Λίμνη Βουλιαγμένης: Ένας οικολογικός παράδεισος στην Αττική

Η λίμνη Βουλιαγμένης είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά αξιοθέατα της Αττικής. Τα ιαματικά νερά, η βιοποικιλότητα, η φυσική ομορφιά του τοπίου καθώς και η πλούσια ιστορία της, την καθιστούν έναν οικολογικό παράδεισο 25 μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας.

Κεφαλονιά: H λίμνη Μελισσάνη (βίντεο)

Η Ελλάδα μακέτα του πλανήτη.

Μαγική ομορφιά η υπόγεια Λίμνη στην Κεφαλλονιά.

Καρπενήσι: Ένας χειμερινός παράδεισος

Είτε είσαι του… καναπέ είτε της δράσης, στο Καρπενήσι μπορείς να κάνεις πολλά: Aπό σκι, snowboard, πεζοπορία και mountain bike μέχρι βόλτες στο βουνό, άραγμα στο τζάκι και καλό φαγητό.

Το χωρίζουν 395 χιλιόμετρα από την Αθήνα και 370 από τη Θεσσαλονίκη. Το Καρπενήσι είναι όμορφο όλες τις εποχές του χρόνου, αλλά είναι κρίμα να μην το δεις στα λευκά μια που έριξε τόσο χιόνι τις προηγούμενες μέρες.

Χειμερινή απόδραση στο νομό Φλώρινας

Τυλιγμένη σχεδόν μόνιμα στην πάχνη και φλερτάροντας το χειμώνα με πολικές θερμοκρασίες, η πόλη-μούσα του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου ανήκει στο εθνικό δίκτυο των 22 ευρωπαϊκών πόλεων με ποτάμια. Χτισμένη στις όχθες του Σακουλέβα, η πρωτεύουσα του νομού Φλώρινας δεν είναι μόνο για τράνζιτ πέρασμα καθοδόν για Πισοδέρι ή Πρέσπες. Αυτοτελής χειμερινός προορισμός χάρη στην ανεβασμένη ατμόσφαιρα, στα νεανικά στέκια της, στο μπριόζικο παζάρι της, την ιδιαίτερη γαστρονομική παράδοση στα ταβερνάκια-κουτούκια και μη ξεχάσετε να δείτε το χριστουγεννιάτικο έθιμο με τις φωτιές.

Ο … Πύργος του Άιφελ κι ένα κάστρο παραμυθιών στα Φιλιατρά

Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα, μπορείτε να συναντήσετε πολλά παράξενα: Σπηλιές που κρύβουν στα «σπλάχνα» τους ολόκληρους κόσμους, ανεξερεύνητους και μυθικούς, έναν βοσκό να κλείνει για ώρα τον δρόμο με το κοπάδι του, ακόμη και τον … Πύργο του Άιφελ. Όχι, δεν χάσατε τον προσανατολισμό σας και δεν βρίσκεστε στο Παρίσι, αλλά στον Δήμο Φιλιατρών του νομού Μεσσηνίας, που αν και βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά από την «πόλη του φωτός», έχει τον δικό του Πύργο του Άιφελ!

Τα Φιλιατρά είναι κτισμένα στο δυτικό άκρο του Ν. Μεσσηνίας, κοντά στις ακτές του Ιονίου Πελάγους, σε υψόμετρο 70 μ. και με πληθυσμό 9.334 κατοίκους. Είναι τοπικό αγροτικό και εμπορικό κέντρο, βρίσκεται σε μια εύφορη περιοχή που καλλιεργούνται ελαιόδεντρα, κηπευτικά, αμπέλια , σύκα και εσπεριδοειδή και στη βόρεια είσοδο της πόλης βρίσκεται ένα πιστό αντίγραφο του παρισινού μνημείου.

Πρόκειται για ένα ομοίωμα μικρών διαστάσεων (26μ.), που φιλοτεχνήθηκε τον περασμένο αιώνα από τον καταγόμενο από τα Φιλιατρά γλύπτη, Χάρυ Φουρνιέ (το αληθινό του όνομα είναι Χ. Φουρναράκης), όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η δημοτική σύμβουλος, Θεοδώρα Λεβεντούρη, υπεύθυνη στο τμήμα πολιτιστικών. Ο Πύργος του Άιφελ στα Φιλιατρά, ανακατασκευάστηκε από τον δήμο το 2007 και αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη, τους κατοίκους και τα τουριστικά γκρουπ, που επισκέπτονται την περιοχή.

