Το σκληρό ροκ γιορτάζει µε τους θρύλους του

Οι ροκ µπάντες ΑC/DC, Αgainst the Μachine, Κiss και ο κιθαρίστας Slash θα «κονταροχτυπηθούν» στα φετινά βραβεία Classic Rock n’ Roll of Ηonour. Κάθε συγκρότηµα είναι υποψήφιο σε δύο κατηγορίες και επιπλέον θα αναµετρηθεί µε τα φαβορί Αerosmith, Βon Jovi και Jeff Βeck για το βραβείο Καλύτερου Γκρουπ. Δεκαέξι συγκροτήµατα και καλλιτέχνες είναι υποψήφιοι για το Αλµπουµ της Χρονιάς, ανάµεσα τους µάλιστα είναι οι Ιron Μaiden, Ρearl Jam, Τhe Scorpions και Foreigner.

Τον τίτλο διεκδικούν επίσης οι Cheap Τrick, Βigelf, Wolfmother, Αlice in Chains, Lynyrd Skynrd, Gaslight Αnthem, Εurope, Ratt, Βlack Crowes και Steve Ηackett. Η τελετή απονοµής των βραβείων, µε οικοδεσπότη τον Αλις Κούπερ, αναµένεται να γίνει στο Λονδίνο στις 10 Νοεµβρίου.

Η εκδήλωση θα πραγµατοποιηθεί στο Roundhouse, στο Βόρειο Λονδίνο, και ανάµεσα στις απονοµές θα εµφανιστούν και θα τραγουδήσουν οι Cheap Τrick και Αlter Βridge. Σε έξι κατηγορίες θα υπάρχει online ψηφοφορία, ενώ έχουν προβλεφθεί βραβεία για τον Ζωντανό Θρύλο του Κλασικού Ροκ, τον Τραγουδοποιό Κλασικού Ροκ, το Κλασικό Αλµπουµ, τον Γκουρού της Μέταλ, τη Διακεκριµένη Συµµετοχή, αλλά και βραβείο VΙΡ.

Οι ΑC/DC, εξ άλλου, είναι υποψήφιοι µε την επανέκδοση – σε κασετίνα – του «Βacktracks» για το βραβείο στην αντίστοιχη κατηγορία, µαζί µε τους Rolling Stones (µε το «Εxile on Μain Street»), Τhe Βeatles, Judas Ρriest, Βlack Sabbath, αλλά και την επανέκδοση «Where the Αction is: LΑ Νuggets 1965-1968» της Rhino Records.

helectra

Αγρογλυφικά ή νεραϊδόκυκλοι;

Πολλά έχουν γραφτεί για τα αγρογλυφικά, γνωστά περισσότερο με την ονομασία crop circles. Πιο εντυπωσιακή όμως ήταν η προγενέστερη εκδοχή τους: Οι νεραϊδόκυκλοι ή νεραϊδοδακτυλίδια. Όπως και οι crop circles, έτσι και οι νεραϊδόκυκλοι, είναι κύκλοι ή μπαλώματα που μπορεί κανείς να δει να σχηματίζονται στο χορτάρι ή στα σπαρτά.

Η επιστημονική άποψη για τους νεραϊδόκυκλους είναι ότι δημιουργούνται από δράση μυκήτων. Η άποψη της παράδοσης όμως είναι ότι οι κύκλοι αυτοί σχηματίζονται σε μέρη που μαζεύονται νεράιδες, οι οποίες συνηθίζουν να κλείνουν τις συναντήσεις τους, με ένα κυκλικό χορό, που αφήνει τα ίχνη του στη γη.

Επίσης, οι λαϊκές παραδόσεις της Βρετανίας είναι γεμάτες από παθήματα ανθρώπων που χάνοντας το δρόμο τους σε ερημικές περιοχές, βρέθηκαν δίχως να το ξέρουν μέσα σε νεραϊδόκυκλους. Το γεγονός είχε τρομοκρατήσει τον αγροτικό πληθυσμό πριν μερικούς αιώνες, αφού υπήρχαν αναφορές ότι οι νεράιδες και κάθε λογής ξωτικό έκαναν … το «βίο αβίωτο» στους παρείσακτους.

Υπάρχουν αναφορές ήδη απ» τον 17ο αιώνα για ανθρώπους που δέχτηκαν επίθεση ή που αιχμαλωτίστηκαν μέσα σ’ ένα νεραϊδόκυκλο, μέχρι κάποιος έμπιστος φίλος τους έρθει για να τους σώσει. Ακόμα και αναφορές για ανθρώπους που αφού ξύπνησαν έχοντας περάσει τη νύχτα σ» ένα νεραϊδόκυκλο, διαπίστωσαν ότι στην πραγματικότητα είχαν περάσει … 20 χρόνια.

Αναφορές για τα «νυχτερινά μανιτάρια» βρίσκουμε ακόμα και στο έργο του Shakespeare «The Tempest» (Πράξη 5η, σκηνή 1η), όπου ο Prospero μιλάει για «μανιτάρια του σεληνόφωτος». Ίσως εκεί να βασίζεται και η «επιστημονική» εξήγηση που θέλει τις αγελάδες που βόσκουν το χειμώνα σε αγροκτήματα να σχηματίζουν κύκλους και τα υπολείμματα τροφής που αφήνουν καθώς και τα περιττώματά τους, να κάνουν πιο γόνιμο το χορτάρι, ευνοώντας την ανάπτυξη μανιταριών σε κυκλικά σχήματα.

