Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.
Τον Φεβρουάριο 1863 οι ημέρες που περνούσε η χώρα ήταν «πονηρές». Η έξωση του Όθωνα, περίπου πέντε μήνες νωρίτερα, είχε σηκώσει ταραχώδη κύματα, όπως ο καταποντισμός ενός σκάφους σε τρικυμισμένη θάλασσα. Ο χειμώνας ήταν βαρύς, τα πνεύματα αναμμένα και η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Το στέμμα της Ελλάδος ζητούσε γαλαζοαίματη κεφαλή να ακουμπήσει. Οι Έλληνες πανηγύριζαν γιατί σε εσωτερικό τους δημοψήφισμα εξέλεγαν νέο βασιλιά τους τον Πρίγκιπα Αλφρέδο της Αγγλίας, αλλά εκείνος δεν δεχόταν να κάτσει στον θρόνο που οι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης χαριτολογώντας αποκαλούσαν «αγκάθινο». Εκμεταλλευόμενος τη σύγχυση, ο παραδοσιακός πολιτικός Δημήτριος Βούλγαρης εμφανίζεται ως «ελευθερωτής», ενώ ο γηραιός Κανάρης μετανοεί για την έξωση του Όθωνα και η γνώμη του συνοψίζεται στον επιγραμματικό αφορισμό: ― Βγάλαμε τα μάτια μας!
Δείτε την αρχική δημοσίευση 933 επιπλέον λέξεις
Περιοδικον Ποικιλης Υλης 