Μάλιστα, ο μάλλον ιδιόρρυθμος αυτός καλλιτέχνης δεν αρκέστηκε μόνο στο να φιλοτεχνήσει τον Πύργο του Άιφελ, αλλά κατασκεύασε, την ίδια εποχή, και το … κάστρο των παραμυθιών, που βρίσκεται στον Αγρίλη Φιλιατρών, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη και αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για κάθε ταξιδιώτη. Η εικόνα του κάστρου μοιάζει να έχει «ξεπηδήσει» από άλλες εποχές, που όλοι μας- λίγο ή πολύ- έχουμε ταξιδεύσει νοερά: σε κάστρα που ζούσαν νεράιδες και ξωτικά.

Το κάστρο- μαζί με το τεράστιο άλογο που βρίσκεται στο πλάι του, που ως άλλος Δούρειος Ίππος, στο εσωτερικό του, παλιά, είχε βιβλιοθήκη- αλλά και οι τεράστιες επιβλητικές φιγούρες της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, μαζί με τους ήρωες της Επανάστασης του 1821- φτιάχτηκε «για να θυμίζει σε όλους μας, έτσι με τη θωριά του, τα παραμύθια που γλυκά μάς έλεγε η γιαγιά μας». Η ιδιοκτησία του μεταβιβάστηκε στο Μορφωτικό Σύλλογο «Πυρσό» το 1984.

Αν βρεθείτε στα Φιλιατρά, αξίζει να επισκεφθείτε, επίσης, τον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης Σωτήρος, στη Χριστιανούπολη, που αποτελεί ένα μνημείο εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα μνημειακά συγκροτήματα της βυζαντινής περιόδου, «ίσως μάλιστα το σημαντικότερο μετά τον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας», όπως επισήμανε χαρακτηριστικά η κ. Λεβεντούρη.

Αποτελείται από το κτίσμα του ναού, που ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του ηπειρωτικού οκταγωνικού και το Επισκοπείο και κατά τον μεσαίωνα αποτελούσε τον μητροπολιτικό ναό της μητρόπολης Χριστιανουπόλεως. Στο τέλος δε του 11ου αιώνα έγινε αρχιεπισκοπή και συνέχισε να υφίσταται έως την κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Φράγκους, το 1205. Ως μητρόπολη επιβίωσε έως το 1833, οπότε η έδρα της μεταφέρθηκε στην Κυπαρισσία. Μεγάλο τμήμα της ανωδομής του ναού κατέρρευσε το 1886, κατά τη διάρκεια ισχυρού σεισμού. Αναστηλωτικές εργασίες στο κωδωνοστάσιο πραγματοποιήθηκαν τη διετία 1997- 1998. Ωστόσο, οι εργασίες συνολικής αποκατάστασης και στερέωσης, σε υλοποίηση της ήδη υπάρχουσα εγκεκριμένης μελέτης, επιβάλλονται όχι μόνο για λόγους ιστορικούς, αλλά και για λόγους ασφαλείας, αφού η στερεότητα του Ναού θεωρείται επισφαλής.

Στα «αξίζει να δεις» του Δήμου, συμπεριλαμβάνονται τα σιντριβάνια της πόλης, στην κεντρική πλατεία και σ’ αυτήν του Αγίου Ανδρέα, φιλοτεχνημένα από Φλωρεντινούς τεχνίτες γύρω στο 1800, τους παραθαλάσσιους οικισμούς Αγίας Κυριακής, Αγρίλη και Λιμενάρι- διέξοδο των Φιλιατρών προς τη θάλασσα και την οργανωμένη παραλία του Στομίου- όπως και την αμμώδη παραλία του Λαγκουβάρδου, η οποία προσφέρεται και για σέρφινγκ.

Η Ιστορία του Δήμου Φιλιατρών

Η πόλη πήρε την ονομασία της, σύμφωνα με τις εκδοχές που έχουν διατυπωθεί, είτε από τον Φράγκο Βαρόνο Ντε Φιλιάτρ είτε λόγω των πολλών πηγαδιών (φρέαρ – πηγάδι) που υπήρχαν (από την εξέλιξη της λέξης φρέαρ – φρήαρ – φρηρ – φλητρόν – φλεατρόν – φιλιατρόν και στον πληθυντικό φιλιατρά).