Ο γνωστός συγγραφέας Sir Arthur Conan Doyle, που πιστεύει στα ξωτικά και τις νεράιδες, υποστηρίζει στο έργο του «The Coming of the Fairies» ότι άσχετα απ» τη σχέση των νεραϊδόκυκλων με τους μύκητες, αυτοί προσφέρουν ένα πρώτης τάξεως περιβάλλον για κυκλικούς χορούς με τους συνδέονται από αρχαίες εποχές.

Στην Ολλανδία υπεύθυνος για τους κύκλους είναι ο ίδιος ο Διάβολος, που γυρίζει όλο το βράδυ αρμέγοντας αγελάδες και καθώς ακουμπάει κάτω τον κουβά του που καίει απ» τις φωτιές της Κόλασης, καίγεται το γρασίδι.

Στη Γαλλία και στη Γερμανία, οι νεραϊδόκυκλοι θεωρούνται έργο μάγων και μαγισσών που χορεύουν τη νύχτα σε κύκλους. Στη Γαλλία επίσης οι χωρικοί φοβούνταν ένα τεράστιο βάτραχο που φώλιαζε στο κέντρο κάθε νεραϊδόκυκλου. Οι νεραϊδόκυκλοι είχαν κι άλλες μαγικές ιδιότητες που ευνοούσαν τη μαντική ή την καλοτυχία – όπως πιστεύουν κάποιοι αγρότες που τους βρίσκουν στα χωράφια τους. Άλλοι πάλι πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο, αναμένοντας κακοτυχίες.

Στη Σκωτία υπάρχει η παράδοση ότι αν μια παρθένα πλυθεί με δροσοσταλίδες πρωινών του Μαΐου θα γίνει πιο όμορφη, αλλά αν τύχει να πλυθεί μέσα σ» ένα νεραϊδόκυκλο θα γίνει αντίθετα πιο άσχημη και θα μεταμορφωθεί σε μια κακάσχημη γριά. Άσχετα από την αληθινή αιτία που προκαλεί την εμφάνιση των νεραϊδόκυκλων, αυτοί συνδέονται με την εμφάνιση μυκήτων. Αυτό απέδειξε ήδη απ» το 1792 ο William Withering, όταν μελέτησε ένα συγκεκριμένο είδος – απ» τα περίπου 60 συνολικά που παράγουν τέτοιους κύκλους- το Marasmius oreades. Τα δακτυλίδια των μυκήτων τείνουν να διευρύνονται από χρόνο σε χρόνο από 10 έως 30 εκατοστά.

Πιστεύεται ότι κάποιοι κύκλοι στην Αγγλία βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και 600 χρόνια, ενώ στη Γαλλία έχει εντοπιστεί κύκλος από ένα συγκεκριμένο είδος μύκητα, με περιφέρεια 800 μέτρων και ηλικία πάνω από 700 χρόνια. Το μυστήριο βέβαια παραμένει: Γιατί διάφορα είδη μυκήτων – πάνω από 60 -αναπτύσσονται σε κυκλικούς σχηματισμούς; Για παράδειγμα το είδος των μανιταριών που ονομάζονται κοινώς «αλεποπορδές» – και οι οποίες φύονται μαζικά στην Ελλάδα – μπορούν να παράγουν τέτοιους σχηματισμούς. Πρόκειται μάλλον για
άλλο ένα θαύμα της Φύσης.

Υπάρχουν 3 είδη νεραϊδόκυκλων:

– Το πρώτο είναι ουσιαστικά «αόρατο» αφού δεν αφήνει ορατά ίχνη στη γύρω βλάστηση. Γίνονται αντιληπτοί μόνο όταν τα σώματα των καρπών εμφανίζονται σαν ένας κύκλος από μανιτάρια.

– Το δεύτερο παρατηρείται σαν μια δραστήρια ανάπτυξη της βλάστησης, συχνά παράγοντας ψηλότερο και πιο σκούρο γρασίδι.

– Το τρίτο παράγει κάποιο είδος καταστροφής στη βλάστηση, αφήνοντας πολλές φορές μια εύφορη περιοχή ανάμεσα σε ένα «εσωτερικό» και σε ένα «εξωτερικό» δακτυλίδι.

Όλα πάντως τα δακτυλίδια μυκήτων αναπτύσσονται από ένα σπόρο που μεγαλώνει κάτω απ» το χώμα προχωρώντας σε κάποια ακτίνα αναπτύσσοντας ουσιαστικά τις ίνες του. Κάποια στιγμή το κεντρικό κομμάτι ξεραίνεται αφήνοντας σε ζωή την περιφέρεια σ» ένα κύκλο.
Η ανάπτυξη γειτονικής βλάστησης εξηγείται απ» τους επιστήμονες απ» την απελευθέρωση απ» τους μύκητες διάφορων χημικών (ενζύμων) που λειτουργούν σαν λίπασμα για τα γύρω φυτά. Πολλές φορές μάλιστα οι ίνες των μυκήτων σχηματίζουν ένα τόσο ισχυρό πλέγμα
βλάστησης κάτω απ» το έδαφος που ούτε το νερό μπορεί να το διαπεράσει. Έτσι ένας δίσκος από γρασίδι ξεραίνεται, εμφανίζοντας μια «νεκρή περιοχή».

