα από το πλούσιο αρχειακό υλικό του Κέντρου Μελέτης και Ανάπτυξης του Ελληνικού Πολιτισμού της Μαύρης Θάλασσας.

Το Αρχείο και η Βιβλιοθήκη του Κέντρου Μαύρης Θάλασσας στεγάζονται (όπως και τα γραφεία) στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Το Αρχείο είναι προσβάσιμο για το κοινό- ερευνητές και ιδιώτες- από το 1998, οπότε και εγκαινιάστηκε.

Στόχος της δημιουργίας του είναι η συλλογή, καταγραφή και μελέτη στοιχείων σχετικών με τον Ελληνισμό των χωρών της Μαύρης Θάλασσας.

Μεγάλο τμήμα του Αρχείου αποτελούν οι περισσότερες από 15.000 φωτογραφίες, που αποτυπώνουν σημαντικά γεγονότα, αλλά και οικογενειακές στιγμές απλών ανθρώπων. Οι φωτογραφίες χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα και μετά και παρουσιάζουν τοπία, αλλά και δραστηριότητες των ελληνικών πληθυσμών της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.

Εικόνες προσώπων, δραστηριοτήτων και πόλεων παρουσιάζουν, εξάλλου, οι περίπου 500 καρτ ποστάλ, αλλά και οι γκραβούρες, που χρονολογούνται στα μέσα του 19ου αιώνα. Οι τελευταίες παρουσιάζουν με περίτεχνο τρόπο σημαντικά κέντρα δράσης του Ελληνισμού, όπως η Οδησσός, το Ιάσιο, η Κωνσταντινούπολη και η Σεβαστούπολη.

«Μεγάλο μέρος του υλικού που διαθέτει το Κέντρο εντοπίστηκε σε υπαίθριες αγορές ευρωπαϊκών χωρών, όπου πρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση πουλούσαν έγγραφα, κειμήλια και άλλα προσωπικά τους αντικείμενα», εξηγεί στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο υπεύθυνος του Αρχείου, Σωκράτης Αγγελίδης. Στις ίδιες αγορές βρέθηκαν και πολλά παλιά βιβλία, που εμπλούτισαν τη Βιβλιοθήκη του Κέντρου Μαύρης Θάλασσας.

Συνολικά τα βιβλία που μπορεί να βρει ο κάθε ενδιαφερόμενος στη Βιβλιοθήκη του Κέντρου ξεπερνούν τα 3.000, τα περισσότερα από τα οποία είναι γραμμένα στη ρωσική γλώσσα. Το παλαιότερο βιβλίο του Κέντρου είναι μία έκδοση του 1672, η «Ιστορία της Κωνσταντινούπολης», γραμμένη στα γαλλικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, επίσης, η «Ιστορία της Ποντικής Τραπεζούντος» του Τρύφωνος Ευαγγελίδη, που χρονολογείται το 1898.

«Κόσμημα» του Αρχείου αποτελούν και οι χάρτες του. Οι σημαντικότεροι από αυτούς είναι ο Χάρτης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1909, ο Χάρτης της Μαύρης Θάλασσας που εκδόθηκε στο Κέμπριτζ το 1850, ο Χάρτης του Πληθυσμού του Πόντου (Αθήνα, 1920) και ο Χάρτης της Μαύρης Θάλασσας στα γερμανικά (1877).

Η ίδρυση και η λειτουργία της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό, αλλά και άλλες σημαντικές στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας αναβιώνουν μέσα από τα 4.000 έγγραφα που διαθέτει το Κέντρο Μελέτης και Ανάπτυξης του Ελληνικού Πολιτισμού της Μαύρης Θάλασσας. Τα έγγραφα (τα περισσότερα από τα οποία είναι φωτοαντίγραφα) προέρχονται μεταξύ άλλων από τα κρατικά αρχεία της Ελλάδας, της Ρωσίας, της Γεωργίας, της Αρμενίας και της Ουκρανίας. Επίσης, τμήμα των εγγράφων και των υπόλοιπων αρχείων παραχωρήθηκε από το Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης, μετά την υλοποίηση του προγράμματος κατάρτισης παλιννοστούντων ομογενών στην καταγραφή και συντήρηση έργων πολιτιστικής κληρονομιάς.

