Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης: Μικροί ζωγράφοι στα ίχνη του Ν. Χατζηκυριάκου – Γκίκα

«Με τα τέσσερα, απάνω σ’ ένα χαλί, θυμάμαι για πρώτη φορά τον εαυτό μου. Ήτανε, μου φαίνεται, μετά το φαΐ, στον αντρέ της κυρούλας μου, που καθότανε σ’ ένα παλιό σπίτι της Πλάκας. Παίζαμε βόλους με τον ξάδελφό μου και για τούτο είχαμε διαλέξει το μεσαίο χαλί, που τα σχέδιά του έκαναν οχτάγωνα, για να βάλουμε τους βόλους.

Art project: Επισκεφθείτε τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, από τον υπολογιστή σας

Το «Art project» δίνει τη δυνατότητα να περιηγηθούμε σε 385 αίθουσες 17 μουσείων.

Μια εξαιρετικά κοντινή ματιά στα αριστουργήματα της τέχνης μέσα στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου θα μπορούμε πλέον να «ρίχνουμε» από τον υπολογιστή μας χάρη στο νέο πρόγραμμα «Art Project» της Google.

«Η γέννηση της Αφροδίτης» του Μποτιτσέλι είναι ένα από τα έργα που μπορούμε να δούμε στο «Art project»

Θεσσαλονίκη, η αδελφή του Μεγαλέξανδρου

Συλλογή μεταξοτυπιών και πρωτότυπων έργων του καθηγητή Ευθύμιου Βαρλάμη, από τον κύκλο «Θεσσαλονίκη, η αδελφή του Μεγαλέξανδρου», παρουσιάζονται στη Θεσσαλονίκη.

Η Θεσσαλονίκη και ο αδερφός της ο Μεγαλέξανδρος, το μυστικό του Λευκού Πύργου με τη γοργόνα των θρύλων και των παραμυθιών, η παλιά Θεσσαλονίκη, οι γειτονιές και τα σπίτια της, αποτυπώνονται με μοναδικό τρόπο από τον Ευθύμιο Βαρλάμη, ο οποίος θεωρείται από τους εξέχοντες καλλιτέχνες της ελληνικής διασποράς.

Πρόκειται για μία συλλογή μεταξοτυπιών, και πρωτότυπων έργων, από τον φημισμένο κύκλο έργων του Βαρλάμη, «Θεσσαλονίκη, η αδελφή του Μεγαλέξανδρου», που παρουσιάζονται στο ξενοδοχείο Ηλέκτρα Παλλάς της Θεσσαλονίκης έως τις 20 Ιανουαρίου 2011.

Διήμερο Ταξίδι Τέχνης και Πολιτισμού το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΩΔΕΙΟ

Στο πλαίσιο του Διήμερου Ταξιδιού Τέχνης και Πολιτισμού το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΩΔΕΙΟ σας προσκαλεί να ταξιδέψετε στον κόσμο των παραμυθιών και της κλασικής και jazz μουσικής.

Λούσιαν Φρόϊντ: Ο μύθος του ζωγράφου και οι αξίες του

Εκθεση-μύηση στο ατελιέ του δημιουργού Λούσιαν Φρόιντ στο Παρίσι, με έργα του και φωτογραφίες.

Επιστροφή στο ατελιέ του ζωγράφου. Η σαγηνευτική εικόνα του μποέμ καλλιτέχνη που ζει εκτός τόπου και χρόνου, τρέφεται με μπογιές και ποίηση και παλεύει νύχτα μέρα με τις μορφές, αναδύεται μπροστά μας. Καμία πρωτοποριακή θεωρία περί υπέρβασης των «καλών τεχνών» και της αναπαράστασης, κανένας εννοιολογισμός δεν θα καταφέρει ποτέ να ραγίσει αυτόν τον μύθο, η πεποίθηση ότι αυτός και μόνο είναι πραγματικός καλλιτέχνης, παραμένει βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των περισσοτέρων. Εξ ου και οι φιλονικίες περί της «νομιμότητας» ή μη της σύγχρονης τέχνης, η συζήτηση περί της «επιστροφής» της ζωγραφικής κ.ο.κ. Ενας τρόπος για να παρακάμψει κανείς τέτοιου είδους κάθε άλλο παρά ανώδυνες φιλονικίες, και τις ιδεολογικές προεκτάσεις τους, είναι η επιστροφή σε αυτοαναφορικές αξίες και κριτήρια όπως η «ιδιαιτερότητα» ή η «μοναδικότητα» ενός έργου τέχνης. Το κατά πόσο ανταποκρίνεται στις προαναγγελθείσες προθέσεις του δημιουργού του, μας «αγγίζει» και μας προσφέρει το περίφημο ταξίδι – ενδοσκόπηση στον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη ή τον δικό μας.

