Γόρδιος δεσμός

Στέκονταν σιωπηλές οι φάλαγγες
ψυχή και ατσάλι ενωμένα.
Άστραφταν ερυθρές
μέσα στο λιόγερμα οι λόγχες
ανέμιζαν τα ηλιοφόρα λάβαρα
και των αλόγων μας οι φλόγινες πνοές
πύρωναν τον αέρα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος κατακτά το διαδίκτυο..

Ολόκληρη η ζωή του μακεδόνα στρατηλάτη σε ένα εικονικό μουσείο, «μοιρασμένο» στο Διαδίκτυο και στις Αιγές.

Μία από τις μεγαλύτερες μορφές όλων των εποχών, ένα όνομα σύμβολο δύναμης, θάρρους, νεότητας και δόξας, και με μια ιστορία που εξακολουθεί να γοητεύει και να συναρπάζει τους ανθρώπους, ο Μέγας Αλέξανδρος, θα αποκτήσει μουσείο. Εστω και εικονικό… Καθυστερημένα ασφαλώς, καθώς η έλλειψή του από τη Βεργίνα και από την Ελλάδα γενικώς έχει επισημανθεί ιδιαίτερα. Τώρα, όμως, χάρη στη μελέτη που συνέταξε η αρχαιολόγος δρ Αγγελική Κοτταρίδη, το μουσείο μπορεί να υλοποιηθεί, εφόσον φυσικά ενταχθεί στο ΕΣΠΑ. Την έγκρισή του έδωσε άλλωστε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο εξετάζοντας συνολικά τη μελέτη για την προστασία και την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου των Αιγών. Με περισσότερες από 34.900.000 καταχωρίσεις στη μηχανή αναζήτησης Google, με ταινίες, πολυάριθμα ντοκυμαντέρ και εκθέσεις σε όλον τον κόσμο, ουδείς αμφιβάλλει για τη δημοτικότητα του αρχαίου στρατηλάτη, όπως είπε στο συμβούλιο η κυρία Κοτταρίδη, επισημαίνοντας παράλληλα και τη χρήση του σε αρκετές περιπτώσεις με τρόπο επικίνδυνο και αλόγιστο για την εξυπηρέτηση διαφόρων σκοπιμοτήτων.

Στο εικονικό μουσείο για τον Αλέξανδρο θα χρησιμοποιηθούν οι σύγχρονες τεχνολογίες της πληροφορικής, έτσι ώστε να γίνει μια επιστημονικώς έγκυρη και ταυτόχρονα ελκυστική παρουσίαση της πορείας του ήρωα στην Ιστορία και στον μύθο, καθώς και εκείνων των διεργασιών που οδήγησαν στη δημιουργία του οικουμενικού πολιτισμού ο οποίος ονομάστηκε «ελληνιστικός». Ο τίτλος του θα είναι «Εικονικό Μουσείο Μέγας Αλέξανδρος: Από τις Αιγές στην Οικουμένη» και θα λειτουργεί σε δύο επίπεδα: στο Διαδίκτυο μέσω της δημιουργίας σχετικού κόμβου και στο Μουσείο των Αιγών σε ειδική αίθουσα προβολών ρεαλιστικής απεικόνισης.

«Το έργο αποτελεί την πρώτη συντονισμένη προσπάθεια συγκέντρωσης όλων των γνωστών πηγών (υλικών και άυλων) και όλων των διαθέσιμων ερμηνειών και προσεγγίσεων με στόχο την ανασύνθεση της ζωής και της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τις συνέπειες της δράσης του στον παγκόσμιο πολιτισμό. Χωρίς να παραβλέπεται η αντιμετώπιση ιδεοληψιών, σκόπιμων ή μη ιστορικών στρεβλώσεων και ανακριβειών» ανέφερε η κυρία Κοτταρίδη. Πολύμορφο, πολυδύναμο, ευέλικτο και συνεχώς εξελισσόμενο θα είναι εξάλλου το Πολυκεντρικό Μουσείο των Αιγών, το δεύτερο πολύ σημαντικό έργο του χώρου που με «διάσπαρτες στον πραγματικό-γεωγραφικό χώρο αίθουσες ενότητες θα αγκαλιάζει και θα ενσωματώνει το σύνολο του αρχαιολογικού χώρου», σημείωσε η ίδια. Πύλη εισόδου θα είναι το κεντρικό μουσειακό κτίριο, το οποίο θα κατασκευαστεί σε οικόπεδο 140 στρεμμάτων. Η αρχιτεκτονική μελέτη του μάλιστα έχει ολοκληρωθεί από το γραφείο του κ. Α. Τομπάζη.

