Φάρμακο, που ήδη χρησιμοποιείται για άλλες ασθένειες, ίσως να αποτελεί το «κλειδί» της νέας αντιμετώπισης του καρκίνου, όχι «σκοτώνοντας» τα προσβεβλημένα κύτταρα, αλλά «ξαναπρογραμματίζοντάς» τα.
Η ανακάλυψη, από τον ελληνικής καταγωγής γιατρό Ευάγγελο Μιχελάκη καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα, έχει γίνει από έρευνες σε ασθενείς με καρκίνο του εγκεφάλου. Η μελέτη έδειξε ότι το σκεύασμα DCAμπορεί να μικρύνει τους όγκους, αλλάζοντας τον μεταβολισμό των κυττάρων. Ενώ η έρευνα έγινε μόνο σε πέντε ασθενείς, οι ερευνητές λένε ότι τα ευρήματα είναι απόδειξη κατ΄αρχήν πως η συγκεκριμένη θεραπεία είναι αποτελεσματική.
Το 2007 ο δρ Ευάγγελος Μιχελάκης, καθηγητής ιατρικής του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα, ανακάλυψε μαζί με τους συναδέλφους του ότι το DCA μπορεί να εμποδίσει την εξάπλωση του καρκίνου. Το DCA είναι ένα κοινό φάρμακο που χρησιμοποιείται στην ιατρική σε παιδιά με μιτοχονδριακές ασθένειες προκειμένου να ομαλοποιηθούν τα μιτοχόνδριά τους. Ο δρ. Μιχελάκης αναρωτήθηκε αν το ίδιο φάρμακο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επιδιορθώσει τις βλάβες που προκαλεί ο καρκίνος στα μιτοχόνδρια.
Σε πειράματα με ποντίκια η ερευνητική ομάδα βρήκε πως το DCA βοήθησε στον επαναπρογραμματισμό των μιτοχονδρίων στα καρκινικά κύτταρα με αποτέλεσμα να μη διογώνονται οι όγκοι στους πνεύμονες, το στήθος και τον εγκέφαλο τόσο στα ποντίκια όσο και σε ανθρώπινους ιστούς. Αυτό που είναι ενθαρρυντικό με τη χρήση του συγκεκριμένου φαρμάκου είναι ότι, αντίθετα με άλλες θεραπείες, όπως τη χημειοθεραπεία και τη ραδιοθεραπεία, δεν αλλοιώνονται όλα τα κύτταρα του οργανισμού, καθώς το φάρμακο «στοχεύει» μόνο στα προβληματικά μιτοχόνδρια των καρκινικών κυττάρων.
Ο δρ Μιχελάκης με την ομάδα του χρησιμοποίησαν το DCA σε ασθενείς με πολύ επιθετικό γλοιοβλάστωμα στον εγκέφαλο. Το συγκεκριμένο σκεύασμα χορηγήθηκε σε πέντε ασθενείς. Στις εξετάσεις έπειτα από 15 μήνες οι τέσσερις απ’ αυτούς δεν είχαν αύξηση του όγκου, ενώ στους τρεις μειώθηκε ο υπάρχων όγκος. Η περαιτέρω έρευνα στα κύτταρα των εν λόγω ασθενών έδειξε ότι το DCA βοήθησε να ομολαποιηθεί η λειτουργία των μιτοχονδρίων ώστε να καταστραφούν τα καρκινογόνα κύτταρα και μάλιστα με άλλα επιπλέον αποτελέσματα κατά των όγκων. Επίσης, δεν παρατηρήθηκαν ανεπιθύμητες παρενέργειες στους συγκεκριμένους ασθενείς.
«Δείξαμε πως το DCA σκότωνε τα καρκινογόνα κύτταρα«, είπε ο δρ Μιχελάκης. «Αλλα πιο σπουδαίο είναι πως υπάρχει πιθανότητα το φάρμακο να έχει τα ίδια αποτελέσματα στα καρκινικά βλαστοκύτταρα που αποτελούν τη μήτρα όλων των καρκινογόνων κυττάρων», συμπλήρωσε ο λληνοκαναδός ερευνητής.
Ωστόσο, υπάρχουν επιφυλάξεις απο την ιατρική κοινότητα, καθώς είναι πολύ νωρίς για αισιοδοξία, όπως δηλώνει ο δρ Dr. Joseph Megyesi, νευροχειρουργός και μέλος του Ιδρύματος για τον Καρκίνο του Εγκεφάλου στον Καναδά. Ο δρ. Μιχελάκης με την ομάδα του προσπαθούν να βρουν πόρους για τα πειράματα με το DCA από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα και από δωρεές του κόσμου, καθώς οι φαρμακοβιομηχανίες δεν ενδιαφέρονται, σύμφωνα με τον ίδιο, για την ανάπτυξη της έρευνας προς αυτή την κατεύθυνση.
Ένα χωριό «πνιγμένο» στα αμπέλια και στα φημισμένα κρασιά του.
Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την αμπελοκαλλιέργεια και την παραγωγή κρασιού και τσίπουρου και, μάλιστα, στην περιοχή καλλιεργείται μια μοναδική στηνΕλλάδα ποικιλία σταφυλιού. Πρόκειται για το χωριό Μεσενικόλα του νομού Καρδίτσας, το οποίο είναι «πνιγμένο» στους πανέμορφους αμπελώνες του, σε υψόμετρο 700 μέτρων, και περιτριγυρίζεται από δάση δρυός και καστανιάς.
Ο Μεσενικόλας, που πολλοί έχουν αποκαλέσει «μπαλκόνι» της Θεσσαλίας, είναι ένα από τα πιο όμορφα και ιστορικά χωριά του νομού Καρδίτσας κοντά στη λίμνη Πλαστήρα. Η ποικιλία σταφυλιού «Μαύρο Μεσενικόλα» όπως αναφέρει ο Γιώργος Κρανιάς, πρόεδρος του Δ.Σ. του Οίκου Οίνου και Αμπέλου, είναι ποικιλία μετρίως παραγωγική, ευαίσθητη στην ανθόρροια και το ωΐδιο, ανθεκτική όμως στην ξηρασία, τον περονόσπορο και το βοτρύτη.