Άλλη αιτία για να ξεραθούν τα γύρω φυτά είναι η απελευθέρωση τοξινών απ» τους μύκητες. Μερικές φορές χρειάζονται πολλά χρόνια ανάπτυξης των μυκήτων για να φανούν κύκλοι στη γη, ενώ άλλες φορές δεν δημιουργούνται πλήρεις κύκλοι αλλά μεγάλα τόξα ή ημικύκλια ή παρόμοια σχήματα, πραγματικά … αγρογλυφικά.

Πηγή: shvoong.com

helectra

Ήταυρος: Το θεριό του βάλτου

Δεμένο με μύθους και θρύλους αιώνων, ιδιαίτερα στην περιοχή της Κάρλας, είναι το πτηνό Ήταυρος. Πρόκειται για ένα είδος ερωδιού, ο Ήταυρος Αστερίας, κρυφό συνήθως από τους ανθρώπους και με παράξενη φωνή. που αποτέλεσε αφορμή για μύθους και θρύλους σε όλους του υγροτόπους της χώρας, αλλά και στη περιοχή της Κάρλας.

Ακόμα και λίγο πριν από την αποξήρανση της λίμνης Κάρλα, το 1960, έγινε η μεγαλύτερη καταμέτρηση παρυδάτιων πτηνών που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα, όταν μετρήθηκαν περίπου 430.000 διαχειμάζοντα παρυδάτια πτηνά (πάπιες, φαλαρίδες κ.λπ.). Είχαν καταγραφεί 143 είδη πουλιών, από τα οποία τουλάχιστον 55 θεωρούνται σήμερα προστατευόμενα.

Ο Ήταυρος, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε σε σχετική ημερίδα του Μουσείου Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ., στα Κανάλια Μαγνησίας, ο επιστήμονας Θεολόγος Παρδαλίδης, είναι ένας μεγαλόσωμος ερωδιός (μήκους 69-81 εκατοστά), με χοντρό λαιμό και με κοντά πόδια, που τού δίνουν ένα παράξενο περπάτημα, καθώς οι πατούσες του σέρνονται πίσω από το σώμα του.

Το φτέρωμά του είναι καστανό, με αποχρώσεις καφέ έως πυρόξανθο και με μαύρες ρίγες στη ράχη και τις φτερούγες. Είναι είδος κρυπτικό. Πολύ χαρακτηριστική είναι η στάση που παίρνει όταν αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει. Παραμένει ακίνητος, με ανασηκωμένο το ράμφος του, δίνοντας την εντύπωση μικρού πασσάλου. Η στάση του αυτή δημιουργεί μια πολύ πετυχημένη παραλλαγή ανάμεσα στα καλάμια, όπου διακρίνεται με μεγάλη δυσκολία.

Η φωνή του είναι βραχνή και ακούγεται το χάραμα ή το σούρουπο. Είναι χαμηλόσυχνη και για αυτό ακούγεται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων. Εκπνέει σαν απόμακρη κόρνα πλοίου και τροφοδοτεί θρύλους και παραμύθια. Τον αποκαλούν το «θεριό του βάλτου» λόγω του απόμακρου μουγκρίσματός του που δεν εντοπίζεται εύκολα. Η φωνή του αλλά και ο βιότοπός του αποτέλεσαν την βάση για τις ονομασίες που του έχουν αποδοθεί, Botaurus από το «Βους» και «Ταύρος».

Το άλλο του όνομα είναι τρανομουγκάνα, που εμπνέεται από τη φωνή του, η οποία μοιάζει με μουγκανητό και ακούγεται δυνατά, μακριά. Το χαρακτηριστικό της φωνής του είναι οι κραυγές που μοιάζουν με το μουγκρητό του βοδιού. Θα μπορούσε να είναι αυτό το μικρό πτηνό η αιτία του υπόκωφου θορύβου που άκουγαν τόσο συχνά οι κάτοικοι γύρω από τις λίμνες της Ελλάδας, αναρωτιέται ο κ. Παρδαλίδης κι απαντά ο ίδιος: «Πολύ εύκολα, η πίστη σε μια τέτοια ερμηνεία μπορεί να λύσει αμέσως όλα μας τα ερωτήματα».

Σήμερα, το τέρας της λίμνης αντιμετωπίζει πρόβλημα εξαφάνισης στην Ευρώπη και για τον λόγο αυτό βρίσκεται υπό καθεστώς προστασίας: συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο του Κόκκινου Βιβλίου για τα απειλούμενα σπονδυλόζωα της Ελλάδος, στην κατηγορία Απροσδιόριστα. Συμπεριλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος Ι της Κοινοτικής Οδηγίας 79/409 του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διατήρηση των άγριων πουλιών και στα είδη του Παραρτήματος ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων.

Είναι κρίσιμο, λοιπόν, να ληφθούν όλα τα μέτρα για την επιβίωσή του, τόσο στη λίμνη Κάρλα όσο και στους άλλου υγροτόπους της χώρας. Για να γίνει αυτό εφικτό πρέπει να προστατευτούν οι βιότοποι, στους οποίους φωλιάζει, δηλαδή οι καλαμιώνες, στους οποίους ο σχεδιασμός της επανασύστασης δεν έδωσε ιδιαίτερο βάρος.