Μνημείο κληρονομιάς και ανοργανωσιάς

Περίπου 200.000 επισκέπτες έχουν κάθε χρόνο οι Αιγές, οι οποίες περιλαμβάνονται στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UΝΕSCΟ. Ωστόσο:

* Πρόχειρα στέγαστρα από λαμαρίνες καλύπτουν τα μνημεία (πλην της βασιλικής ταφικής συστάδας και του ανακτόρου).

* Χωρίς περίφραξη και με τον κίνδυνο απόθεσης σκουπιδιών, λαθρανασκαφών και καταπατήσεων παραμένει το νεκροταφείο των τύμβων (900 στρέμματα με 500 ταφικούς τύμβους, από τους οποίους ελάχιστοι έχουν ανασκαφεί).

* Οργανωμένες διαδρομές δεν υπάρχουν. Ετσι, ο χώρος των Αιγών είναι ουσιαστικά απροσπέλαστος και ακατανόητος για τους επισκέπτες.

* Το μουσείο με τους βασιλικούς τάφους των Αιγώνδεν διαθέτει χώρους υποδοχής, εξυπηρέτησης και πληροφόρησης του κοινού.

* Δεν έχει εκδοθεί ακόμη οδηγός του μουσείου. * Περισσότερα από 30.000 αρχαία βρίσκονται στις αποθήκες και παραμένουν άγνωστα για το κοινό.

Πηγή: ΒΗΜΑ

helectra

Τοξοβολία

Εκφράζοντας, κυρίως, την  π ο λ ε μ ό χ α ρ η  αλλά και την, προς επιβίωση, ‘θηρευτική’ διάθεση του Κρο Μανιόν, η Τοξοβολία εμφανίζεται 40.000 χρόνια πριν, αναθέτοντας τον ρόλο του ιστορικού «αναδόχου» στον πρωτόγονο αυτό προπάτορα. Πρώτη επινόηση προς κάλυψη της ανάγκης για ένα εκηβόλο  ό π λ ο  προς διεκπεραίωση των Πολέμων, η Τοξοβολία αποτελεί τον μακρυνό προπομπό της εκηβόλου οπλικής τεχνολογίας η οποία έμελλε να ανακτήσει τον μακραίωνα χαμένο της χρόνο, για να εκτοξευθεί γεωμετρικά σε ύψη τελειώσεως μόλις στον 20ό αιώνα!

Τα πρώτα ιστορικώς τεκμαρτά τόξα ανάγονται στην στ΄ χιλιετία π.Χ., ενώ, στους Μεσογειακούς λαούς πρωτοεντοπίζονται αρχικά στους Αιγυπτίους κατά την ‘ανατολή’ της Α΄Δυναστείας ( 5000 π.Χ. ) και ανάλογα προς τα Φαραωνικά τόξα των Θηβαϊκών γλυπτών είναι και τα τόξα του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού ( β΄ χιλιετία π.Χ. ). Εκείνο το οποίο τελικά επικράτησε ως πλέον ισχυρό ήταν το Σκυθικό τόξο που εισήχθη στις κοιλάδες του Νείλου και του Ευφράτη από τους Ασσυρίους, Σκύθες και Χετταίους κατακτητές. Το τόξο αυτό απετέλεσε το κύριο όπλο των Σκυθοπερσικών λαών με δίπηχες μήκος και τριπήχη βέλη. Γενικά, στο τόξο διέπρεψαν οι Ασιάτες και κυρίως οι Σκύθες και οι Πάρθοι ενώ, κατά την ακμή της Ελλάδος, τόξα έφεραν οι ‘ψιλοί’ στρατιώτες ( Ξεν. Ανάβ. Α. 2,9 ). Οι Κρήτες υπήρξαν ικανοί μισθοφόροι τοξότες άλλοτε υπηρετούντες στις τάξεις των Ελληνικών στρατών κι άλλοτε στις τάξεις  των στρατών των συμμάχων των Ρωμαίων ( Ξεν. Ανάβ. Α. 2,9 και Liv. Xiii.35 ).