Κάνει σταφύλι μέσου μεγέθους, κωνικό ή κυλινδροκωνικό, συνήθως διπλό και πυκνό. Η ρόγα, που όταν ωριμάσει καλά έχει μαύρη φλούδα, είναι σφαιρική, μέτριας σκληρότητας, πλούσια σε τανίνη, φτωχή σε οξέα, με σάρκα χυμώδη, άχρωμη και γλυκιά. Το κλάδεμα γίνεται κοντό (δύο-τρεις οφθαλμοί) και η ωρίμανση ολοκληρώνεται στο τέλος του Σεπτέμβρη. Η δε παραγωγή κυμαίνεται σε 700-1000 κιλά ανά στρέμμα στους ξηρικούς αμπελώνες. Αξίζει να σημειωθεί πως η ποικιλία «Μαύρο Μεσενικόλα», όταν οινοποιηθεί σωστά, δίνει οίνους ποιότητας, με λεπτά αρώματα.
Το χωριό Μεσενικόλας βρίσκεται στα ίχνη μιας αρχαίας μικρής πόλης της Θεσσαλιώτιδας, της Πολίχνας. Η Πολίχνα ήταν ένα από τα οχυρά φρούρια που περιέβαλλαν την αρχαία Μητρόπολη και ήλεγχε το πέρασμα, από το οποίο ξεχύνονταν και έκαναν επιδρομές στο Θεσσαλικό κάμπο οι αρχαίοι Δόλοπες και Αθαμάνες. Προτού καταστραφεί το οχυρό της Πολίχνας, στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, είναι πιθανό ότι οι κάτοικοι, ύστερα από μικρή μετακίνηση, λόγω κατολισθήσεων, έκτισαν το καινούργιο χωριό.
Το όνομα προέρχεται από κάποιον μεγάλο νοικοκύρη του χωριού, που οι Φράγκοι ονόμαζαν Μεσιέ – Νικόλα. Ο ίδιος ίσως να έφερε στην περιοχή την αμπελοκαλλιέργεια και συγκεκριμένα την ποικιλία«Μαύρο Μεσενικόλα«, η οποία δεν καλλιεργείται σε άλλη περιοχή της χώρας μας. Σημειωτέον ότι, η Θεσσαλία έζησε 110 περίπου χρόνια τη δουλοπαροικία των Φράγκων. Σύμφωνα, όμως, με μια άλλη εκδοχή, που στηρίζεται στις πληροφορίες του ιστορικού Γουίλιαμ Μίλλερ, στο έργο του «Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα», η ονομασία προέρχεται από τον πρωτοστάτορα και βάιλο της Αχαΐας Νικολά Σαντομέρ τον ΙΙΙ.
Ο πρωτοστάτορας Νικολά Σαντομέρ, που ήταν αρχηγός στρατεύματος περίπου 40.000 ανδρών, έφθασε στην περιοχή μας το 1304, για να ξαναπάρει το κάστρο του Φαναρίου από τη βασίλισσα της Ηπείρου Άννα, που το είχε καταλάβει αυθαίρετα. Επειδή, όμως, δεν έγινε τελικά πόλεμος, αφού η βασίλισσα της Ηπείρου Άννα συνθηκολόγησε, το στράτευμα ήταν πια άχρηστο και διαλύθηκε στη Θεσσαλία. Είναι, λοιπόν, πιθανό ένα τμήμα του στρατεύματος να ανέβηκε στην πρώτη οροσειρά των Αγράφων όπου του παραχωρήθηκαν τίτλοι ιδιοκτησίας και εγκαταστάθηκε στον οικισμό που βρήκε ή ίδρυσε και που τελικά πήρε την ονομασία Μεσενικόλας από το μικρό όνομα του αρχηγού της εκστρατείας. Μέχρι τις ημέρες μας, μια τοποθεσία στο χωριό ονομάζεται «Κυρ-Νικ» (Του κυρίου Νίκου).
Ο Μεσενικόλας εμφανίζεται για πρώτη φορά ως συγκροτημένος οικισμός σε γραπτό κείμενο με το όνομα Μοσνικόλας, στην απογραφή τμήματος της Θεσσαλίας, που πραγματοποίησε ο Μουράτ Μπέης στα 1454 – 1455. Η πληροφορία βασίζεται σε αδημοσίευτο ακόμα κατάστιχο, που φυλάσσεται στα Αρχεία του Προεδρικού Συμβουλίου της Κωνσταντινούπολης. Η παραφθορά του ονόματος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί, ως διαφορετικό όνομα από το σημερινό.
Ο Μεσενικόλας όπως και η υπόλοιπη περιοχή, από το 1525, που υπογράφηκε η περίφημη συνθήκη της αυτονομίας των Αγράφων (Συνθήκη Ταμασίου) έζησε σε καθεστώς αυτοδιοίκησης μέχρι και την εποχή του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος καταπατώντας τη συνθήκη (1790), κατάλυσε την αυτονομία των Αγράφων. Την επόμενη γραπτή μαρτυρία την έχουμε από την κτητορική επιγραφή της εκκλησίας της Παναγίας του Μεσενικόλα που αναφέρει το δωρητή της αγιογράφησης το έτος 1637.
Η ανάκαμψη θα αρχίσει την δεκαετία του 1970 με συνέπεια αρκετοί νέοι να μείνουν στο χωριό. Τις τελευταίες δεκαετίες το χωριό γνωρίζει μία πρωτόγνωρη ανοικοδόμηση κατοικιών που χρησιμοποιούνται είτε σαν κύριες κατοικίες είτε οι περισσότερες σαν εξοχικές και δύο σαν ιδιωτικοί ξενώνες. Η αναγνώριση του κρασιού«Μαύρο Μεσενικόλα» ως κρασί ονομασίας προέλευσης ανωτέρας ποιότητας ανοίγει νέες προοπτικές.