Στο Αρχείο συγκαταλέγονται, επίσης, αντίγραφα βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων του 19ου αιώνα, τουριστικοί οδηγοί για τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οπτικοακουστικό υλικό από σύγχρονες δράσεις στις χώρες του Εύξεινου Πόντου, σύγχρονες ελληνικές εφημερίδες που εκδίδονται από ελληνικές κοινότητες των χωρών αυτών.

«Όλη μου η ζωή είναι η έρευνα»

«Ψυχή» της αναζήτησης και καταγραφής του αρχειακού υλικού του Ελληνισμού της Μαύρης Θάλασσας είναι τα τελευταία 16 χρόνια – καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του Κέντρου, ο Σωκράτης Αγγελίδης.

Όντας συγγραφέας και ερευνητής και ο ίδιος, ο υπεύθυνος λειτουργίας του Αρχείου έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη της Ιστορίας του Ελληνισμού των Παρευξείνιων χωρών. «Όλη μου η ζωή είναι η έρευνα γύρω από τον Ελληνισμό», λέει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ- ΜΠΕ.

Γεννημένος το 1948 στην Τσάλκα της Γεωργίας, ο Σωκράτης Αγγελίδης σπούδασε στο Τμήμα Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης και στη συνέχεια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Τιφλίδας, από όπου έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα.

Στο Πανεπιστήμιο της Τιφλίδας δίδαξε για 16 χρόνια παγκόσμια φιλοσοφία, αλλά και την τουρκική, ρωσική, γεωργιανή και αζερμπαϊτζανική γλώσσα.

Αφορμή για να ξεκινήσει την ερευνητική του πορεία στάθηκαν τα δικά του οικογενειακά βιώματα. «Η γιαγιά μου γεννήθηκε σε μια περιοχή ανάμεσα στο Βατούμ και το Καρς. Μέχρι την ώρα που πέθανε τραγουδούσε για την Ελλάδα. Τόσο εκείνη, όσο και ο παππούς μου μας μετέδωσαν αυτό τον πατριωτισμό», θυμάται.

«Πάντα αισθανόμουν Έλληνας. Η πατρίδα μου είναι η Ελλάδα και όχι η Ρωσία ή η Γεωργία», συμπληρώνει.

Η αγάπη του για την Ελλάδα τον οδήγησε στην απόφαση να εγκατασταθεί το 1993 στη Θεσσαλονίκη. Στις αποσκευές του μερίμνησε να μεταφέρει πρώτα απ’ όλα χιλιάδες σελίδες αρχειακού υλικού, πρωτότυπου και φωτοτυπημένου, από τις έρευνες χρόνων που διεξήγε στην Τσάλκα, αλλά και σε άλλες περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, όπου υπήρχε Ελληνισμός.

«Έψαξα σε ορθόδοξες εκκλησίες, σε κοινότητες, σε κρατικά αρχεία. Ζήτησα αντίγραφα από κάθε αρχείο σχετικό με τον Ελληνισμό. Πάντοτε με διευκόλυνε το γεγονός ότι γνώριζα τις περισσότερες κεντροασιατικές γλώσσες και μπορούσα να κατανοήσω το περιεχόμενο των εγγράφων που έβρισκα», παρατηρεί.

Ο ίδιος ξεχωρίζει ως ιδιαίτερα σημαντική την αλληλογραφία μεταξύ των διοικητών της Τσάλκας και του Καυκάσου, που χρονολογείται το 1873 και αφορά στις διώξεις των μουσουλμάνων εναντίον των ορθόδοξων κατοίκων της Τσάλκας. Την αλληλογραφία αυτή εντόπισε τυχαία κρυμμένη στις σελίδες της Βίβλου σε ναό της Τσάλκας.

Το προσωπικό του αρχείο ο Σωκράτης Αγγελίδης το έχει διαθέσει κατά καιρούς προς μελέτη σε ιστορικούς ερευνητές από την Ευρώπη και την Αμερική, ενώ ο ίδιος έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 13 βιβλία σχετικά με τον Ελληνισμό της Μαύρης Θάλασσας.

Μαρία Κουζινοπούλου

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

helectra

«Η εποχή των ονείρων»

Μια μοναδική μυσταγωγική εμπειρία στον κόκκινο βράχο της αυστραλιανής ερήμου.