To Σκυθικό τόξο ήταν συμπαγές, ημικυκλικό. Το Ελληνικό τόξο ( ο “βιός”, κατά τον Όμηρο ) απετελείτο από δύο ακραία καμπύλα μέρη
(‘κέρατα’) τα οποία συνέδεε ένα κεντρικό ( “πήχυς” ) το οποίο αποτελούσε και την λαβή ( Ομ. Ιλ. Δ,105-126 ). Η χορδή του κατεσκευάζετο από νεύρο ή ιμάντα βοδινό ( “νευρά βοεία” ) η οποία στο μεν ένα άκρο της ήταν σταθερά στερεωμένη ενώ στο άλλο, όποτε επρόκειτο να τοξευθεί βέλος, στερεώνονταν σε ένα είδος αγκίστρου ( “κορώνη” ή  “χρυσέη” όπως ο Όμηρος την αναφέρει ποιητικά ). Το βέλος ( “οϊστός” ή “ιός” ) απετελείτο ( βλ. Ησιοδ. Ασπ. 130-135 ) από την “αιχμή”, τον “ξυστό”, την “πτέρυγα” και την «γλυφίδα», διαθέτοντας μέσο συνολικό μήκος 50 έως 60 εκατοστομέτρων. Η αιχμή ( “άρδις”, Ηροδ. Α 215, Δ 81 ) ήταν χάλκινη ( “χαλκήρη” την αποκαλεί ο Όμηρος στην Ιλιάδα, Ε 662 ) ενώ κάποιες αιχμές, μάλλον Περσικές, βρέθηκαν να είναι κατασκευασμένες από κατάλληλα διαμορφωμένο αιχμηρό λίθο. Η συνήθεια της “βαφής” των αιχμών με δηλητήριο εθεωρείτο ως βάρβαρο έθος αν και ο Οδυσσέας πηγαίνει στους Θεσπρωτούς για να προμηθευθεί αυτό το “ανδροφόνο φάρμακο” ( Ομήρου Οδύσσεια Α 261-263) Ο ξυστός ( κορμός ) του βέλους ήταν ξύλινος ή καλάμινος, λεπτός και λείος. Ξυστοί που
βρέθηκαν σε Αιγυπτιακούς τάφους είχαν μήκος 22-34΄΄. Η πτέρυγα ενός Ελληνικού βέλους ήταν κατασκευασμένη από φτερά μαύρου αετού ( όπως στην περίπτωση των βελών του Ηρακλέους, Ησίοδ. Ασπ. 130 ). Η  «γλυφίς» ήταν η απόληξη του ξυστού στην οποία εισήρχετο η νευρά του τόξου. Τα αρχαία βέλη δεν διέθεταν το επιπρόσθετο πυθμένιο που διαθέτουν τα σύγχρονα βέλη και το σημείο εγκαθιδρίσεως της νευράς δεν ήταν παρά η ίδια η βάση του κορμού του βέλους ανάλογα διασκευασμένη. Σε πολιορκίες ή ναυμαχίες συχνά ετοξεύοντο βέλη πυρφόρα ( Δίων. Κάσς. Ν 34 ) προς μετάδοση εμπρηστικού αποτελέσματος. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Ιστορικού Αρριανού ( Αλεξ. Ανάβ. 18/6, 21/3 κ.α.) περί της αντιμετωπίσεως των ανδρών του Μεγάλου Αλεξάνδρου από Ασιάτες τοξότες με βέλη “πυρφόρα”.