Στους αμπελώνες του χωριού καλλιεργείται η τοπική ποικιλία «Μαύρο Μεσενικόλα» η οποία μαζί με τις ποικιλίες «ΣΙΡΑΧ» και «ΚΑΡΙΝΙΑΝ» δίνει το εκλεκτό κρασί ονομασίας προέλευσης ανώτερης ποιότητας. Το χωριό βρίσκεται πάνω στο οδικό κύκλωμα της λίμνης Πλαστήρα για τη δημιουργία της οποίας προσέφερε τις περισσότερες καλλιεργήσιμες εκτάσεις από κάθε άλλο χωριό της περιοχής. Η παραλίμνια περιοχή του χωριού είναι αυστηρά προστατευόμενη περιοχή απαλλαγμένη από κάθε μορφής δόμηση και προσφέρει στους επισκέπτες της αξέχαστες στιγμές γαλήνης και ηρεμίας. Περιοχή ιδανική για πεζοπορία , ορεινό ποδήλατο, ψάρεμα, κυνήγι και αξέχαστη επαφή με τη χωρίς προηγούμενο ποικιλότητα της ντόπιας χλωρίδας και πανίδας. Η γιορτή κρασιού Μεσενικόλα αποτελεί μια από τις κορυφαίες εκδηλώσεις του Ν. Καρδίτσας, που έγινε θεσμός και πολιτιστικό γεγονός ευρύτερης ακτινοβολίας.
Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960 ως Γιορτή Σταφυλιού και Κρασιού Μεσενικόλα. Γινόταν στη κεντρική πλατεία του χωριού στις αρχές Σεπτεμβρίου, σε συνεργασία με τηΔιεύθυνση Γεωργίας Ν. Καρδίτσας, με παράλληλη έκθεση και βράβευση αγροτικών προϊόντων, για να διακοπεί στη συνέχεια για αρκετά χρόνια. Το 1984 με απόφαση του τότε Κοινοτικού Συμβουλίου καθιερώθηκε η Γιορτή Κρασιού Μεσενικόλα, η οποία γίνεται στις ημέρες του δεκαπενταύγουστου και συνδυάζεται με το πανηγύρι της εκκλησίας του χωριού (Κοίμηση της Θεοτόκου). Γίνεται σ’ έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στη θέση «καστανιές» σ’ ένα καταπράσινο, ειδυλλιακό και δροσερό περιβάλλον.
Κάθε χρόνο στις 5 του Σεπτέμβρη γίνεται στο Μεσενικόλα η μοναδική εμποροπανήγυρη της περιοχής της Νεβρόπολης. Το παζαράκι, όπως ονομάζεται, γινόταν παλαιότερα στη Νεβρόπολη στην περιοχή «Άσπρα λιθάρια». Η δημιουργία της λίμνης όμως μετέφερε το παζαράκι στην πλατεία του Μεσενικόλα. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, που στα χωριά της περιοχής κατοικούσε πολύς κόσμος , το παζαράκι ήταν μοναδική ευκαιρία για τις αγορές ενόψει του χειμώνα. Είδη προίκας , ρούχα , ζαχαρωτά , τυροκομικά , παιγνίδια απλώνονταν στις παράγκες των πλανόδιων εμπόρων. Το βράδυ τα κλαρίνα συνοδεύονταν με το Μεσενικολίτικο κρασί. Και σήμερα όμως παρά τη μεγάλη μείωση του πληθυσμού το παζαράκι εξακολουθεί να δίνει νότες χαράς και κεφιού στις πρώτες μελαγχολικές μέρες του Σεπτέμβρη.
Άλλα αξιόλογα έθιμα του χωριού είναι τα «λοκαντζάρια» την παραμονή των Φώτων και ο «αναφανός» στην Ανάσταση το Πάσχα. Σήμερα, στο χωριό ζουν και εργάζονται αρκετοί αμπελουργοί και οινοποιοί, έχουν κατασκευαστεί μάλιστα τελευταία δύο σύγχρονα οινοποιεία, ενώ σταφύλια του χωριού οινοποιούνται και από το οινοποιείο της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών της Καρδίτσας. Το Μουσείο του κρασιού και του αμπελιού (Οίκος Οίνου και Αμπέλου), που κατασκευάστηκε από τον Δήμο Πλαστήρα, στο χωριό, είναι μια σοβαρή προσπάθεια για την ανάπτυξη του οινοτουρισμού στην περιοχή της λίμνης Πλαστήρα και την προβολή των κρασιών και του χωριού γενικότερα.
Καλοσχεδιασμένα γοβάκια φτιαγμένα από …σοκολάτα! Είναι δημιούργημα μιας ελληνικής εταιρίας, που κάνει θραύση στην αγορά. Όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα προϊόντα της σοκολατοποιΐας«The Chocolate Master»,που φτιάχτηκε από ομογενείς και κατακτά τις αγορές της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας και της Μαλαισίας.
Πρόκειται για μία οικογενειακή επιχείρηση την οποία ξεκίνησαν η Άρτεμις Φλωράτου-Ρακοβαλή και ο κουνιάδος της Μιχάλης Ρακοβαλής, πριν από περίπου έξι χρόνια.
Οι σοκολάτες της ομογενειακής επιχείρησης δεν είναι σαν τις άλλες συνηθισμένες σοκολάτες. Θεωρείται πρωτοπόρα στην αγορά της Αυστραλίας, γιατί όλα τα συστατικά των προϊόντων της είναι απολύτως φυσικά, και είναι η πρώτη σοκολατοποιία που δημιουργεί πολύχρωμα σοκολατάκια με φυσικές χρωστικές ουσίες.Και επί πλέον εντυπωσιάζουν τα σχέδια (από λουλούδια έως γοβάκια) αλλά και η συσκευασία τους.
Σύμφωνα με ανάρτηση στο επίσημο site του καλλιτέχνη, στα πλαίσια της Νever Εnding Τour που έχει ξεκινήσει ο Μπομπ Ντίλαν, θα τραγουδήσει στο Τerra Vibe της Μαλακάσας, στην Αττική, στις 29 Μαΐου. Προς το παρόν δεν έχει ανακοινωθεί η ημερομηνία έναρξης της προπώλησης των εισιτηρίων.
