Η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός στην Αθήνα

«…Τρέξατε, τρέξατε, απόψε στο θέατρο το ρόλο της γυναίκας θα παίξει αληθινή γυναίκα…», αυτή η άκρως «σοκαριστική» είδηση ακουγόταν από τον ντελάλη στους δρόμους της Αθήνας του 1840. Οι Νοικοκυραίοι σταυροκοπιόνταν και οι καθώς πρέπει κυρίες και δεσποινίδες έκλειναν τα αυτιά τους για να μην το ακούσουν.

Την ίδια εποχή, περίπου, η Ιταλιδούλα ηθοποιός του μελοδράματος,Ρίτα Μπάσο, ξεσήκωνε το ανδρικό κοινό της Αθήνας. Η Μπάσο ήταν πρώτη γυναίκα που αντίκριζαν οι Αθηναίοι και άφηναν περιουσίες στα πόδια της.

Αυτά είδε και απόειδε η Ηπειρωτοπούλα Αικατερίνη Παναγιώτου και τόλμησε να βγει στο σανίδι παρ όλη τα αυστηρά ήθη της εποχής της. Η Παναγιώτου είναι η πρώτη Ελληνίδα επαγγελματίας ηθοποιός. Πριν βγει στο θέατρο εργαζόταν ως κορδελιάστρα, αλλά το Νοέμβριο του 1840 πείστηκε από τη Φιλοδραματική Εταιρεία που ζητούσε «κοράσια κόσμια και ευειδή» για τις ανάγκες της παράστασης της πεντάπρακτης τραγωδίας «Αριστόδημος» του Ιταλού δραματουργού Μόντι (Vincenzo Monti 1754- 1828).

«Ο Μενούσης»: Ένα τραγούδι με ιστορία

Εποχή Τουρκοκρατίας. Μια αντροπαρέα γλεντοκοπά στο κρασοπουλιό. Η κουβέντα έρχεται στις όμορφες γυναίκες. «Όμορφη γυναίκα έχεις» λέει ο Μεχμέτ αγάς στον ομοτράπεζο Μενούση. «Πού την είδες;» «Στο πηγάδι να βγάζει νερό, και μου μίλησε». Δύσπιστος ο άλλος ρωτάει: «Κι αν την είδες, πες τι φόραγε;» «Κόκκινο φουστάνι είχε, παρδαλή ποδιά», έρχεται η απάντηση, πειστήριο μιας απιστίας. Πάνω στο μεθύσι και στη ζήλια του, ο Μενούσης πηγαίνει στο σπίτι και σκοτώνει την όμορφη γυναίκα του. Ξεμέθυστος την άλλη μέρα την κλαίει και την καλεί: «Σήκω χήνα, σήκω λυγαριά, να σε ιδούν τα παλικάρια να μαραίνονται, να σε ιδώ κι εγώ ο καημένος να σε χαίρομαι».

Αυτή την ιστορία ζήλιας, δωρική, δυνατή και τραγική, αφηγείται το πασίγνωστο δημοτικό τραγούδι του «Μενούση» που τραγουδιέται και χορεύεται σε όλη την Ελλάδα, από την Ήπειρο ως τη Θράκη, από το Βόρειο Αιγαίο ως το Ιόνιο και από την Πελοπόννησο ως τη Θεσσαλία. Τραγούδι τόσο δημοφιλές, που καταγράφονται διαφορετικές παραλλαγές του ακόμη και από το ίδιο χωριό, ο «Μενούσης» πέρασε στη σχολική μουσική εκπαίδευση, είναι ζωντανός στη λαϊκή παράδοση και επιβιώνει ακόμη.

Ραντεβού αστρονόμων κάτω από το σκοτεινό ουρανό των Φιλιππαίων στα Γρεβενά

Στους Φιλιππαίους των Γρεβενών θα συγκεντρωθούν από τις 29 ως τις 31 Ιουλίου ερασιτέχνες αστρονόμοι από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, εκμεταλλευόμενοι τον πολύ σκοτεινό ουρανό της περιοχής, που τους επιτρέπει να θαυμάσουν με την άνεσή τους τον έναστρο ουρανό, τα νεφελώματα, τους γαλαξίες και τα αστρικά σμήνη.

Οι περιοχές με πολύ σκοτεινό ουρανό στην Ελλάδα είναι λιγοστές και έτσι οι ερασιτέχνες αστρονόμοι βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση νέων γεωγραφικών σημείων, από τα οποία μπορούν να παρατηρούν και να φωτογραφίζουν.

Η μαγεία του μεσήλικου μυαλού – Γιατί το σύστημα θέλει να πιστεύουμε στην «ιδεολογία της παρακμής»

Αν είστε άνω των 40 ετών, σας εγγυώμαι ότι η ανάγνωση αυτού του άρθρου θα σας φτιάξει το κέφι. Για μια πιο ολοκληρωμένη απόλαυση, θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο «The Secret Life of the Grown Up Brain» («Η μυστική ζωή του ενήλικου εγκεφάλου»), αλλά θα σας προσφέρω μια γεύση.

Έχετε παρατηρήσει ότι ξεχνάτε ονόματα; Ότι αφαιρείστε και δεν μπορείτε να θυμηθείτε τι ακριβώς πήγατε να κάνετε στην κουζίνα; Ότι πρέπει να γράφετε ατέλειωτες λίστες με όλα τα μικροκαθήκοντα που ξεχνάτε; Ότι τα παιδιά σας μουγκρίζουν από ανυπομονησία όταν δεν μπορείτε να χειριστείτε κάποιο καινούργιο γκάτζετ;

Γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζήσει 150 χρόνια

Μια συνταρακτική αποκάλυψη ενός Βρετανού επιστήμονα έρχεται να ταράξει τα νερά της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης και ειδικότερα της Γενετικής Μηχανικής. Εάν οι προβλέψεις του Aubrey de Grey επαληθευτούν, τότε ο πρώτος άνθρωπος που θα ζήσει για να δει τα 150α γενέθλιά του, έχει ήδη γεννηθεί.

Και μάλιστα, ο πρώτος άνθρωπος που θα ζήσει για μία χιλιετία θα είναι κατά μόλις 20 χρόνια νεώτερός του!

Μαρία Πολυδούρη: Tο ρόδο ενός σύντομου Απρίλη

109 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τότε που γεννήθηκε η κοπέλα που έγραψε τις γραμμές που θα διαβάσετε παρακάτω στο ημερολόγιο της. 109 χρόνια από τότε που γεννήθηκε το ρόδο ενός σύντομου Απρίλη.

«1η Απριλίου 1922: Να η μέρα μου! Η ημέρα που ήρθα στον κόσμο μέσα σ’ ένα σπιτάκι όμορφο, γεμάτο φώς ημέρα που άκουσα τα πρώτα κελαηδήματα των πουλιών, είδα τα πρώτα ρόδα του έαρος. Επέρασαν από τότε είκοσι χρόνια και θα μπορούσα να πιστέψω ότι μόλις τα δέκα έχω περάσει. Και όμως πόσες στιγμές, ημέρες, μήνες, χρόνια λύπης και απελπισίας, στεναγμών και δακρύων βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν την ζωή των 20 ετών. Κι’ ακόμα πόσες φορές είμαι πολύ-πολύ περισσότερο από 20 ετών με τις νευρικές χειρονομίες μου, τις ρυτίδες του μετώπου μου, την μελαγχολική σιωπή μου!