Συναγερμός και στην Ελλάδα για το ναρκωτικό iDoser που τρελαίνει τον εγκέφαλο

Συναγερμός για το νέο και άκρως επικίνδυνο «ναρκωτικό» iDoser που κατασκευάζεται και διακινείται μέσω διαδικτύου και κάνει θραύση σε όλο τον κόσμο έχει σημάνει τους τελευταίους μήνες στις ελληνικές διωκτικές αρχές. Η εθιστική «ουσία» που τρελαίνει τον εγκέφαλο υποσχόμενη «διεγερτικές εμπειρίες», κυκλοφορεί σε ψηφιακά αρχεία και έτσι ακόμη και μικρά παιδιά μπορούν εύκολα να προμηθευτούν τη «δόση» τους από το ίντερνετ.

Απεξάρτηση από την ηρωΐνη με ένα εμβόλιο

Μεξικανοί επιστήμονες δοκιμάζουν, ήδη με επιτυχία, σε πειραματόζωα ένα εμβόλιο που μπορεί να βοηθήσει στην απεξάρτηση από την ηρωίνη, καθώς κάνει το σώμα λιγότερο επιρρεπές στην απόλαυση που προκαλεί το ναρκωτικό.

Η ζωή στο γκέτο της πολυπολιτισμικής Αθήνας

«Μας σπρώχνουν σε εμφύλιο»

Άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων που από επιλογή μένουν ή δουλεύουν  στο κέντρο της Αθήνας μιλούν για τη δύσκολη καθημερινότητά τους.

ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.

Γοητευτικά σοκάκια στην Πλάκα, χώροι τέχνης στο Μοναστηράκι, γραφικά ταβερνάκια στο Θησείο, ρομαντικές βόλτες κάτω από το μεγαλείο της Ακρόπολης. Κάπου εκεί τελειώνει η γυαλιστερή καρτ-ποστάλ και αρχίζει η πραγματικότητα. Η σκληρή, η βρώμικη, η επικίνδυνη, αυτή που κυριαρχεί στην καθημερινότητα των ανθρώπων που τολμούν να περάσουν την Ομόνοια, να διαβούν την Αθηνάς, να περπατήσουν στο Μεταξουργείο, να ζήσουν στην πλατεία Θεάτρου, να λειτουργήσουν επιχειρήσεις στην πλατεία Κουμουνδούρου, να μεγαλώσουν παιδιά στον Κεραμεικό. Για όλους αυτούς η Αθήνα είναι μια πόλη αμαρτωλή, που διώχνει τους κατοίκους της και παραδίδεται στα χέρια του εγκλήματος, της παράνομης μετανάστευσης, της πορνείας και των ναρκωτικών. Μια πόλη γκέτο.

Ανήλικη πορνεία και «πεζοδρόμιο» έγχρωμων γυναικών κάτω από τη «μύτη» των αστυνομικών. Διακίνηση ναρκωτικών και χρήστες- έφηβοι, ακόμη και παιδιά- κείτονται κατά δεκάδες στα πεζοδρόμια, άψυχα κορμιά με τα μέλη τους τρυπημένα και μελανιασμένα. Ένοπλες ληστείες, κλοπές αυτοκινήτων και κάθε είδους λαθρεμπόριο πάνω σε πανιά και χαρτόκουτα στη μέση του δρόμου. Το γκέτο είναι ένα καζάνι που κοχλάζει και υποκινεί τη βία και τον ρατσισμό. Με ποσοστό κατοίκησης που δεν περνά το 4%, πρόκειται για γειτονιές ερημωμένες, χωνευτήρια για κάθε λογής κατατρεγμένους, τοξικομανείς και αστέγους. Και οι λιγοστοί κάτοικοι τρέπονται σε φυγή.