Σύμφωνα δε με ιστορικά στοιχεία, στη περιοχή των Φιλιατρών υπήρχε ζωή από τη Λίθινη Εποχή. Αυτό αποδεικνύεται από τους λίθινους πελέκεις και τα εργαλεία που βρέθηκαν στον άξονα του ποταμού «Κρουνοί» και χρονολογούνται από τη συγκεκριμένη περίοδο. Κατά τη Νεολιθική Εποχή, στη περιοχή των Φιλιατρών υπήρχε οικισμός πρωτόγονων ανθρώπων. Αυτό θεμελιώνεται και από τα πολυάριθμα σπήλαια που βρίσκονται ανατολικά των Φιλιατρών. Στα αρχαία χρόνια, στην περιοχή της Αγίας Κυριακής υπήρχε κτισμένος οικισμός με το όνομα Έρανα. Στην ίδια περιοχή υπήρχαν και οι μικρότεροι οικισμοί Αρήνη, Αλίαρτος και Έρμακας (Αρμακάδια).

Η περιοχή ήταν εύφορη και πλούσια, ενώ οι κάτοικοί της πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο, υπό τον βασιλιά της Πύλου, Νέστορα. Το ιερό της Εράνας πιστεύεται ότι ήταν αφιερωμένο στον Εραναίο Ποσειδώνα. Σ’ αυτόν, άλλωστε, αποδίδεται η μαρμάρινη κεφαλή ωραιότατου αγάλματος, που βρέθηκε πολύ κοντά στο ιερό. Δυστυχώς, το πολύτιμο άγαλμα χάθηκε κατά τη γερμανική κατοχή. Πάνω στα ερείπια του ιερού της Αρχαίας Εράνας, ανοικοδομήθηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. πεντάκλιτος παλαιοχριστιανική εκκλησία.

Κατά τη διάρκεια ανασκαφών σ’ αυτήν, βρέθηκαν 345 νομίσματα που χρονολογούνται 1500 χρόνια πριν την ανοικοδόμησή της. Σήμερα, βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Μετά την απελευθέρωση του 1821, οι κάτοικοι που δεν γνώριζαν την αρχαιολογική αξία των μνημείων και των ερειπίων κατέστρεψαν τα πάντα, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν για προσωπική τους χρήση.

Μεταξύ άλλων, τα Φιλιατρά διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, αφού πολλοί Φιλιατρινοί υπήρξαν αγωνιστές, Φιλικοί (Αλ. Λουκόπουλος) και οπλαρχηγοί. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία της Λενιώς Βλαστού, που με το παιδί της αγκαλιά πήδησε στο γκρεμό για να μην ατιμαστεί από τους Τουρκαλβανούς, καθώς και του Παναγή Λελώνη, που κρεμάστηκε από τους Τούρκους.

Πρώτος Δήμαρχος των Φιλιατρών διορίστηκε ο Ζαχαρίας Νικ. Πασχαλίγκος. Από τότε μέχρι το 1886, που τρομερός σεισμός κατέστρεψε τη πόλη και την ενδοχώρα της, τα Φιλιατρά γνώρισαν μεγάλη οικονομική και κοινωνική ακμή. Από τα μικρά λιμάνια της Αγίας Κυριακής και του Αγριλιού γινόταν εξαγωγή των κυριότερων προϊόντων της περιοχής: λάδια, κρασιά, σταφίδες. Το εμπόριο γινόταν απευθείας- χωρίς μεσάζοντες- με την Τεργέστη, τη Νεάπολη, το Λιβόρνο και το Λονδίνο.

Από τα Φιλιατρά ο «Μιχαήλ Άγγελος» των ΗΠΑ

Ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους, ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης (1806-1880), που γεννήθηκε στην Ιταλία, ήταν ελληνικής καταγωγής. Η ελληνική παρουσία είναι ανεξίτηλα αποτυπωμένη στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον, καθώς το κοσμούν οι τοιχογραφίες του Έλληνα μετανάστη, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως ο «Μιχαήλ Άγγελος» των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης γεννήθηκε το 1806 στη Ρώμη και πέθανε στην Ουάσιγκτον το 1880.