Μια άλλη εξήγηση για το στοιχειό της λίμνης έδωσε, με στοιχεία που παρουσίασε στην ίδια ημερίδα, ο γεωλόγος Σταύρος Γαρουφαλής. Τόνισε πως η επιστήμη της Γεωλογίας βεβαιώνει ότι, πραγματικά πριν από 12 – 15.000 χρόνια η Θεσσαλία ήταν λίμνη και μόνον περί το 9 – 10.000 π.χ. απόκτησε τη σημερινή γεωλογική μορφή. Στις αρχές της εποχής του Χαλκού η στάθμη της λίμνης ήταν κάτω από τα 50 μέτρα και στα 64 μέτρα κατά τα τέλη της Μυκηναϊκής εποχής.

Ο Πηνειός ποταμός και οι υδάτινοι όγκοι, που κατέβαιναν από τα γύρω βουνά, ήταν και είναι η αιτία αυξομείωσης του βάθους της Κάρλας, που ήταν για τους κατοίκους της γύρω περιοχής πηγή ζωής, αλλά ταυτόχρονα το ανεξήγητο μουγκρητό που έρχονταν απροειδοποίητα από τη μεριά της, έτρεφε μύθους και παραδόσεις.

Για να δώσει κάποιος πειστική ερμηνεία για όλα αυτά, συμπέρανε ο κ. Γαρουφαλής, θα πρέπει να δεχθεί τόσο την εκδοχή της ύπαρξης ενός πλάσματος , όσο και την γεωλογική εκδοχή του φυσικού φαινομένου για κίνηση υδάτων και ρευμάτων αέρα στο υπέδαφος των λιμνών. Ίσως να συνέβαινε μια από τις δύο εκδοχές ή και οι δύο μαζί. Το να κρύβεται ένα ζώο σε απρόσιτα σημεία που επέλεξε σαν καταφύγιο στην διαρκώς αυξανόμενη ανθρώπινη επέκταση, μοιάζει απόλυτα λογικό και θα αποτελούσε αντικείμενο έρευνας της κρυπτοζωολογίας.

Η άποψη του Αριστοτέλη είναι ότι ο βόμβος ή το μούγκρισμα που προέρχεται από διάφορες υδάτινες συγκεντρώσεις (λίμνες, έλη), παράγεται στα στάσιμα σημεία των υδάτων, εκεί δηλαδή που το νερό εκβάλλει στη θάλασσα καθώς εκεί συμβαίνει εκτόνωση συσσωρευμένου αέρα σε υπόγειες σήραγγες, από στενότερα σημεία σε άλλα πλατύτερα.

Έρευνες με μηχανήματα ανίχνευσης της μορφολογίας του υπεδάφους των λιμνών, έδειξαν ότι σήραγγες και καταβόθρες, μπορούν να εγκλωβίσουν μεγάλες ποσότητες αέρα ανάλογα με το άδειασμα ή το γέμισμά τους με νερό, απόρροια των κλιματολογικών συνθηκών (οι βόμβοι ακούγονταν κυρίως στη μετάβαση από ξηρασία σε πλημμύρες αλλά και αντίστροφα). Ίσως η ύπαρξη αυτών των υπόγειων μορφολογικών σχηματισμών αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε ένα φυσικό φαινόμενο και ένα είδος πλάσματος.

Διαφορετική ήταν η προσέγγιση του θέματος «Ήταυρος» από τη φιλόλογο Σταματία Μωραΐτη, που ερεύνησε την ονομασία μέσα από μια σειρά θρύλων και μέσα από τη μυθολογία μας κι έδωσε τη δική της εξήγηση για την προέλευση του ονόματος Ήταυρος.

Η Κάρλα, υπογράμμισε η κ. Μωραΐτη, ήταν λίμνη συνδεδεμένη με τον Φοίβο Απόλλωνα, το θεό του φωτός, συνεχιστή της λατρείας του Ήλιου, έναν θεό που συνδέεται με τον Ήταυρο, με τη μορφή του ερωδιού, του Ήταυρου Αστερία ή Βούταυρου αστεροσκόπου, που κρώζει το χάραμα και το σούρουπο με φωνή που ακούγεται από χιλιόμετρα μακριά. Τη θεϊκή καταγωγή από τον Απόλλωνα και τη φωτεινότητα της Κάρλας τη μαρτυρεί από τη μια το αρχαίο όνομά της, Βοιβηΐδα, από το Βοίβη-Φοίβη τη γιαγιά του Απόλλωνα, όνομα που σημαίνει λαμπερή, κι από την άλλη ο μύθος του ίδιου του θεού Απόλλωνα που για 9 χρόνια βόσκει στην περιοχή της Κάρλας τα κοπάδια του βασιλιά των Φερών Άδμητο.

Αγαπημένη περιοχή, λοιπόν, για τον Απόλλωνα η Κάρλα και πίσω απ’ όλους αυτούς τους μύθους δεν μπορεί κανείς παρά να αντιληφθεί πως ο ζωοδότης Ήλιος χάριζε αφειδώλευτα το φως του κι έκανε γόνιμη την περιοχή της Κάρλας, μια λίμνη που για αιώνες αποτέλεσε ένα θαυμάσιο υγρότοπο με καλαμιώνες, με αβαθή νερά και γενικά ιδανικές συνθήκες για τη διαβίωση και αναπαραγωγή πολλών πτηνών, και του Ήταυρου Αστερία ανάμεσα στα άλλα.

