Ένας Έλληνας στο Πρίνστον

Αν αναζητήσουμε έναν ζώντα Έλληνα φιλόσοφο του οποίου το έργο έχει κερδίσει δίκαια τη διεθνή αναγνώριση, το όνομα Αλέξανδρος Νεχαμάς είναι το πρώτο που έρχεται αμέσως στο νου μας.

Καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον των ΗΠΑ, ο Αλέξανδρος Νεχαμάς έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία για το φιλοσοφικό και διδακτικό του έργο. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη φιλοσοφία ο Νεχαμάς διαφέρει ουσιαστικά από την καθιερωμένη ακαδημαϊκή άποψη που επικρατεί στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Στην κυρίαρχη τάση, που θέλει τη φιλοσοφία να μοιάζει όλο και περισσότερο με την επιστήμη, ο Νεχαμάς αντιπαραθέτει μιαν αντίληψη της φιλοσοφίας ως τέχνης του βίου, η οποία ανάγεται στους αρχαίους Έλληνες και ξεκινάει με τον Σωκράτη. Όπως δείχνει στο βιβλίο του «Η τέχνη του βίου» (Νεφέλη, 2001), ο Σωκράτης καθιέρωσε τον εαυτό του ως μοναδικό και αλησμόνητο άτομο. Υπήρξε δηλαδή ο άνθρωπος «που δημιούργησε τον εαυτό του χωρίς ποτέ να δείξει σε κανέναν πως το έκανε».

Το παράδειγμα του Σωκράτη ακολούθησαν, από διαφορετικούς δρόμους, ο Μοντέν, ο Νίτσε και ο Φουκό, στην προσπάθειά τους να πλάσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και να αναζητήσουν νέους τρόπους ζωής.

Όλοι αυτοί έζησαν ως μοναδικά άτομα, αξιοθαύμαστα για τις διαφορές τους από τον υπόλοιπο κόσμο. Όλοι τους άσκησαν τη φιλοσοφία ως τέχνη του βίου.

Ταυτόχρονα όμως δεν παρουσίαζαν τον εαυτό τους ως πρότυπο το οποίο πρέπει να μιμηθούν και οι άλλοι. Γιατί όλοι τους πίστευαν ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος ζωής που να είναι καλός για τον καθένα. Όλοι τους άλλωστε διέφεραν από τους υπόλοιπους ανθρώπους και βάδιζαν ενάντια στο ρεύμα της εποχής τους, επιδιώκοντας τη διαφορά, την πρωτοτυπία, την επέκταση των ορίων του νοητού και του πιθανού.

Και δεν μπορεί να υπάρχει γενική συνταγή για το πώς να γίνει κανείς διαφορετικός. Η φιλοσοφία ως τέχνη του βίου μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Ο Μοντέν κατανόησε ότι το να ακολουθήσει το παράδειγμα του Σωκράτη σημαίνει να προσπαθήσει να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτόν. Ο Νίτσε πάλεψε ενάντια σε όλα όσα αντιπροσώπευε ο Σωκράτης, αλλά στο βάθος προσπαθούσε και αυτός να αποκτήσει την ικανότητα να πλάθει ο ίδιος τον εαυτό του. Και η προβληματική της «επιμέλειας του εαυτού» που επεξεργάστηκε ο Φουκό -η οποία παραπέμπει στο σωκρατικό «εαυτού επιμελείσθαι»– εκφράζει πρωτίστως το ενδιαφέρον του να εξερευνήσει νέους τρόπους ζωής.

Με το έργο του «Νίτσε: Η ζωή σαν λογοτεχνία» ο Νεχαμάς πρότεινε μιαν ερμηνεία του νιτσεϊκού έργου, που αναγνωρίζεται διεθνώς ως εξαιρετική συμβολή στην κατανόηση της σκέψης του Νίτσε. Σύμφωνα με τον Νεχαμά, ο Νίτσε ήθελε να διαφοροποιηθεί ριζικά από τον δογματισμό της φιλοσοφικής παράδοσης. Γι’ αυτό και υποστήριζε με επιμονή ότι κάθε άποψη -ακόμη και η δική του άποψη- είναι μόνο μία ανάμεσα σε πολλές δυνατές ερμηνείες. Από την άλλη μεριά, ο Νίτσε έβλεπε τον κόσμο σαν να ήταν έργο τέχνης και ειδικότερα σαν να ήταν λογοτεχνικό κείμενο. Και στηρίχθηκε συχνά σε αισθητικά υποδείγματα για να ερμηνεύσει και να αξιολογήσει τον κόσμο και τις πράξεις των ανθρώπων.