Όταν το τόξο δεν εχρησιμοποιείτο εφέρετο σε τοξοθήκη η οποία ωνομάζετο “γορητός” ( Ομ. Οδ. Φ54 ) συνώνυμον της “φαρέτρας” όπου εφυλάσσοντο τα βέλη. Τέτοιες τοξοθήκες αναπαριστώνται στα γλυπτά της Περσεπόλεως με εξαιρετική λεπτομέρεια. Έναν τέτοιο ‘γορυτό’ βλέπουμε ανάγλυφο και στο Μουσείο Pio-Clementino. Η φαρέτρα ήταν μία σκύτινη θήκη στην οποία εφυλάσσοντο μόνον βέλη, συνήθως 10-15. Οι Έλληνες την κρεμούσαν στην πλάτη με το στόμιό της προς τον δεξιό ώμο μέσω ενός ιμάντα τον οποίο καλούσαν “τελαμώνα”, ενώ, οι βάρβαροι την κρεμούσαν στην ζώνη προς την αριστερή οσφύ ( Ηρδ. Β 141, Ζ 61 ). Συχνά η φαρέτρα έκλεινε με σκέπασμα (“πώμα”, Ομ. Ιλ. Δ 116, Οδ. Θ 3,14 ) και κάποιες από αυτές άνοιγαν και από τα δύο άκρα τους (“αμφηρεφείς” ). Επίσης, μία άλλη λύση ταυτοχρόνου φυλάξεως του τόξου και των βελών έδινε το “τοξοφάρετρον” ( Μαυρικ. Στρατ. 1,2 ).

Σε ό,τι αφορά στην στάση τοξεύσεως μας δίνει πληροφορίες απότμημα γλυπτού από το σύμπλεγμα του Ναού της Αίγινας το οποίο φυλάσσεται στο Μόναχο. Η στάση αυτή, ημιγονυπετής, υπαγορεύονταν από τις ανάγκες προφυλάξεως του βάλλοντος και τον περιορισμό της εκθέσεώς του στις εχθρικές βολές.

Ο επικός Όμηρος χρησιμοποιεί για το τόξο τα επίθετα “καμπύλον” ( Ιλ. Γ 17 ), “κυκλοτερές” ( Ιλ. Δ124 ), “αγγύλον” ( Ιλ. Ε 209 ), “παλίντονον” ( Ιλ.Θ 266 ), ενώ την προετοιμασία για βολή την εκφράζει ως “τόξου πήχυν ανέλκειν” ( ΙΛ. Λ 375 ) και “τανυομένης της νευράς συνεκάμπτετο το τόξον εις σχήμα ημικυκλίου” ( Iλ. Δ 123-124 ). Επίσης, το τέντωμα της χορδής το εξέφραζε ως “τόξα τιταίνειν” ( Ιλ. Ε 97 και Θ 266 ) αλλά και “τόξον έλκειν” ( Ιλ. Λ 582 ) και “ανέλκειν” ( Ιλ. 375 και Ν 583).

Χρωματική αναπαράσταση δυτικού αετώματος Ναού της Αφαίας, Αιγίνης.[«ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΙ ΘΕΟΙ»,  κατά Brinkmann]