Η πολιτική ηγεσία αδιαφορεί, η δημοτική αστυνομία σηκώνει τα χέρια ψηλά, η ΕΛ.ΑΣ. αποδεικνύεται ανεπαρκής. Εκατοντάδες τηλεφωνήματα στο «100» μένουν χωρίς απάντηση. Η Αστυνομία λάμπει διά της απουσίας της και εμφανίζεται (αγγίζοντας το… θράσος) στις πιο… αψυχολόγητες περιστάσεις. «Ζούσα στην πλατεία Κουμουνδούρου,ακριβώς πάνω από την γκαλερί που διατηρώ. Είχα καλέσει περισσότερες από 50 φορές την Αστυνομία για κάθε λογής καταγγελίες:ναρκωτικά, πορνεία, ληστείες, μαχαιρώματα. Ποτέ δεν εμφανίστηκε ούτε ένας αστυνομικός» λέει στο «Βήμα» ο κ. Ανδρέας Μελάς, ιδιοκτήτης της γκαλερί «ΑΡΜ».

Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξή του όταν τη μοναδική νύχτα που οργάνωσε πάρτι στο σπίτι του εμφανίστηκαν… τέσσερα περιπολικά με την αιτιολογία ότι η μουσική ήταν δυνατή! «Ένιωσα ότι με εμπαίζουν, εμένα και όλους όσους υποφέρουμε καθημερινά. Εχασα τον έλεγχο και άρχισα να φωνάζω. Ως αποτέλεσμα συνελήφθην και μεταφέρθηκα με χειροπέδες στο Αυτόφωρο!» διηγείται ο ίδιος. Πέρασε τη νύχτα στο κρατητήριο και η υπόθεσή του ακόμη εκκρεμεί. «Αντιλαμβάνομαι ότι οι αστυνομικοί έκαναν απλώς τη δουλειά τους. Η οργή μου όμως δεν στρεφόταν προς αυτούς αλλά προς την πολιτική ηγεσία που μας χλευάζει με τη στάση της» καταλήγει.

Κάτοικοι κέντρου, οι κυρίες Αννα Βαγενά (αριστερά) και Λίνα Νικολακοπούλου μιλούν για την εμπειρία τους, μερικά χρόνια αφότου αποφάσισαν να επιστρέψουν στην καρδιά της Αθήνας.

Κι αν η ιστορία του κ. Μελά εκπλήσσει, η συνομιλία με κατοίκους, γνωστούς από τη δουλειά τους, πολλές φορές σοκάρει. Η στιχουργός, κυρία Λίνα Νικολακοπούλου, μετακόμισε στον Κεραμεικό το 1998. «Ένιωθα τόσο ασφαλής που έβγαζα βόλτα τον σκύλο μου στις δύο τα χαράματα!» θυμάται σήμερα για τα πρώτα χρόνια της στην περιοχή. «Σήμερα νιώθω διαρκώς ότι βρίσκομαι υπό απειλή. Έχω πέσει δύο φορές θύμα ληστείας στη Σοφοκλέους και από τον τρόμο που βίωσα έχω να περάσω έξι μήνες από εκεί. Μας αναγκάζουν να ζούμε σαν φυγάδες, να εφευρίσκουμε τρόπους να έχουμε κρυμμένα στα ρούχα μας τα λεφτά, το κινητό χωμένο στις τσέπες, να μη φοράμε ρούχα που προκαλούν» λέει εμφανώς τρομοκρατημένη. «Και το πρόβλημα δεν περιορίζεται στον Κεραμεικό. Το πατρικό μου βρίσκεται στον Άγιο Παντελεήμονα και όσο ζούσε η μητέρα μου έτρεμα στην ιδέα ότι δεν θα έχει επιστρέψει σπίτι πριν από τις… έξι το απόγευμα. Εκεί ληστές έσυραν στενή μου φίλη από τον λαιμό προσπαθώντας να της κλέψουν την τσάντα και παρά τρίχα γλίτωσε τη ζωή της». Για την ηθοποιό, κυρία Άννα Βαγενά, η κατάσταση δεν είναι διαφορετική. Προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της καταγγελίας για όσα συμβαίνουν από τους «κατακτητές» του κέντρου και της απουσίας της Πολιτείας. «Επιλέξαμε το Μεταξουργείο ως βάση για το θέατρο, το σπίτι μας, αλλά και για τη ζωή μας, γιατί πιστεύαμε στην ομορφιά και στην αξία του αθηναϊκού κέντρου» λέει στο «Βήμα». «Ωστόσο η κατάσταση βαίνει απ΄ το κακό στο χειρότερο διότι η πολιτεία μάς έχει εγκαταλείψει». Για τη γνωστή ηθοποιό «το κέντρο έχει μετατραπεί σε ένα χωνευτήρι που υποδέχεται παράνομους μετανάστες και τοξικομανείς και τους μετατρέπει σε λεία για κάθε είδους κυκλώματα που δρουν στα σοκάκια του. Ελλείψει κρατικής πρόνοιας, όλοι αυτοί μένουν αβοήθητοι και ζουν υπό άθλιες συνθήκες, με αποτέλεσμα να απορροφώνται στην παραβατικότητα». Τονίζει όμως ότι «δεν βρισκόμαστε απέναντί τους αλλά δίπλα τους, τα προβλήματά τους μετατρέπονται σε δικά μας και γι΄ αυτό απαιτούμε όλοι μαζί πολιτική βούληση και έργο».