Ο Νεχαμάς αναδεικνύει αυτά τα δύο κεντρικά μοτίβα της σκέψης του Νίτσε: Τον προοπτικισμό του («υπάρχουν μόνον ερμηνείες») και τον αισθητισμό του (ο κόσμος ως κείμενο προς ερμηνεία). Με αυτά τα ερμηνευτικά κλειδιά μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα της προσπάθειας του Νίτσε να διαχωρίσει τον εαυτό του από την προηγούμενη φιλοσοφία. Αυτό που θέλει να απορρίψει ο Νίτσε είναι ο δογματισμός που θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει μια ολική ή τελική θεωρία, μια άποψη που να ενσωματώνει και να ερμηνεύει όλα τα δεδομένα. Έτσι εξηγείται η φαρμακερή αμφισβήτηση στην οποία υποβάλλει την αξία της αλήθειας και της γνώσης. Έτσι εξηγούνται επίσης οι επιθέσεις του εναντίον της ηθικής, η οποία θέλει να είναι απόλυτη και καθολική και προτείνει κώδικες διαγωγής προς τους οποίους πρέπει όλοι να συμμορφώνονται. Κατά τον Νεχαμά, ο αμοραλισμός του Νίτσε δεν είναι το ωμό εγκώμιο του εγωισμού και της σκληρότητας, με το οποίο συχνά συγχέεται. Είναι μάλλον η αντίδραση ενός ελεύθερου πνεύματος στην ισοπεδωτική επενέργεια της ηθικής, στην απολυτότητα των κανόνων της που αντιστοιχεί στην ανάγκη της αγέλης για υπακοή. Η απαίτηση του Νίτσε να τοποθετηθούμε πέρα από το καλό και το κακό πρέπει να ερμηνευθεί σε συνάρτηση με την επιθυμία του να γίνουμε «οι ποιητές της ζωής μας». Και το σπουδαιότερο ίσως επίτευγμα του Νίτσε είναι το ότι δημιούργησε τον εαυτό του.

Στο υπέροχο βιβλίο του «Μόνο μια υπόσχεση ευτυχίας. Η θέση του ωραίου στην τέχνη και στη ζωή» («Νεφέλη», 2010), ο Νεχαμάς προσπαθεί να δείξει ότι το ωραίο δεν περιορίζεται στο πεδίο των τεχνών, όπου το έχει εξορίσει η φιλοσοφία μετά τον Καντ, αλλά συνδέεται στενά με τη ζωή, με τους ανθρώπους και την καθημερινότητά τους. Συμφωνεί με τον Πλάτωνα ότι το ωραίο είναι το θήραμα του έρωτα, αλλά δεν συμμερίζεται την πλατωνική βεβαιότητα ότι η αναζήτηση του ωραίου οδηγεί αναγκαστικά στην αρετή και στην ευδαιμονία. Το ωραίο, ωστόσο, μπορεί να γίνει ένα έναυσμα για δημιουργία, να φέρει κοντά την τέχνη στη ζωή. Καθώς πυροδοτεί την επιθυμία μας να το γνωρίσουμε και να το κατανοήσουμε, το ωραίο μπορεί να μας βοηθήσει να δώσουμε πιο ολοκληρωμένες απαντήσεις στο σωκρατικό ερώτημα «πώς πρέπει να ζει κανείς». [Ελευθεροτυπία]

helectra

Δελτίο ειδήσεων στην αρχαία ελληνική

Θεσσαλονίκη: Δελτίο ειδήσεων στην αρχαία ελληνική, στο διαδίκτυο, από Ισπανό καθηγητή

Λένε πως ο Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων είχε πει πως, αν μιλούσαν οι Θεοί, θα χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα. Η γλώσσα μας και γραφή μας, άλλωστε, ήταν το μέσο έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος στις πρώτες μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του, όπως μαρτυρούν οι επιστημονικές πηγές, αλλά και η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι περισσότερες από τις άλλες γλώσσας.

Είναι γνωστό, επίσης, ότι όλοι οι λαοί θαύμαζαν τους αρχαίους Έλληνες και προπαντός εξυμνούσαν τη γλώσσα τους. Και για όσους ισχυρίζονται ότι η αρχαία ελληνική είναι μία νεκρή γλώσσα, ο Ισπανός Χουάν Κοντέρχ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο St. Andrews της Σκοτίας δίνει την καλύτερη απάντηση, με την ιστοσελίδα http://www.akwn.net (Akropolis World News).

