Γουστάρω Θεσσαλλλλλλονίκη γιατί…

Γιατί εδώ ακόμη μαλώνουμε ποιος θα πρωτοκεράσει.

Γιατί δεν λέμε ψιψινέλι, ζουζουνάκι, πιτσιτσιλικολίνι. αλλά γιαβρί μου, καρδιά μου, πουλί μου.

Γιατί μπορείς να συνδυάσεις βόλτα στην αγορά και καφέ με φίλους σε ένα απόγευμα…γιατί σαν τη Χαλκιδική πουθενά!

Γιατί το σουβλάκι το τρώμε σε σάντουιτς και το καλαμάκι το βάζουμε στον φραπέ μας. Ποτέ αντίστροφα!

Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς!

Γιατί κάνουμε όλες τις δουλειές μας στο κέντρο με τα πόδια!

Γιατί δεν κάνουμε ποτέ επίσκεψη «με άδεια χέρια»!

Γιατί ζούμε στην μοναδική πόλη του κόσμου που γράφεται με δύο «σ» και προφέρεται με πολλά «λ»!

Γιατί το βράδυ όταν οι δρόμοι σε άλλες πόλεις είναι ερημες στην Τσιμισκή έχουμε μποτιλιάρισμα!

Γιατί αν περνάς με το αυτοκίνητο από Τσιμισκή έχεις πολλές πιθανότητες να δεις τον Ψωμιάδη πάνω σε μηχανάκι (χωρίς κράνος) ή να σου χτυπήσει το τζάμι και να σου μοιράσει φυλλάδια για σωστή οδήγηση!

Γιατί μετά από ξενύχτι και μεθύσι πάμε κατευθείαν για μπουγάτσα με γάλα!

Γιατί αν πεινάσεις στις τρεις η ώρα το πρωί, μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε πατσά, κρέπα ζεστή ή κουλούρι φρεσκοψημένο!

Γιατί όταν βγαίνουμε έξω για ποτό ή καφέ, συναντάμε τουλάχιστον τρεις γνωστούς μας.

Γιατί όταν λέμε «ραντεβού στον Αλέκο» μόνο εμείς καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να πάμε στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου.

Γιατί παρόλη την κίνηση στο κέντρο, ένα έτσι να κάνεις βλέπεις θάλασσα.

Γιατί μαζί με τον καφέ ή το ποτό μας κερνάνε λουκουμάκι, γλυκάκια ή μεζεδάκια!

Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και χαλαρά καταλήγουμε να πίνουμε μαλαματίνες μέχρι πρωίας!

Γιατί μπορούμε να δούμε το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα στην παραλία!

Γιατί έχουμε τις πιο όμορφες γυναίκες της Ελλάδας!

Γιατί εδώ οι γυναίκες βάφουν τα νύχια τους με όζα…!

Γιατί όταν σπάει το τζάμι φωνάζουμε τον »τζαμτζή»!

Γιατί οι ταβέρνες μας συναγωνίζονται ποια θα σερβίρει (προσφορά του καταστήματος) το καλύτερο γλυκό!

Γιατί το «κερασματάκι του μαγαζιού» στις ταβέρνες μας είναι ολόκληρο γλυκό!

Γιατί όταν βγάζει ομίχλη μια μοναχική βόλτα στην παραλία λειτουργεί ως ηρεμιστικό! Και όσους δεν καταλαβαίνουνε το γιατί ..κλάιν μάιν..!

Γιατί έχουμε τη νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι»!

Γιατί ακόμα και αν χαθείς, κατεβαίνεις στην παραλία και βρίσκεις τον δρόμο σου!

Γιατί μιλάμε δυνατά και γελάμε με την καρδιά μας!

Γιατί αυτή η πόλη ποτέ δεν κοιμάται !

Γιατί την 28η Οκτωβρίου μόνο εμείς στην Ελλάδα έχουμε τριήμερη αργία!

Γιατί έχουμε ντελίβερι όλο το 24ωρο, ακόμα και για γλυκά!

Γιατί αντιμετωπίζουμε τα ζόρια «χαλλλαρά»!

helectra

Έρωτας και Ψυχή

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν σε μια πολιτεία μεγάλη, πλούσια και δυνατή ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα. Η μικρότερη από τις τρεις κόρες τους την έλεγαν Ψυχή ήταν τόσο όμορφη, που μόνο με τη θεά Αφροδίτη μπορούσε να παραβληθεί. Έτσι, όποιος την έβλεπε, έπεφτε θαμπωμένος και την προσκυνούσε σαν να είχε μπροστά του την ίδια τη θεά. Με τον καιρό όλοι πίστεψαν πως η Ψυχή δεν ήταν παρά η ίδια η θεά του έρωτα που είχε κατεβεί στη γη. Τα ιερά της Αφροδίτης στην Πάφο, στα Κύθηρα, στην Κνίδο, ερημώθηκαν. Οι προσευχές λησμονήθηκαν. Οι θυσίες σταμάτησαν. Ο κόσμος, που λάτρευε πριν τη μεγάλη θεά, σαγηνεύτηκε από την ομορφιά της θνητής, και αυτήν προσκυνούσε πια και λάτρευε.

Η Αφροδίτη δεν άντεξε την προσβολή και αποφάσισε να εκδικηθεί: πρόσταξε λοιπόν το γιο της, τον Έρωτα, να χτυπήσει την αντίζηλό της με τα βέλη του και να την κάνει να αγαπήσει παράφορα τον πιο ασήμαντο και περιφρονημένο άνθρωπο του κόσμου. Έτσι, όπως άλλωστε γίνεται συχνά, η ομορφιά της Ψυχής στάθηκε η αιτία της μεγάλης της δυστυχίας: όλοι οι νέοι έμειναν μαγεμένοι από τη χάρη της, κανείς όμως δεν αποφάσιζε να την κάνει γυναίκα του, και η Ψυχή έμενε μόνη και έρημη.

Οι δύο αδερφές της είχαν παντρευτεί πριν από καιρό στα ξένα, και η Ψυχή, κλεισμένη στο παλάτι, έκλαιγε τη μοίρα της και καταριόταν την ομορφιά της. Όταν ο βασιλιάς είδε κι απόειδε, αποφάσισε να ρωτήσει το μαντείο του Απόλλωνα στη Μίλητο, για την τύχη της κόρης του. Η απάντηση του θεού ήταν αλλόκοτη και σκληρή: έπρεπε να οδηγήσουν την Ψυχή νυφοστολισμένη, σαν να ήταν να παντρευτεί στον Κάτω Κόσμο, στην πιο ψηλή κορφή ενός έρημου και μακρινού βουνού. Εκεί θα συναντούσε το γαμπρό που της είχε τάξει το ριζικό της: ένα πελώριο φίδι φτερωτό που προξενούσε το φόβο και τον τρόμο, ακόμη και στον μεγάλο Δία. Τρόμαξε ο βασιλιάς. Μήπως όμως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Έτσι όλος ο λαός, μαζί με τους γονείς της, τη συνόδεψε με κλάματα και μοιρολόγια ως την κορφή του βουνού, όπου την άφησαν κι έφυγαν. Τότε ο Ζέφυρος την ανασήκωσε, και ταξιδεύοντάς την πάνω από στεριές και θάλασσες, την έφερε και την άφησε μέσα σε ένα μαγεμένο περιβόλι.

Σ’ αυτό το περιβόλι η Ψυχή σαστισμένη πήρε να σεργιανάει εδώ κι εκεί, όταν ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σ’ ένα ολόχρυσο παλάτι, εντελώς αφύλαχτο. Παρ’ όλο το φόβο που ένιωθε, μπήκε μέσα και άρχισε να το τριγυρίζει, ώσπου άκουσε μια φωνή: «όλα όσα βλέπεις, κυρά μου, είναι δικά σου. Μη φοβάσαι! Κάθισε να ξαποστάσεις, και όταν θελήσεις να λουστείς και να νοιαστείς για την ομορφιά σου, φώναξέ μας να σε βοηθήσουμε. Εμείς είμαστε οι υπηρέτες σου. Η κάθε σου επιθυμία είναι για μας προσταγή».

Πραγματικά, οι υπηρέτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την περιποιηθούν και να τη διασκεδάσουν. Τη βοήθησαν να λουστεί, της έστρωσαν πλούσιο το τραπέζι και της τραγούδησαν, χωρίς όμως να τους δει. Τη νύχτα έφτασε ο άγνωστος άντρας της και μέσα στο βαθύ σκοτάδι την έκανε δική του, προτού όμως ξημερώσει ακόμη, χάθηκε από κοντά της. Έτσι περνούσε ο καιρός: την ημέρα οι αόρατοι υπηρέτες φρόντιζαν να μην της λείψει τίποτα και τη νύχτα ερχόταν ο μυστηριώδης εραστής της και την έκανε ευτυχισμένη.