Πουθενά στον κόσμο δεν θα χαρείτε όλα τα αστέρια του ουρανού, με γυμνό οφθαλμό, όπως θα τα χαρείτε στο «κόκκινο κέντρο» της αυστραλιανής ερήμου, με φόντο το μεγάλο βράχο του Ουλουρού. Ούτε που μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπήρχαν και φώτιζαν την ουράνια σκέπη τόσο πολλά αστέρια, που πρόσδιδαν μια ξέχωρη μαγεία στην έτσι κι αλλιώς μοναδική νύχτα!

Την σιωπή της γαλήνιας νύχτας έσπαζε πότε-πότε το ουρλιαχτό ενός αγριόσκυλου, γνωστού ως ντίγκο.Εκείνη η νύχτα ήταν το αποκορύφωμα μιας μοναδικής μυσταγωγικής εμπειρίας που μας είχε εισαγάγει σε κάποια στοιχεία των Αυστραλών ιθαγενών. Και καταλληλότερο μέρος γι’ αυτή την «μυσταγωγία» δεν υπάρχει από το Ουλουρού, τον εντυπωσιακό βράχο που βρίσκεται στο κέντρο της αυστραλιανής ερήμου και αλλάζει χρώματα, ανάλογα με την θέση του ήλιου (ή του φεγγαριού).

Οι Αβορίγινες θεωρούν το Ουλουρού, «ιερό μέρος» και απομεινάρι του «καιρού του ονείρου», από τότε δηλαδή που διαμορφωνόταν ο κόσμος (τους) και δεν ανέβαιναν ποτέ πάνω του. Οι λευκοί άποικοι της Αυστραλίας μετονόμασαν τον «ιερό βράχο» σε «Άγιερς Ροκ» (προς τιμήν ενός Αγγλοσάξωνα «άρχοντα») και φυσικά τον εκμεταλλεύτηκαν τουριστικά, διαμορφώνοντας και ένα μονοπάτι με σχοινί προστασίας στο πλάι του για να ανεβαίνουν οι τουρίστες ως την κορυφή του.

Το 1985 η τότε Εργατική κυβέρνηση της Αυστραλίας (με πρωθυπουργό τον Μπομπ Χόουκ) έδωσε και πάλι πίσω στους ιθαγενείς τον βράχο τους και την ευρύτερη περιοχή του και επανήλθε η αρχική ονομασία του «Ουλουρού».
Το μονοπάτι και το σχοινί εξακολουθούν να υπάρχουν και παρά τις εκκλήσεις των ιθαγενών προς τους τουρίστες, να μην ανεβαίνουν στο βράχο, δεν είναι λίγοι αυτοί που γράφουν στα …παλιά τους τα παπούτσια την επιθυμία τους και ας λένε ότι «σέβονται τις παραδόσεις των Αβορίγινων».

Ο βράχος δεν είναι εντυπωσιακά ψηλός, ούτε και πάρα πολύ ανώμαλος. Το μονοπάτι, σχετικά καλό, αλλά κάθε χρόνο σκοτώνονται και κάποιοι τουρίστες. Κατά τους ιθαγενείς οι θάνατοι αυτοί οφείλονται στην «ιεροσυλία της ανάβασης». Εμείς σεβαστήκαμε την επιθυμία τους, δεν ανεβήκαμε στο βράχο, χάνοντας την ευκαιρία να βγάλουμε εντυπωσιακές φωτογραφίες. Εξάλλου τον είδαμε «αφ’ υψηλού» αφού πετάξαμε από πάνω του με… ελικόπτερο!

Τον «περπατήσαμε» όμως. Κοντά δέκα χιλιόμετρα είναι ο περίγυρός του και περπατώντας τον (αρκεί να φοράς καπέλο, ένα προστατευτικό δίχτυ για τις μύγες και να έχεις νερό μαζί σου) μαθαίνεις την ιστορία του βράχου και των ιθαγενών από τις επεξηγηματικές επιγραφές που υπάρχουν σε κάθε αξιοθέατό του. Επιγραφές που εξηγούν τα διάφορα σχήματά του και τις απεικονίσεις τους.