Στην ιστοσελίδα αυτή, μπορεί κάποιος να διαβάσει ποικίλες ειδήσεις, απ΄ όλο τον κόσμο, μεταφρασμένες σε άπταιστη ελληνική διάλεκτο του 5ου αιώνα π.Χ.. Ναι, καλά διαβάσατε, οπότε αν είστε λάτρεις της αρχαιοελληνικής δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα.

Η αγάπη του καθηγητή Χουάν Κοντέρχ για την αρχαία ελληνική ξεκίνησε από τα μαθητικά του χρόνια, όταν την πρωτοδιδάχτηκε στο γυμνάσιο.

«Μόλις ήρθα σε επαφή μ’ αυτή τη γλώσσα μου άρεσε, όπως μου είχαν αρέσει και τα λατινικά. Έτσι, αποφάσισα ότι θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου, μελετώντας τις δύο αυτές γλώσσες», δηλώνει ο κ. Κοντέρχ, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Ελληνική Διασπορά» του ΑΠΕ-ΜΠΕ, τονίζοντας, παράλληλα, ότι η γνώση της γλώσσας ενός σπουδαίου πολιτισμού, όπως ο αρχαιοελληνικός, δεν μπορεί παρά να μας ωφελήσει.

«Όσο πιο πολύ κοιτάζουμε στο παρελθόν, τόσο πιο ικανοί γινόμαστε να κοιτάξουμε στο μέλλον», λέει χαρακτηριστικά ο Ισπανός καθηγητής, ο οποίος σπούδασε τους αρχαίους κλασσικούς στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, της ιδιαίτερης πατρίδας του και μετά την αποφοίτησή του συνέχισε με μάστερ στις ομηρικές σπουδές, στο πανεπιστήμιο του Σέφηλντ, στη Μ. Βρετανία.

Επέστρεψε στην Ισπανία, όπου έκανε το ντοκτορά του στους αρχαίους κλασσικούς, δουλεύοντας ταυτόχρονα ως καθηγητής, σε γυμνάσιο, ενώ μερικά χρόνια αργότερα έκανε αίτηση και έγινε δεκτός ως βοηθός καθηγητή στην Οξφόρδη, όπου δίδαξε αρχαία ελληνικά και λατινικά, για τέσσερα χρόνια.

Στη συνέχεια, έγινε καθηγητής, στην ίδια ειδικότητα, στο πανεπιστήμιο του St. Andrews, όπου ενεργοποιήσε το μάθημα της σύνθεσης αρχαίου ελληνικού κειμένου (σημ. μετάφραση από σύγχρονη γλώσσα προς αρχαία ελληνικά), κάτι, που όπως μας είπε, θα κάνει του χρόνου και με τα λατινικά.

Για την ιστοσελίδα με το δελτίο ειδήσεων στα αρχαία ελληνικά, ο καθηγητής Κοντέρχ μας αναφέρει ότι αποφάσισε να προβεί στη δημιουργία της, καθώς είχε διαπιστώσει ότι υπήρχαν τρεις διαδικτυακοί τόποι με ειδήσεις στα λατινικά, αλλά κανένας στα αρχαία ελληνικά.

«Έτσι, αποφάσισα να το κάνω εγώ αυτό», σημειώνει. «Φυσικά -προσθέτει- υπήρχε πρόβλημα με τα ελληνικά στοιχεία στο πρόγραμμα, αλλά το έλυσα, γράφοντας το κείμενο στο δικό μου πρόγραμμα και στη συνέχεια μετέτρεψα το κείμενο σε εικόνα, κι έτσι, αυτό που βλέπετε στην ιστοσελίδα, είναι η εικόνα του κειμένου. Τώρα, όλοι μπορούν να διαβάσουν αυτά που γράφω. Στο μέλλον, είναι πιθανόν να μεταφέρω το site στο unicode, που είναι πιο προχωρημένο πρόγραμμα, αλλά δεν είναι αρκετά διαδεδομένο».