Στο μεταξύ οι γονείς της γερνούσαν μέσα στην απελπισία και στο πένθος. Κοντά τους είχαν έρθει οι δυο άλλες θυγατέρες τους και προσπαθούσαν μάταια να τους παρηγορήσουν. Αλλά και η Ψυχή άρχισε να αισθάνεται δυστυχισμένη: ολομόναχη τη μέρα να ζει ανάμεσα σε αόρατα πνεύματα και το βράδυ να πλαγιάζει στην αγκαλιά ενός άντρα, που ούτε για μια στιγμή δεν είχε αντικρίσει το πρόσωπό του. Στο τέλος με δάκρυα και παρακάλια καταφέρνει η Ψυχή να πείσει τον άντρα της μέσα στα χάδια να επιτρέψει να έρθουν, ας είναι και για λίγον καιρό, οι αδερφές της για να της κρατήσουν συντροφιά. Η άδεια δίνεται, με έναν όρο όμως: «Μπορείς, της είπε, να τους χαρίσεις ό,τι θελήσουν από τα πλούτη του παλατιού. Μα μην πλανηθείς από τα λόγια τους και θελήσεις να με αντικρίσεις στο φως. Θα με χάσεις για πάντα και θα γίνεις δυστυχισμένη». Η Ψυχή του υπόσχεται να σεβαστεί την επιθυμία του. Άλλωστε και η ίδια τον έχει αγαπήσει στο μεταξύ και δεν θέλει να τον χάσει. Ξέρει ακόμη πως από τη διαγωγή της θα εξαρτηθεί και η φύση του παιδιού που έχει στα σπλάχνα της: αν συμμορφωθεί με την εντολή του άντρα της, το παιδί που θα γεννήσει θα είναι αθάνατο. Αν όχι, θνητό.

Ύστερα από λίγες μέρες οι αδερφές ανεβαίνουν στο βουνό για να κλάψουν την Ψυχή, που τη νόμισαν πια χαμένη για πάντα. Στους θρήνους τους αποκρίνεται η φωνή της ίδιας της Ψυχής που τις καλεί κοντά της. Σε λίγο, ταξιδεμένες κι αυτές από το Ζέφυρο, βρίσκονται μέσα στο παλάτι. Η χαρά τους είναι ανείπωτη. Όμως, σιγά σιγά αρχίζουν να ζηλεύουν την τύχη της αδερφής τους και ο φθόνος τους μεγαλώνει ύστερα από κάθε επίσκεψη, καθώς η Ψυχή, εντελώς ανυποψίαστη για τα αισθήματά τους, τις σεργιανίζει μέσα στο παλάτι και τους δείχνει τους αρίθμητους θησαυρούς. Στους γέρους γονείς τους δεν λένε κουβέντα για την τύχη της Ψυχής. Τους αφήνουν να πιστεύουν πως η μικρότερη αδερφή είναι από καιρό πεθαμένη. Οι φθονερές αδερφές δεν σκέφτονται παρά μόνο πώς θα κάνουν κακό στην Ψυχή. Δεν σταματούν να τη ρωτούν για τον άντρα της. Και η Ψυχή αναγκάζεται στο τέλος να τους πει ψέματα, πως τάχα ο άντρας της είναι ένας νέος όμορφος και δυνατός που περνά τη μέρα του πάνω στα βουνά κυνηγώντας.

Η ομολογία της Ψυχής κάνει να φουντώνει ακόμα πιο πολύ ο φθόνος στα στήθη των αδερφάδων της, γιατί και οι δυο έχουν παντρευτεί γέρους και ανήμπορους βασιλιάδες. Όμως και ο σύντροφος της Ψυχής ξέρει τι διαθέσεις έχουν οι κακές αδερφές και σε κάθε ευκαιρία την προειδοποιεί για την ανεπανόρθωτη καταστροφή που θα προκαλέσει η ίδια αν τυχόν παραβεί την εντολή του. Οι αδερφές της ωστόσο επιμένουν να μάθουν λεπτομέρειες και έτσι, κάποτε που η Ψυχή ξεχάστηκε και είπε πως ο άντρας της είναι κάποιος πλούσιος έμπορος από την κοντινή επαρχία, κάπως μεγάλος στην ηλικία, πέφτουν πάνω της και την αναγκάζουν να παραδεχτεί, μια και η ίδια άλλα τους είχε πει πιο παλιά, πως τον άντρα της δεν τον είχε ποτέ δει στα μάτια της.

Στο τέλος κατορθώνουν να την πείσουν πως αυτός ο άγνωστος άντρας της δεν ήταν παρά το φοβερό φίδι που μνημόνευε η προφητεία του Απόλλωνα. Αν τη φροντίζει, της είπαν, είναι γιατί θέλει να τη φάει, μόλις το παιδί μεγαλώσει στα σπλάχνα της. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να γλιτώσει από το θάνατο: μια νύχτα, να ανάψει ένα λυχνάρι και να κόψει το κεφάλι του τέρατος.

Η Ψυχή βασανίστηκε πολύ ώσπου να πάρει την απόφαση, αλλά στο τέλος πίστεψε πως αυτή θα έπρεπε να χτυπήσει πρώτη. Έτσι, μια μέρα, όταν έπεσε το σκοτάδι και ο άντρας της πλάγιασε κοντά της και αποκοιμήθηκε βαθιά, σηκώθηκε και άναψε το λυχνάρι. Κάτω όμως από το φως του η Ψυχή τα έχασε: μπροστά της βρισκόταν ο ίδιος ο Έρωτας, πιο ωραίος κι απ’ ό,τι τον φανταζόταν. Στα πόδια του κρεβατιού ήταν ριγμένα τα άρματά του : το τόξο, η φαρέτρα και τα βέλη. Η Ψυχή πήρε τότε μια σαΐτα και, καθώς την περιεργαζόταν, πληγώθηκε ελαφρά στο δάχτυλο. Από κείνη τη στιγμή, χωρίς και η ίδια να το καταλάβει, ερωτεύεται παράφορα τον ίδιο τον Έρωτα.

Μετανιωμένη για την ευπιστία και την αμυαλιά της προσπαθεί να αυτοκτονήσει για να τιμωρήσει τον εαυτό της. Άδικος κόπος. Το μαχαίρι γλιστρά και πέφτει από το χέρι της. Ξαφνικά, μια σταγόνα καφτό λάδι χύνεται από το λυχνάρι και πέφτει πάνω στον γυμνό ώμο του κοιμισμένου θεού. Ο Έρωτας πετιέται πάνω αλαφιασμένος από τον πόνο και, διαπιστώνοντας την απιστία της γυναίκας του, ανοίγει τα φτερά του για να φύγει. Μόλις που προφταίνει η Ψυχή να πιαστεί από το πόδι του και να ανυψωθεί μαζί του πάνω στα σύννεφα. Ύστερα από λίγο, εξαντλημένη από την κούραση, πέφτει στη γη, χωρίς να σκοτωθεί. Και ο Έρωτας όμως κατέβηκε, στάθηκε στην κορυφή ενός κοντινού κυπαρισσιού, και αφού της παραπονέθηκε για την αχαριστία που έδειξε, πέταξε πάλι στα ύψη. Η Ψυχή ρίχτηκε από την απελπισία της σ’ ένα ποτάμι για να πνιγεί, εκείνο όμως τη σήκωσε απαλά πάνω στα νερά του και την άφησε πάνω στην πυκνή χλόη της όχθης του. Ο Πάνας, που βρισκόταν εκεί κοντά, κατάφερε να τη μεταπείσει και να της δώσει θάρρος.

Από εκείνη τη στιγμή ένας είναι ο σκοπός της ζωής της: να ξαναβρεί τη χαμένη της ευτυχία. Πρώτα όμως πρέπει να τιμωρήσει τις αδερφές της. Στην πρώτη εξομολογείται πως ο Έρωτας έφυγε από κοντά της, τάχα για να παντρευτεί εκείνην. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να πειστεί η φθονερή αδερφή να παρατήσει τον άντρα της, λέγοντάς του πως τάχα πέθαναν οι γονείς της, να ανεβεί στο βουνό και να γκρεμιστεί στα βράχια, πιστεύοντας ως την τελευταία στιγμή πως θα τη σηκώσει, όπως και την άλλη φορά, ο Ζέφυρος. Με τον ίδιο τρόπο σκοτώνεται και η δεύτερη.

Ύστερα από την τιμωρία τους, η Ψυχή ξεκινάει να βρει τον Έρωτα. Άδικα όμως παραδέρνει σε στεριές και θάλασσες. Οι θεοί την έχουν εγκαταλείψει. Ούτε η Ήρα, ούτε η Δήμητρα, παρόλο που τη συμπονούν, δέχονται να τη βοηθήσουν, όταν καταφεύγει στα ιερά τους, γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση με την Αφροδίτη, που τη μισεί θανάσιμα, επειδή μπόρεσε αυτή, μια θνητή, να ξελογιάσει το γιο της. Τέλος, πηγαίνει στο παλάτι της Αφροδίτης, με την ελπίδα πως εκεί θα έβρισκε τον Έρωτα, και πέφτει ασυλλόγιστα στα χέρια της. Από καιρό άλλωστε η θεά είχε στείλει τον Ερμή να τη βρει και να την οδηγήσει με το καλό ή με τη βία μπροστά της.

Από τη στιγμή αυτή αρχίζουν οι μεγάλες δοκιμασίες για την Ψυχή. Δύο έμπιστες ακόλουθοι της ζηλότυπης θεάς, η Θλίψη και η Έγνοια, τη μαστιγώνουν αλύπητα. Άλλη της βγάζει τρίχα τρίχα τα μαλλιά, η Αφροδίτη η ίδια τη δέρνει και της ξεσκίζει τα ρούχα. Η πρώτη δοκιμασία της Ψυχής ήταν να διαχωρίσει σε μια μέρα ένα σωρό ανακατεμένους σπόρους από πολλά και διαφορετικά φυτά. Από κριθάρι μέχρι μπιζέλια και από φακές και σπόρους παπαρούνας μέχρι στάρι. Δε θα τα κατάφερνε, αν δεν τη βοηθούσαν τα μυρμήγκια, που λυπήθηκαν την αγαπημένη του θεού Έρωτα.

