Γρηγόρης Αυξεντίου: Ο αετός του Μαχαιρά

Ήταν 22 Φεβρουαρίου 1928. Στο χωριό Λύση της Κύπρου, γεννήθηκε ο Γρηγόρης. Ήταν μια εποχή γεμάτη αγώνες και ελπίδες για μιά  μεγάλη Ελλάδα. Η επανάσταση που άρχισε πριν έναν  αιώνα, μετατέθηκε τώρα στον πολιτικό στίβο. Οι καθημερινές μάχες για την επικράτηση των Ελληνικών δικαίων βρίσκονταν σε μια περίοδο έξαλλη. Η αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας εδημιούργησε μια ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας κι ελειτούργησε σαν καταλύτης στον  Μεγαλοϊδεατισμό των Ελλήνων. Στην Κύπρο όμως εσήμανε το ξεκίνημα για μια νέα προσπάθεια ανεξαρτησίας, πιστεύοντας ίσως ότι με την αποτυχία στην μικρά Ασία, οι Μεγάλες Δυνάμεις που είχαν βάλει το χεράκι τους στην καταστροφή, για να εξιλεωθούν ίσως επέτρεπαν την προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα.

Κωδικός Αταλάντη: Μια γυναίκα στην Αντίσταση

Το’ χω ξαναπεί: η κ. Κλαίρη Αγγελίδου είναι μια παραμυθού που κρατά ένα μαγικό ραβδάκι και μας μαγεύει όλους, μικρούς και μεγάλους. Είναι σαν μια νερομάνα, μια βρυσομάνα από ανεξάντλητες ιστορίες. Μόνο που δεν λέει παραμύθια, δεν σκαρφίζεται ιστορίες, δεν είναι μυθοπλάστης. Μας ιστορεί τη ζωή της, την πολυκύμαντη και βασανισμένη που, όμως, είχε και εξάρσεις μεγαλείου, αυτοθυσίας, έρωτα και ομορφιάς.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β’

Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β’ είναι το τελευταίο -28°- βιβλίο του Σπύρου Παπαγεωργίου.

Όπως γράφει ο ίδιος ο χαλκέντερος δημοσιογράφος – συγγραφέας, τα όσα περιλαμβάνονται στο βιβλίο του αποτελούν αναμνήσεις και αποτιμήσεις. Αναφέρει στον πρόλογό του: «Γράφεται αυτό το βιβλίο με σκοπό να δώσει πληροφορίες και στοιχεία για την ταραγμένη και καθοριστική για την ιστορική μοίρα της Κύπρου περίοδο. Γράφεται σε μια προσπάθεια ν’ απαντηθούν οι απορίες και οι προβληματισμοί της Ενωτικής Παρατάξεως για το πώς συνέβη να εμπλακεί στα γεγονότα της περιόδου…»

Και μετά, στη συνέχεια, ο συγγραφέας: «Υπήρξε αυτή η παράταξη θύτης ή θύμα; Υπήρξε αγέλη πρακτόρων και δολοφόνων ή στρατός λευτεριάς; Ποιο κίνητρο και ποια ιδανικά συνεπήραν και στράτωσαν 20.000 μέλη της ΕΟΚΑ Β’; Διότι, βεβαίως, ο συγγραφέας του παρόντος δεν δέχεται τον εμπαθή και αβασάνιστον ισχυρισμόν ότι τα μέλη αυτά «υπήρξαν συνειδητοί προδότες και διχοτόμοι της Πατρίδας». Και, επίσης, θεωρεί ως πονηρόν το διαχωρισμό αυτών των ανθρώπων σε «αμετανόητους» και «παρασυρμένους». Διότι είναι όλοι μετανοημένοι! Και ακόμη και σήμερα η ψυχή τους θρηνεί επάνω από τα ερείπια και τους τάφους της Κύπρου! Και, επίσης, πάνω από τις τέφρες των προδομένων ιδανικών τους και ειδικώς της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα…».

Στο βιβλίο του, ο Παπαγεωργίου, κάνει εκτενείς αναφορές προσωπικών του βιωμάτων από τον καιρό που ήταν μαθητής του Παγκυπρίου Γυμνασίου, μέχρι των ημερών μας. Φέρνει σε φως άγνωστες, στους πολλούς, πτυχές της οργάνωσης «Ακρίτας», των μαχών του Πενταδακτύλου το 1964, της Πάφου, του Μαρί και της Κοφίνου. Στις μάχες αυτές συμμετέσχε υπό την ιδιότητα του εθελοντή μαχητή, του εθνοφρουρού ή του δημοσιογράφου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν οι αναμνήσεις του συγγραφέα από τη δράση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ στην Αγλαντζιά και τα περίχωρα, κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα. Αγωνιστής ο ίδιος, περιγράφει, με τη γνωστή λογοτεχνική του ικανότητα, δολιοφθορές εναντίον στόχων του κατακτητή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνει η επίθεση των αγωνιστών, στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος, εναντίον του Διδασκαλικού Κολεγίου, κατά την οποία τραυματίστηκε και ακρωτηριάστηκε ο αείμνηστος Θάσος Ηλία.