Το Ουλουρού το επισκέπτονται τελευταία και αρκετοί τουρίστες από την Ελλάδα. Άλλοι φθάνουν εκεί αεροπορικώς αφού διαθέτει αεροδρόμιο κι άλλοι οδικώς μέσω της πόλης Άλις Σπριγκς, επίσης στο κέντρο της Αυστραλίας, και αφού διασχίσουν μια απόσταση μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων της αυστραλιανής ερήμου. Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να μοιράζεται τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις. Και την δική του κρίση. Με αφορμή αυτό το ταξίδι επιχειρώ (ο συντάκτης του άρθρου) να δώσω μερικά στοιχεία της κουλτούρας των ιθαγενών όπως τα έζησα, τα διάβασα και μου τα… είπαν!

Η εικόνα που σημαδεύτηκε στη μνήμη μου είναι η …τρομάρα που ένοιωσα όταν πλησιάζοντας σε μια σπηλιά του Ουλουρού, τινάχτηκαν γαβγίζοντας κατά πάνω μου, δυο τεράστια σκυλιά. Τα πέρασα για ντίγκο και επηρεασμένος από την γνωστή ιστορία της Αζάρια (του βρέφους που, σύμφωνα με την δικαιοσύνη, το άρπαξε ένα ντίγκο εκεί, κοντά στο Ουλουρού), το έβαλα στα… πόδια! «Μη φοβάσαι» ακούω μια φωνή που προερχόταν από την… σπηλιά. Κοντοστάθηκα, κοίταξα και διέκρινα έναν ιθαγενή. Με πλησίασε όπως τον πλησίασα κι εγώ. Μύριζε… πετρέλαιο! Το φτηνό αγαπημένο ναρκωτικό των Αβορίγινων. Συνεννοηθήκαμε με το… ζόρι στην αγγλική. Του ζήτησα να τον βγάλω μια φωτογραφία μέσα στο… φυσικό του περιβάλλον μαζί με τα …»ντίγκο» που, όπως αποδείχθηκε, ήταν ήμερα… σκυλιά!

Δέχθηκε πρόθυμα αρκεί να του έδινα… δέκα δολάρια! Ο τουρισμός είχε κάνει το «θαύμα του».Τα έδωσα. Λίγο αργότερα τον είδα έξω από του Ουλουρού με ένα κουτί με πετρέλαιο. Είχε εξασφαλίσει την δόση του! Πώς κατέληξαν οι ιθαγενείς στο ποτό και την εισπνοή πετρελαίου που τους σκοτώνει; Το βέβαιο είναι πως εκεί τους οδήγησε η «αδυναμία τους» να προσαρμοστούν στον «πολιτισμό μας».»Αλχέρα», στη γλώσσα των Αβορίγινων» σημαίνει «πίστη σε μια δημιουργική περίοδο των ονείρων» και «τζουρτζούκα» σημαίνει πως ο καθένας ξεχωριστά μετέχει με το δικό του τρόπο στην διαρκή μυθοπλασία της φυλής. Αλχέρα-Τζουρτζούκα λοιπόν, είναι οι μύθοι στους οποίους οι Αβορίγινοι βασίζουν τις παραδόσεις τους. Ας προσπαθήσουμε, όσο πιο απλά γίνεται, να τις καταλάβουμε…

Η συνεχόμενη μυθοπλασία των ιθαγενών, που ξεκίνησε την «Δημιουργική Περίοδο» κατά το «Ιερό Παρελθόν» συνεχίζεται ως σήμερα μέσω της «Ιεράς Παραδόσεως» στην «Εποχή των Ονείρων». Η «Εποχή των Ονείρων» είναι κατά τους ιθαγενείς η περίοδος που διανύουμε τώρα. Είναι, δηλαδή, ακόμα ζωντανή μυθολογία τους και έτσι ο καθένας τους συμμετέχει στην εξέλιξη της Φύσεως και του Σύμπαντος «ονειρευόμενος», γνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο τα ήθη, έθιμα και τους νόμους . Η Κοσμολογία των αυτοχθόνων κατοίκων της Αυστραλίας αφηγείται πως αρκετούς αιώνες πριν οι ιεροί πρόγονοί τους ταξίδευαν περιπλανώμενοι σε ένα «Άδειο Κενό». Στους τόπους ξεκούρασής τους, δημιουργούσαν τον ουρανό και τα’ αστέρια, στο πέρασμά τους έφτιαχναν τα ποτάμια, τα βουνά, τους νερόλακκους, και μαζί μ’ αυτά τα φυσικά φαινόμενα, άφηναν πίσω τους και πνεύματα ανθρώπων, φυτών και ζώων.