Ο Robert Allen Zimmerman γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1941 στο Duluth της Μιννεσότα. Ως μαθητής γυμνασίου άρχισε να παίζει φυσαρμόνικα, πιάνο και κιθάρα, ενώ συμμετείχε για πρώτη φορά σε συγκρότημα, τους Golden Chords ερμηνεύοντας τραγούδια των Chuck Berry και Little Richard, με έμφαση στη ροκ εν ρολλ, κάντρι, φολκ και μπλουζ μουσική. Το 1959 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Μινεάπολης. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά τη μουσική του φολκ θρύλου Woody Guthrie, έγινε λάτρης του και αποφάσισε να τον συναντήσει. Για το σκοπό αυτό παράτησε τις σπουδές του και έφτασε στη Νέα Υόρκη, την μητρόπολη της μουσικής αλλά και το μέρος που μπορούσε να συναντήσει το ίνδαλμα του.
Ο Γκάθρι, που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο, έχρισε τον νεαρό θαυμαστή του από τη Μινεσότα διάδοχό του. Εν τω μεταξύ, ο Ρόμπερτ Ζίμερμαν μετονομάστηκε σε Μπομπ Ντίλαν. Κατά μια εκδοχή, αυτό οφείλεται στην επιρροή από τον Ουαλλό ποιητή Dylan Thomas, ο οποίος πέθανε στην Νέα Υόρκη το 1953 στα 39 του χρόνια από υπερβολική χρήση οινοπνευματωδών. Θεωρείται πιθανό ότι προς τιμήν του o Ζίμερμαν άλλαξε το όνομα του επιλέγοντας το Bob Dylan. Έμελλε με αυτό το όνομα, πέρα από μουσικός να γίνει και ποιητής-στιχουργός. Το 1960 άρχισε να παίζει σε διάφορους μουσικούς χώρους, με το νέο του όνομα και έχοντας ως μουσικό πρότυπο τον Γκάθρι. Τραγουδούσε σε πλατείες και folk bars στην περιοχή του Greenwich Village. Ο γνωστός μουσικός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Σέλτον έγραψε γι’ αυτόν: «Αυτό το αγόρι, μια διασταύρωση παιδιού του κατηχητικού και μπήτνικς έχει μεγάλο ταλέντο». Σύντομα, ο Ντίλαν υπέγραψε συμβόλαιο με την πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία Κολούμπια. Μέχρι σήμερα ηχογραφεί στην ίδια εταιρεία.
Στις αρχές του 1962 κυκλοφόρησε ο πρώτος ομώνυμος δίσκος του, με δύο δικά του τραγούδια Talking New York, Song for Woody και τα υπόλοιπα διασκευές μεταξύ των οποίων και το The House of the Rising Sun.
Ο δεύτερος δίσκος του κυκλοφόρησε το 1963 με τίτλο The Freewheelin’ Bob Dylan, ο οποίος περιείχε και το πολύ δημοφιλές τραγούδι Blowin’ in the wind. Με αυτόν το δίσκο ο Dylan ξέφυγε από τα στενά όρια της folk κοινότητας της Νέας Υόρκης και έγινε ευρύτερα γνωστός. Η φυσιογνωμία του, ο τρόπος ερμηνείας, οι στίχοι, η μουσική του αλλά και οι ριζοσπαστικές απόψεις του έστρεψαν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Απέκτησε ένα ένθερμο κοινό από, δίνοντας πολλές συναυλίες ενώ στίχοι του γίνονταν συνθήματα για τους νέους.
Ο τραγουδιστής διαμαρτυρίας
Ο Dylan είναι η νέα φωνή της Αμερικής, είναι η διαμαρτυρία, η άρνηση, η αμφισβήτηση, η επανάσταση. Αυτός όμως αρνείται τον ρόλο της φωνής του κινήματος. Εγκαταλείπει τα τραγούδια διαμαρτυρίας και επηρεασμένος από τους μεγάλους συμβολιστές ποιητές Baudelaire, Rimbaud και κυρίως τον T. S. Elliot, δημιουργεί πολύπλοκα rock ποιήματα. Κυκλοφορεί τρεις οριακούς, μεγάλους δίσκους, που καθορίζουν την ιστορία της rock: Highway 61 Revisited: Like A Rolling Stone, Desolation Row, Queen Jane Approximately, Ballad of a Thin Man, δίσκος που σηματοδότησε τη στροφή του στο ηλεκτρικό blues. Bringing it all back home: Subterranean homesick blues, Maggie’s Farm, Love minus zero/No limit, Mr. Tambourine Μan, Blonde on Blonde: Rainy Day Women, Just Like A Woman, I want you, Leonard Skin Pillbox Hat, Obviously 5 believers. Οι πιστοί folk οπαδοί που τον αποδοκιμάζουν στο Newport Festival (1965) όταν ανεβαίνει στη σκηνή με δερμάτινη ζακέτα και ψηλοτάκουνες μπότες και τολμά να παίξει ηλεκτρική κιθάρα Fender Stratocaster θα δώσουν τη θέση τους σε χιλιάδες νέους θαυμαστές. O 25χρονος Dylan έχει πάνω από 10.000.000 πωλήσεις δίσκων. Γίνεται σημαία, rock λάβαρο.
Το 1965 αποτελεί έτος ορόσημο. Η rock μουσική αμφισβητεί διαρκώς το κατεστημένο, κοινωνικό και πολιτικό. Μια μουσική μόνιμης και διαρκούς αμφισβήτησης. Το καλοκαίρι του 1965 ένα δικό του τραγούδι, το Mr. Tambourine Man γίνεται μεγάλη επιτυχία παιγμένο από τους Byrds. Στις 22 Νοεμβρίου του ίδιου έτους σε διακοπές στην Ισπανία παντρεύεται την Sara Lawndes. Κάνουν μαζί 2 παιδιά.