Η δεύτερη δοκιμασία ήταν να φέρει μια τούφα μαλλί από το χρυσόμαλλο δέρας ενός κοπαδιού άγριων προβάτων με κοφτερά κέρατα και δηλητήριο στο στόμα, που έβοσκαν πίσω από το ορμητικό ποτάμι, στην απόκρημνη κοιλάδα ενός επικίνδυνου δάσους. Στο έργο αυτό τη βοήθησε η Νύμφη Σύριγγα, που είχε μεταμορφωθεί σε καλάμι για να γλιτώσει από τον έρωτα του θεού Πάνα. Της είπε να περιμένει το μεσημέρι, που τα πρόβατα δεν αντέχουν τη ζέστη και κοιμούνται. Τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να μαζέψει τις τούφες από μαλλί που είχαν πιαστεί στα κλαδιά των θάμνων και στις καλαμιές.

Η τρίτη δοκιμασία ήταν ως είθισται, η χειρότερη. Η Ψυχή έπρεπε να φέρει στην Αφροδίτη νερό από μια παγωμένη πηγή που βρισκόταν σε έναν ψηλό, απότομο και γλιστερό βράχο που τον φυλούσαν μερικοί ακοίμητοι δράκοι. Η Ψυχή το κατόρθωσε και αυτό με τη βοήθεια ενός αετού του Δία.

Η Αφροδίτη, αμφισβήτησε τις επιτυχίες της Ψυχής, θεωρώντας ότι δεν οφείλονταν αποκλειστικά στις δικές της προσπάθειες, αλλά κυρίως σε βοήθεια που έλαβε. Γι’ αυτό της ανέθεσε ακόμα μια δοκιμασία, πολύ δυσκολότερη από τις προηγούμενες. Η Ψυχή έπρεπε να πάει στον Κάτω Κόσμο και να ζητήσει από την σύζυγο του Άδη Περσεφόνη, να της δώσει ένα κουτάκι με τη θαυματουργή αλοιφή που χάριζε υπερφυσική ομορφιά.

Κάτι που φάνταζε τόσο αδύνατο που η Ψυχή σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Μια μυστηριώδη φωνή όμως, την συμβούλεψε πώς να κατέβει στον Άδη, πώς να δώσει το νόμισμα στον Χάροντα και πώς να καλοπιάσει τον Κέρβερο, καθώς και τον τρόπο για να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών. Επίσης, την προειδοποίησε κατηγορηματικά να μην ανοίξει επ’ ουδενί το κουτί που θα της έδινε η Περσεφόνη. Ακολουθώντας τις συμβουλές η αποστολή ήταν επιτυχής αλλά, η Ψυχή και άνοιξε το κουτί για να δει το περιεχόμενο του. Δεν πρόλαβε όμως να δει τίποτα, απλώς κοιμήθηκε. Και δεν ήταν ένας απλός ύπνος, ήταν ο ύπνος του θανάτου. Η Ψυχή έμεινε για κάποιο διάστημα κοιμισμένη, όχι όμως για πάντα, όπως έλπιζε η Αφροδίτη. Ο Έρωτας, παρά τον θυμό του, είχε μετανιώσει για τη σκληρή συμπεριφορά του και έψαχνε να τη βρει.

Τα βάσανα της Ψυχής βρίσκονται λοιπόν πια στο τέλος τους. Αρκετά είχε δοκιμαστεί. Ο Έρωτας κατορθώνει να γλιστρήσει από το δωμάτιο όπου τον είχε κλειδωμένο η Αφροδίτη, τάχα για να του γιατρέψει την πληγή, τρέχει και ξανακλείνοντας τον Ύπνο μέσα στο κουτί, τη συνεφέρνει. Έπειτα κατορθώνει, σε ένα συμβούλιο των θεών, να καταπραΰνει το θυμό της μητέρας του με τη βοήθεια του Δία, που αντιμετωπίζει με κατανόηση την περιπέτεια του Έρωτα, και πρωτοστατεί στο μεγάλο γλέντι που στήνεται στον Όλυμπο, για να τιμηθεί η γαμήλια ένωση του θεού με τη θνητή. Η Ψυχή γίνεται πια επίσημα γυναίκα του και την ίδια ώρα της χαρίζεται η αθανασία. Ύστερα από λίγο καιρό φέρνει στον κόσμο τον καρπό της αγάπης της με τον Έρωτα: την Ηδονή.

Αποσυμβολισμός του Μύθου

Ο Έρωτας στην προ Ομηρική μυθολογία, προέρχεται από τις πρωταρχικές δημιουργικές κοσμογονικές του σύμπαντος, καθώς γεννήθηκε πριν από τους θεούς του Ολύμπου, αποτελώντας την ενοποιό δύναμη του σύμπαντος. Ο Έρωτας λοιπόν, συμβολίζει όχι μόνο την δύναμη της ερωτικής αγάπης που ευθύνεται για τον πόθο, την αγάπη και την σεξουαλική δραστηριότητα σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά και σε κοσμογονικό επίπεδο, το πρωτότοκο Φως που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη όλων των πραγμάτων στον Σύμπαν. Για αυτό ο Έρωτας θεωρήθηκε θεός, λόγω της θέσεως του στο φυσικό γίγνεσθαι. Έτσι λατρευόταν και στα Ελευσίνια Μυστήρια, ως Πρωτόγονος, αυτός δηλαδή που γεννήθηκε πρώτος.

Κανένας άλλος λαός στην ανθρωπότητα δεν ανακήρυξε τον Έρωτα σε θεό εκτός από τους Έλληνες. Μόνο οι Έλληνες κατάλαβαν την τεράστια σημασία του στο γίγνεσθαι. Ο έρωτας δια της δράσης του σε κοσμογονικό επίπεδο, σηματοδοτεί την σύνθεση και την μίξη των στοιχείων που προκαλούν την αέναη εξέλιξη στο σύμπαν, αλλά και σε και σε ανθρώπινο επίπεδο, έχει ένα βαθύ ανατρεπτικό χαρακτήρα. Παριστάνεται ως ένα πανέμορφο φτερωτό παιδί, οπλισμένο με τόξο και βέλη, που τα εκτοξεύει, στις καρδιές των ανθρώπων προκαλώντας τον έρωτα.

Ο μύθος των δοκιμασιών της Ψυχής βρίθει συμβολισμών, που έχουν να κάνουν με το ταξίδι της αθάνατης ουράνιας ψυχής στον κόσμο της ύλης, και την τελική ένωση της εκ νέου με το Ουράνιο λίκνο της. Εν τάχη θα μπορούσαμε να υποδείξουμε, κάποια στοιχεία.

Ο Έρωτας συμβολίζει σε κοσμογονικό επίπεδο όπως προαναφέρθηκε, την αέναο ενοποιό δύναμη, που εξελίσσει το σύμπαν. Η Ψυχή σε ανθρώπινο επίπεδο, έχει άλλες δύο αδελφές, γεγονός που μας παραπέμπει στο τρισυπόστατο της ανθρώπινης φύσης ( Νους, ψυχή, σώμα ). Η ψυχή στην κατώτερη φύση της, μετέχει του θείου έρωτα, δίχως όμως να το γνωρίζει, καθώς υποτάσσεται από τα ανθρώπινα πάθη, και την δέσμευση της ύλης, ξεχνώντας την ουράνια καταγωγή της. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος πρέπει να υποβληθεί σε δοκιμασίες, πριν επιτύχει την μέθεξη και την μακαριότητα της αθανασίας.

Στην πρώτη δοκιμασία υποδεικνύεται πως Θειο ενυπάρχει και ζωοποιεί κάθε τμήμα του σύμπαντος, όσος ασήμαντο και εάν φαίνεται. Συνεπώς και ο άνθρωπος σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οφείλει να συνειδητοποιήσει, πως αποτελεί το τμήμα ενός συνόλου, το οποίο, µε τη σειρά του, συνδέεται και εξαρτάται από άλλα σύνολα εντός ενός ευρύτερου οικοσυστήματος.

Στην δεύτερη δοκιμασία, παρότι οι ανθρώπινες ψυχές μετέχουν του Θείου, (τα κέρατα υποδηλώνουν την επαφή με το Θείο), οι αντιληπτικές δυνάμεις του ανθρώπου (και ο τρόπος έκφρασης τους, ομιλία) επικεντρώνονται στην ικανοποίηση του «εγώ» και της κατώτερης φύσης του. Κατά την διάρκεια του μόνο ύπνου, η ψυχή, ασυνείδητα έχει την δυνατότητα να ταξιδεύει πέρα από όρια του χωροχρόνου.

Η Τρίτη δοκιμασία έχει σχέση με την κάθαρση (νερό – πηγή), και την χαλιναγώγηση των παθών (δράκοι) που οφείλει να υποστεί η Ψυχή, πριν την ανάβαση της (αετός του Δία) προς το ουράνιο λίκνο της.