Ένας από αυτούς τους δημιουργούς, οι Αβορίγινες πιστεύουν ότι είναι και το «Φίδι του Ουράνιου Τόξου», το οποίο περνώντας πάνω από την άυλη Αυστραλία σχημάτισε με την τεράστια ουρά του τις κοιλάδες της Μεγάλης Ηπείρου. Οι πρόγονοι-θεότητες ήσαν άνδρες και γυναίκες της αρχαιότητας, οι οποίοι πολλές φορές έπαιρναν τις μορφές ζώων και έδιναν στους Αβοριγίνες τους Νόμους της ειρηνικής συνύπαρξης, και τις τιμωρίες για όσους δεν τους σέβονταν αυτούς τους νόμους. Απ’ αυτούς οι φυλές έμαθαν να φτιάχνουν δόρατα, μαχαίρια και άλλα όπλα, τους δίδαξαν πως να κυνηγούν, τους δώρισαν τις διάφορες γλώσσες, και τα ονόματα που είχε η κάθε οικογένεια-φυλή. Γι αυτό και διαπιστώνουμε ακόμα και σήμερα να υπάρχουν πολλές φυλές ιθαγενών σε όλη την χώρα με διάφορα ονόματα.

Μετά το πέρας της περιόδου της δημιουργίας, όλ’ αυτά τα ιερά όντα αποτραβήχτηκαν και άφησαν τη θέση τους σε θεότητες-δημιουργούς που σε ορισμένες περιοχές παίρνουν τη μορφή μιας πληθώρας θεοτήτων δίνοντας έμφαση σ’ έναν ύπατο θεό, ενώ σε άλλες αφήνουν τον Κόσμο να δρα στηριζόμενος σε προγονικά πνεύματα ανδρών και γυναικών. Με αυτό τον τρόπο η κάθε φυλή γνώριζε μέχρι ποιο γεωγραφικό σημείο ήταν υπό την προστασία του θεού της φυλής, και δεν εισέβαλλε στην περιοχή κάποιας άλλης φυλής, διότι κανείς δεν ήθελε να βρεθεί σε περιοχές όπου κατοικούσαν και προστατεύονταν από ξένες θεότητες. Η περιοχή κάθε οικογένειας-φυλής είχε ορισθεί από την «Εποχή των Ονείρων» και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να την παραβιάσει, έτσι σπανίως γίνονταν πόλεμοι.

Γι’ αυτό ακόμα και σήμερα οι ιθαγενείς θεωρούν τις περιοχές τους ιερές και οι λευκοί που τις καταπατούν «σταυροκοπιόνται» όταν οι ντόπιοι αντιδρούν στην εξόρυξη ουρανίου, πολύτιμων λίθων και… χρυσού! Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτά τους είναι αδιάφορα.

Ο ιερός βράχος Ουλουρού

Όταν, λοιπόν, κάποια στιγμή εμφανίστηκε κατά την «Εποχή των Ονείρων» η αιμοδιψής φυλή των Κούνγια, τα προγονικά πνεύματα τους απολίθωσαν στον Ιερό Βράχο Ουλουρού. Το Ουλουρού, που έχει ύψος 348, περίμετρο εννέα χιλιομέτρων και δεσπόζει στην αυστραλιανή έρημο έχει ανακηρυχθεί Εθνικό Πάρκο και αποτελεί μέρος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Στον «ίσκιο» του βράχου αυτού είναι τα επίσης εντυπωσιακά και «ιερά» όρη «Κάτα Τιούτα» που επίσης αποτελούν κομμάτι της Παγκόσμιας Κληρονομιάς και προστατεύονται.Τα όρη αυτά, που οι Βρετανοί ονόμασαν «Όλγα» είναι μόλις 42 χιλιόμετρα από το Ουλουρού.