Επίσης, στο βιβλίο παρατίθενται επίσημα έγγραφα-ντοκουμέντα για διάφορες πτυχές του Κυπριακού, με πρωταγωνιστές τον Μακάριο, τον Διγενή, Ελληνικές Κυβερνήσεις. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουν τα αποκαλυπτικά στοιχεία για τις αγαθές σχέσεις του Μακαρίου, του Κρανιδιώτη και άλλων αξιωματούχων της Κυπριακής Κυβέρνησης με τη Χούντα των Αθηνών, όταν ο Διγενής και αγωνιστές του διώκονταν από τη Χούντα και εδώ και στην Ελλάδα.

Στα απολογητικά του κείμενα δεν χαρίζεται του ΑΚΕΛ -των υβριστών του Αγώνα της ΕΟΚΑ– και του Άγγελου Βλάχου, που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους υβριστές του Ελληνισμού της Κύπρου, αλλά η Ακαδημία των Αθηνών, για να τον τιμήσει, τον εξέλεξε ως μέλος της. Αυτά, δυστυχώς, συμβαίνουν όχι μόνο εν Παρισίοις αλλά και εν Αθήναις. Οι χειρότερες ύβρεις του Βλάχου εναντίον μας ήταν ότι «Οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες»(!) και ότι «ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν τρομοκρατία».

Δεν παραλείπει ο συγγραφέας ν’ αποκαλύψει και μια επιστολή μου σ’ αυτόν, για συνομιλίες που είχα με το μακαρίτη Μιλτιάδη Χριστοδούλου, που υπήρξε ο ισχυρός άνδρας του καθεστώτος Μακαρίου και ο απηνέστατος διώκτης των δυο μας. Στην επιστολή μου αυτή αποκαλύπτω ότι ο Χριστοδούλου, επανειλημμένα, μου είχε αναφέρει ότι «οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι παλιάνθρωποι και συμφεροντολόγοι» και ότι «εμένα με εκτιμούσε γιατί είμαι τίμιος και ίσιος». Επίσης, ο Χριστοδούλου παραδέχθηκε -μεταξύ πολλών άλλων- ότι πράγματι μας πολέμησε, ισχυρίστηκε όμως ότι, ό,τι έκαμνε εναντίον μας, δεν αποτελούσε δική του πρωτοβουλία αλλά ήταν διαταγές του ίδιου του Μακαρίου. Τότε εγώ παρατήρησα: «Αν, πράγματι, ήταν διαταγές του Μακαρίου, εφ’ όσον εγνώριζες ότι οι διαταγές αυτές ήταν άδικες και συνιστούσαν πράξεις ατιμίας, γιατί δεν του υπέδειξες ότι δεν έπρεπε να εκτελεστούν, αλλά υπάκουες αδιαμαρτύρητα και γινόσουν εσύ άδικος και άτιμος;». Με τρεμάμενη φωνή και σχεδόν δακρύζοντας άρχισε να δικαιολογείται, λέγοντας ότι τότε δεν μπορούσε κανείς ν’ αρνηθεί την εκτέλεση διαταγών, ή και επιθυμιών ακόμη, του Μακαρίου που ήταν πανίσχυρος και παντοδύναμος…

Υ. Γ. Όλα τα πιο πάνω και πολλά άλλα, που ίσως να μου διέφυγαν, λέχθηκαν σε επανειλημμένες συναντήσεις μου με τον Μ. Χριστοδούλου που εκείνος τις ζητούσε, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου του 1981. Το βιβλίο αποτελεί, όπως αναφέρει ο συγγραφέας στον πρόλογό του, μια συλλογή πολύτιμων πληροφοριών και στοιχείων για την ιστορική μοίρα της Κύπρου κατά την ταραγμένη περίοδο, που αρχίζει από την ΕΟΚΑ και λήγει στην ΕΟΚΑ Β’. [ΣΗΜΕΡΙΝΗ]

XAΡΑΛΑΜΠΟΣ  ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Πηγή

helectra

1η Απριλίου 1955: Θα πάρω μιάν ανηφοριά…..

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!