Ο θεός Απόλλωνας γεννήθηκε στη Δήλο που παλιότερα λεγόταν Αστερία και Ωρτυγία, δηλαδή χώρα της όρτυγος, του πτηνού η εμφάνιση του οποίου αναγγέλλει την ανατολή της μέρας. Έτσι, οι λέξεις Δήλος-Αστερία- Ωρτυγία δηλώνουν την ιδέα της Ανατολής, της έλευσης του ήλιου, τη γέννηση του Απόλλωνα.

Και κατέληξε η κ. Μωραΐτη στο συμπέρασμα πως το πουλί αυτό ονομάστηκε Ήταυρος, επειδή στη συνείδηση του κόσμου πέρασε ως ο ταύρος του Ήλιου, του Απόλλωνα. Όσο για τις ονομασίες Γήταυρος και Νήταυρος που συναντώνται, τόνισε ότι δεν είναι παρά άλλη απόδοση του ονόματος Ήταυρος, όπως αυτό μεταφέρεται από στόμα σε στόμα.

Στο θεσσαλικό γλωσσικό ιδίωμα έχουμε και λέξεις που αναπτύσσουν ένα «γ» στην αρχή της λέξης, που αρχίζει από φωνήεν, το οποίο συμπροφέρεται με το φωνήεν της προηγούμενης. Έτσι, ο ήλιος γίνεται ο (ου) γήλιος (-ους), το αίμα γίνεται το (του) γαίμα. Το ίδιο, ο Ήταυρος έγινε ο Γήταυρος, όνομα που από μερικούς θεωρήθηκε ότι, είναι σύνθετο από τις λέξεις γη και ταύρος. Λανθασμένα, όμως, γιατί ο Ήταυρος σχετίζεται πάντα με το υγρό στοιχείο κι όχι τη στεριά.

Επίσης, το όνομα Νήταυρος προήλθε από την αιτιατική του ενικού λόγω συμπροφοράς του άρθρου και του ουσιαστικού, γιατί θεωρήθηκε ότι είναι λέξεις αναπόσπαστες . Έτσι έχουμε την ουρά που έγινε τη νουρά και τον Ήταυρο που έγινε το Νήταυρο.
Σύμφωνα μ΄αυτά , λοιπόν, θεσσαλική είναι η προέλευση του ονόματος Ήταυρος, του ταύρου του ήλιου, και άρρηκτα δεμένη με το θεό Απόλλωνα και τη λίμνη Κάρλα που με τις καταβόθρες της και τους καλαμιώνες της για αιώνες υπήρξε ένας πλούσιος υγρότοπος ο οποίος συνδύαζε άριστα το υγρό στοιχείο του Ποσειδώνα και το στοιχείο του Ήλιου- Απόλλωνα. Το στοιχειό της λίμνης δεν υπήρξε το φοβερό στοιχειό, που προκαλούσε το κακό, αλλά ο προστάτης φίλος, που προειδοποιούσε για επικείμενες συμφορές, λες και νοιαζόταν και ήθελε να προϊδεάσει τους ανθρώπους για να προετοιμαστούν.

Στην εποχή μας, όμως, που η επιστημονική γνώση μας απομακρύνει από θρύλους και δοξασίες, όχι η φωνή του Ηταύρου, αλλά η απουσία της φωνής του θα’ πρεπε να μας τρομάζει, γιατί η απουσία αυτών των μουγκρητών δηλώνει την απουσία υπόγειων νερών και την απουσία υγροτόπων πλούσιων σε χλωρίδα και πανίδα, επισήμαναν οι ομιλητές στην ημερίδα.

Θεατρική παράσταση για τον Ήταυρο

Το Μουσείο Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας-ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ. έχει αναλάβει την παραγωγή του θεατρικού έργου «Ήταυρος, στο υγρό μάτι της θεσσαλικής γης» του Ευάγγελου Κάβουρα σε σκηνοθεσία Θανάση Ζέρβα. Σκοπός του έργου είναι, έπειτα από τη σχετική έρευνα, βιβλιογραφική και επιτόπια που προηγήθηκε, η προβολή του Κάρλιου Λιμναίου Πολιτισμού με την αμεσότητα, τη ζωντάνια και την παραστατικότητα του θεάτρου, έτσι όπως αυτό ξέρει να διεγείρει τις αισθήσεις μας, να μας συγκινεί και τελικά να αφήνει ανεξίτηλα ίχνη μέσα μας.

Για τη σύνθεση του έργου, ο συγγραφέας άντλησε σαν από δεξαμενή, στοιχεία από τα αρχεία του Μουσείου για τον Κάρλιο τρόπο ζωής, τα ύφανε αριστουργηματικά με την πένα του και κατάφερε να μας δώσει με φόντο την Κάρλα, μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία αγάπης, η μοίρα της οποίας ακολούθησε τη μοίρα της λίμνης, αποκοιμήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα και ξαναγεννήθηκε στη συνέχεια. Παρούσα σ’ όλη την εξέλιξη του έργου η Νηρηίδα της Κάρλας, ο Ήταυρος. Είναι ένας ζωντανός θρύλος της περιοχής που αναγεννιέται στο νεοσύστατο πια «υγρό μάτι της Θεσσαλικής γης», τη νεο-Βοιβηίδα.