Τέλος η κατάβαση στον Άδη και η ανάσταση, (ένα κοινό αρχετυπικό μοτίβο σε όλες τις μυήσεις) υποδεικνύει πως το τέλος του επίγειου κύκλου, είναι απλώς μία μετάβαση της μορφής σε κάποια άλλη, και καταδεικνύει την αιωνιότητα της ψυχής. Τίποτα δεν περισσεύει στην φύση. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που πρέσβευε ο Aναξίμανδρος. «Οτιδήποτε γεννιέται μέσα στη φύση έχει ένα χρέος, που το πληρώνει όταν αποσυντίθενται, δίνοντας έτσι καινούργια ζωή»…

Πηγή: Ελληνική Μυθολογία, Εκδοτική Αθηνών
Σχόλια στο μύθο: Χλέτσος Βασίλης- Συγγραφέας
Σύνταξη – Επιμέλεια άρθρου/εικόνων: Δώρα Σπυρίδου

Πηγή

helectra

Υιοθετήστε μιά ….ΑΡΚΟΥΔΑ

Ο Μανώλης και ο Κυριάκος είναι δύο αρκούδες που στάθηκαν τυχερές από τους πρώτους μήνες της ζωής τους αφού, αν κι έχασαν την μητέρα τους, γνώρισαν την αγάπη από ένα ζευγάρι κτηνοτρόφων, που τις βρήκε, μωρά ακόμα, και τις «υιοθέτησε».

Τον Μάιο του 2004, η διεύθυνση δασών Καστοριάς παρέδωσε στο Περιβαλλοντικό Κέντρο του Αρκτούρου τα δύο αρκουδάκια, ηλικίας τότε μόλις τεσσάρων μηνών. Από τότε, τα ζώα δέχονται τις φροντίδες των ανθρώπων στο Καταφύγιο της αρκούδας, στο Νυμφαίο, ενώ πήραν τα ονόματα του κτηνοτρόφου Μανώλη, που τα βρήκε και της συζύγου του, Κυριακής.

Σημειώνεται ότι τα αρκουδάκια βρέθηκαν από τους σκύλους του κοπαδιού του κτηνοτρόφου, που τα κυνήγησαν και τους επιτέθηκαν. Σώθηκαν, ωστόσο, χάρη στην παρέμβαση του ίδιου, που τα φιλοξένησε στη στάνη του. Όμως, λόγω της παρατεταμένης συμβίωσης των αρκούδων με τους ανθρώπους και την απόλυτη εξοικείωση και εξάρτησή τους από την ανθρώπινη φροντίδα, η επανένταξή τους στο φυσικό τους περιβάλλον είναι αδύνατη. Την «υιοθεσία» των δύο αρκούδων ανέλαβαν, στη συνέχεια, ιδιώτες και σχολεία που συμμετέχουν στο πρόγραμμα του Αρκτούρου για την κηδεμονία αρκούδων.«Στο καταφύγιο της αρκούδας προσπαθούμε να κρατήσουμε στη ζωή αρκούδες που κάποιοι άνθρωποι αιχμαλώτισαν, εκμεταλλεύτηκαν και βασάνισαν τόσο, ώστε να μην μπορούν να ζήσουν ελεύθερες στη φύση», αναφέρει στο Εθνικό Πρακτορείο ειδήσεων η υπεύθυνη του προγράμματος υιοθεσίας, Ιουλία Ζλατάνου. Όπως εξηγεί, με την καταβολή 200 ευρώ τον χρόνο (150 για μαθητές και φοιτητές), ο καθένας μπορεί να αναλάβει την «κηδεμονία» μιας αρκούδας, καλύπτοντας μέρος των εξόδων περίθαλψης, διατροφής και φροντίδας της, καθώς και τη συντήρηση των χώρων φιλοξενίας της. Παράλληλα, υποστηρίζει το έργο του Περιβαλλοντικού Κέντρου Αρκτούρου για την καταπολέμηση του φαινόμενου της αιχμαλωσίας της αρκούδας και του λύκου, στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια.

Οι «κηδεμόνες» λαμβάνουν το «πακέτο» υιοθεσίας, με το υιοθετήριο στο όνομά τους και την φωτογραφία της αρκούδας, κάρτες, αφίσες, αναμνηστικά του Αρκτούρου, cd-rom και σε τακτά διαστήματα, τα νέα της συγκεκριμένης αρκούδας που υιοθέτησαν και το περιοδικό «Μικρή Άρκτος». «Τα νέα της ‘υιοθετημένης’ τους αρκούδας γράφουν οι φροντιστές της στο Νυμφαίο, που σημειώνουν τις διατροφικές της συνήθειες και διάφορα περιστατικά από τη συμβίωσή της με τις άλλες αρκούδες», επισημαίνει η κ. Ζλατάνου. Το 2009 έγιναν 250 υιοθεσίες από σχολεία και ιδιώτες, ενώ οι περισσότεροι επέλεξαν για κηδεμονία τον Μανώλη, τον Κυριάκο, όπως και τον Ανδρέα.

«Ο Μανώλης και ο Κυριάκος είναι οι νεότερες αρκούδες στο καταφύγιο και προτιμώνται για ‘υιοθεσία’, γιατί όλοι τις θυμούνται ως… αρκουδάκια μετά την προβολή που είχε πάρει η εύρεσή τους από το ζευγάρι κτηνοτρόφων και τις εικόνες από τα τηλεοπτικά κανάλια. Ο Ανδρέας από την άλλη, είναι η γηραιότερη αρκούδα του καταφυγίου. Κατασχέθηκε τον Ιανουάριο του 1993 από αρκουδιάρη, στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας και έφτασε στο Περιβαλλοντικό Κέντρο υποσιτισμένη, φοβισμένη και σε άθλια φυσική κατάσταση», λέει η κ. Ζλατάνου. Σύμφωνα με την ίδια, το βάρος του ζώου δεν ξεπερνούσε τότε τα 90 κιλά, είχε αλυσίδα περασμένη με δυο χαλκάδες που του τρυπούσαν τη μύτη, θαμπό και μαδημένο τρίχωμα και κατεστραμμένη όραση, έχοντας ζήσει όλη του τη ζωή σε αιχμαλωσία. Τον Μάιο του 1993, τού αφαιρέθηκαν όλα τα χαλασμένα δόντια και υποβλήθηκε σε επέμβαση καταρράκτη και στα δύο μάτια, από γιατρούς που ήρθαν από την Αγγλία ειδικά για την περίπτωση του. Σήμερα, ο Ανδρέας είναι περίπου 38 ετών, ζυγίζει 200 κιλά και το τρίχωμά του έχει αποκατασταθεί, όχι όμως και η όρασή του.

«Αξίζει πάντως να πούμε ότι το ποσό των 200 ευρώ ετησίως που προσφέρουν οι ‘κηδεμόνες’ είναι συμβολικό, καθώς μόνο για την σίτιση μιας αρκούδας, απαιτούνται κάθε μήνα 1500 ευρώ!» τονίζει η κ. Ζλατάνου και ενημερώνει όσους επιθυμούν να επισκεφθούν το καταφύγιο ότι δεν είναι πλέον επισκέψιμο, καθώς κάποιες από τις αρκούδες έχουν κοιμηθεί και όσες δεν έχουν κοιμηθεί έχουν χαμηλή κινητικότητα.

Νατάσα Καραθάνου

Πηγή: ΑΠΕ

helectra

Αϊτή: Μοιρολόγια, τραγούδια και προσευχές στα συντρίμμια

«Τι έκανε αυτή η χώρα για να της αξίζει τέτοια δυστυχία;»

Μοιρολόγια, τραγούδια, προσευχές: στα συντρίμμια, στην διάρκεια της νύχτας που έκρυψε τις σειρές από πτώματα, μικρές ομάδες Αϊτινών συγκεντρώνονταν για να δώσουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον μετά το σεισμό στην μικρή χώρα της Καραϊβικής ο απολογισμός από τον οποίο ίσως φτάσει τους 100.000 νεκρούς.

Μέσα στη νύχτα, εξαντλημένοι διασώστες έσκαβαν χωρίς σταματημό, με εργαλεία και με τα γυμνά τους χέρια, σε μια απελπισμένη κούρσα με το χρόνο για να απελευθερώσουν όσους περισσότερους μπορούν απ’ όσους παγιδεύτηκαν κάτω από τόνους μπετόν στο σεισμό της Τρίτης.
Ένα μωρό έκλαιγε –κι η φωνή του αντηχούσε μέσα στα συντρίμμια– καθώς μια ομάδα ανδρών δούλευαν ακατάπαυστα, σιωπηλοί, προσπαθώντας να το βγάλουν. Ένας μετασεισμός τους σκόρπισε έντρομους. Εκτός από τον Ζανβέλ Αντουάν, που κράταγε το χέρι του μωρού και προσπαθούσε να το ηρεμήσει.

Σκηνές σαν κι αυτήν επαναλαμβάνονταν στην πόλη των δύο εκατομμυρίων καθώς, σχεδόν 30 ώρες μετά το σεισμό των 7 Ρίχτερ, η ξένη βοήθεια και ο βαρύς εξοπλισμός που θα βοηθούσαν τους διασώστες ακόμα δεν έχουν φτάσει στη νήσο. Στα συντρίμμια των σπιτιών, οι διασώστες αντίκρισαν σκηνές φρίκης: ένα ζευγάρι νεκρό στο κρεβάτι του· μικρά κορίτσια μέσα στο χώμα· καμένες σορούς μέσα σε αυτοκίνητα· γυναίκες με ρούχα κομματιασμένα. Μια γυναίκα πλησίασε μια ομάδα κλαίγοντας. «Βοηθήστε με, ο άντρας μου είναι ακόμα εκεί μέσα. Σας παρακαλώ βοηθήστε με, ξέρω πως είναι ζωντανός». Αποπροσανατολισμένοι, παραζαλισμένοι επιζώντες γύριζαν στους δρόμους, χωρίς να ξέρουν πού να στραφούν, ενώ άλλοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους παγιδευμένους. Δεν ήταν ορατά σκαπτικά μηχανήματα, ούτε νοσοκομειακά, ούτε οχήματα της πυροσβεστικής.