Κάπως έτσι καλούμαστε να «μυηθούμε» στο ατελιέ του ζωγράφου Λούσιαν Φρόιντ, θέμα μιας αριστοτεχνικά στημένης έκθεσης που παρουσιάζεται στο Μπομπούρ έως τέλη Ιουλίου. Οι φράσεις του εγγονού του πατέρα της ψυχανάλυσης που μας καθοδηγούν στους τέσσερις σταθμούς της διαδρομής, τα δύο ταινιάκια και οι φωτογραφίες του Tim Meara και του David Dawson, βοηθού του ογδονταοχτάχρονου σήμερα καλλιτέχνη, στήνουν το πορτρέτο ενός ζωγράφου που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, παλεύοντας να πλάσει έναν δικό του μοναδικό κόσμο, κατ’ εικόνα αλλά όχι και καθ’ ομοίωση του πραγματικού. Εναν κόσμο ακραία ρεαλιστικό αλλά καθόλου εξπρεσιονιστικό, όπου τα σώματα «υπάρχουν» για δεύτερη φορά απαθανατισμένα, γυμνά κι ακίνητα όπως τα είδε, αλλά χωρίς συναίσθημα. «Θέλω να ενσαρκώσω τα μοντέλα μου όπως ένας ηθοποιός ενσαρκώνει το πρόσωπο που υποδύεται», διαβάζουμε στον τοίχο, «[να δείξω] μια εντατικοποιημένη πραγματικότητα», «αυτό που με ενδιαφέρει στους ανθρώπους είναι η ζωώδης πλευρά τους (…)». Με άλλα λόγια η φθορά και η ατέλεια, η σάρκα αυτή καθαυτή ως καθρέπτης, όχι όμως της ψυχής, αλλά της ίδιας της ζωής ως πορεία προς την παρακμή.

Ενότητες

Στις πρώτες δύο ενότητες της έκθεσης, αφιερωμένες στους «Εσωτερικούς χώρους» και τις «Αυτοπροσωπογραφίες» του καλλιτέχνη, το βλέμμα μας αιχμαλωτίζει η εντυπωσιακά ρεαλιστική αναπαράσταση των μορφών, η παράξενη προοπτική, η υφή του πίνακα. Τα πρόσωπα, ηθοποιοί αυτού του παράξενου θεάτρου της σκληρότητας, μοιάζουν να γλιστρούν στο κεκλιμένο πάτωμα του δωματίου, προτού παγώσουν σε γκρο πλαν. Χέρια και πόδια κρέμονται από τα κρεβάτια ή ακουμπούν στο στήθος, μισάνοιχτα στόματα προδίδουν βουβές αναπνοές, ένας σκύλος εδώ, μία γλάστρα εκεί. Η αινιγματική εικόνα που ανοίγει την έκθεση, με τίτλο «Το Δωμάτιο του Ζωγράφου» (1944), φέρει τον απόηχο ενός έντονου (αλλά και ουδέποτε δηλωμένου απ’ όσο ξέρω) υπερεαλιστικού πνεύματος: Ενα κεφάλι ζέμπρας εισχωρεί από το παράθυρο ενός δωματίου με αποκλειστική επίπλωση έναν καναπέ-ντιβάνι, ένα φυτό πίσω από το ντιβάνι, και στο πάτωμα πεσμένα, ένα καπέλο κι ένα μαντίλι…