Η σκηνοθετική ματιά του Θανάση Ζέρβα δε στάθηκε μόνο στο διδακτικό και λυρικό χαρακτήρα του κειμένου του Ευάγγελου Κάβουρα, αλλά προσπάθησε να αποκρυπτογραφήσει τον ψυχισμό των ηρώων και να αποδώσει με ζωντάνια και ρυθμό μια ιστορία που ξεκινά τις παραμονές της αποξήρανσης της Κάρλας και φτάνει στο σήμερα. Το έργο κρίνεται ιδιαίτερα επίκαιρο, καθώς συμβαδίζει με τα σύγχρονα γεγονότα για την ανασύσταση της λίμνης, που έχει τραβήξει το ενδιαφέρον, τόσο το πανελλαδικό όσο και το διεθνές. Όραμα του συγγραφέα και του σκηνοθέτη είναι να περάσουν στο κοινό μέσα από το χώρο της σκηνής την ευαισθησία τους για την κάποτε μεγάλη μας λίμνη και για έναν τρόπο ζωής που εξαφανίστηκε μαζί με τα νερά της.

Αποστόλης Ζώης

Πηγή: ΑΠΕ

helectra

Η ΦΥΣΗ ΚΑΝΕΙ ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΚΙΜΩΛΟ

Αποτέλεσμα της δράσης των ανέμων πάνω στα πετρώματα της Κιμώλου, είναι το λεγόμενο σκιάδι, το οποίο ορθώνεται στον αυχένα ενός λόφου στο εσωτερικό του νησιού, μια ώρα διαδρομή με τα πόδια από τη χώρα. Τόσο μετρούσαν παλιότερα οι Κιμωλιάτες την απόσταση μέχρι αυτό το μοναδικό μνημείο της φύσης, η διάνοιξη όμως ενός δρόμου συντομεύει την απόσταση αλλά στερεί από τον περιπατητή την ανάγνωση της ιδιαίτερης και ζωντανής υπαίθρου της Κιμώλου.

Ανεξάρτητα όμως για τον τρόπο που θα φθάσει κανείς στο σκιάδι, θα έχει να λέει πως έκατσε στον ίσκιο αυτής της πέτρινης ομπρέλας, μανιταριού ή καπέλου όπως άλλοι αρέσκονται να το χαρακτηρίζουν. Όντως, αυτό το δημιούργημα του αέρα μοιάζει με όλα αυτά, μόνο που το υλικά του είναι ορυκτά που απαντώνται στη φύση της Κιμώλου και παλαιότερα στον ίσκιο του έβρισκαν καταφύγιο από τον ήλιο τα ζώα.

Ο μίσχος του αποτελείται από λευκό ορυκτό το οποίο τρίβει κυριολεκτικά ο αέρας που σε εκείνο το σημείο, κάποιες ημέρες του χρόνου πρέπει να είναι εξαιρετικά δυνατός, ενώ η κεφαλή του είναι από κάποιο άλλο, πολύχρωμο σκληρότερο υλικό το οποίο δεν επηρεάζεται από τον άνεμο. Κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια σμίλευε το σκιάδι ο αέρας, πολλοί όμως διαβλέπουν πως αν δεν ληφθεί κάποια ειδική μέριμνα σε λίγα χρόνια και πιθανόν χωρίς καμία προειδοποίηση ο μίσχος του σκιαδιού θα αδυνατίσει τόσο που το καπέλο θα πέσει στη γη και θα γίνει μια άμορφη μάζα από πέτρες. Η προοπτική αυτή πολλούς προβληματίζει και όπως ακούγεται αναζητούνται λύσεις και μέθοδοι που θα κρατήσουν το σκιάδι ακέραιο.

Πηγή

helectra

Τα Μανάβικα στα Τρίκαλα και ο θρυλικός… Σακαφλιάς

Πρόκειται για μία από τις παλιές γειτονιές των Τρικάλων, η οποία αποτελεί φυσική συνέχεια του Βαρουσίου. Είναι τα Μανάβικα. Εκεί, τα κτήρια είναι όλα κτισμένα με τον ίδιο αρχιτεκτονικό ρυθμό: Από συμπαγές τούβλο, ψηλοτάβανα με πατάρι και μεγάλα ανοίγματα. Τα Μανάβικα παρουσιάζουν μια εξελικτική πορεία στην μακρόχρονη ιστορία τους. Τη δεκαετία του 1920, σύμφωνα με στοιχεία του δήμου Τρικκαίων, λειτουργούσαν εκεί οι παλιοί οίκοι ανοχής της πόλης, τα λεγόμενα «στενά», ουζερί και ταβερνάκια. Όταν οι οίκοι ανοχής σταμάτησαν να λειτουργούν στη γειτονιά, στα κτίρια αυτά άρχισε να λειτουργεί η λαχαναγορά. Σήμερα, πλήρως ανακαινισμένα, στο μεγαλύτερο βαθμό, τα καταστήματα έχουν μετατραπεί σε παραδοσιακές ταβέρνες, εστιατόρια και μπαράκια, διατηρώντας την παραδοσιακή τους μορφή και τη συνέχειά τους στο χρόνο.