Γενικά, η ηρωϊκή περί το “μάχεσθαι” αντίληψη των Ελλήνων είχε “υπερ-μεγεθύνει”, πρωτίστως, την ανάπτυξη της μάχης σώμα προς σώμα  και δευτερευόντως εκείνη των βραχέων αγχεμάχων όπλων ( ξίφους και λόγχης ). Η γενναία προσκόλλησή τους στο ιδανικό της Ευψυχίας του Πολεμιστού παρέβλεψε μέχρι περιφρονήσεως την υιοθέτηση της ευρείας χρήσεως  των εκηβόλων όπλων με μόνη εξαίρεση, και όχι τυχαία, το ακόντιο: τούτο, διότι η χρήση του ακοντίου υπαγόρευε εκείνη την στάση του Ακοντιστού ο οποίος αναγκαστικά επολέμα  ο ρ θ ό ς και  α κ ά λ υ π τ ο ς  ενώπιον του αντιπάλου ενώ οι Τοξότες μπορούσαν να βάλλουν  η μ ι γ ο ν υ π ε τ ε ί ς  καλυπτόμενοι  π ί σ ω  από τοξοβλητικές θυρίδες και προστατευτικά προκαλύμματα. Για τον παραπάνω λόγο η Τοξοβολία ( “Τοξική” ) ουδέποτε εισήχθη στα Γυμνάσια, στις Παλαίστρες και στα Στάδια παρά την περί του αντιθέτου εισήγηση του, οξυδερκούς και εξαιρετικώς παιδαγωγικού, Πλάτωνος:

Το δ’ εξής τούτοις, οικοδομίαι μεν είρηται γυμνασίων άμα και διδασκαλείων κοινών τριχής
κατά μέσην την πόλιν, έξωθεν δε ίππων αυ τριχή περί το άστυ γυμνάσιά τε και ευρυχώρια,
τοξικής τε και των άλλων ακροβολισμών ένεκα διακεκοσμημένα, μαθήσεώς τε άμα και
μελέτης των νέων.  ( Νόμοι 7,  804 ).

Εξ’ άλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Ίφιτος, ο γιός του Ευρύτου, επανίδρυσε τους περιοδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες δ ε ν  συμπεριέλαβε ως αγώνισμα την Τοξοβολία η οποία ουδέποτε κατέστη αμιγώς Ελληνικό Άθλημα.

Ο Τoξότης του δυτικού αετώματος του Ναού της Αφαίας, Αιγίνης [κατά Brinkmann].

Σε επίταση της ηρωϊκής περί “ευψυχίας” αντιλήψεως των Ελλήνων, η νικηφόρα έκβαση των Μηδικών πολέμων δικαίωσε την επ΄αυτής ιδεολογική εμμονή τους μέχρι σημείου να καυχώνται για την προσήλωσή τους στο ιδανικό της γενναιότητος που ήθελε τον Πολεμιστή να μάχεται τον αντίπαλο εκ του συστάδην ορθός και ακάλυπτος.Οι Έλληνες χρησιμοποιώντας τα αγχέμαχα όπλα τους και κατισχύοντας επι του αντιπάλου ο οποίος εχρησιμοποίησε, κατά κανόνα, εκηβόλα τόξα, τότε ανέλαβαν το δικαίωμα να κομπάζουν με μία φράση που καθιέρωσαν ώστε να καταδείξουν και να καταστήσουν διακριτές δύο αντιθετικές ‘θεάσεις’ Πολέμου που αναμετρήθηκαν: «Δόρατος Ισχύς και Τόξου Ρύμα » ( Αισχ. Πέρσες 147 ).

Το αέτωμα του Ναού της Αθηνάς, στην νήσο Αίγινα  [ 500 – 480 ]