Ο πατέρας του ήταν από τα Φιλιατρά και είχε φύγει στην Ιταλία για να γλιτώσει από τους διωγμούς των Τούρκων. Το 1849 ο Κ. Μπρουμίδης μετανάστευσε στις ΗΠΑ για να ζωγραφίσει, επί 25 ολόκληρα χρόνια, τον εσωτερικό χώρο της Ροτόντας του Αμερικανικού Καπιτωλίου. Οι τοιχογραφίες του υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

Πηγή: ΑΠΕ

helectra

Μυρόφυλλο Τρικάλων: Ένα χωριό, με μοναδική ιστορική αξία

Βρίσκεται στα όρια τριών νομών κι αν ανατρέξει κάποιος πίσω στον χρόνο, θα βρει γεγονότα εξαιρετικής ιστορικής αξίας, που συνδέονται άρρηκτα με το όνομά του. Πρόκειται για το χωριό Μυρόφυλλο, το τελευταίο χωριό της επαρχίας Τρικάλων, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Ασπροποτάμου, στα όρια των νομών Τρικάλων, Άρτας και Καρδίτσας, ανάμεσα στα Θεσσαλικά Άγραφα και τα Τζουμέρκα.

Η παλιά ονομασία του είναι Μυρόκοβο (αναφέρεται σε χρυσόβουλο του 1336 μ.Χ.) και κατά μία άποψη προήλθε πιθανόν από τη σύνθεση του Μυρ-(σημαίνει σύμπαν) και την παραγωγική κατάληξη -οβο (σημαίνει χωριό). Έτσι, Μυρόκοβο είναι το χωριό με ανοιχτούς ορίζοντες. Μία άλλη εκδοχή λέει ότι, η ονομασία Μερόκοβο (έγινε Μυρόκοβο με την κώφωση του φθόγγου ε) προήλθε από το κόβω και μέρος, επειδή, ως γνωστόν, η Πίνδος είχε πολλές κατολισθήσεις.

Το χωριό, σύμφωνα με στοιχεία του προέδρου του, Γιώργου Ράπτη, είναι χτισμένο σε υψόμετρο 500 έως 900μ. Απέχει από τα Τρίκαλα 90 χλμ και από την Άρτα 85χλμ. Οι κάτοικοι, βάσει απογραφής, είναι 800, ενώ το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 1800. Γενικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής είναι το ανώμαλο και σε πολλά σημεία απόκρημνο έδαφος. Αυτό τον άγριο και δύσβατο τόπο τον μεταμόρφωσαν με την παρουσία και εργατικότητά τους οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια μικρή κοινωνία, αποτελούμενη από πολλούς οικισμούς, ασύμμετρα κατανεμημένους, σε μια έκταση 45.000 στρεμμάτων. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία και σε μικρότερο αριθμό με άλλα επαγγέλματα (παντοπώλης, μελισσοκόμος, κρεοπώλης κτλ).

Κοντά στις όχθες του Αχελώου και σε μικρή απόσταση απ’ αυτές, στα νότια του χωριού, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, μέσα σε ένα ιδιόμορφο και εντυπωσιακό τοπίο. Όπως αναφέρει ο κ. Ράπτης, προσελκύει εύκολα το ενδιαφέρον του επισκέπτη και προκαλεί το θαυμασμό του προσκυνητή, χάρη στο ογκώδες και μεγαλόπρεπο του σχήματός του.

Στην εξέταση της ιστορίας του μοναστηριού θα πρέπει να διακρίνουμε δύο χρονικές περιόδους στην μακραίωνη πορεία του. Η πρώτη περίοδος, που είναι η πιο μεγάλη χρονικά, εκτείνεται έως τις αρχές του 17ου αι. και η δεύτερη έως σήμερα. Η πρώτη είχε ως κέντρο λατρείας τον Ιερό Ναό της Παναγίας και η δεύτερη του Αγίου Γεωργίου. Δεν γνωρίζουμε τη χρονολογία δράσης του, αλλά οι τελευταίες σωστικές ανασκαφές στα Βαργίανια έδειξαν μία αξιόλογη δράση, από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Πάντως, στις αρχές του 17ου αι. χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Η οχυρωματική διάταξη των κτηρίων γίνεται φανερή και από τον υψηλό πύργο της εισόδου, τις πολλές πολεμίστρες, τις εξόδους κινδύνου, τις κρύπτες-καταφύγια. Σήμερα, το καθολικό της Μονής είναι η Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και έτσι φαίνεται να ήταν, τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αι., με όλα τα κτίσματα του μοναστηριακού συγκροτήματος.

Η παράδοση θέλει τον Αϊ-Γιώργη κτίσμα της Φιλικής Εταιρείας, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο των αγωνιστών στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Κτήτορας του μοναστηριού είναι ο ηγούμενος παπά-Κοσμάς, όπως παριστάνεται στην είσοδο της εκκλησίας. Οι εργασίες τελείωσαν το 1836.