Για την Φυλή Πιτγανδιάρα της κεντρικής Αυστραλίας αυτός ο βράχος είναι ένας Ιερός Τόπος. Η παράδοσή τους, λέει ότι στον Ιερό αυτό Βράχο μπορεί να διακρίνει κανείς τα χαρακτηριστικά από τη σύγκρουση τους με τους Κούνγια, δυο χαραμάδες είναι στο ίδιο σημείο εκεί όπου ένας πολεμιστής έκοψε με το δόρυ του το πόδι ενός εχθρού. Οι σπηλιές του βράχου συμβολίζουν τα ανοικτά στόματα των πολεμιστών που πεθαίνουν φωνάζοντας και βρίζοντας. Μια μεγάλη σπηλιά είναι το στόμα μιας θρηνούσας μητέρας που είδε το παιδί της να το σκοτώνουν μπροστά της, η εκδίκησή της ήρθε χτυπώντας το φονιά του υιού της με ένα ξύλο. Το ανοιγμένο κεφάλι και η μύτη του είναι χαραγμένα για πάντα σε πέτρα, μαζί με τις τέσσερις τρύπες εκεί που κάποτε ήσαν τα μάτια του και τα ρουθούνια του. Έτσι αν κάποιος επισκεφθεί το Ουλουρού και δεν ανέβει στην κορυφή του βράχου αλλά τον περπατήσει γύρω-γύρω, όπως κάναμε εμείς, και δει τα διάφορα σχήματα και διαβάσει τις επεξηγήσεις, θα καταλάβει και την σημασία του.

Ο χρόνος της «ιεράς παράδοσης»

Οι Αβορίγινες πιστεύουν ότι οι Ιεροί πρόγονοι δημιούργησαν τα πνεύματα-παιδιά και τα πνεύματα-ζώα τα οποία μπαίνουν στην κοιλιά των εγκύων γυναικών και ζώων αντίστοιχα κατά την ώρα του τοκετού. Την «Ιερά Παράδοση» και την ιστορία της πατρίδος τους συνεχίζουν να διδάσκονται ακόμη τα παιδιά της ερήμου, ακούγοντας τα τραγούδια και τις διηγήσεις από τους γεροντότερους όταν βραδιάσει. Αν ποτέ πάτε στην αυστραλιανή έρημο και βρεθείτε σε περιοχές όπου ζουν κοινότητες ιθαγενών θα ζήσετε και αυτή την εμπειρία.

Η εξαφάνιση των Ιερών Όντων δεν σημαίνει ότι η «Εποχή των Ονείρων» τελείωσε, αλλά συνεχίζεται μέσω των Ιερών Χορών (Κορόμπορι) και των τελετών. Ο κάθε Αβοριγίνας πιστεύει ότι έχει ένα προσωπικό πνεύμα, το οποίο ταξιδεύει, ενώ αυτός κοιμάται και επισκέπτεται τους συγγενείς του και τους τόπους διαμονής τους. Πόσες χιλιάδες μανάδες είδαν μ’ αυτό τον τρόπο τα ταλαιπωρημένα παιδάκια τους «της κλεμμένης γενιάς» να βασανίζονται στα «ορφανοτροφεία» των πόλεων;

Για τους αυτόχθονες Αυστραλούς η κάθε γενιά πρέπει να ζει με τον ίδιο τρόπο που ζούσαν και οι πρόγονοί τους. Αυτή η επιλογή τους, οδήγησε τους Χριστιανούς προσηλυτιστές να θεωρήσουν τους Αβοριγίνες «αποκτηνωμένους», «άγριους» και «κανίβαλους». Από την αρχή του αιώνα, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60 οι Βαπτιστές Χριστιανοί έκλεβαν τα παιδιά των Αβορίγινων με σκοπό να τα εκχριστιανίσουν και να τα αποκόψουν από την παραδοσιακή τους θρησκεία. Το παιδομάζωμα αριθμεί περίπου τριάντα χιλιάδες παιδιά θύματα της χριστιανικής απαγωγής. Με συστηματική πλύση εγκεφάλου, ξυλοδαρμούς, μαστιγώσεις και βιασμούς, οι Χριστιανοί «σωτήρες» οδηγούσαν τα παιδιά της «κλεμμένης γενιάς» στο δρόμο του «Κυρίου».

Μόλις πρόσφατα η αυστραλιανή κυβέρνηση ζήτησε συγγνώμη από τους ιθαγενείς για την «κλεμμένη γενιά».Αυτό όμως που δεν πέτυχε το σύστημα της «κλεμμένης γενιάς» φαίνεται τελικά ότι το πετυχαίνει ο χρόνος και ο …πολιτισμός μας. Δεν πάει πολύς καιρός που γιορτάστηκε η 20η επέτειος από τότε που το εθνικό πάρκο του Ουλουρού πέρασε πάλι στους ιθαγενείς.Οι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες του χώρου γιόρτασαν την σημαντική επέτειο, απουσία των νέων.