Παρά ταύτα, η Τοξοβολία αναφέρεται συχνά στα αρχαία Ελληνικά κείμενα και πολλοί επιδέξιοι Τοξοβόλοι κατονομάζονται στο πέρασμα της Ελληνικής Ιστορίας. Πρώτος Τοξοβόλος και μάλιστα από την τάξη των Θεών, ο Απόλλων ο οποίος δεν δίστασε να θανατώσει τον πρώτο …Τοξοβόλο από την τάξη των θνητών, τον Εύρυτο, βασιλέα της Οιχαλίας ή Αχαίας με αφορμή τον ανταγωνισμό στην …Τοξοβολία! Από τους ημιθέους, ο Ηρακλής πραγμάτωσε τον έναν από τους δώδεκα άθλους του χάρη στην Τοξοβολία: χρησιμοποιώντας εύστοχα και γρήγορα το τόξο του εξόντωσε τα σμήνη των Στυμφαλίδων ορνίθων που κατέτρωγαν τα σπαρτά στις όχθες της Αργοκορινθιακής λίμνης Στυμφαλίας. Μέγας δάσκαλος της Τοξοβολίας υπήρξε ο σοφός Κένταυρος Χείρων στον οποίο θα μπορούσε να ‘πιστωθεί’ η μυθική ‘πατρότητα’ της, παρ’ Έλλησι, Έφιππης Τοξοβολίας. Στο μυθικό του πρόσωπο ταυτίζονται τα τέσσερα χαρακτηριστικά-συνιστώσες του Αθλήματος: το Πνεύμα, η Ρώμη, η Ιππική και η Τοξευτική. Από τις θήλεις, η Θεά Άρτεμις εμφανίζεται ως Τοξότις ενώ γνωστή για την τοξευτική της δεινότητα παραμένει και η ηρωϊδα Αταλάντη, κόρη του Ιάσου, η οποία συμμετέσχε στο κυνήγι του Καλυδωνίου κάπρου τον οποίο σκότωσε μεν ο Μελέαγρος αφού, όμως, προηγουμένως εκείνη επλήγωσε με το βέλος της.

Aναπαράσταση της Πεπλοφόρου Κόρης της Ακροπόλεως  [κατά Brinkmann].

Ο Όμηρος αναφέρεται κι αυτός σε Τοξότες και σε Τοξοβολία. Από τους Τρώες, ως Τοξότης αναφέρεται ο Έλενος, ένας από τους πενήντα γιούς του Πριάμου καθώς και ο αρχηγός των Ιδαίων ο Πάνδαρος. Από τους Έλληνες αναφέρονται οι Κρήτες υπό τον Μηριόνη, οι Λοκροί υπό τον Τεύκρο του Οιλέως και οι Νοτιοθεσσαλοί  υπό τον Φιλοκτήτη. Τέλος, ως Τοξότης αναφέρεται ο Οδυσσέας. Επίσης, δύο αναφορές Τοξοβολίας γίνονται στα Ομηρικά έπη, η μία στην Ιλιάδα ( Ψ859-883 ) όταν ο Αχιλλέας ωργάνωσε αγώνες στην μνήμη του φίλου του Πατρόκλου ( με νικητή τον Μηριόνη επί του Τεύκρου ) και η άλλη στην Οδύσσεια ( φ 72-423 ) όταν ο Οδυσσέας αντιμετώπισε τους μνηστήρες της Πηνελόπης επιστρέφοντας στο σπίτι του. Στην Αθήνα, γνωστοί ως φέροντες τόξο ήσαν οι “Δημόσιοι” ( ή, “Δημόκοινοι” ) δηλαδή, αιχμαλωτισμένοι βάρβαροι οι οποίοι, αφού εξανθρωπίζονταν κι εκπαιδεύονταν ‘δημοσία δαπάνη’, τους ανετίθετο ο ρόλος του ‘αστυνομικού’ ο οποίος εθεωρείτο ευτελής και προοριζόμενος για κατώτερους πολίτες-‘δούλους’ ( Schneider, εις Ξενοφ. Απομν. Γ 6 παρ. 1, Πλάτ. Πρωτ. 319 και σημ. ώδε του Heindorf, Αριστοφ. Αχαρν. 54 και Σχολ .). Λόγω του ότι ήσαν επιφορτισμένοι με την εκτέλεση σωματικών ποινών και βασάνων ( “ο των ένδεκα υπηρέτης”, Πλάτ. Φαίδ. 116Β ) απεκαλούντο και “Δήμιοι” αλλά και “Σπευσίνειοι” ( από τον διοργανωτή του σώματος, Πολυδ. Η131,132, Φώτιος “Τοξόται” ) ή και “Σκύθες” λόγω της καταγωγής τους. Προερχόμενοι εξ αιχμαλωσίας από την μάχη της Σαλαμίνoς, οι Δημόσιοι ήσαν αρχικά 300, κατόπιν δε ανήλθαν σε 1200 και οι επικεφαλής τους ωνομάζοντο “Τόξαρχοι” . Εκτός των Δημοσίων, στην Αθήνα ωργανώθηκε και το σώμα των “Αστικών Τοξοτών” αποτελούμενο από 10 εξ εκάστης Φυλής,  από τα μέσα δε του 5ου π.Χ. αιώνος ο αριθμός ανήρχετο σε 100 (δηλαδή, το 1/10 των Οπλιτών) συντεταγμένους σε 4 Ταξιαρχίες και φέροντες Σκυθική περιβολή. Το σώμα αυτό κατόπιν ενισχύθηκε με ξένους Τοξότες, Ροδίους, Σικελούς, Αιτωλούς και, κυρίως, Σκύθες και Κρήτες. Τέλος, Τοξότες χρησιμοποίησε ο Φίλιππος της Μακεδονίας, ο Μέγας Αλέξανδρος κι ο Πύρρος της Ηπείρου.