Κ. ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ μουσικός, πρώην ιδιοκτήτης του «Guru Βar», πλατεία Θεάτρου.

«Δεν μετανιώνω που έκλεισα το “Guru Βar”»

«Καθώς η πολιτική ηγεσία αδυνατεί να βρει λύσεις για σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, όπως τα ναρκωτικά, η μετανάστευση και η πορνεία, είναι πολύ “βολικό” να τα αφήνει να εκδηλώνονται ανεξέλεγκτα σε μια περιοχή για να παραμένουν “καθαρές” οι υπόλοιπες. Και το κέντρο της Αθήνας ήταν ιδανική περιοχή διότι η πλειονότητα των κατοίκων ως μετανάστες δεν έχουν καν δικαίωμα ψήφου, ενώ οι λίγοι έλληνες κάτοικοι συνήθως έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα στον τόπο καταγωγής τους. Ετσι οι πολιτικοί επέτρεψαν τη δημιουργία ενός γκέτο το οποίο εξελίχθηκε σε μια τεράστια ζώνη ανομίας, με αποτέλεσμα εμείς, οι νόμιμοι επιχειρηματίες, να καταλήξουμε υπό διωγμό. Υπό αυτές τις συνθήκες αναγκάστηκα να κλείσω το “Guru Βar” ύστερα από περισσότερα από δέκα χρόνια λειτουργίας και δεν το μετάνιωσα. Ηταν εξευτελιστικό να πληρώνω φόρους και εισφορές σε ένα κράτος που δε μπορεί να παρέχει τα βασικά. Ηταν ταπεινωτικό έξω από τον χώρο ψυχαγωγίας που με μεράκι είχαμε χτίσει να κείτονται λιπόθυμοι τοξικομανείς, να βασιλεύουν τα σκουπίδια, να ληστεύονται και να δολοφονούνται άνθρωποι».

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ τραγουδίστρια, συνθέτις, στιχουργός, Κεραμεικός.

«Το κέντρο θα γίνει Άγιος Παντελεήμων»

«Ύστερα από 20 χρόνια στο Χαλάνδρι αποφάσισα το 1998 να επιστρέψω στο κέντρο της Αθήνας, στον Κεραμεικό, με τον οποίο είχα συνδέσει υπέροχες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια και το σπίτι των παππούδων μου. Ο Κεραμεικός ήταν τότε μια πολυπολιτισμική περιοχή, υποβαθμισμένη αλλά αγνή, όπου συμβίωναν έλληνες κάτοικοι με πολλούς αθίγγανους που έκαναν σαματά με τα… γλέντια και τα κλαρίνα τους. Πού να φανταζόμουν ότι θα μετατρεπόταν λόγω της αδιαφορίας των Αρχών σε δημόσιο ουρητήριο, άντρο τοξικομανών και εγκληματιών; Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι η απαξία της πολιτείας έχει οδηγήσει στην έξαρση του ρατσισμού και το ίδιο το κράτος θα οδηγήσει το κέντρο στις “εμφυλιακές” καταστάσεις του Αγίου Παντελεήμονα! Γι΄ αυτό οι πολίτες ενωμένοι παλεύουμε να σώσουμε την περιοχή από όλους αυτούς που θέλουν να την εκμηδενίσουν και εγώ θα είμαι η τελευταία που θα εγκαταλείψει το πλοίο».