Το 1966 κάνει παγκόσμια περιοδεία με το συγκρότημα του, τους The Hawks (που αργότερα έγιναν γνωστοί ως The Band). Tον Mάιο δίνει μια ιστορική συναυλία στην Αγγλία που ηχογραφείται, αλλά κυκλοφορεί μετά από 22 χρόνια το 1998. Μετά το τέλος της περιοδείας του, αγοράζει ένα παλιό σπίτι στην εξοχή, κοντά στην Νέα Υόρκη στην περιοχή του Woodstock. Ξεκουράζεται και ηρεμεί. Το πρωί της 29 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς τραυματίζεται σοβαρά με την μηχανή του, μια μαύρη Triumph 500. Σπάει λαιμό, κόκαλα, έχει πολλά τραύματα στο πρόσωπο. Πολλοί λένε ότι ήταν δολοφονική ενέργεια από την CIA, άλλοι ότι μετά το ατύχημα ο Dylan δεν ήταν πια ο ίδιος. Για ενάμιση χρόνο αναρρώνει απομονωμένος στο σπίτι του στο Woodstock, απολαμβάνοντας την οικογενειακή ζωή. Δέχεται ελάχιστους φίλους: Τα μέλη των Hawks και τον Allen Ginsberg. Όλο αυτό το διάστημα έγραφε τραγούδια, πότε στο σπίτι του, πότε στο κοντινό υπόγειο των Band, το φημισμένο Big Pink. Οι ηχογραφήσεις αυτές κυκλοφόρησαν το 1975 σε album, το περίφημο The Basement Tapes, αφού σχεδόν όλα είχαν βγει στην αγορά ανεπίσημα, ως bootlegs. Ο Dylan επιστρέφει στο στούντιο και τον Ιανουάριο του 1968 κυκλοφορεί τον δίσκο John Wesley Harding που περιλάμβανε και το All along the Watchtower, πιο γνωστό από την διασκευή του Jimi Hendrix. Το 1969 κυκλοφορεί τον country δίσκο Nashville Skyline με συμμετοχή των Charlie Daniels και Johnny Cash με single το Lay Lady Lay, όπου ακούμε τον Dylan με μια νέα, μελωδική φωνή.
Είμαστε στο τέλος της δεκαετίας του 1960, μια εποχή επικίνδυνη και άγρια. Η γενιά του καίγεται σωματικά και εγκεφαλικά, υπό την επήρεια ψυχεδελικών ουσιών, που σε λίγα χρόνια θα αντικατασταθούν απ’ την ηρωίνη. Η μουσική ακολουθεί τους ίδιους δρόμους (ψυχεδέλεια, flower power). Ο Dylan, αντίθετα, αποφασίζει να κάνει το αγροτικό του, γυρίζει στις υπαίθριες ρίζες για να κρατηθεί. Ταυτόχρονα απέχει από συναυλίες και κυκλοφορεί δίσκους με διασκευές και επανεκτελέσεις δικών του τραγουδιών. Μοναδικές έντονες στιγμές, η συμμετοχή του στην συναυλία που διοργάνωσε ο φίλος του George Harrison των Beatles για φιλανθρωπικούς σκοπούς, η συμμετοχή του με ένα μικρό ρόλο στην ταινία του Sam Peckinpah Pat Garret and Billy the Kid, για την οποία έγραψε και τη μουσική και η κυκλοφορία του Planet Waves το 1973, που έδειξε ότι κάτι κινείται.
Η επιστροφή
Το 1974 είναι η χρονιά της μεγάλης επιστροφής. Πραγματοποιεί σειρά θριαμβευτικών συναυλιών με τους Band, από τις οποίες θα κυκλοφορήσει ένας διπλός live δίσκος, Before the flood. Το 1975 είναι μια μεγάλη και παραγωγική χρονιά για τον Bob Dylan και μια δύσκολη περίοδος για τον γάμο του με τη Sara. Στις αρχές τις χρονιάς κυκλοφορεί το αριστουργηματικό Blood on the Tracks, εμπνευσμένο από την έγγαμη συμβίωση και τις δυσκολίες της. Η χρονιά κλείνει με το Desire, το οποίο περιέχει το Sara, ένα τραγούδι ύμνο στη γυναίκα του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι με αυτό το τραγούδι έφερε ξανά έστω και προσωρινά κοντά του τη Sara. Τον Nοέμβριο του 1976 ο Dylan χόρεψε μαζί με τους Neil Young, Van Morrison, Eric Clapton, Joni Mitchell, Dr. John και Ronnie Hawkins στο «τελευταίο βαλς» των Band. Η μεγαλειώδης συναυλία ηχογραφήθηκε, κυκλοφόρησε σε δίσκο (The Last Waltz) και κινηματογραφήθηκε από τον Martin Scorsese. Το 1977 εκδίδεται το διαζύγιο με τη Sara. Ο Dylan αναζητά διέξοδο, στην αρχή σε εφήμερες σχέσεις και κατόπιν στον χριστιανισμό.
Το 1979 το Slow Train Coming ανοίγει μια τριλογία δίσκων, με τους οποίους ο Dylan ψάχνει να βρει εκείνον που βάπτισε όλα τα ζωντανά πλάσματα, ψάχνει την αρχή, το αργοκίνητο τρένο της δημιουργίας. Γίνεται ένας αναγεννημένος χριστιανός (New-born Christian) και απογοητεύει τους παλιούς προοδευτικούς οπαδούς του. Τη δεκαετία του ’80, αυτή την δύσκολη δεκαετία για όλους τους μύθους της πρώτης rock γενιάς, ο Dylan χάνεται και χάνει. Τον απορροφά η μαύρη τρύπα των πολλαπλών θρησκευτικών και πολιτικών αναζητήσεων. Η σημαία ξεθωριάζει. Τα προσωπικά του αδιέξοδα τον απομονώνουν από τους χιλιάδες φίλους του. Όμως συνεχίζει να βγάζει δίσκους (έστω και μέτριους), να κάνει περιοδείες, να υπάρχει, να ψάχνεται, και το 1989 κυκλοφορεί έναν εμπνευσμένο δίσκο, σε παραγωγή Daniel Lanoix, το Oh Mercy.
Έφηβος για πάντα
Το 1992 γιορτάζει τα 30 χρόνια επί σκηνής με καλεσμένους όλους τους παλιούς του φίλους. Κάνει παγκόσμια περιοδεία, έρχεται μάλιστα και στην Ελλάδα στις 14 Ιουνίου του 1993. Όλα αυτά τα χρόνια δεκάδες καλλιτέχνες διαφόρων μουσικών ειδών διασκευάζουν τα τραγούδια του. Όμως, η πηγή της έμπνευσης του Ντίλαν δεν στέρεψε. Συνεχίζει να βγάζει μεγάλους δίσκους και να θυμίζει ότι υπάρχει ως ενεργός δημιουργός.