Τα νοσοκομεία, τα περισσότερα από τα οποία έχουν καταρρεύσει ή έχουν υποστεί ζημιές –εκτός από ένα– πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με τη ροή των τραυματιών να μη σταματά. Η υδροδότηση, η ηλεκτροδότηση και τα φάρμακα δεν φθάνουν, έλεγαν γιατροί. Τα νεκροτομεία γέμισαν. «Χρειαζόμαστε βοήθεια. Το νοσοκομείο είναι γεμάτο, έχουμε ελλείψεις στα πάντα», δήλωσε μια γυναίκα σε εγχώριο ραδιοφωνικό σταθμό.  «Τι έκανε αυτή η χώρα για να της αξίζει τέτοια δυστυχία;», μοιρολογούσε ο 80χρονος Ρόντι Μπατίστα καθισμένος σε μια καρέκλα μπροστά στα συντρίμμια του σπιτιού του. Είπε ότι δε θα πάει πουθενά ώσπου να μπορέσει να βγάλει τα πτώματα των δύο από τα παιδιά του από τα συντρίμμια. Ο Ρίτσαρντ Μορς, ένας αμερικανός μουσικός που ζει στην Αϊτή, έγραψε στο Twitter, ότι ο απλός κόσμος «έμεινε πολύ ψύχραιμος και προσπάθησε να βοηθήσει. . . και καθώς ο ήλιος δύει, αρχίζει το τραγούδι, η νύχτα φέρνει αβεβαιότητα. . . Ελπίζω ότι η βοήθεια θα έρθει. . . Αύριο».

Εκτακτη ανάγκη για βοήθεια

Οι κάτοικοι του Πορτ-ο-Πρενς πέρασαν μια δεύτερη νύκτα φρίκης, ανάμεσα σε πτώματα και ερείπια, περιμένοντας απεγνωσμένα επείγουσα βοήθεια. Δεκάδες χιλιάδες Αϊτινοί πέρασαν τη νύκτα στο ύπαιθρο, συγκεντρωμένοι στο Πεδίον του Άρεως, την κεντρική λεωφόρο της πρωτεύουσας που έχει μετατραπεί σε γιγάντιο προσφυγικό καταυλισμό. Έχουν χάσει τα σπίτια τους, τη ζωή τους και τους συγγενείς τους.
Απέναντι, τα ερείπια του προεδρικού μεγάρου και των κτιρίων των υπουργείων μαρτυρούν την κατάσταση αδυναμίας στην οποία βρίσκονται οι θεσμοί της Αϊτής. Πολλά μέλη της κυβέρνησης αγνοούνται και ο πρόεδρος του κοινοβουλίου Κέλι Μπαστιέν βρίσκεται κάτω από τα ερείπια του κτιρίου της βουλής, δήλωσε ο Ζοσλέρμ Πριβέρ, πρώην υπουργός.

Ο σεισμός έπληξε βασικές υποδομές της Αϊτής, όπως το δίκτυο ηλεκτροδότησης, το οποίο ετέθη εκτός λειτουργίας βυθίζοντας στο σκοτάδι την πρωτεύουσα της φτωχότερης χώρας της αμερικανικής ηπείρου. Η σεισμική δόνηση μεγέθους 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, η ισχυρότερη που πλήττει τη χώρα εδώ και δύο αιώνες, άφησε πίσω της δεκάδες χιλιάδες πτώματα, δημιουργώντας φόβους για έναν τρομακτικό απολογισμό. Τα πτώματα που ανασύρονται από τα ερείπια τοποθετούνται σε σειρές στο έδαφος σκεπασμένα με σεντόνια και οι επιζώντες περιφέρονται σαν χαμένοι στους δρόμους, προσπαθώντας να απεγκλωβίσουν με γυμνά χέρια ανθρώπους από τα ερείπια.

Πενήντα έως εκατό μέλη της Αποστολής Σταθεροποίησης του ΟΗΕ στην Αϊτή αγνοούνται. Ανάμεσά τους, ο επικεφαλής της αποστολής Χέντι Αναμπι και ο αναπληρωτής του, ο Λούις Κάρλος ντε Κόστα, οι οποίοι πιστεύεται ότι βρίσκονται κάτω από τα ερείπια του Christopher Hotel. Μεταξύ των νεκρών είναι ο καθολικός αρχιεπίσκοπος του Πορτ-ο-Πρενς Σερζ Μιό, ο οποίος ανασύρθηκε από τα ερείπια του καθεδρικού ναού της πρωτεύουσας. Ο ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι η φυλακή της πόλης κατέρρευσε επίσης και πολλοί από τους 3.900 κρατούμενους δραπέτευσαν. Οι 7.000 στρατιωτικοί, 2.000 αστυνομικοί, 500 πολίτες και 1.500 μέλη του τοπικού προσωπικού της αποστολής του ΟΗΕ προσπαθούν να οργανώσουν περιπολίες και να διατηρήσουν την τάξη στην πρωτεύουσα.

Περισσότερες από 24 ώρες μετά τον σεισμό, οι κάτοικοι του Πορτ-ο-Πρενς έχουν ανάγκη από τα πάντα.

Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός εκτιμά ότι 3 εκατομμύρια άνθρωποι θα χρειασθούν επείγουσα βοήθεια. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν δήλωσε ότι θα χρειασθεί μεγάλη επιχείρηση αρωγής και ότι θα μεταβεί επί τόπου «μόλις είναι δυνατόν». «Ένα από τα ανησυχητικά πράγματα είναι ότι ορισμένοι άνθρωποι θα πεθάνουν από το κρύο, από την αφυδάτωση ή υποκύπτουν σε τραύματα τα οποία θα μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπισθούν», δήλωσε ο Μπιλ Κλίντον, ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για την Αϊτή, προσθέτοντας ότι η βοήθεια θα πρέπει να επικεντρωθεί κατά τις πρώτες 10-15 ημέρες στην αντιμετώπιση των βασικών αναγκών: τρόφιμα, νερό, σκηνές και πρώτες βοήθειες.

Ενα αεροπλάνο της εταιρείας Icelandair προσγειώθηκε χθες το βράδυ στο αεροδρόμιο του Πορτ-ο-Πρενς, μεταφέροντας προμήθειες, κυρίως μπουκάλια νερό. Ένα καναδικό μεταγωγικό αεροσκάφος, δύο μεταγωγικά της αμερικανικής ακτοφυλακής και ένα αμερικανικό στρατιωτικό μεταγωγικό προσγειώθηκαν επίσης, μεταφέροντας είδη πρώτης ανάγκης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα υποσχέθηκε ταχεία και συντονισμένη αμερικανική ανθρωπιστική βοήθεια στην Αϊτή. Δύο πλοία της αμερικανικής ακτοφυλακής έφθασαν χθες στο λιμάνι του Πορτ-ο-Πρενς, ενώ σήμερα αναμένεται ο κατάπλους αμερικανικού πυρηνοκίνητου αεροπλανοφόρου. Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον και ο υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς ανέβαλαν περιοδεία στον Ειρηνικό.

Τρία γαλλικά στρατιωτικά μεταγωγικά αεροσκάφη απογειώθηκαν σήμερα από το Φορ-ντε-Φρανς στη Μαρτινίκα, μεταφέροντας πενήντα μέλη σωστικών συνεργείων και ανθρωπιστική βοήθεια στο Πορτ-ο-Πρενς, ενώ ένα Airbus A310 απογειώθηκε από την αεροπορική βάση Ιστρ.
Σε μία μάχη με τον χρόνο για την ανεύρεση επιζώντων, η Γαλλία, ο Καναδάς, η Βενεζουέλα και η Χιλή στέλνουν ομάδες διασωστών με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους.

Η Διεθνής Ομοσπονδία του Ερυθρού Σταυρού απηύθυνε έκκληση για τη συγκέντρωση του αρχικού ποσού των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Η Παγκόσμια Τράπεζα δεσμεύθηκε να αποδεσμεύσει 100 εκατομμύρια δολάρια για την Αϊτή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης αναμένεται να συνδράμουν στη βοήθεια. Ακόμα και στην ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης Facebook έχουν δημιουργηθεί πολλά γκρουπ που έχουν στόχο να προσφέρουν βοήθεια στην Αϊτή.

Για την ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών

Το Υπουργείο Εξωτερικών θέτει στη διάθεση των Ελλήνων πολιτών που επιθυμούν να πληροφορηθούν για την τύχη συγγενών τους, ή άλλων προσώπων που τυχόν βρίσκονται στην Αϊτή, τις ακόλουθες τηλεφωνικές γραμμές: 210-368 1212, 210-368 1730, 210-368 1350. Ο Δήμος Αθηναίων, με πρωτοβουλία του Δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη, έθεσε στη διάθεση του Προξενείου της Αϊτής και του Υπουργείο Εξωτερικών τις πρώτες ποσότητες σε ρουχισμό και φαρμακευτικό υλικό πρώτης ανάγκης για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στο δοκιμαζόμενο λαό της Αϊτής. Τις ποσότητες συγκέντρωσαν και ετοίμασαν οι εθελοντές του Ιδρύματος Αστέγων του Δήμου Αθηναίων.

Ο Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, σε δηλώσεις του εξέφρασε την αμέριστη συμπαράσταση της Αθήνας στους πληγέντες από τον καταστροφικό σεισμό στην Αϊτή, σημειώνοντας: «Χιλιάδες συνάνθρωποί μας δοκιμάζονται στην Αϊτή και οφείλουμε να προστρέξουμε σε συμπαράστασή τους». Η συμπαράσταση του Δήμου Αθηναίων στο λαό της Αϊτής εκφράστηκε μέσω του Προξένου της χώρας, Λεμπρέν Υβέλτ.