ΡΕΒΕΚΚΑ ΚΑΜΧΗ ιδιοκτήτρια γκαλερί, Μεταξουργείο

«Οι αστυνομικοί περιπολούν μόνο στο Κολωνάκι»

«Ζω και εργάζομαι στο Μεταξουργείο, όπου η καθημερινότητά μας έχει μετατραπεί σε κόλαση. Μπροστά στο παράθυρό μου γίνονται ντιλ ναρκωτικών, γυναίκες ληστεύονται, τοξικομανείς τρυπιούνται και ξεπλένουν τα αίματα στα σκαλιά του σπιτιού μου. Το χειρότερο είναι πως όταν καλώ την Αστυνομία λαμβάνω διαρκώς απαντήσεις του τύπου “και εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;” τη στιγμή που στην πλατεία Κολωνακίου βρίσκονται διαρκώς τουλάχιστον έξι αστυνομικοί σε περιπολία! Παρ΄ όλα αυτά, δεν σκοπεύω να τραπώ σε φυγή, γιατί πιστεύω ότι εμείς οι πολίτες μπορούμε να προστατεύσουμε τη γειτονιά μας με τις κινητοποιήσεις μας. Είμαι μέλος της Πρότυπης Γειτονιάς, συμμετείχα στη δημιουργία προσωρινών κήπων σε εγκαταλελειμμένα οικόπεδα και πλέον έχω αναλάβει να φροντίζω τα φυτά και να… μαζεύω τα σκουπίδια για να προστατεύσω αυτό που δημιουργήσαμε!».

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΔΟΥΚΑΣ δημοσιογράφος, πλατεία Κουμουνδούρου.

«Η Αθήνα ενσυνειδήτως έγινε γκέτο»

«Ζω εδώ και 12 χρόνια στην πλατεία Κουμουνδούρου και έχω βιώσει αυτοπροσώπως τόσο τις κινήσεις αναβάθμισης ως το 2004 όσο και την απόλυτη εγκατάλειψη του κέντρου τα τελευταία έξι χρόνια. Το κέντρο αφέθηκε ενσυνείδητα να μετατραπεί σε γήπεδο για τα κυκλώματα που βγάζουν εκατομμύρια ευρώ μέσα από τα ναρκωτικά, την ανήλικη πορνεία, το παρεμπόριο και την εκμετάλλευση των μεταναστών. Τα μόνα “μέτρα” που έλαβε η πολιτεία ήταν οι κατά περιόδους “επιχειρήσεις-σκούπα” και η μεταφορά του ΟΚΑΝΑ στην πλατεία Θεάτρου, με αποτέλεσμα οι έμποροι ναρκωτικών να μετατρέψουν σε… βαποράκια τους άπορους μετανάστες! Την ίδια στιγμή οι πρωτοβουλίες των πολιτών, όπως η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου, της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος, λοιδορούνταν για τις καταγγελίες και τις προτάσεις τους, τη στιγμή που οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι να υποβάλουν προτάσεις και να αναλάβουν έργο δήλωναν (και εξακολουθούν να δηλώνουν) αναρμόδιοι».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΙΧΟΣ ηθοποιός, πλατεία Θεάτρου.