Σχεδόν 60χρονος, κυκλοφορεί το 1997 το Time Out of Mind, γραμμένο πριν και μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας με την καρδιά του και ένα ταξίδι στον παράδεισο μετ’ επιστροφής. Ένας δίσκος κλάσης, ένας δίσκος που φέρει την υπογραφή του ίδιου του Ντίλαν (Love Sick, Dirt Road Blues, Tryin’ to get to heaven, Cold Irons Bound, Can’t Wait) αλλά παράλληλα ένας σύγχρονος δίσκος που πετυχαίνει και εμπορικά. Το Time Out of mind σαρώνει τα βραβεία Grammy, ανοίγοντας μια περίοδο απόδοσης τιμών. Τα επόμενα χρόνια βραβεύεται από τον βασιλιά της Σουηδίας, προτείνεται για το Νόμπελ Λογοτεχνίας και παίρνει το Βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι Things have changed. Ο τελευταίος του δίσκος του, Love and Theft, κυκλοφόρησε στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, την ίδια ημέρα των τρομοκρατικών επιθέσεων της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και στο αμερικανικό Πεντάγωνο.
Ο Ντίλαν επιβεβαιώνει ότι διανύει μια ακόμη εφηβεία, συμμετέχοντας σε ταινίες, διαφημιστικά, και φυσικά περιοδεύοντας ανά τον κόσμο σε μια «Never Ending Tour». Τελευταίο του δημιούργημα, ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφίας του με τίτλο Chronicles. O Μπομπ Ντίλαν, πολύ μεγάλος μουσικός, στιχουργός και ποιητής επηρέασε όσο λίγοι την σύγχρονη μουσική αλλά και τη σκέψη όσων μεγάλωσαν ή προβληματίστηκαν με τα τραγούδια του. Δεκάδες επίσημοι και ανεπίσημοι δίσκοι, βιογραφίες, διασκευές, ακυκλοφόρητες μαγνητοταινίες και τραγούδια μαρτυρούν το μέγεθος της επιρροής αυτής. Ωστόσο για τον καθένα που τον έχει γνωρίσει μέσα από τις δημιουργίες του, ο Μπομπ Ντίλαν είναι μια προσωπική διαδρομή, ένα ταξίδι. Ένα από εκείνα που ξεκινούν ένα χειμωνιάτικο πρωινό στη Νέα Υόρκη ή σε κάποιο δισκάδικο στο Μοναστηράκι…
Βρίσκεται στα όρια τριών νομών κι αν ανατρέξει κάποιος πίσω στον χρόνο, θα βρει γεγονότα εξαιρετικής ιστορικής αξίας, που συνδέονται άρρηκτα με το όνομά του. Πρόκειται για το χωριό Μυρόφυλλο, το τελευταίο χωριό της επαρχίας Τρικάλων, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Ασπροποτάμου, στα όρια των νομών Τρικάλων, Άρτας και Καρδίτσας, ανάμεσα σταΘεσσαλικά Άγραφα και τα Τζουμέρκα.
Η παλιά ονομασία του είναι Μυρόκοβο (αναφέρεται σε χρυσόβουλο του 1336 μ.Χ.) και κατά μία άποψη προήλθε πιθανόν από τη σύνθεση του Μυρ-(σημαίνει σύμπαν) και την παραγωγική κατάληξη -οβο (σημαίνει χωριό). Έτσι, Μυρόκοβο είναι το χωριό με ανοιχτούς ορίζοντες. Μία άλλη εκδοχή λέει ότι, η ονομασία Μερόκοβο (έγινε Μυρόκοβο με την κώφωση του φθόγγου ε) προήλθε από το κόβω και μέρος, επειδή, ως γνωστόν, η Πίνδος είχε πολλές κατολισθήσεις.
Το χωριό, σύμφωνα με στοιχεία του προέδρου του, Γιώργου Ράπτη, είναι χτισμένο σε υψόμετρο 500 έως 900μ. Απέχει από τα Τρίκαλα90 χλμ και από την Άρτα 85χλμ. Οι κάτοικοι, βάσει απογραφής, είναι 800, ενώ το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 1800. Γενικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής είναι το ανώμαλο και σε πολλά σημεία απόκρημνο έδαφος. Αυτό τον άγριο και δύσβατο τόπο τον μεταμόρφωσαν με την παρουσία και εργατικότητά τους οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια μικρή κοινωνία, αποτελούμενη από πολλούς οικισμούς, ασύμμετρα κατανεμημένους, σε μια έκταση 45.000 στρεμμάτων. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία και σε μικρότερο αριθμό με άλλα επαγγέλματα (παντοπώλης, μελισσοκόμος, κρεοπώλης κτλ).
Κοντά στις όχθες του Αχελώου και σε μικρή απόσταση απ’ αυτές, στα νότια του χωριού, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, μέσα σε ένα ιδιόμορφο και εντυπωσιακό τοπίο. Όπως αναφέρει ο κ. Ράπτης, προσελκύει εύκολα το ενδιαφέρον του επισκέπτη και προκαλεί το θαυμασμό του προσκυνητή, χάρη στο ογκώδες και μεγαλόπρεπο του σχήματός του.
Στην εξέταση της ιστορίας του μοναστηριού θα πρέπει να διακρίνουμε δύο χρονικές περιόδους στην μακραίωνη πορεία του. Η πρώτη περίοδος, που είναι η πιο μεγάλη χρονικά, εκτείνεται έως τις αρχές του 17ου αι. και η δεύτερη έως σήμερα. Η πρώτη είχε ως κέντρο λατρείας τον Ιερό Ναό της Παναγίας και η δεύτερη τουΑγίου Γεωργίου. Δεν γνωρίζουμε τη χρονολογία δράσης του, αλλά οι τελευταίες σωστικές ανασκαφές στα Βαργίανια έδειξαν μία αξιόλογη δράση, από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Πάντως, στις αρχές του 17ου αι. χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Η οχυρωματική διάταξη των κτηρίων γίνεται φανερή και από τον υψηλό πύργο της εισόδου, τις πολλές πολεμίστρες, τις εξόδους κινδύνου, τις κρύπτες-καταφύγια. Σήμερα, το καθολικό της Μονής είναι η Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και έτσι φαίνεται να ήταν, τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αι., με όλα τα κτίσματα του μοναστηριακού συγκροτήματος.