Πηγή: ΑΠΕ

helectra

Τοξοβολία

Εκφράζοντας, κυρίως, την  π ο λ ε μ ό χ α ρ η  αλλά και την, προς επιβίωση, ‘θηρευτική’ διάθεση του Κρο Μανιόν, η Τοξοβολία εμφανίζεται 40.000 χρόνια πριν, αναθέτοντας τον ρόλο του ιστορικού «αναδόχου» στον πρωτόγονο αυτό προπάτορα. Πρώτη επινόηση προς κάλυψη της ανάγκης για ένα εκηβόλο  ό π λ ο  προς διεκπεραίωση των Πολέμων, η Τοξοβολία αποτελεί τον μακρυνό προπομπό της εκηβόλου οπλικής τεχνολογίας η οποία έμελλε να ανακτήσει τον μακραίωνα χαμένο της χρόνο, για να εκτοξευθεί γεωμετρικά σε ύψη τελειώσεως μόλις στον 20ό αιώνα!

Τα πρώτα ιστορικώς τεκμαρτά τόξα ανάγονται στην στ΄ χιλιετία π.Χ., ενώ, στους Μεσογειακούς λαούς πρωτοεντοπίζονται αρχικά στους Αιγυπτίους κατά την ‘ανατολή’ της Α΄Δυναστείας ( 5000 π.Χ. ) και ανάλογα προς τα Φαραωνικά τόξα των Θηβαϊκών γλυπτών είναι και τα τόξα του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού ( β΄ χιλιετία π.Χ. ). Εκείνο το οποίο τελικά επικράτησε ως πλέον ισχυρό ήταν το Σκυθικό τόξο που εισήχθη στις κοιλάδες του Νείλου και του Ευφράτη από τους Ασσυρίους, Σκύθες και Χετταίους κατακτητές. Το τόξο αυτό απετέλεσε το κύριο όπλο των Σκυθοπερσικών λαών με δίπηχες μήκος και τριπήχη βέλη. Γενικά, στο τόξο διέπρεψαν οι Ασιάτες και κυρίως οι Σκύθες και οι Πάρθοι ενώ, κατά την ακμή της Ελλάδος, τόξα έφεραν οι ‘ψιλοί’ στρατιώτες ( Ξεν. Ανάβ. Α. 2,9 ). Οι Κρήτες υπήρξαν ικανοί μισθοφόροι τοξότες άλλοτε υπηρετούντες στις τάξεις των Ελληνικών στρατών κι άλλοτε στις τάξεις  των στρατών των συμμάχων των Ρωμαίων ( Ξεν. Ανάβ. Α. 2,9 και Liv. Xiii.35 ).

To Σκυθικό τόξο ήταν συμπαγές, ημικυκλικό. Το Ελληνικό τόξο ( ο “βιός”, κατά τον Όμηρο ) απετελείτο από δύο ακραία καμπύλα μέρη
(‘κέρατα’) τα οποία συνέδεε ένα κεντρικό ( “πήχυς” ) το οποίο αποτελούσε και την λαβή ( Ομ. Ιλ. Δ,105-126 ). Η χορδή του κατεσκευάζετο από νεύρο ή ιμάντα βοδινό ( “νευρά βοεία” ) η οποία στο μεν ένα άκρο της ήταν σταθερά στερεωμένη ενώ στο άλλο, όποτε επρόκειτο να τοξευθεί βέλος, στερεώνονταν σε ένα είδος αγκίστρου ( “κορώνη” ή  “χρυσέη” όπως ο Όμηρος την αναφέρει ποιητικά ). Το βέλος ( “οϊστός” ή “ιός” ) απετελείτο ( βλ. Ησιοδ. Ασπ. 130-135 ) από την “αιχμή”, τον “ξυστό”, την “πτέρυγα” και την «γλυφίδα», διαθέτοντας μέσο συνολικό μήκος 50 έως 60 εκατοστομέτρων. Η αιχμή ( “άρδις”, Ηροδ. Α 215, Δ 81 ) ήταν χάλκινη ( “χαλκήρη” την αποκαλεί ο Όμηρος στην Ιλιάδα, Ε 662 ) ενώ κάποιες αιχμές, μάλλον Περσικές, βρέθηκαν να είναι κατασκευασμένες από κατάλληλα διαμορφωμένο αιχμηρό λίθο. Η συνήθεια της “βαφής” των αιχμών με δηλητήριο εθεωρείτο ως βάρβαρο έθος αν και ο Οδυσσέας πηγαίνει στους Θεσπρωτούς για να προμηθευθεί αυτό το “ανδροφόνο φάρμακο” ( Ομήρου Οδύσσεια Α 261-263) Ο ξυστός ( κορμός ) του βέλους ήταν ξύλινος ή καλάμινος, λεπτός και λείος. Ξυστοί που
βρέθηκαν σε Αιγυπτιακούς τάφους είχαν μήκος 22-34΄΄. Η πτέρυγα ενός Ελληνικού βέλους ήταν κατασκευασμένη από φτερά μαύρου αετού ( όπως στην περίπτωση των βελών του Ηρακλέους, Ησίοδ. Ασπ. 130 ). Η  «γλυφίς» ήταν η απόληξη του ξυστού στην οποία εισήρχετο η νευρά του τόξου. Τα αρχαία βέλη δεν διέθεταν το επιπρόσθετο πυθμένιο που διαθέτουν τα σύγχρονα βέλη και το σημείο εγκαθιδρίσεως της νευράς δεν ήταν παρά η ίδια η βάση του κορμού του βέλους ανάλογα διασκευασμένη. Σε πολιορκίες ή ναυμαχίες συχνά ετοξεύοντο βέλη πυρφόρα ( Δίων. Κάσς. Ν 34 ) προς μετάδοση εμπρηστικού αποτελέσματος. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Ιστορικού Αρριανού ( Αλεξ. Ανάβ. 18/6, 21/3 κ.α.) περί της αντιμετωπίσεως των ανδρών του Μεγάλου Αλεξάνδρου από Ασιάτες τοξότες με βέλη “πυρφόρα”.

Όταν το τόξο δεν εχρησιμοποιείτο εφέρετο σε τοξοθήκη η οποία ωνομάζετο “γορητός” ( Ομ. Οδ. Φ54 ) συνώνυμον της “φαρέτρας” όπου εφυλάσσοντο τα βέλη. Τέτοιες τοξοθήκες αναπαριστώνται στα γλυπτά της Περσεπόλεως με εξαιρετική λεπτομέρεια. Έναν τέτοιο ‘γορυτό’ βλέπουμε ανάγλυφο και στο Μουσείο Pio-Clementino. Η φαρέτρα ήταν μία σκύτινη θήκη στην οποία εφυλάσσοντο μόνον βέλη, συνήθως 10-15. Οι Έλληνες την κρεμούσαν στην πλάτη με το στόμιό της προς τον δεξιό ώμο μέσω ενός ιμάντα τον οποίο καλούσαν “τελαμώνα”, ενώ, οι βάρβαροι την κρεμούσαν στην ζώνη προς την αριστερή οσφύ ( Ηρδ. Β 141, Ζ 61 ). Συχνά η φαρέτρα έκλεινε με σκέπασμα (“πώμα”, Ομ. Ιλ. Δ 116, Οδ. Θ 3,14 ) και κάποιες από αυτές άνοιγαν και από τα δύο άκρα τους (“αμφηρεφείς” ). Επίσης, μία άλλη λύση ταυτοχρόνου φυλάξεως του τόξου και των βελών έδινε το “τοξοφάρετρον” ( Μαυρικ. Στρατ. 1,2 ).

Σε ό,τι αφορά στην στάση τοξεύσεως μας δίνει πληροφορίες απότμημα γλυπτού από το σύμπλεγμα του Ναού της Αίγινας το οποίο φυλάσσεται στο Μόναχο. Η στάση αυτή, ημιγονυπετής, υπαγορεύονταν από τις ανάγκες προφυλάξεως του βάλλοντος και τον περιορισμό της εκθέσεώς του στις εχθρικές βολές.

Ο επικός Όμηρος χρησιμοποιεί για το τόξο τα επίθετα “καμπύλον” ( Ιλ. Γ 17 ), “κυκλοτερές” ( Ιλ. Δ124 ), “αγγύλον” ( Ιλ. Ε 209 ), “παλίντονον” ( Ιλ.Θ 266 ), ενώ την προετοιμασία για βολή την εκφράζει ως “τόξου πήχυν ανέλκειν” ( ΙΛ. Λ 375 ) και “τανυομένης της νευράς συνεκάμπτετο το τόξον εις σχήμα ημικυκλίου” ( Iλ. Δ 123-124 ). Επίσης, το τέντωμα της χορδής το εξέφραζε ως “τόξα τιταίνειν” ( Ιλ. Ε 97 και Θ 266 ) αλλά και “τόξον έλκειν” ( Ιλ. Λ 582 ) και “ανέλκειν” ( Ιλ. 375 και Ν 583).