helectra

Οι Βρετανοί ουσιαστικά αναγνώρισαν το ψευδοκράτος

ΝΑ ΠΟΥΜΕ τα πράγματα με τ’ όνομά τους: Η παρουσία του Βρετανού Αρμοστή στα εγκαίνια του μνημείου για Βρετανούς στρατιώτες, που έπεσαν κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, ήταν κατ΄ εντολήν του Φόρεϊν Όφις. Οι Βρετανοί, πρωτομάστορες και διδάκτορες στη διπλωματία, δεν κάνουν τίποτε τυχαία. Άρα, ο Πίτερ Μίλετ ενήργησε κατ’ εντολήν των προϊσταμένων του. Και αφού υλοποιούσε συγκεκριμένη πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης, σημαίνει ότι η παρουσία του στα κατεχόμενα, και η κατάθεση στεφάνου στο μνημείο, συνιστά πολιτική ενέργεια, την οποία, ατυχώς, τα περισσότερα κόμματα υποβάθμισαν. Ας προσεχθούν συγκεκριμένα στοιχεία: Το μνημείο ανηγέρθη στα κατεχόμενα, δηλαδή σε κυπριακό έδαφος που κατέχει η Τουρκία. Για να ανεγερθεί αυτό το μνημείο, ασφαλέστατα ενημερώθηκαν και οι κατοχικές «Αρχές». Στα εγκαίνια παρέστησαν όχι μόνο ο Μίλετ αλλά και ο στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας, εκπρόσωποι και των τριών όπλων των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων καθώς και αξιωματούχοι των Ηνωμένων  Εθνών.

Όσοι παρακολούθησαν σκηνές στους τηλεοπτικούς τους δέκτες, θα παρατήρησαν ότι μπροστά από το μνημείο παρατάχθηκαν οι λεγόμενοι κοκκινοσκούφηδες. Ήταν οι κατ΄ εξοχήν διώκτες και αρχιβασανιστές των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Η όλη τελετή έγινε με την έγκριση και την άδεια των κατοχικών «Αρχών». Οι Βρετανοί δεν θα έκαναν οτιδήποτε αν δεν είχαν εκ προοιμίου την επίνευση και τη συγκατάθεση του υποτελούς τ/κ καθεστώτος. Τι έκανε ο Μίλετ, δηλ. η Βρετανία;

Πρώτον, πρόσβαλε ξανά βάναυσα τον κυπριακό Ελληνισμό και τον απελευθερωτικό του αγώνα.

Δεύτερον, απέδειξε ότι δεν απέβαλε τα αποικιοκρατικά της σύνδρομα και το μίσος της κατά των Κυπρίων.

Τρίτον, παραβίασε το διεθνές δίκαιο συνεργαζόμενη με κατοχικές «Αρχές».

Τέταρτον, ουσιαστικά και πρακτικά αναγνώρισε το ψευδοκράτος, αφού χωρίς την άδειά του ούτε το μνημείο θα ανεγειρόταν ούτε η σχετική τελετή θα επραγματοποιείτο.

Πέμπτον, παραγνώρισε το επίσημο κυπριακό κράτος και το εξευτέλισε, παραβιάζοντας τους νόμους και την κυριαρχία του.

Έκτον, η Βρετανία αναγνώρισε την τουρκική κατοχή του βορείου τμήματος της νήσου.

Έναντι αυτών των βρετανικών αθλιοτήτων, η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία θα έπρεπε να εξεγερθούν και να απαιτήσουν όχι απλώς εξηγήσεις – τι να εξηγήσουν οι Βρετανοί, όταν τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους… – αλλά και άμεση ανάκληση του Αρμοστή. Αυτό επιτάσσει η αξιοπρέπειά μας ως κράτους, ως λαού, που ισχυρίζεται ότι αγωνίστηκε για την τιμή και την εθνική του καταξίωση. Η προσβολή και ο εξευτελισμός της Κύπρου εκ μέρους των Βρετανών κατέδειξαν, όμως, ξανά, ότι ως ηγεσία και ως λαός δεν έχουμε αξιοπρέπεια. Οι Βρετανοί μάς μέτρησαν επανειλημμένα και γνωρίζουν ότι οι ηγέτες μας απλώς φωνασκούν, προβαίνουν σε ανέξοδες δηλώσεις και μετά σιωπούν. Τι παρατηρήθηκε; Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, που με καθυστέρηση αντέδρασε στη βρετανική ύβρη, με ειρωνικό χαμόγελο διερωτήθηκε αν ζητούμε την απομάκρυνση του Μίλετ.

Τέτοια… ακραία πράγματα, προφανώς, δεν κάνουν οι δούλοι Κύπριοι. Αν αυτά συνέβαιναν, π.χ., σε βάρος Βρετανών ή Τούρκων, τότε θα βλέπαμε με ποια βιαιότητα θ’ αντιδρούσαν. Εκείνοι έχουν αξιοπρέπεια, όχι εμείς, που ήδη κατάπιαμε και τη νέα προσβολή. Ακόμα και οι Κερυνειώτες επιδόθηκαν σε άσφαιρες διαμαρτυρίες. Απορούμε: Ο Δήμος Κερύνειας σκέφτηκε προς στιγμήν να προσφύγει στα Δικαστήρια κατά των Βρετανών; Ούτε και αυτό θα γίνει. Άλλωστε, δέστε τι μεγαλόψυχοι που είναι οι Βρετανοί: Μας… παραχωρούν 45 τ. μίλια από το έδαφός μας, δηλ. των Βάσεων, για να τις τσιμεντώσουν στο διηνεκές. Οι Βρετανοί επιχείρησαν απονομιμοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι ηγέτες μας απλώς φλυαρούν…

ΣΑΒΒΑΣ  ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ

Πηγή

helectra