Η παράδοση θέλει τον Αϊ-Γιώργη κτίσμα της Φιλικής Εταιρείας, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο των αγωνιστών στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Κτήτορας του μοναστηριού είναι ο ηγούμενος παπά-Κοσμάς, όπως παριστάνεται στην είσοδο της εκκλησίας. Οι εργασίες τελείωσαν το 1836.
Σύμφωνα με τον κ. Ράπτη, η πνευματική δράση της Μονής, στην πρώτη φάση της ιστορικής πορείας της, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από τη σωζόμενη αλληλογραφία του κώδικα τωνΒρυξελλών ΙΙ 2406του παπά-Νικόλα Μυροκοβίτου, υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική. «Διαφαίνεται- προσθέτει ο κ. Ράπτης- πως με κέντρο τη Μονή Μυροκόβου, απ’ όπου έπαιρναν τα πρώτα γράμματα, εξακτινώνονται έπειτα οι λόγιοι στα κέντρα του ελληνισμού. Αφέθηκε να σβήσει έτσι άδοξα, στο πρώτο μισό του 20ου αι., από τους τελευταίους μοναχούς αυτό το προπύργιο του πνεύματος και της ελευθερίας στο κέντρο της ορεινής Ελλάδας». Κάθε χρόνο, στις 23 Απριλίου ή τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, πανηγυρίζει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και γίνεται παραδοσιακό ημερήσιο πανηγύρι που κρατάει ως αργά το απόγευμα.
Ακόμη, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το μοναδικό άθικτο κομμάτι του ποταμού Αχελώου και να επισκεφτεί το Διάσελο, όπου στις τελευταίες ανασκαφές βρέθηκε οικισμός, που χρονολογείται 300π.Χ. Τα Βαργιάνια, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ναό του 5ου μ.Χ. αιώνα και τάφους του 10ου αι. Στο Μυλογόζι-Χειρόλακος υπάρχει το μονοπάτι, απ’ όπου πέρασε ο Άρης Βελουχιώτης και η τοποθεσία «Φάγκος», όπου σκοτώθηκε.
Στο Μυρόφυλλο έγινε η συνάντηση των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ, με τον Αρχικαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και τον Στρατηγό Σαράφη, ΕΔΕΣ, με τον Στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα και ΕΚΑ, με τον αρχηγό Ψαρό, όπου υπέγραψαν το Σύμφωνο Μυρόφυλλο-Πλάκα.
Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει ένα μοναδικού κάλλους φυσικό τοπίο στα βουνά, τα φαράγγια, τις σπηλιές και τις άθικτες εξοχές του χωριού, τους ζωντανούς οικισμούς του, Γκολφάρι, Γλύστρα, Πύργος, Φτέρη, Μπουρνιάς, Καραβδέϊκα, Μηλότοπος, τις κορφές Χατζή, Αλαμάνος και Αηλιάς.
Κάθε χρόνο, εκτός από το πανηγύρι του Αϊ Γιώργη, γιορτάζονται η Αγία Παρασκευή, στις 26 Ιουλίου, ο προφήτης Ηλίας, στις 20 Ιουλίου, τριήμερο παραδοσιακό πανηγύρι, στις 15 Αυγούστου, με πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Παρά τις ιδιαιτερότητες, οι κάτοικοι- μόνιμοι και απόδημοι- συσπειρώνονται γύρω από τους έξι εκπολιτιστικούς συλλόγους: » Σύλλογος αποδήμων Μυροφυλλιτών « με έδρα την Αθήνα, « Παν-θεσσαλικός Σύλλογος Μυροφυλλιτών ‘Ο Άγιος Γεώργιος'», με έδρα την Αγριά Βόλου, «Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Νότιας Πίνδου & μνημείων Αχελώου-Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου», «Σύλλογος Γκολφαρίου», «Σύλλογος Γλύστρας» και «Σύλλογος Μυροφυλλιτών Τρικάλων «, με κοινό σκοπό την αναδιοργάνωση του χωριού, τη στήριξη και ανάπτυξη και τη διάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Γι’ αυτό εκδίδεται εδώ και 30 χρόνια η εφημερίδα «Το Μυρόφυλλο «, ( Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών ) από το Σύλλογο Αποδήμων Μυροφυλλιτών.
Για την ιστορία της περιοχής εκδόθηκαν και έξι βιβλία: »Ένας δάσκαλος θυμάται » του Δημ. Παπανικολάου, αναφορικά με την αντίσταση στο χωριό, »Αφύλακτοι θησαυροί » του Δημητρίου Ελ. Ράπτη, »Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων» του Ελευθερίου Καρακίτσιου, »Το Μυρόφυλλο Τρικάλων 1880 – 1980 ‘‘ του Δημητρίου Ελ. Ράπτη (κοινωνιολογική μελέτη ), »Εις μάτην» έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και τέλος ‘‘Ένας Άγιος – Ένα Χωριό» έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και το Μυρόφυλλο.
Ένα λεύκωμα για τη Θάσο του χθες, αφιερωμένο «στους απλούς ανθρώπους, που διαμόρφωσαν την ιστορία του τόπου», με αναμνήσεις και εικόνες που ανασύρθηκαν από το … χρονοντούλαπο της ιστορίας, εξέδωσε η Θασιακή Ένωση Καβάλας.