Τα Μανάβικα, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους ομορφιά, εξακολουθούν να προσελκύουν την προσοχή των Τρικαλινών, αλλά και των επισκεπτών της πόλης. Εδώ και τέσσερα χρόνια, μια εικαστική παρέμβαση κοσμεί τα Μανάβικα. Πρόκειται για μια τοιχογραφία, η οποία ολοκληρώθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2006 και καταλαμβάνει επιφάνεια 150μ2. Δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του διακρατικού προγράμματος «Ολοκληρωμένες Παρεμβάσεις Αστικής Ανάπτυξης σε Τοπικές Ζώνες Μικρής Κλίμακας στον Άγιο Οικουμένιο Τρικάλων», που ανέλαβε το Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (Π.Ε.Π.) Θεσσαλίας και η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Τρικκαίων, με αφορμή την αισθητική ανάπλαση όψεων των κτηρίων. Η τοιχογραφία εγκαινιάστηκε παρουσία του Δημάρχου Τρικκαίων και της Δημάρχου του 5ου διαμερίσματος της Λυών.

Η εταιρεία SACVL, οι ζωγράφοι της εταιρείας Cite de la Creation και οι ηλεκτρολόγοι της εταιρείας ΗΤΕ– εταιρείες καταξιωμένες στο διεθνή χώρο, με έργα τεχνοτροπίας της «Αρχιτεκτονικής Οφθαλμαπάτης» και ανάλογες εργασίες στη Λυών, στο «Σόφιτελ» (Sofitel) του Καΐρου, μια μεγάλη επιφάνεια στη Ρωσία, το «Καστίγιο Ντε Μόρο» (Castillo de Moro) στην Κούβα, το μουσείο «Ερμιτάζ» (Ermitage) στην Αγία Πετρούπολη (Saint Petersbourg) και αλλού- ανέλαβαν το έργο.

Η τοιχογραφία είναι μοναδική στα Τρίκαλα και στην Ελλάδα και αποδίδει, με ρεαλιστικό τρόπο, την αναπαράσταση της καθημερινότητάς μας: Εικόνες από τα μπαλκόνια των σπιτιών, η ταβέρνα και το μουσικό της πρόγραμμα, οι τραγουδοποιοί στα μπαλκόνια, η λαϊκή αγορά με τις νοικοκυρές να κάνουν τα ψώνια τους, τα παιδιά ανέμελα στο παιχνίδι της γειτονιάς. Εικόνες απλές, καθημερινές αλλά και τόσο προσφιλείς. Η εξαιρετική δουλειά των ζωγράφων και ο επιμελημένος φωτισμός δίνουν μια άλλη αίγλη στη γειτονιά. Η τοιχογραφία αποτελεί πραγματικά πόλο έλξης των περιπατητών και θαμώνων της περιοχής και τους μεταφέρει, νοητά, στο χθες της περιοχής.

Τα Τρίκαλα και ο Σακαφλιάς

Τα Τρίκαλα έγιναν γνωστά στο Πανελλήνιο, χάρη στην ιστορία του Σακαφλιά, που περιγράφει, σε κάποιο από τα τραγούδια του, ο Βασίλης Τσιτσάνης: «Στα Τρίκαλα, στα δυο στενά, σκοτώσανε τον Σακαφλιά …». Βρισκόμαστε στην εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, και στα Τρίκαλα δεσπόζει η φυσιογνωμία του μποέμ τύπου και καρδιοκατακτητή των γυναικών, του ξακουστού Σακαφλιά (φίλος της σάρκας).

Ο Σακαφλιάς, ωραίος στο παράστημα, είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε. Με το θάνατό του, ο Σακαφλιάς πέρασε στη σφαίρα του μύθου και της λαϊκής παράδοσης, με τον Βασίλη Τσιτσάνη να του αφιερώνει το περίφημο ρεμπέτικο τραγούδι. Έτσι, καθιερώθηκε συχνά οι Τρικαλινοί να αποκαλούνται «Σακαφλιάδες».

Η πόλη κατοικήθηκε από την 3η χιλιετία π.Χ. Αρχαιολογικές έρευνες αποκάλυψαν απολιθώματα του Καινοζωικού αιώνα. Λείψανα οστών ζώων βρέθηκαν ελάχιστα και ανήκουν στην Μεσοπαγετώδη περίοδο και στην τελευταία Παγετώδη περίοδο. Στην Παλαιολιθική εποχή βρέθηκαν οστά και εργαλεία της ίδιας εποχή.

Αρχικά, η πόλη έφερε το όνομα Τρίκκη ή Τρίκη ή Τρίκα, από την νύμφη Τρίκη, κόρη κατ’ άλλους του Πηνειού ή κατ’ άλλους, κόρη του μυθικού ήρωα Ασωπού και της συζύγου του Υψέως. Εδώ γεννήθηκε και εδώ έδρασε ο περίφημος γιατρός της αρχαιότητας, Ασκληπιός. Η Τρίκκη πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο με τριάντα πλοία και ηγήθηκαν οι γιοι του Ασκληπιού, Μαχάονας και Ποδαλείριος, επίσης φημισμένοι γιατροί. Τον 7ο αιώνα ο Ασκληπιός θεοποιήθηκε. Η Τρίκκη φημιζόταν κατά την αρχαιότητα για τα άλογα της τα οποία εικονίζονται στα γλυπτά του Παρθενώνα.