Στους Ρωμαίους το τόξο διεδόθη από τους Ετρούσκους και Τοσκανούς χρησιμοποιήθηκε δε από τον Β΄Καρχηδονιακό πόλεμο. Ο Βιργίλιος αποδίδει την χρήση του τόξου ως κυρίου όπλου στους Τυρρηνούς, ενώ, ο Σκιπίων ο Αφρικανός υπήρξε από τους πρώτους που εισήγαγαν στον Ρωμαϊκό στρατό Τοξότες ( “Sagittarii” ). Ωργανωμένες κοόρτεις Τοξοτών εμφανίζονται στους αυτοκρατορικούς χρόνους ενώ, πηγή στρατολογήσεως Τοξοτών για τον στρατό των Ρωμαίων υπήρξε η Κρήτη, κυρίως, κατά τους μετα-διοκλητιανείους χρόνους.

Στον Δυτικό Κόσμο, χρήση του τόξου έκαναν οι Γαλάτες, οι Σκανδιναυοί και οι Ούννοι πολεμιστές, ενώ οι Γότθοι, οι Γερμανοί και οι Φράγκοι έδειχναν να μην υπολογίζουν και πολύ σ΄αυτό! Από το Νορμανδικό τόξο προήλθε και το “μακρύ” ( “Longbow” ) Αγγλικό τόξο. Μετά τις μάχες του Κρεσύ και Πουατιέ, ο Κάρολος ΣΤ΄αναγκάσθηκε να ιδρύσει (1411) συντεχνίες Τοξοτών στις κύριες πόλεις της Γαλλίας.

Οι Γάλλοι διετήρησαν τους Τοξότες μέχρι την εποχή του Λουδοβίκου ΙΒ΄, οι Άγγλοι μέχρι τα μέσα του ΙΖ΄αιώνος, οι Ρώσσοι μέχρι το 1807 και οι Τούρκοι μέχρι την πολιορκία της Βούδας (1686).

Πηγή

helectra

Άρωμα Ελλάδας στα πλατό του CSI

Νομίσματα από την εποχή του Φιλίππου. Ένα μοναδικό φονικό όπλο. Μια σειρά παράξενες δολοφονίες ομογενών. Και ένα αρχαιολογικό μυστικό που ιντριγκάρει αιώνες τώρα: O χαμένος τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το πρώτο επεισόδιο του πέμπτου κύκλου της διάσημης τηλεοπτικής σειράς CSI: ΝΥ (σ.σ. ελληνικός τίτλος «Στον τόπο του εγκλήματος») πλημμυρίζει για πρώτη φορά άρωμα Ελλάδας. Η πρωταγωνίστρια της σειράς, και συγγραφέας του συγκεκριμένου επεισοδίου, ελληνικής καταγωγής Μελίνα Κανακαρίδις, δημιούργησε ένα σενάριο με βασικό συστατικό την ιστορία της χώρας μας.

Μάλιστα, και παρά την προπαγάνδα που δίνει και παίρνει στις ΗΠΑ για την ονομασία των Σκοπίων, η Κανακαρίδις προβάλλει, μέσω του επεισοδίου, ιστορικά αδιαμφισβήτητα στοιχεία για τον Φίλιππο, τον Αλέξανδρο και τη Μακεδονία.