Χάρη στο μεράκι και την αγάπη δύο δραστήριων μελών του Συλλόγου, του προέδρου Λάζαρου Αλβανού, που έκανε την επεξεργασία των ασπρόμαυρων φωτογραφιών, οι οποίες και συνθέτουν τον κύριο κορμό του λευκώματος, αλλά και του αντιπροέδρου Δημήτρη Θεοδωρίδη, που «έντυσε» τις φωτογραφίες με κείμενα για την ιστορία του τόπου, το λεύκωμα «κλείνει» στις 237 σελίδες του αναμνήσεις από το παρελθόν. Αναμνήσεις της περιόδου 1885-1965 από ένα νησί, που ξεπροβάλλει μέσα από τα νερά του βορείου Αιγαίου σαν ολοστρόγγυλο βότσαλο κι έχει χαρακτηριστεί ως το «σμαράγδι» του Θρακικού Πελάγους, χάρη στο καταπράσινο τοπίο του.
Τα πανέμορφα χωριά του νησιού, γεγονότα της νεότερης ιστορίας του, όπως η συμμετοχή των Θασίων στον Μακεδονικό Αγώνα, οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στο νησί -κυρίως στα παραλιακά χωριά του Λιμένα και των Λιμεναρίων, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή– αλλά και η συμμετοχή ανδρών και γυναικών του νησιού στην Αντίσταση στα χρόνια της βουλγαρικής Κατοχής έχουν αποτυπωθεί στις σελίδες τού ιδιαίτερα καλαίσθητου αυτού λευκώματος, που έρχεται να διασώσει έναν μικρό φωτογραφικό «θησαυρό» και συνάμα την ιστορία του τόπου.
Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα, ο αναγνώστης βλέπει να περνούν από μπροστά του στιγμιότυπα από τη θρησκευτική ζωή του τόπου, από τη σχολική ζωή (σ.σ. από γραπτές μαρτυρίες αποδεικνύεται ότι, στη Θάσο λειτουργούσαν σχολεία από τα τέλη του 18ου αιώνα), παραδοσιακές γαμήλιες τελετές, που επιβίωναν στα χωριά του νησιού μέχρι και το τέλος της δεύτερης μεταπολεμικής δεκαετίας, αλλά και επαγγέλματα που είτε «έσβησαν» με την πάροδο του χρόνου είτε έχουν προσαρμοστεί στα σύγχρονα τεχνολογικά δεδομένα.
Γαϊδουράκια, βοϊδοάμαξες, κάρα, φορτηγά και μηχανές παλαιού τύπου, καΐκια και ταχύπλοα της δεκαετίας του ’60 δίνουν το δικό τους στίγμα στον τομέα των μεταφορών, ενώ η καραβόκνα, μια ξύλινη κατασκευή που αποτελούσε το μοναδικό αντικείμενο των λούνα-παρκ των πανηγυριών στις αρχές του περασμένου αιώνα, τα παραδοσιακά καφενεία, τα πικ-νικ στην εξοχή με τα γραμμόφωνα έδειχναν πώς ορισμένες δεκαετίες πριν, οι άνθρωποι διασκέδαζαν κι ας μην είχε μπει στη ζωή τους η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το ηλεκτρικό, τα φαστ-φουντ και τα ξενυχτάδικα.
Εικόνες από παραδοσιακά πανηγύρια, που τείνουν να εκλείψουν στις μέρες μας και στιγμιότυπα από καρνιβαλικές εκδηλώσεις έρχονται να προστεθούν στις φωτογραφίες ανθρώπων του νησιού για να ολοκληρώσουν την πολυσύνθετη εικόνα του. Μια εικόνα, που αποπνέει αέρα μιας άλλης εποχής…
Με την έκδοση αυτού του λευκώματος, ηΘασιακή Ένωση Καβάλας ήθελε να προσφέρει στους κατοίκους της Θάσου -και όχι μόνο- μια σπάνια συλλογή ανέκδοτων φωτογραφιών από ιδιωτικά αρχεία, στις οποίες έχουν αποτυπωθεί όψεις του παρελθόντος του νησιού.
Η όλη προσπάθεια ξεκίνησε πριν από περίπου τρία χρόνια και με υπομονή και επιμονή η Ένωση κατάφερε να συγκεντρώσει όλο αυτόν τον φωτογραφικό «θησαυρό», που οι κάτοικοι του τόπου είχαν καλά φυλαγμένο σε άλμπουμ ή στα συρτάρια τους. Όλο αυτό το εγχείρημα είχε ως αποτέλεσμα, τη δημιουργία ενός αρχείου της Θασιακής Ένωσης Καβάλας, που αριθμεί ήδη 1.000 και πλέον φωτογραφίες, αψευδείς μάρτυρες της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού. Το λεύκωμα, η έκδοση του οποίου κατέστη δυνατή χάρη στην ευγενική χορηγία του Δήμο Θάσου, βασίστηκε σε επιλογή φωτογραφιών από το φωτογραφικό υλικό που έχει μέχρι σήμερα στη διάθεσή του ο Σύλλογος.
Οι κάτοικοι της Θάσου, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της Θασιακής Ένωσης Καβάλας, Λάζαρος Αλβανός, όχι μόνο δέχτηκαν με ευχαρίστηση την έκδοση του λευκώματος, αλλά και το «αγκάλιασαν», με αποτέλεσμα να γίνει ανάρπαστο, από την πρώτη στιγμή της διάθεσής του.
«Πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι μας είχαν δώσει τις φωτογραφίες, ανακάλυψαν, έπειτα από την επεξεργασία αυτών, ανθρώπους, που δεν γνώριζαν καν ότι απεικονίζονταν εκεί», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Αλβανός. Ενδιαφέρουσα, μάλιστα, είναι η περίπτωση του δισεγγονού του Ιωάννη Ζωγράφου, αγιογράφου, ζωγράφου και φωτογράφου, ο οποίος έφερε στους ανθρώπους της Ένωσης αρνητικά που ανήκαν στον παππού του, από το 1890!
Σε κάθε περίπτωση, το λεύκωμα αυτό ξυπνά σίγουρα αναμνήσεις στους παλιότερους και προσφέρει σημαντικές πληροφορίες στους νεότερους, ίσως και ερεθίσματα για νέες αναζητήσεις και νοερά «ταξίδια» στο παρελθόν. Άλλωστε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στον πρόλογο του λευκώματος: «Σκοπός μας είναι το ταξίδι στο παρελθόν, γιατί, όποιος το αγνοεί, δεν μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον».
Περιοδικον Ποικιλης Υλης 