Καθημερινά, η ιστοσελίδα δέχεται, κατά μέσο όρο, περίπου 40 επισκέπτες, αυτό όμως δεν πτοεί τον φιλέλληνα καθηγητή. «Φυσικά δεν είναι πολλοί, σε σύγκριση με τις χιλιάδες επισκέψεις που δέχονται οι κανονικές εφημερίδες, αλλά πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας το γεγονός ότι πολλοί διαβάζουν τη σελίδα μου πιθανόν μία φορά στις δύο εβδομάδες ή μία φορά το μήνα, παρ’ ότι οι περισσότεροι είναι, πιθανότατα, τακτικοί αναγνώστες, αλλά σίγουρα αρκετοί είναι και εναλλασσόμενοι. Έτσι, μ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε ικανοποιημένοι», μας εξηγεί.

Ο ίδιος μας επισημαίνει ότι είναι ανοιχτός σε παρατηρήσεις, που αν υπήρχαν θα ήταν ευγνώμων, ώστε να βελτιωθεί η ιστοσελίδα, αλλά και σε ερωτήσεις, ακόμα και συνεργασίες.

Ο Χουάν Κοντέρχ δεν μιλά νέα ελληνικά και όταν επισκέπτεται την Ελλάδα μιλά αργά στα αρχαία ελληνικά σε όσους συναναστρέφεται και αυτοί, όπως μας είπε, το βρίσκουν διασκεδαστικό. Μας υπόσχεται ότι κάποια μέρα θα μάθει νέα ελληνικά, σημειώνει, όμως, ότι δεν έχει καμιά επαφή με ελληνικά πανεπιστήμια.

«Η μόνη μου συχνή επαφή είναι με τον Δρ. Eusebi Ayensa, διευθυντή του Ισπανικού Ινστιτούτου Θερβάντες στην Αθήνα, ο οποίος είναι ένας έξοχος Ελληνιστής, πρώην καθηγητής αρχαίων ελληνικών (δίδασκε σε μία περιοχή βόρεια της Βαρκελώνης, κοντά στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής πόλης Εμπούριες). Εκείνος, πάντως, μιλά και αρχαία και νέα ελληνικά».

Τέλος, ρωτήσαμε τον κ. Κοντέρχ κατά πόσο πιστεύει ότι τα προβλήματα της εποχής μας έχουν ομοιότητες μ’ αυτά που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι κατά τους κλασσικούς χρόνους. «Οι ιστορικοί λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της», τονίζει και προσθέτει: «Η ανθρωπότητα δεν έχει ποτέ γνωρίσει μεγάλες περιόδους χωρίς πολέμους και προβλήματα και δυστυχώς θα έχουμε πάντα τέτοια, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει παραλληλισμός ανάμεσα στις δύο εποχές. Παραδείγματος χάριν, οι επικοινωνίες και τα μέσα ενημέρωσης δίνουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να γνωρίζουν, ανά πάσα στιγμή, τι συμβαίνει στον κόσμο και να μπορούν να πάρουν θέση πάνω σε όλα αυτά. Επιπλέον, οι αποσταθεροποιητικοί παράγοντες στις παλαιότερες εποχές σχετίζονταν περισσότερο με την άνοδο και την πτώση αυτοκρατοριών, ενώ σήμερα αφορούν περισσότερο οικονομικούς παράγοντες. Η μόνη ομοιότητα είναι ότι και τότε και τώρα υπάρχουν προβλήματα…».

Πάντως, ο καθηγητής Χουάν Κοντέρχ δεν σταματά μόνο στην ιστοσελίδα που δημιούργησε. Πρόσφατα, μετέφρασε στα αρχαία ελληνικά ένα διήγημα με πρωταγωνιστή τον Σέρλοκ Χολμς και … έπεται συνέχεια.

Διαμαντένια Ριμπά

Πηγή: ΑΠΕ

helectra

Αειζωΐα: Μύθος ή πραγματικότητα;

Οι αρχαίοι  Έλληνες φαίνεται πως είχαν ανακαλύψει το μεγάλο το μυστικό της Αειζωίας και της αιώνιας νεότητας!

Οι μυημένοι ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν και ποιά αποτελέσματα να περιμένουν, αν η μέθοδος εφαρμοζόταν σωστά. Τα δρώμενα των Μυστηρίων ήταν απόρρητα με όρκο σιωπής επί ποινή θανάτου, άρα δεν λέγονταν και δεν γράφονταν κι  ελάχιστα έχουν διαρρεύσει! Οι τεχνικές είναι συνυφασμένες με τέσσερα ή πέντε στοιχεία: Αιθέρα, Φωτιά, Αέρα, Νερό, Γη.