Οταν ο Λούσιαν Φρόιντ ζωγραφίζει αυτό το παράξενο δωμάτιο, είναι 22 χρόνων. Εχει μόλις εγκατασταθεί σε ένα μεγάλο ατελιέ στο Paddington, λαϊκή συνοικία του Λονδίνου κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς. Την επόμενη χρονιά θα γνωρίσει τον Φράνσις Μπέικον με τον οποίο θα διατηρήσει μια σταθερή επαφή μέχρι τη δεκαετία του ’70. Το 1946, σε ένα πέρασμα από το Παρίσι, ο ζωγράφος θα γνωρίσει τον Πικάσο και τον Τζιακομέτι, ενώ αμέσως μετά θα εγκατασταθεί για πέντε μήνες στον ελληνικό Πόρο, μαζί με τον ζωγράφο John Craxton. Στο Paddington θα παραμείνει για τριάντα ολόκληρα χρόνια, οπότε θα μετακομίσει σε ένα άνετο λοφτ στο Holland Park και εν τέλει στο σημερινό του σπίτι στο Notting Hill. Δίπλα στα πολυάριθμα Interiors (Εσωτερικοί χώροι) της πρώτης ενότητας, κάποια αστικά τοπία ή θέες του κήπου του ατελιέ του από το παράθυρο (διάλογος με τη ζωγραφική του Constable σύμφωνα με τους ειδικούς), προσδίδουν μια πράσινη αλλά και αρκετά κιτς τολμώ να πω νότα στην ατμόσφαιρα.

Η δεύτερη ενότητα της έκθεσης, αφιερωμένη στις πολυάριθμες αυτοπροσωπογραφίες του Λούσιαν Φρόιντ, φέρει τον διφορούμενο τίτλο «Reflexion: οι αυτοπροσωπογραφίες». Παίζοντας με τις δύο σημασίες της λέξης reflexion στα γαλλικά όπως και στα αγγλικά (reflection), στοχασμός και αντανάκλαση, ο Φρόιντ συμπεριφέρεται στην εικόνα του με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρεται και σε εκείνες των μοντέλων του. Ενας «στοχασμός», πόσω μάλλον ένας «αναστοχασμός», δεν είναι παρά μια «αντανάκλαση» για τον ζωγράφο, η θέα του ειδώλου μας στον καθρέπτη. Στον διάσημο πίνακα Reflection with two Children (1965), που χρησιμοποιήθηκε και για την αφίσα της έκθεσης, ο ζωγράφος αναπαριστά τον εαυτό του ιδωμένο από χαμηλά, ενώ στο μπροστινό και κάτω μέρος του πίνακα, δύο παιδιά μάς κοιτούν σαν από κάποιο παράθυρο.

Ο ματιερισμός (έμφαση στην υλική διάσταση της ζωγραφικής) του Φρόιντ συναγωνίζεται σε ένταση τον μανιερισμό του, ενώ αναρωτιέμαι πόση ειρωνεία μπορεί να χωρέσει σε έναν πίνακα με τίτλο The Painter Surprised by a Naked Admirer (2004-2005): μια γυμνή γυναίκα στο πάτωμα αρπάζει ικετευτικά το πόδι του ζωγράφου που στέκει επιβλητικός στη μέση του ατελιέ. Οι τοίχοι του δωματίου είναι καταλερωμένοι από μπογιές, ενώ σε έναν πίνακα μέσα στον πίνακα επαναλαμβάνεται σε αντανάκλαση η ίδια σκηνή στο άπειρο. Στις επόμενες αίθουσες σειρά έχουν οι «Επαναλήψεις», μια σειρά από προσωπικές αναγνώσεις γνωστών έργων μεγάλων ζωγράφων, όπως ο Chardin, ο C?zanne ή ο Constable. Η φράση του καλλιτέχνη που κοσμεί την εντυπωσιακή αυτή αίθουσα είναι για μιαν ακόμα φορά εύγλωττη: «Η τέχνη προέρχεται από την τέχνη».

Ο υποβόσκων ακαδημαϊσμός του Φρόιντ φτάνει εδώ στο απόγειό του, με κορυφαία έκφραση έναν εντυπωσιακό πίνακα που «ξαναπαίζει» ένα νεανικό έργο του Σεζάν με τίτλο «Το απόγευμα στη Νάπολη» (1872-1875) σύμφωνα με τους «φροϊδικούς» κανόνες: ο χώρος του δωματίου διαστέλλεται και ξεγυμνώνεται όπως και η υπηρέτρια που φέρνει στο ξαπλωμένο στο πάτωμα (αντί του κρεβατιού) ζευγάρι τον δίσκο με τον καφέ, ο άντρας (ζωγράφος) γυρνάει την πλάτη του στη γυναίκα (μοντέλο). Στη θέση του τρυφερού χαδιού (Σεζάν), η μελαγχολική πόζα του «ταραγμένου» δημιουργού (Φρόιντ). Η θεατρικότητα, ίσως η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της ζωγραφικής του Λούσιαν Φρόιντ, κερδίζει τις εντυπώσεις και στην τέταρτη και τελευταία ενότητα αυτής της έκθεσης, με τον εμβληματικό τίτλο «Σαν τη σάρκα: σκηνογραφίες και σύνθεση».