Από τον 5ο αι. ως τον 4ο αι. π.Χ. έκοψε νομίσματα αργυρά και χάλκινα. Τα νομίσματα εικονίζουν στη μια όψη τη νύμφη Τρίκκη με κάτοπτρο και στην άλλη τον Ασκληπιό με τη ράβδο ζωής και καθήμενο μαζί με τον Ιερό Όφι. Φέρουν την επιγραφή «ΤΡΙΚΚΑΙΩΝ». Ο Ασκληπιός εμφανίζεται σε νομίσματα της Τρίκκης τον 4ο αι. π.Χ.

Κείμενο: Α. Ζώης

Πηγή: ΑΠΕ

helectra

Κάλλη χωρίς πόνο…

H πλειονότητα των ανθρώπων ενδιαφέρεται να διατηρήσει το πρόσωπο και το σώμα του φρέσκο, λαμπερό και νεανικό.

Η πλαστική χειρουργική δίνει απάντηση και λύση σε θέματα που μας απασχολούν όπως πλούσιο θηλυκό μπούστο, τέλειο πρόσωπο, αψεγάδιαστο σώμα, λαιμός χωρίς προγούλι, ξεκούραστο βλέμμα απελευθερωμένο από βάρος, λεπτά πόδια, γραμμωμένοι μύες, κ.λπ. Ολοι θα θέλαμε με ένα νυστέρι να δοθεί λύση σε κάθε αισθητικό μας θέμα, είτε είναι εκ γενετής είτε μας το «χάρισε ο χρόνος».

Ανασταλτικός παράγοντας για μερικούς είναι ο φόβος του πόνου. Μύθος ή πραγματικότητα;

Ηρθε η στιγμή να απομυθοποιήσουμε αυτή την άποψη, διότι οι περισσότερες επεμβάσεις με την πρόοδο της επιστήμης και τις εξελίξεις των ειδικοτήτων πραγματοποιούνται χωρίς αυτόν (πόνο). Οι επεμβάσεις μπορούν να γίνουν με τρεις τρόπους, τοπική αναισθησία, τοπική αναισθησία με νευροληπτοαναλγησία (μέθη), γενική αναισθησία.

1. Τοπική αναισθησία

Με την τοπική αναισθησία, δηλαδή με τη χρήση τοπικού αναισθητικού, επιτυγχάνονται καλές εγχειρητικές συνθήκες, ενώ ο ασθενής διατηρεί την επαφή με το περιβάλλον σε όλη τη διάρκεια της επέμβασης. Η τοπική αναισθησία είναι πολύ δημοφιλής στην πλαστική χειρουργική σε μικρής επιφάνειας επεμβάσεις, όπως π.χ. η εκτομή σπίλων, ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζει καλή διεγχειρητική και μετεγχειρητική αναλγησία.

2. Τοπική αναισθησία και νευροληπτοαναλγησία (μέθη)

Την τοπική αναισθησία και νευροληπτοαναλγησία (μέθη) τη χρησιμοποιούμε για επεμβάσεις μεγαλύτερης έκτασης (όπως π.χ. η λιποπλαστική ή η αυξητική μαστών), ενώ για ακόμα μεγαλύτερες επεμβάσεις η τοπική αναισθησία ενισχύει την καλή αναλγητική δράση της γενικής αναισθησίας. Ο ασθενής δεν αισθάνεται πόνο, βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας έχοντας αντίληψη αλλά μειωμένη εγρήγορση.

3. Γενική αναισθησία

Με τη γενική αναισθησία προκαλείται μια προσωρινή και αναστρέψιμη χάλαση των μυών ολόκληρου του ανθρώπινου σώματος. Η γενική αναισθησία αποτελεί διαδεδομένη και ασφαλή μέθοδο αναισθησίας η οποία χρησιμοποιείται συνεχώς στις ιατρικές πράξεις, πάντοτε από εξειδικευμένους αναισθησιολόγους.

Η αποφυγή ή μείωση του μετεγχειρητικού πόνου συνδέεται πολύ στενά με την Αναισθησιολογία. Υπάρχουν πολλές μέθοδοι με τις οποίες μπορεί να αντιμετωπισθεί ο μετεγχειρητικός πόνος, καθεμία από τις οποίες παρουσιάζει διαφορετικές ενδείξεις και ο πλαστικός σας χειρουργός σε συνεργασία με τον αναισθησιολόγο είναι υπεύθυνοι να καταλήξουν σε εκείνη που ταιριάζει περισσότερο στη δική σας περίπτωση ώστε να μην πονάτε.

Πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η ψυχολογία μας, τόσο προεγχειρητικά όσο και μετεγχειρητικά. Αρα χρειαζόμαστε μία καλή προετοιμασία, καλή διάθεση και σαφώς εμπιστοσύνη, τόσο στον χειρουργό όσο και στην ομάδα του. Κατά τη διάρκεια της μετεγχειρητικής περιόδου καλό θα ήταν να εξασφαλίσετε ένα περιβάλλον ήρεμο με θαλπωρή και με τη συντροφιά των αγαπημένων σας προσώπων. Αποφύγετε ό,τι σας δημιουργεί άγχος και ασχοληθείτε με ό,τι σας ευχαριστεί περισσότερο.

Η πλαστική χειρουργική είναι ανώδυνη και το μόνο που επιτυγχάνει είναι να κάνει το όνειρό μας πραγματικότητα.

Ιωάννης Λύρας, Δ/ντής Κλινικής Πλαστικής Χειρουργικής Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, Πρόεδρος Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Πλαστικής Χειρουργικής

Πηγή: ΤΟ ΕΘΝΟΣ

helectra