Χρωματική αναπαράσταση δυτικού αετώματος Ναού της Αφαίας, Αιγίνης.[«ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΙ ΘΕΟΙ»,  κατά Brinkmann]

Γενικά, η ηρωϊκή περί το “μάχεσθαι” αντίληψη των Ελλήνων είχε “υπερ-μεγεθύνει”, πρωτίστως, την ανάπτυξη της μάχης σώμα προς σώμα  και δευτερευόντως εκείνη των βραχέων αγχεμάχων όπλων ( ξίφους και λόγχης ). Η γενναία προσκόλλησή τους στο ιδανικό της Ευψυχίας του Πολεμιστού παρέβλεψε μέχρι περιφρονήσεως την υιοθέτηση της ευρείας χρήσεως  των εκηβόλων όπλων με μόνη εξαίρεση, και όχι τυχαία, το ακόντιο: τούτο, διότι η χρήση του ακοντίου υπαγόρευε εκείνη την στάση του Ακοντιστού ο οποίος αναγκαστικά επολέμα  ο ρ θ ό ς και  α κ ά λ υ π τ ο ς  ενώπιον του αντιπάλου ενώ οι Τοξότες μπορούσαν να βάλλουν  η μ ι γ ο ν υ π ε τ ε ί ς  καλυπτόμενοι  π ί σ ω  από τοξοβλητικές θυρίδες και προστατευτικά προκαλύμματα. Για τον παραπάνω λόγο η Τοξοβολία ( “Τοξική” ) ουδέποτε εισήχθη στα Γυμνάσια, στις Παλαίστρες και στα Στάδια παρά την περί του αντιθέτου εισήγηση του, οξυδερκούς και εξαιρετικώς παιδαγωγικού, Πλάτωνος:

Το δ’ εξής τούτοις, οικοδομίαι μεν είρηται γυμνασίων άμα και διδασκαλείων κοινών τριχής
κατά μέσην την πόλιν, έξωθεν δε ίππων αυ τριχή περί το άστυ γυμνάσιά τε και ευρυχώρια,
τοξικής τε και των άλλων ακροβολισμών ένεκα διακεκοσμημένα, μαθήσεώς τε άμα και
μελέτης των νέων.  ( Νόμοι 7,  804 ).

Εξ’ άλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Ίφιτος, ο γιός του Ευρύτου, επανίδρυσε τους περιοδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες δ ε ν  συμπεριέλαβε ως αγώνισμα την Τοξοβολία η οποία ουδέποτε κατέστη αμιγώς Ελληνικό Άθλημα.

Ο Τoξότης του δυτικού αετώματος του Ναού της Αφαίας, Αιγίνης [κατά Brinkmann].

Σε επίταση της ηρωϊκής περί “ευψυχίας” αντιλήψεως των Ελλήνων, η νικηφόρα έκβαση των Μηδικών πολέμων δικαίωσε την επ΄αυτής ιδεολογική εμμονή τους μέχρι σημείου να καυχώνται για την προσήλωσή τους στο ιδανικό της γενναιότητος που ήθελε τον Πολεμιστή να μάχεται τον αντίπαλο εκ του συστάδην ορθός και ακάλυπτος.Οι Έλληνες χρησιμοποιώντας τα αγχέμαχα όπλα τους και κατισχύοντας επι του αντιπάλου ο οποίος εχρησιμοποίησε, κατά κανόνα, εκηβόλα τόξα, τότε ανέλαβαν το δικαίωμα να κομπάζουν με μία φράση που καθιέρωσαν ώστε να καταδείξουν και να καταστήσουν διακριτές δύο αντιθετικές ‘θεάσεις’ Πολέμου που αναμετρήθηκαν: «Δόρατος Ισχύς και Τόξου Ρύμα » ( Αισχ. Πέρσες 147 ).

Το αέτωμα του Ναού της Αθηνάς, στην νήσο Αίγινα  [ 500 – 480 ]

Παρά ταύτα, η Τοξοβολία αναφέρεται συχνά στα αρχαία Ελληνικά κείμενα και πολλοί επιδέξιοι Τοξοβόλοι κατονομάζονται στο πέρασμα της Ελληνικής Ιστορίας. Πρώτος Τοξοβόλος και μάλιστα από την τάξη των Θεών, ο Απόλλων ο οποίος δεν δίστασε να θανατώσει τον πρώτο …Τοξοβόλο από την τάξη των θνητών, τον Εύρυτο, βασιλέα της Οιχαλίας ή Αχαίας με αφορμή τον ανταγωνισμό στην …Τοξοβολία! Από τους ημιθέους, ο Ηρακλής πραγμάτωσε τον έναν από τους δώδεκα άθλους του χάρη στην Τοξοβολία: χρησιμοποιώντας εύστοχα και γρήγορα το τόξο του εξόντωσε τα σμήνη των Στυμφαλίδων ορνίθων που κατέτρωγαν τα σπαρτά στις όχθες της Αργοκορινθιακής λίμνης Στυμφαλίας. Μέγας δάσκαλος της Τοξοβολίας υπήρξε ο σοφός Κένταυρος Χείρων στον οποίο θα μπορούσε να ‘πιστωθεί’ η μυθική ‘πατρότητα’ της, παρ’ Έλλησι, Έφιππης Τοξοβολίας. Στο μυθικό του πρόσωπο ταυτίζονται τα τέσσερα χαρακτηριστικά-συνιστώσες του Αθλήματος: το Πνεύμα, η Ρώμη, η Ιππική και η Τοξευτική. Από τις θήλεις, η Θεά Άρτεμις εμφανίζεται ως Τοξότις ενώ γνωστή για την τοξευτική της δεινότητα παραμένει και η ηρωϊδα Αταλάντη, κόρη του Ιάσου, η οποία συμμετέσχε στο κυνήγι του Καλυδωνίου κάπρου τον οποίο σκότωσε μεν ο Μελέαγρος αφού, όμως, προηγουμένως εκείνη επλήγωσε με το βέλος της.

Aναπαράσταση της Πεπλοφόρου Κόρης της Ακροπόλεως  [κατά Brinkmann].

Ο Όμηρος αναφέρεται κι αυτός σε Τοξότες και σε Τοξοβολία. Από τους Τρώες, ως Τοξότης αναφέρεται ο Έλενος, ένας από τους πενήντα γιούς του Πριάμου καθώς και ο αρχηγός των Ιδαίων ο Πάνδαρος. Από τους Έλληνες αναφέρονται οι Κρήτες υπό τον Μηριόνη, οι Λοκροί υπό τον Τεύκρο του Οιλέως και οι Νοτιοθεσσαλοί  υπό τον Φιλοκτήτη. Τέλος, ως Τοξότης αναφέρεται ο Οδυσσέας. Επίσης, δύο αναφορές Τοξοβολίας γίνονται στα Ομηρικά έπη, η μία στην Ιλιάδα ( Ψ859-883 ) όταν ο Αχιλλέας ωργάνωσε αγώνες στην μνήμη του φίλου του Πατρόκλου ( με νικητή τον Μηριόνη επί του Τεύκρου ) και η άλλη στην Οδύσσεια ( φ 72-423 ) όταν ο Οδυσσέας αντιμετώπισε τους μνηστήρες της Πηνελόπης επιστρέφοντας στο σπίτι του. Στην Αθήνα, γνωστοί ως φέροντες τόξο ήσαν οι “Δημόσιοι” ( ή, “Δημόκοινοι” ) δηλαδή, αιχμαλωτισμένοι βάρβαροι οι οποίοι, αφού εξανθρωπίζονταν κι εκπαιδεύονταν ‘δημοσία δαπάνη’, τους ανετίθετο ο ρόλος του ‘αστυνομικού’ ο οποίος εθεωρείτο ευτελής και προοριζόμενος για κατώτερους πολίτες-‘δούλους’ ( Schneider, εις Ξενοφ. Απομν. Γ 6 παρ. 1, Πλάτ. Πρωτ. 319 και σημ. ώδε του Heindorf, Αριστοφ. Αχαρν. 54 και Σχολ .). Λόγω του ότι ήσαν επιφορτισμένοι με την εκτέλεση σωματικών ποινών και βασάνων ( “ο των ένδεκα υπηρέτης”, Πλάτ. Φαίδ. 116Β ) απεκαλούντο και “Δήμιοι” αλλά και “Σπευσίνειοι” ( από τον διοργανωτή του σώματος, Πολυδ. Η131,132, Φώτιος “Τοξόται” ) ή και “Σκύθες” λόγω της καταγωγής τους. Προερχόμενοι εξ αιχμαλωσίας από την μάχη της Σαλαμίνoς, οι Δημόσιοι ήσαν αρχικά 300, κατόπιν δε ανήλθαν σε 1200 και οι επικεφαλής τους ωνομάζοντο “Τόξαρχοι” . Εκτός των Δημοσίων, στην Αθήνα ωργανώθηκε και το σώμα των “Αστικών Τοξοτών” αποτελούμενο από 10 εξ εκάστης Φυλής,  από τα μέσα δε του 5ου π.Χ. αιώνος ο αριθμός ανήρχετο σε 100 (δηλαδή, το 1/10 των Οπλιτών) συντεταγμένους σε 4 Ταξιαρχίες και φέροντες Σκυθική περιβολή. Το σώμα αυτό κατόπιν ενισχύθηκε με ξένους Τοξότες, Ροδίους, Σικελούς, Αιτωλούς και, κυρίως, Σκύθες και Κρήτες. Τέλος, Τοξότες χρησιμοποίησε ο Φίλιππος της Μακεδονίας, ο Μέγας Αλέξανδρος κι ο Πύρρος της Ηπείρου.