Εδώ, τους τοίχους και το βλέμμα μας ξεχειλίζουν και πάλι σώματα, εκτεθειμένα στο πάτωμα, στο κρεβάτι ή στον καναπέ. Παραμορφωμένα από τα παχιά στρώματα μπογιάς που συνθέτουν την ύλη τους, ζαρωμένα, με πρησμένα και συχνά δυσανάλογα άκρα, με κόκκινες και γκρίζες αποχρώσεις σαν μελανιές, μας τρομάζουν με την «ασχήμια» τους. Για να αναπαραστήσει τη σάρκα ο Λούσιαν Φρόιντ χρησιμοποιεί μια ειδική «πάστα», το άσπρο Cremnitz.

Κανένα προσχέδιο, απουσία σύνθεσης, σκηνοθεσία. Παρατηρώντας λίγο πριν από την έξοδο το ολόσωμο πορτρέτο του καλτ Αγγλου γκέι περφόρμερ Leigh Bowery, όρθιου σαν άγαλμα πάνω σε ένα τραπέζι-βάθρο, ή τη θλιβερή γύμνια της υπερτραφούς Big Sue στον καναπέ, μια και μόνο σκέψη στριφογυρίζει στο μυαλό μου: ο «κόσμος» του Λούσιαν Φρόιντ, καρπός προσεκτικής και πολύωρης «παρατήρησης» της πραγματικότητας, είναι περισσότερο κι από φοβερός τρομερός και «έντονος», εφιαλτικά άψυχος. Τερατώδης.

Ιδρυτικό μέλος της Σχολής του Λονδίνου

Ο Λούσιαν Φρόιντ γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1922 στο Βερολίνο. Ο πατέρας του, Ernst Ludwig Freud, είναι ο νεότερος γιος του Σίγκμουντ Φρόιντ, ενώ η μητέρα του Lucie Freud, κόρη ενός εμπόρου δημητριακών. Το 1934, ηοικογένεια Φρόιντ, εγκαταλείπει τη Γερμανία για την Αγγλία. Οι τρεις γιοι Φρόιντ φοιτούν σε ένα προοδευτικό σχολείο του Ντέβον, το Darlington Hall School, και στη συνέχεια σε ένα άλλο πιο κλασικό λύκειο του Ντόρσετ.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1939 ο Σίγκμουντ Φρόιντ πεθαίνει στο Λονδίνο. Την ίδια χρονιά, ο δεκαεπτάχρονος Λούσιαν αποκτά τη βρετανική υπηκοότητα και γράφεται στην East Anglian School of Painting and Drawing στο Dedham, μια μικρή πόλη βορειοανατολικά του Λονδίνου. Θα παντρευτεί δύο φορές, το 1948, την Kitty Garman, κόρη του γλύπτη Jacob Epstein, και το 1953 τη συγγραφέα Caroline Blackwood (1931-1996). Το 1954 ο Λούσιαν Φρόιντ επιλέγεται μαζί με τους Φράνσις Μπέικον και Μπεν Νίκολσον να εκπροσωπήσουν τη Μεγάλη Βρετανία στην XXVIIη Μπιενάλε της Βενετίας.