Ο Απολλόδωρος μας πληροφορεί περιγράφοντας τον τρόπο που η Θεά Δήμητρα προσπάθησε να κάνει τον Δημοφώντα αθάνατο: «…βουλομένη δε αυτό αθάνατον ποιήσαι, τας νύκτας εις πυρ κατετίθει το βρέφος και περιήρει τας θνητάς σάρκας αυτού».

Επειδή ο Δημοφών μεγάλωνε παραδόξως κάθε μέρα, την παραφύλαξε η μητέρα του Μετάνειρα, η οποία όταν την είδε να το έχει «εις πυρ εγκεκρυμμένον», έβαλε τις φωνές και το βρέφος κάηκε. Τι είδους φωτιά ήταν αυτή, που η Δήμητρα έχωνε κι έψηνε τον Δημοφώντα; Πως έφευγαν οι θνητές σάρκες με το πυρ και με τι αντικαθίσταντο; Γιατί μόλις η Μετάνειρα φώναξε η Δήμητρα άφησε το παιδί να καεί;

Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο «εις πυρ εγκεκρυμμένον» σημαίνει πως τον έκρυβε στα πυρωμένα κάρβουνα και τις στάχτες και τον σιγόψηνε, τον έλουζε δηλαδή με κάποιο πυρ, μία ακτινοβολία που ίσως προκαλεί μεταλλάξεις στο DNA, δημιουργώντας ένα νέο τύπο αθάνατων και αγέραστων κυτταρικών δομών, απαλλαγμένων από τα γονίδια του θανάτου και του γήρατος.

Ή μ’ ένα νυστέρι  λέιζερ,  αφαιρούσε τα γονίδια του γήρατος και του θανάτου, τις «θνητές σάρκες». Η τελετουργία έπρεπε να γίνει σε απόλυτη απομόνωση κι ηρεμία, γι’ αυτό η Δήμητρα εργαζόταν νύχτα. Η μετάλλαξη έπρεπε να είναι σταδιακή, γι’ αυτό διαρκούσε πολλές νύχτες. Αν λοιπόν η Μετάνειρα μπήκε τσιρίζοντας, πιθανόν να ταράχθηκε η Δήμητρα κι  έκαψε τον Δημοφώντα ή έκανε κάποιο λάθος και  προκάλεσε ανεπανόρθωτη βλάβη στη δομή των κυττάρων του παιδιού, έτσι ώστε να μην μπορεί ξανά να υποστεί τη διαδικασία της γονιδιακής μετάλλαξης.

Ο Απολλόδωρος αναφέρει και την περίπτωση του Αχιλλέως, που απέκτησε η Θέτιδα από τον Πηλέα «αθάνατον θέλουσα ποιήσαι τούτο, κρυφά Πηλέως εις το πυρ εγκρύβουσα της νυκτός έφθειρε ό ήν αυτώ θνητόν πατρώον, μεθ’ ημέραν δε έχριε αμβροσία». Ο Πηλέας όμως παραφύλαξε κι όταν είδε το παιδί επάνω στη φωτιά έβαλε τις φωνές. Κι η Θέτις παράτησε το νήπιο  και πήγε στις Νηρηίδες. Η ίδια ακριβώς μέθοδος με την Δήμητρα!

Αν ένας αναστενάρης, έπαιρνε ένα μωρό και το έβαζε να περπατήσει στ’ αναμμένα κάρβουνα, με όλη την τελετουργία που κάνει άτρωτα τα πόδια του, κι εκείνη την ώρα ορμούσε ο γονιός ουρλιάζοντας ότι του καίει το παιδί, το πιθανώτερο είναι πως θα χάλαγε την συγκέντρωση του αναστενάρη και θα του καιγόταν το παιδί!

Η Αθανασία λοιπόν, δεν ήταν μια συγκεχυμένη σύλληψη μιάς ατελούς ιδέας! Ήταν ένα συχνό φαινόμενο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων. Αυτή η μεγάλη αρχαιότητα των τελετουργιών έχει σημασία σήμερα, γιατί αν πράγματι οι μακρινοί μας πρόγονοι σκέφτονταν και πειραματίζονταν γύρω από τη δυνατότητα βελτίωσης και ανάπτυξης του οργανισμού τους, επί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, δεν αποκλείεται καθόλου να είχαν φθάσει σε απίστευτα προχωρημένες γνώσεις και τεχνικές σ’ αυτόν τον τομέα!