Οι γέροι, αυτοί που αγωνίστηκαν και κατόρθωσαν να αναλάβουν την διαχείριση της περιοχής ήταν εκεί, χόρεψαν τους παραδοσιακούς χορούς τους, έκαναν τις τελετές τους και έτσι συνέχισαν την «τζουρτζούκα τους«. Δηλαδή συνέβαλαν με τον τρόπο στην διαρκή μυθοπλασία της φυλής. Οι νέοι όμως απουσίαζαν κι αυτό τους προβλημάτισε. «Οι νέοι μας», είπε ένας από τους ηγέτες τους, «χάνονται. Δεν ενδιαφέρονται και δεν κρατούν τις παραδόσεις. Υπήρξε όμως κι ο Γιάμι Έλτσερ, 57 χρόνων, που τους έδωσε κουράγιο.

Ο Έλστερ, τυφλός από το ’55, βρέθηκε στην παράδοση του Ουλουρού στους ιθαγενείς το ’85. Μάλιστα ήταν ο πρώτος πρόεδρος της επιτροπής της φυλής Αναγκού των Αβορίγινων, που ανέλαβε την διαχείριση του Ιερού Βράχου και ας μην τον είδε ποτέ στη ζωή του. Έχει όμως την σοφία της ζωής και τον σεβασμό των ιθαγενών και λέει: «Μαζί με την διαχείριση του Ουλουρού κάναμε και ένα κολέγιο για τα παιδιά μας. Αυτό που χρειαζόμαστε για να σωθεί η φυλή είναι παιδεία, υγεία, οικονομία».

«Και μαζί με τον Ιερό Βράχο», συνέχισε, «κερδίσαμε και τον σεβασμό. Έχουμε φτιάξει ένα χώρο με τους Κλεμμένους Βράχους. Πρόκειται για κομμάτια από τον Ιερό Βράχο που τα παίρνουν μαζί τους οι τουρίστες αλλά τα στέλνουν πίσω είτε επειδή το έχουν βάρος στη συνείδησή τους, είτε γιατί τους φέρνουν κακοτυχία». Όταν πηγαίναμε προς το Ουλουρού σκεφτόμουν «τι γυρεύω, τώρα εγώ στην άκρη του κόσμου» και ήμουν βέβαιος ότι αυτή θα ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που θα πήγαινα εκεί. Τώρα είμαι βέβαιος πως θα ξαναπάω. Το «Κόκκινο Κέντρο» και η «ιερότητά του» με κέρδισαν.

Σ. Χατζημανώλη

Πηγή; ΑΠΕ

Ένα διαφορετικό ερωτικό περιβάλλον!

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙΣ

Ακόμα και όσοι φοβούνται τα αεροπλάνα, μια ερωτική πτήση με ένα ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος είναι σίγουρο ότι θα τους κάνει να ξεχάσουν τις φοβίες τους.

Οι Ερωτικές Αερογραμμές, εταιρία που ίδρυσε ο πιλότος  Κρέιγκ Τζούστο το 2006 έχουν στόχο να προσφέρουν ένα διαφορετικό ερωτικό περιβάλλον στα ζευγάρια. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να νοικιάσουν ένα δικινητήριο Beech H-18S για μια πτήση πάνω από τις ανατολικές ακτές της Αυστραλίας.

«Σατέν σεντόνια, σαμπάνια, φράουλες, λουλούδια, ακόμα και ένα πιστοποιητικό για να δείχνουν στους φίλους τους», παρέχει η εταιρία, εξηγεί ο Τζούστο, πρώην πιλότος μαχητικού αεροσκάφους. Περισσότερα από 100 ζευγάρια επέλεξαν μια ερωτική πτήση, κυρίως για να γιορτάσουν επετείους ή γενέθλια. Η πτήση διάρκειας από 40 λεπτά ως μια ώρα.

Ο θόρυβος των μηχανών του αεροσκάφους καλύπτει κάθε άλλο…αδιάκριτο ήχο. «Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε όλους τους πελάτες μας», επισήμανε ο πιλότος και αποκάλυψε πως «πολλοί ζητούν περισσότερες…αναταράξεις».

Πηγή: ΑΠΕ