Σύμφωνα με τον κ. Ράπτη, η πνευματική δράση της Μονής, στην πρώτη φάση της ιστορικής πορείας της, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από τη σωζόμενη αλληλογραφία του κώδικα των Βρυξελλών ΙΙ 2406 του παπά-Νικόλα Μυροκοβίτου, υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική. «Διαφαίνεται- προσθέτει ο κ. Ράπτης- πως με κέντρο τη Μονή Μυροκόβου, απ’ όπου έπαιρναν τα πρώτα γράμματα, εξακτινώνονται έπειτα οι λόγιοι στα κέντρα του ελληνισμού. Αφέθηκε να σβήσει έτσι άδοξα, στο πρώτο μισό του 20ου αι., από τους τελευταίους μοναχούς αυτό το προπύργιο του πνεύματος και της ελευθερίας στο κέντρο της ορεινής Ελλάδας». Κάθε χρόνο, στις 23 Απριλίου ή τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, πανηγυρίζει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και γίνεται παραδοσιακό ημερήσιο πανηγύρι που κρατάει ως αργά το απόγευμα.

Ακόμη, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το μοναδικό άθικτο κομμάτι του ποταμού Αχελώου και να επισκεφτεί το Διάσελο, όπου στις τελευταίες ανασκαφές βρέθηκε οικισμός, που χρονολογείται 300π.Χ. Τα Βαργιάνια, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ναό του 5ου μ.Χ. αιώνα και τάφους του 10ου αι. Στο Μυλογόζι-Χειρόλακος υπάρχει το μονοπάτι, απ’ όπου πέρασε ο Άρης Βελουχιώτης και η τοποθεσία «Φάγκος», όπου σκοτώθηκε.

Στο Μυρόφυλλο έγινε η συνάντηση των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ, με τον Αρχικαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και τον Στρατηγό Σαράφη, ΕΔΕΣ, με τον Στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα και ΕΚΑ, με τον αρχηγό Ψαρό, όπου υπέγραψαν το Σύμφωνο Μυρόφυλλο-Πλάκα.

Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει ένα μοναδικού κάλλους φυσικό τοπίο στα βουνά, τα φαράγγια, τις σπηλιές και τις άθικτες εξοχές του χωριού, τους ζωντανούς οικισμούς του, Γκολφάρι, Γλύστρα, Πύργος, Φτέρη, Μπουρνιάς, Καραβδέϊκα, Μηλότοπος, τις κορφές Χατζή, Αλαμάνος και Αηλιάς.

Κάθε χρόνο, εκτός από το πανηγύρι του Αϊ Γιώργη, γιορτάζονται η Αγία Παρασκευή, στις 26 Ιουλίου, ο προφήτης Ηλίας, στις 20 Ιουλίου, τριήμερο παραδοσιακό πανηγύρι, στις 15 Αυγούστου, με πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Παρά τις ιδιαιτερότητες, οι κάτοικοι- μόνιμοι και απόδημοι- συσπειρώνονται γύρω από τους έξι εκπολιτιστικούς συλλόγους: » Σύλλογος αποδήμων Μυροφυλλιτών « με έδρα την Αθήνα, « Παν-θεσσαλικός Σύλλογος Μυροφυλλιτών ‘Ο Άγιος Γεώργιος'», με έδρα την Αγριά Βόλου, «Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Νότιας Πίνδου & μνημείων Αχελώου-Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου», «Σύλλογος Γκολφαρίου», «Σύλλογος Γλύστρας» και «Σύλλογος Μυροφυλλιτών Τρικάλων «, με κοινό σκοπό την αναδιοργάνωση του χωριού, τη στήριξη και ανάπτυξη και τη διάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Γι’ αυτό εκδίδεται εδώ και 30 χρόνια η εφημερίδα «Το Μυρόφυλλο «, ( Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών ) από το Σύλλογο Αποδήμων Μυροφυλλιτών.

Για την ιστορία της περιοχής εκδόθηκαν και έξι βιβλία: »Ένας δάσκαλος θυμάται » του Δημ. Παπανικολάου, αναφορικά με την αντίσταση στο χωριό, »Αφύλακτοι θησαυροί » του Δημητρίου Ελ. Ράπτη, »Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων» του Ελευθερίου Καρακίτσιου, »Το Μυρόφυλλο Τρικάλων 1880 – 1980 ‘‘ του Δημητρίου Ελ. Ράπτη (κοινωνιολογική μελέτη ), »Εις μάτην» έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και τέλος ‘‘Ένας Άγιος – Ένα Χωριό» έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και το Μυρόφυλλο.

Απ. Ζώης

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

helectra