Αν μελετήσουμε με αγνότητα και καθαρό νου τους μύθους, τις θρησκείες και τις παραδόσεις μας, θα μείνουμε κατάπληκτοι μπρος στην απέραντη ομορφιά και το μυστήριο της αλήθειας που τkρύβεται μέσα τους. Σα ν’ ανοίγουμε μυστικά την Πύλη ελευθερίας. Πύλη ποιοτικού άλματος από τα παλαιά και άχρηστα πρότυπα και σύμπαντα ελαττωμένης εκδήλωσης της ζωής, προς την αειζωία.

Πηγή: Το βιβλίο αειζωΐα του Α. Τσακαλία

helectra

Τα φημισμένα γαλλικά κρασιά είναι ελληνικής προέλευσης;

Στο παρελθόν, ο ελληνιστής καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, Πολ Κάρτλετζ, έχει προκαλέσει επανειλημμένα συζητήσεις με τις αντισυμβατικές απόψεις του. Όπως επισημαίνεται, μάλιστα, σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Ντόιτσε Βέλε, ένας νέος κύκλος συζητήσεων αναμένεται να ανοίξει με το νέο βιβλίο του, καθώς μέσω αυτού διατυπώνει την πεποίθηση ότι τα φημισμένα γαλλικά κρασιά είναι ελληνικής… καταγωγής.

Συγκεκριμένα, ο καθηγητής Ελληνικού Πολιτισμού αναφέρει στο νέο βιβλίο του – αναμένεται να εκδοθεί σύντομα, έχοντας τίτλο «Αρχαία Ελλάδα: Η ιστορία ένδεκα πόλεων» – πως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κόμισαν στην Εσπερία εκτός από τη δημοκρατία και την ποίηση, τη φιλοσοφία και την τραγωδία, την ιστορία και την κωμωδία, ακόμη και τον οίνο. Επισημαίνει, μάλιστα, πως όχι απλά έφτιαχναν κρασί και το έπιναν, αλλά μεταλαμπάδευσαν το πνεύμα του και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Σύμφωνα, δηλαδή, με τις έρευνες που διενήργησε ο καθηγητής Κάρτλετζ, ένα καλό γαλλικό κρασί, με παγκόσμια φήμη, όπως είναι το Cotes-du-Rhone, οφείλει την ύπαρξή του στις αμπελουργικές και οινοποιητικές γνώσεις των Aρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι τον 6ο αιώνα π.Χ. είχαν αποικίσει τη Nότια Γαλλία. Ο Πολ Κάρτλετζ διαψεύδει, επίσης, συναδέλφους του ιστορικούς που είχαν αποφανθεί πως την οινοποιία είχαν διαδώσει στην Ευρώπη οι Ετρούσκοι και οι Ρωμαίοι.

Το ελληνικό κρασί στο Ροδανό

Συγκεκριμένα, στην προδημοσίευση του βιβλίου, που κυκλοφόρησε στη Γερμανία, ο Πολ Κάρτλετζ αναφέρει πως οι Aρχαίοι Φωκαείς έφθασαν στις εκβολές του Ροδανού ποταμού κι εκεί ίδρυσαν τη Μασσαλία. Το ποτάμι στη συνέχεια ήταν η εμπορική οδός μέσω της οποίας οι αμφορείς με το ζυμωμένο μούστο, αυτό το πρωτόγνωρο ποτό, έφθασε στα τραπέζια των διάφορων κελτικών φύλων. Και τους άρεσε πολύ.

Για να διατηρήσουν, άλλωστε, οι Έλληνες την αποικία τους στις εκβολές του Ροδανού έπρεπε κάπως να εντάξουν στα σχέδιά τους και τους Κέλτες της γύρω περιοχής, της Λιγυρίας. Άρχισαν λοιπόν να παντρεύονται ντόπιες και έτσι μέσω των μικτών γάμων άρχισαν να περνούν στην άλλη πλευρά και οι γνώσεις της καθημερινότητας. Για παράδειγμα, πώς φτιάχνει κάποιος κρασί. Από εκείνη την εποχή διασώζονται πολλά τεκμήρια περί της ελληνικής παραγωγής κρασιού. Κατά τον καθηγητή Κάρτλετζ, λοιπόν, από εκεί, από την Αρχαία Μασσαλία και τους Έλληνες εποίκους της, ξεκίνησε το κρασί την πορεία του προς την Ευρώπη, έως ότου -ανά τους αιώνες- κατακτήσει όλον τον κόσμο.

Πηγή: Καθημερινή

helectra