Η επιστροφή του βινυλίου

 «Τα πιο ωραία λαϊκά, σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει…» κι ο νους πάει πίσω στα πάρτι με βινύλιο και στις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70, που η αθωότητα ήταν ακόμη εδώ… Στα τέλη της επόμενης δεκαετίας, δηλαδή τέλη του ΄80, ο δίσκος, η βελόνα, το πικάπ, και το βινύλιο χάνουν σιγά-σιγά την αίγλη τους και ξεχνιούνται μέσα σε κούτες, πατάρια, αποθήκες. Μετατρέπονται σε μουσειακό είδος.

Τα δεδομένα, όμως, φαίνεται πως έχουν αλλάξει. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία δισκογραφικών εταιρειών, οι πωλήσεις των cd υποχωρούν διεθνώς συνεχώς και σταθερά, ενώ το βινύλιο επιστρέφει δυναμικά και ο αναλογικός ήχος αρχίζει να κερδίζει και πάλι έδαφος.

Αυτό υποστηρίζει στο ΑΜΠΕ και ο Αναστάσιος Τσούφης, ιδιοκτήτης δισκοπωλείου στο κέντρο της Αθήνας: «Ξαφνικά, ενώ κανένας δεν πίστευε ότι θα ανέκυπτε ενδιαφέρον για τον δίσκο βινυλίου, είδαμε μία στροφή του κόσμου προς αυτόν. Ένας λόγος, που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, είναι ο οικονομικός, καθώς το αγοραστικό κοινό ενδιαφερόταν αρχικά για τα μεταχειρισμένα βινύλια που ήταν πιο οικονομικά, καθώς δίσκοι δεν παράγονταν».

Ακόμη και για τους νεότερους ακροατές δίσκων βινυλίων, το ζητούμενο θα είναι πάντα ο ήχος, εξηγεί στο ΑΜΠΕ, ο υπαλληλος δισκοπωλείου Αλέξανδρος Σταυρακάκης.

Πλέον οι περισσότεροι καλλιτέχνες και τα μουσικά συγκροτήματα στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα, κυκλοφορούν τα νέα τους άλμπουμ και σε έκδοση βινυλίου, από ροκ, ποπ και νιού γουέιβ, μέχρι τζαζ και κλασική. [Β. Παπατζίκου, ΑΜΠΕ]

helectra