Στους Ρωμαίους το τόξο διεδόθη από τους Ετρούσκους και Τοσκανούς χρησιμοποιήθηκε δε από τον Β΄Καρχηδονιακό πόλεμο. Ο Βιργίλιος αποδίδει την χρήση του τόξου ως κυρίου όπλου στους Τυρρηνούς, ενώ, ο Σκιπίων ο Αφρικανός υπήρξε από τους πρώτους που εισήγαγαν στον Ρωμαϊκό στρατό Τοξότες ( “Sagittarii” ). Ωργανωμένες κοόρτεις Τοξοτών εμφανίζονται στους αυτοκρατορικούς χρόνους ενώ, πηγή στρατολογήσεως Τοξοτών για τον στρατό των Ρωμαίων υπήρξε η Κρήτη, κυρίως, κατά τους μετα-διοκλητιανείους χρόνους.

Στον Δυτικό Κόσμο, χρήση του τόξου έκαναν οι Γαλάτες, οι Σκανδιναυοί και οι Ούννοι πολεμιστές, ενώ οι Γότθοι, οι Γερμανοί και οι Φράγκοι έδειχναν να μην υπολογίζουν και πολύ σ΄αυτό! Από το Νορμανδικό τόξο προήλθε και το “μακρύ” ( “Longbow” ) Αγγλικό τόξο. Μετά τις μάχες του Κρεσύ και Πουατιέ, ο Κάρολος ΣΤ΄αναγκάσθηκε να ιδρύσει (1411) συντεχνίες Τοξοτών στις κύριες πόλεις της Γαλλίας.

Οι Γάλλοι διετήρησαν τους Τοξότες μέχρι την εποχή του Λουδοβίκου ΙΒ΄, οι Άγγλοι μέχρι τα μέσα του ΙΖ΄αιώνος, οι Ρώσσοι μέχρι το 1807 και οι Τούρκοι μέχρι την πολιορκία της Βούδας (1686).

Πηγή

helectra

Τα παιδιά αργούν να μιλήσουν εξαιτίας της τηλεόρασης

Ένα στα τέσσερα αγόρια και ένα στα επτά κορίτσια δυσκολεύονται να μάθουν να μιλάνε και αυτό γιατί με την τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή στα περισσότερα σπίτια τα παιδιά ακούνε περισσότερο τα τηλεοπτικά προγράμματα παρά την ομιλία των γονιών και γενικά του περιβάλλοντός τους με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καταλάβουν την ομιλία των ενηλίκων που βρίσκονται γύρω τους.

Πρόσφατη βρετανική έρευνα αποκάλυψε πως το 22 % των αγοριών και το 13% των κοριτσιών αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην ανάπτυξη του λόγου και στην κατανόηση των άλλων. Τα παιδιά που προέρχονται από οικογένειες που ανήκουν στη μεσαία τάξη διαπιστώθηκε ότι ήταν εξίσου πιθανό να αντιμετωπίζουν προβλήματα με εκείνα που προέρχονται από λιγότερο εύπορες οικογένειες. Η μελέτη έδειξε πως ποσοστό μεγαλύτερο του 25 % των οικογενειών έχει ανοιχτή την τηλεόραση είτε «τις περισσότερες φορές» είτε «όλη την ώρα». Ένα στα δέκα παιδιά ηλικίας μόλις ενός ή δύο ετών έχει τηλεόραση στο δωμάτιό του, ενώ το ένα στα τρία παιδιά ηλικίας από πέντε έως επτά ετών έχουν δική τους τηλεόραση.

Η δρ. Gross, επικεφαλής της μελέτης, εξέφρασε την ανησυχία ότι ακόμα κι αν τα παιδιά δεν βλέπουν τα ίδια τηλεόραση, ο θόρυβος που υπάρχει στο περιβάλλον καθιστά δύσκολο για αυτά να καταλάβουν τους γονείς τους ή τα μεγαλύτερα αδέλφια τους όταν μιλούν. Η ίδια εκτιμάει ότι τα προβλήματα ομιλίας που αντιμετωπίζουν ορισμένα παιδιά συνδέονται με την περιορισμένη έκθεσή τους στη γλώσσα στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. «Ο εγκέφαλός μας δεν έχει εξελιχθεί έτσι ώστε να μαθαίνει από μηχανές. Τα μωρά έχουν την ικανότητα να ανταποκριθούν σε ένα πρόσωπο και να αναγνωρίσουν τα πρόσωπα των γονιών τους », επισημαίνει.

Η πιο συνηθισμένη ηλικία, που τα παιδιά λένε την πρώτη τους λέξη, είναι μεταξύ 10-11 μηνών σύμφωνα με την έρευνα, στην οποία συμμετείχαν 1000 γονείς. Περισσότερα κορίτσια από αγόρια – 34% έναντι 27 % – είχαν πει την πρώτη τους λέξη τους, πριν γίνουν 9 μηνών. Ωστόσο το 4 % των παιδιών δεν είχε πει την πρώτη του λέξη πριν από την ηλικία των 3 ετών. Η ηλικία μεταξύ 13 – 18 μηνών ήταν η πιο συνηθισμένη, που τα παιδιά άρχισαν να χρησιμοποιούν 2 λέξεις μαζί, όπως «θέλω νερό» ή «έλα εδώ». Τα κορίτσια ήταν κατά μέσο όρο πιο γρήγορα στο να μάθουν να χρησιμοποιούν δύο λέξεις μαζί, με το 64 % να το έχουν πετύχει σε ηλικία 18 μηνών σε σύγκριση με το 54 % των αγοριών.

Η έρευνα εξέτασε επίσης τα πρώτα λόγια των παιδιών και επιβεβαίωσε ότι είναι πιο πιθανό να πουν «μπαμπά» παρά «μαμά». Τη λέξη «μπαμπά» θεωρείται ότι είναι πιο εύκολο να την προφέρει ένα μωρό. Συνολικά το 17 % των παιδιών παρουσίασαν «μικρή ή σημαντική δυσκολία» στην ικανότητα να μιλήσουν. Μόνο τα μισά από αυτά τα παιδιά όμως είχαν βοήθεια από κάποιον ειδικό.

«Η ικανότητά μας να επικοινωνούμε είναι θεμελιώδης και στηρίζει όλα τα άλλα» υπογραμμίζει η ερευνητική ομάδα.  Η απόκτηση της ικανότητας αυτής από ένα παιδί είναι πολύ σημαντική. Το ποσοστό των παιδιών που έχουν δυσκολίες να μιλήσουν και να καταλάβουν την ομιλία των άλλων είναι υψηλό, ιδίως μεταξύ των αγοριών.

«Είναι απαραίτητο όλα αυτά τα παιδιά να παίρνουν τη βοήθεια που χρειάζονται από ειδικευμένους επαγγελματίες όσο το δυνατόν νωρίτερα.»

Τι λένε οι ειδικοί

Η κρίσιμη ηλικία για την ανάπτυξη του λόγου και της ικανότητας επικοινωνίας ενός παιδιού σύμφωνα με τους ειδικούς είναι μεταξύ 1, 5 και 5 ετών. «Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα το παιδί πρέπει να δέχεται πληθώρα γλωσσικών ερεθισμάτων από τους γονείς του και από το περιβάλλον του γενικότερα. Όσο περισσότερα ερεθίσματα δέχεται τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί ότι είναι αναγκαία η χρήση της λεκτικής επικοινωνίας», τονίζει η Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος. « Από την άλλη πλευρά η παραμονή του παιδιού σε χώρους με ανοιχτή την τηλεόραση, όπου δεν υπάρχει λεκτική επικοινωνία, δυσκολεύει την ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας. Είναι σημαντικό να καταλάβουν οι γονείς ότι χρειάζεται από τις πρώτες στιγμές της γέννησης του παιδιού να του μιλούν και να προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί του. Αυτό θα το βοηθήσει να αποκτήσει ένα κίνητρο να μιμηθεί τους γονείς του και να μάθει να μιλάει».

Η ηλικία κατά την οποία το παιδί θα αρχίσει να μιλάει μπορεί να διαφέρει κατά περίπτωση. Ωστόσο μπορεί να είναι ανησυχητικό αν ενώ έχει συμπληρώσει τους 18-24 μήνες, δεν μιλάει καθόλου. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται να είναι απαραίτητη επαγγελματική βοήθεια.
«Στην ηλικία των 15 μηνών συνήθως τα παιδιά λένε τις πρώτες λεξούλες, πολλές από τις οποίες σημαίνουν κάτι, πιθανώς όμως όχι μόνον ένα πράγμα. Σε ηλικία 18 μηνών λένε περισσότερες λέξεις», σημειώνει ο Γιώργος Καλομοίρης, λογοθεραπευτής. «Είναι φυσικό ότι δεν μιλάνε καθαρά, μιλάνε όμως, χρησιμοποιούν κάποιες λέξεις, με τις οποίες φτιάχνουν και φράσεις, για να μιλήσουν για θέματα τα οποία τους ενδιαφέρουν. Κάποια παιδιά μπορεί να μην λένε κάτι στην ηλικία των 12 ή των 15 ή των 18 μηνών. Για να εκτιμηθεί κατά πόσον αυτό οφείλεται σε κάποιο πρόβλημα θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και άλλοι παράγοντες, όπως αν το παιδί ακούει και εντοπίζει την πηγή των ήχων, αν επικοινωνεί εξωλεκτικά, αν επικοινωνεί μέσα από το παιχνίδι.»
Σε κάθε περίπτωση είναι προτιμότερο να ανησυχήσουμε νωρίς και λάθος παρά αργά και σωστά. Η γνώμη κάποιου ειδικού, λογοθεραπευτή ή ψυχολόγου, θα βοηθήσει να εντοπιστεί οποιαδήποτε δυσκολία και να αντιμετωπιστεί σε πρώιμο στάδιο.

Πηγή

helectra