«Κουράστηκα να ακούω κραυγές μέσα στη νύχτα»

«Η ζωή μας μετατράπηκε μέσα σε λίγα χρόνια σε πεδίο πολέμου. Εχω πέσει τέσσερις φορές θύμα κλοπής, ενώ τις νύχτες ξυπνώ από τα ουρλιαχτά των ανθρώπων που ληστεύονται κάτω από το παράθυρό μου. Εχω καλέσει την Αστυνομία επανειλημμένως περνώντας νύχτες ολόκληρες άγρυπνος στο τηλέφωνο, ωστόσο το μόνο που έλαβα ήταν αδιαφορία. Είμαστε αποκομμένοι από τους φίλους και τους συγγενείς μας, γιατί κανείς πλέον δεν τολμά να μας επισκεφθεί στη μέση του γκέτο, ενώ για να πάμε τα παιδιά μας στο σχολείο περνούμε πάνω από “πτώματα” σωριασμένα στην εξώπορτά μας. Πρόσφατα αντιλήφθηκα ότι, αν θέλω η κόρη μου να μεγαλώσει ως φυσιολογικό παιδί, έπρεπε να τη βγάλω από αυτή την κόλαση- και αυτό έκανα. Νοίκιασα ένα νέο διαμέρισμα στα προάστια για να προστατεύσω το παιδί μου, εγώ όμως αρνούμαι να εγκαταλείψω το σπίτι μου και να μετατραπώ σε φυγάδα για χάρη όλων αυτών που έχουν αφήσει το κέντρο να γίνει ζούγκλα».

ΒΑΣΩ ΚΟΝΣΟΛΑ σχεδιάστρια μόδας, Ψυρρή.

«Τα δύσκολα μας ένωσαν»

«Από το 2007 περνώ ολόκληρη την ημέρα μου στη γειτονιά του Ψυρρή καθώς το ατελιέ μου βρίσκεται εκεί από το 2003 και η κατοικία μου από το 2007. Εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκεται η πιο όμορφη περιοχή της Αθήνας, στα πόδια της Ακρόπολης, εξελίσσεται μια κατάσταση πλήρους ανομίας. Από κάθε παράθυρο του σπιτιού μου βλέπω έναν διαφορετικό έμπορο ναρκωτικών να κάνει τις αγοραπωλησίες του μέρα μεσημέρι! Η Αστυνομία δεν πατάει στη γειτονιά μας και είμαστε αφημένοι στο έλεος των κυκλωμάτων και της παρανομίας. Υπάρχει όμως και ένα θετικό σε όλη αυτή την κατάσταση. Λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι λίγοι κάτοικοι και επιχειρηματίες της περιοχής έχουν αναπτύξει έντονο το αίσθημα της αλληλεγγύης. Οταν πρωτοήρθα έμεινα έκπληκτη από την ευγένεια των ανθρώπων που προσέφεραν βοήθεια και συμβουλές στον νεοφερμένο με σκοπό να τον προστατεύσουν. Αυτά τα αγνά στοιχεία είναι τα μόνα που θυμίζουν αθηναϊκή “γειτονιά” στο κέντρο της μεγαλούπολης».

ΕΛΛΗ ΙΣΜΑΗΛΙΔΟΥ

Πηγή: ΒΗΜΑ

helectra

Ο Τζιμ Μόρισον όπως δεν τον είδαμε ποτέ

Η τελευταία απόπειρα για ένα κινηματογραφικό πορτρέτο του Τζιμ Μόρισον έγινε από τον Ολιβερ Στόουν. Η ταινία «The Doors» (1991), με έναν εξαιρετικό Βαν Κίλμερ στον ρόλο της πιο αιρετικής περσόνας που πέρασε ποτέ από τη ροκ σκηνή, τα είχε όλα: sex-drugs-rock’n’roll. Της έλειπε το πιο σημαντικό: Η αλήθεια.