Μαζί με τους Μπέικον, Michael Andrews, Frank Auerbach, Leon Kossoff, Graham Sutherland και μια πενηνταριά ακόμα καλλιτέχνες που εργάζονται στη βρετανική πρωτεύουσα, συστήνουν τη λεγόμενη «Σχολή του Λονδίνου».
Λούσιαν Φρόιντ, «Το Ατελιέ» Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Παρίσι έως 19.7.2010

Βανέσσα Θεοδωροπούλου

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

helectra

Προτάσεις για όσους μείνουν στην Αθήνα

Καλοκαιρινές βόλτες στα μουσεία της Αθήνας

Κλασικές και εναλλακτικές διαδρομές στην Αθήνα του θέρους οδηγούν τα βήματα των φιλότεχνων σε χώρους της σύγχρονης δημιουργίας αλλά και του αρχαίου πολιτισμού, προσφέροντας τη δυνατότητα για μια φυγή από την ασφυκτική καθημερινότητα.Ας  κάνουν τις δικές τους προτάσεις για το καλοκαίρι. Και αν η εξωστρέφεια του καλοκαιριού ενδείκνυται για άλλες εκδηλώσεις, μουσικές ή θεατρικές, οι καλά κλιματιζόμενες και ατμοσφαιρικές αίθουσες των μουσείων μπορούν να προσφέρουν, πέραν της τέχνης και της ενημέρωσης, την ηρεμία και τη δυνατότητα ενδοσκόπησης που είναι πολύτιμες για τον καθένα, έστω και για λίγο. Σαν μια τονωτική ένεση ενάντια στην επιθετική πραγματικότητα. Γιατί η τέχνη δεν τέρπει μόνο, ανοίγει τους ορίζοντες και δημιουργεί ουσιώδεις προβληματισμούς. Επιπλέον είναι κυριολεκτικά στον δρόμο μας. Πηγαίνοντας στη δουλειά, επιστρέφοντας στο σπίτι, κάνοντας περίπατο.

Με προβολές που θα γίνονται στους εξωτερικούς τοίχους του κάθε βράδυ, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης θα προδιαθέτει το κοινό που διέρχεται από τη Βασ. Κωνσταντίνου για όσα πρωτοποριακά εικαστικά συμβαίνουν στο εσωτερικό του. Ανεβαίνοντας τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ένα πορτρέτο του Περικλή- ναι, του αρχαίου- εντυπωσιάζει στην είσοδο του Μουσείου της Ακρόπολης, όπου μια νέα έκθεση συστήνει στους σύγχρονους Αθηναίους αυτόν στον οποίο οφειλόταν η λάμψη της αρχαίας Αθήνας. Στο Νομισματικό Μουσείο εξάλλου, που στεγάζεται στο εξαιρετικής αρχιτεκτονικής Ιλίου Μέλαθρον της οδού Πανεπιστημίου, κάθε Τρίτη μεσημέρι υπάρχει μία jour fix πρόσκληση για γνωριμία με τα νομίσματα του αρχαίου κόσμου αλλά και τις αντιστοιχίες τους με το ευρώ!

Το Βυζαντινό Μουσείο στη Βασιλίσσης Σοφίας- καλά κρυμμένο στους νέους και εκπληκτικούς χώρους του, που εκτείνονται υπόγεια – έχει να διηγηθεί πολλές άγνωστες «ιστορίες» από 16 αιώνες Βυζαντίου. Απέναντί του, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης επικεντρώνεται στις απαρχές του πολιτισμού στον ελλαδικό χώρο, ενώ δύο σύγχρονες εκθέσεις του, της Λουίζ Μπουρζουά και της Σάρας Λούκας επιχειρούν τη σύνδεση με το σήμερα. Το Μουσείο Μπενάκη παραμένει η σταθερή αξία για μια βαθιά εντρύφηση στην ελληνική ιστορία και στον πολιτισμό από την απώτερη αρχαιότητα ως τον 20ό αιώνα.

Τα ωραιότερα, τα καλύτερα, τα σπανιότερα έργα τέχνης της αρχαιότητας βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο– ικανοποιητικά ανακαινισμένο εδώ και λίγα χρόνια- όπου υπάρχει επίσης μια περιοδική έκθεση για την αρχαία Ερέτρια. Στον αντίποδα βρίσκεται το Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ στη Νέα Ιωνία, που παρουσιάζει ό,τι νεότερο και τολμηρότερο στη σύγχρονη τέχνη. Το Μπενάκη της οδού Πειραιώς,τέλος, συνεχίζει την εντυπωσιακή διαδρομή του με εκθέσεις και άλλες εκδηλώσεις- μουσικές ή λογοτεχνικές- προσφέροντας μια ολοκληρωμένη πολιτιστική εμπειρία.

ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ

Πηγή: ΒΗΜΑ

helectra