«Υπήρξα για χρόνια μεγάλη θαυμάστρια της ελληνικής ιστορίας» λέει η Μελίνα Κανακαρίδις στη δημοσιογράφο της εκπομπής «The insider», του CBS. «Μέχρι τώρα το CSI έχει ταξιδέψει στην Αγγλία και αλλού, και σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον ο 5ος κύκλος να ξεκινούσε με ένα επεισόδιο για την Ελλάδα. Άλλωστε η ηρωίδα που υποδύομαι στη σειρά είναι κατά το ήμισυ Ελληνίδα».

Στο επεισόδιο (524), που τιτλοφορείται «Grounds for Deception» (σ.σ. σε ελεύθερη μετάφραση «Βάση εξαπάτησης») η Στέλλα Μπονασέρα (Μελίνα Κανακαρίδις) ερευνά μια σειρά από δολοφονίες Νεοϋορκέζων ελληνικής καταγωγής. Ολες οι δολοφονίες σχετίζονται με αρχαία ελληνικά τεχνουργήματα και τελικά οδηγούν τη Στέλλα και τον Μακ Τέιλορ (Gary Sinise) στη Θεσσαλονίκη, όπου οι δυο πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της Ιστορίας.

Στο κυνήγι του δράστη κομβικής σημασίας αποδεικνύεται το φονικό όπλο, ένα περίτεχνο ξιφίδιο που χρονολογείται από την εποχή του Αλέξανδρου και είναι φιλοτεχνημένο με το αστέρι της Βεργίνας. Η ιδιαιτερότητα του όπλου, η μοναδικότητά του και η αρχαιολογική του σημασία είναι αυτά που σπρώχνουν τη Στέλλα στην Ελλάδα, και που σαν άλλος μίτος της Αριάδνης οδηγούν σταδιακά στη λύση του μυστηρίου.

Σύμφωνα με το σενάριο μάλιστα, η Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών (CSI) δεν έδινε έγκριση στη Στέλλα να έρθει στη χώρα μας, με αποτέλεσμα εκείνη να παραδώσει το σήμα της και να συνεχίσει αυτόνομα την έρευνά της.

Η Μελίνα Κανακαρίδις είναι Ελληνοαμερικανίδα δεύτερης γενιάς, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Οχάιο. Έκανε το «ντεμπούτο» της όταν ήταν μόλις 8 ετών (!) με τη συμμετοχή της στη θεατρική βερσιόν του κλασικού μυθιστορήματος «Τομ Σόγερ». Αργότερα παρακολούθησε μαθήματα μουσικής, χορού και θεάτρου στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Κολέγιο του Πίτσμπουργκ. Πήρε μέρος σε πολλά διαφημιστικά (για κάποια χρόνια ήταν και το πρόσωπο της σειράς καλλυντικών maybelline και σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις, αλλά το άστρο της έλαμψε παγκοσμίως το 2001 όταν συμπρωταγωνίστησε με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο στην κινηματογραφική ταινία «15 λεπτά». Τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί στη σειρά «CSI: ΝΥ» , ως Στέλα Μπονασέρα, δίπλα στον Gary Sinise.

Το CSI: ΝΥ (Στον τόπο του εγκλήματος) είναι μια αμερικανική αστυνομική σειρά μυστηρίου, που έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ στις 22 Σεπτεμβρίου του 2004 από το τηλεοπτικό δίκτυο CBS . Πρόκειται για τις προσπάθειες μιας ομάδας εγκληματολόγων να εξιχνιάσουν περίεργα, ιδιότυπα και ειδεχθή εγκλήματα, «μπαίνοντας» ουσιαστικά στο μυαλό των δραστών μέσα από τα ελάχιστα στοιχεία που οι τελευταίοι αφήνουν πίσω τους στον τόπο του εγκλήματος. Η σειρά είναι ιδιαίτερα δημοφιλής παγκοσμίως και μεταδίδεται σε 74 χώρες.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

helectra