Το ντοκιμαντέρ του Τομ Ντιτσίλο «When you ‘re strange», που θα προβληθεί τον Σεπτέμβριο στις «Νύχτες Πρεμιέρας – ConnX», είναι χρυσωρυχείο αρχειακού υλικού. Περιέχει μέχρι και σκηνές από ταινία που είχε γυρίσει στην έρημο του Λος Αντζελες. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται έκτοτε τα υπόλοιπα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος. Ο Ρόμπι Κρίγκερ, για παράδειγμα, ο κιθαρίστας των «Doors», έχει πει ότι «το σενάριο ήταν ηλίθιο και δεν έδειχνε πώς ήταν ο Τζιμ στην πραγματικότητα».

Στον αντίποδα της γκλαμουράτης -ελκυστικής κατά τα άλλα- αμερικανικής ταινίας, βρίσκεται το ντοκιμαντέρ «When you ‘re strange» του Τομ Ντιτσίλο («Φυσική ξανθιά», «Johny Suede» κ.ά.). Θα προβληθεί στο «16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας-Conn Χ» (15 – 26 /9Σεπτ.).

Ο Ντιτσίλο ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν που βλέπουμε συνήθως στα ντοκιμαντέρ. Απουσιάζουν οι συνεντεύξεις, όχι μόνο αυτών που έζησαν από κοντά τους «Doors», αλλά και των μελών του συγκροτήματος. Η μόνη μαρτυρία είναι το αρχειακό υλικό -από συναυλίες, πρόβες, ηχογραφήσεις- που παραχώρησαν η μητέρα της συντρόφου τού Μόρισον, Πάμελα Κέρσον, αλλά και η αδερφή του. Ο Ντιτσίλο έστησε ένα ντοκιμαντέρ που μοιάζει να εκτυλίσσεται στο ζωντανό παρόν με αφηγητή τον εξαιρετικό Τζόνι Ντεπ.

Οτοστόπ στην έρημο

Μέσα, όμως, στο «When you ‘re strange» υπάρχει ένα κρυμμένο διαμαντάκι, που ίσως ο ρόλος του δεν είναι τόσο ξεκάθαρος. Πρόκειται για την ταινία «HWY: An American Pastoral», που γύρισε ο Μόρισον το 1969 με τον Πολ Φεράρα στην έρημο Μοτζάβε, στο Λος Αντζελες. Στο πειραματικό αυτό φιλμάκι, ο Μόρισον υποδύεται έναν άντρα που κάνει οτοστόπ και διασχίζει με ένα σπορ αυτοκίνητο Shelby GT500 μια έρημο. Η πενηντάλεπτη ταινία -που βασίζεται στις εμπειρίες του ίδιου του Μόρισον όταν έκανε οτοστόπ στα φοιτητικά του χρόνια- δεν έχει παιχτεί ποτέ ολόκληρη. Σκόπευε να την προβάλει τον Οκτώβριο του 1969, αλλά η δολοφονία της Σάρον Τέιτ από τον Τσαρλς Μάνσον άλλαξε τα σχέδια. Αλλά και τις λίγες φορές που έχει προβληθεί, περιορίστηκε σε αποσπάσματα.

Το ίδιο ισχύει και στο «When you ‘re strange». Στο ντοκιμαντέρ χρησιμοποιούνται μόνο σκηνές όπου ο Μόρισον και ο Φεράρα δεν χρησιμοποίησαν στην ταινία τους. Ξεκινάει με ένα απόσπασμα όπου ο Μόρισον οδηγεί ένα σπορ αμάξι -πιο όμορφος από ποτέ, με γένια και μακριά μαλλιά- και ακούει στο ραδιόφωνο για τον θάνατό του – σκηνοθετικό τέχνασμα.

Η περιπλάνηση του Μόρισον στην έρημο έδωσε στον Ντιτσίλο τον συνδετικό κρίκο για το ντοκιμαντέρ του. Οι σκηνές εναλλάσσονται με τα πραγματικά στιγμιότυπα από τη μεγάλη καλλιτεχνική πορεία του.

Διότι το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει υλικό από το 1965, τότε που ο Τζιμ Μόρισον γνώρισε τον Ρέι Μανζάρεκ στο UCLA, όπου σπούδαζαν και οι δύο σινεμά, μέχρι τον θάνατό του το 1971, στο διαμέρισμα όπου έμενε με την Πάμελα στο Παρίσι. Μέσα σε αυτή την εξαετία έβγαλαν έξι δίσκους και έκαναν αμέτρητες συναυλίες. Το αρχειακό υλικό καταγράφει τη σταδιακή εξέλιξη του Μόρισον από έναν συνεσταλμένο νεαρό, ο οποίος ντρεπόταν που τραγουδούσε και ψέλλιζε με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, μέχρι τη μετάλλαξή του σε έναν προκλητικό περφόρμερ, που έβγαλε τα γεννητικά του όργανα στη σκηνή στην περίφημη συναυλία στο Μαϊάμι.

Παράλληλα με την πορεία του συγκροτήματος, και κυρίως του φρόντμαν, το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει και την αλλαγή της φυσιογνωμίας του κοινού. Από μουσικόφιλοι ροκάδες, που είχαν μυριστεί τους μουσικούς νεωτερισμούς των «Doors», εξελίχθηκαν σε αδηφάγους παρατηρητές που ήθελαν να γίνουν μάρτυρες των ακροτήτων στις οποίες οδηγούσαν τον Μόρισον το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.

«Ήταν δημιούργημα του ίδιου του του εαυτού», είπε ο Ντιτσίλο σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Το καλύτερο ναρκωτικό του ήταν η κατασκευή του εαυτού του. Τίποτα δεν συγκρινόταν με αυτό το συναίσθημα. «Φτιαχνόταν» από τη φήμη του και την ικανότητα να κάνει και να λέει οτιδήποτε, όποτε ήθελε. Τελικά όλο αυτό υπερίσχυσε της επιθυμίας του να είναι απλώς ένας ποιητής».

Ο Μόρισον, άλλωστε, ίσως σε όλη του τη ζωή, πάσχιζε να ξεπεράσει την καταπίεση από τον στρατιωτικό πατέρα του, που είχε πολεμήσει στο Βιετνάμ. Και όσο μεσουρανούσε τόσο ο πατέρας του τον συμβούλευε να παρατήσει τη μουσική γιατί ήταν… ατάλαντος.

Μάνατζερ του εαυτού του

Ο Ντιτσίλο δεν αγιοποιεί τον Μόρισον. Εκεί που τον εξυψώνει ως έναν αρχαίο σαμάνο, την επόμενη στιγμή λέει ότι ήταν ένας ιδιοφυής άνθρωπος με ιδιοφυή στρατηγική! Το ντοκιμαντέρ, πάντως, ενθουσίασε τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος.

Ο Ρέι Μάνζαρεκ σχολίασε: «Ο Ολιβερ Στόουν παρουσιάζει τον Τζιμ σαν γόνο του σατανά χωρίς να πιάσει τον άγγελο που είχε μέσα του. Ενώ αυτό το ντοκιμαντέρ καταγράφει τόσο τη διονυσιακή πλευρά του όσο και την παράνοιά του. Στη σκηνή βρισκόμασταν όλοι σε μια πνευματική έκσταση που προκαλούσε ο ρυθμός της μουσικής».

Οι φαν του Μόρισον, όμως, ίσως απογοητευτούν. Το ντοκιμαντέρ δεν περιέχει τις καινούργιες πληροφορίες που θα ήθελαν. Είναι, πάντως, ένα χρυσωρυχείο αρχειακού υλικού. Αν κάνουμε τη σύγκριση με την ταινία του Ολιβερ Στόουν, το ντοκιμαντέρ βγαίνει κερδισμένο. Αντί να βλέπεις τον Βαν Κίλμερ να προσποιείται τον Μόρισον, είναι προτιμότερο να χαζεύεις τον ίδιο τον Τζιμ Μόρισον να σπαράζει, να κυλιέται και να σωριάζεται, σαν ένας σύγχρονος Διόνυσος, εκστατικός και εκστασιασμένος, ουρλιάζοντας… «father Ι want to kill you, mother Ι want to fuck you». *

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

helectra