Έρχονται τα λεωφορεία χωρίς οδηγό

Μια ιδέα από το μέλλον θα πάρουν σε λίγο καιρό οι κάτοικοι των Τρικάλων, αφού λεωφορεία χωρίς οδηγό θα αρχίσουν να κινούνται στους δρόμους της πόλης. Τι αφορά το πρόγραμμα City Mobil2, στο οποίο εντάχθηκαν τα Τρίκαλα.

Έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Μητροπάνος

Μια από τις πιο σπουδαίες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου σίγησε σήμερα για πάντα σκορπίζοντας θλίψη στο πανελλήνιο.

Νεκρός λύκος από φόλα

Πρόκειται για τον έβδομο λύκο, που εντοπίζεται νεκρός από ανθρωπογενές αίτιο (δηλητήριο, τροχαίο ατύχημα, πυροβολισμός) για τη φετινή χρονιά.

Νεκρός από δηλητηριασμένο δόλωμα (φόλα) βρέθηκε ένας λύκος δίπλα σε πηγή νερού κοντά στον οικισμό Κρήνη του Δήμου Φαρκαδόνας Τρικάλων.

Τα Μανάβικα στα Τρίκαλα και ο θρυλικός… Σακαφλιάς

Πρόκειται για μία από τις παλιές γειτονιές των Τρικάλων, η οποία αποτελεί φυσική συνέχεια του Βαρουσίου. Είναι τα Μανάβικα. Εκεί, τα κτήρια είναι όλα κτισμένα με τον ίδιο αρχιτεκτονικό ρυθμό: Από συμπαγές τούβλο, ψηλοτάβανα με πατάρι και μεγάλα ανοίγματα. Τα Μανάβικα παρουσιάζουν μια εξελικτική πορεία στην μακρόχρονη ιστορία τους. Τη δεκαετία του 1920, σύμφωνα με στοιχεία του δήμου Τρικκαίων, λειτουργούσαν εκεί οι παλιοί οίκοι ανοχής της πόλης, τα λεγόμενα «στενά», ουζερί και ταβερνάκια. Όταν οι οίκοι ανοχής σταμάτησαν να λειτουργούν στη γειτονιά, στα κτίρια αυτά άρχισε να λειτουργεί η λαχαναγορά. Σήμερα, πλήρως ανακαινισμένα, στο μεγαλύτερο βαθμό, τα καταστήματα έχουν μετατραπεί σε παραδοσιακές ταβέρνες, εστιατόρια και μπαράκια, διατηρώντας την παραδοσιακή τους μορφή και τη συνέχειά τους στο χρόνο.

Τα Μανάβικα, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους ομορφιά, εξακολουθούν να προσελκύουν την προσοχή των Τρικαλινών, αλλά και των επισκεπτών της πόλης. Εδώ και τέσσερα χρόνια, μια εικαστική παρέμβαση κοσμεί τα Μανάβικα. Πρόκειται για μια τοιχογραφία, η οποία ολοκληρώθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2006 και καταλαμβάνει επιφάνεια 150μ2. Δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του διακρατικού προγράμματος «Ολοκληρωμένες Παρεμβάσεις Αστικής Ανάπτυξης σε Τοπικές Ζώνες Μικρής Κλίμακας στον Άγιο Οικουμένιο Τρικάλων», που ανέλαβε το Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (Π.Ε.Π.) Θεσσαλίας και η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Τρικκαίων, με αφορμή την αισθητική ανάπλαση όψεων των κτηρίων. Η τοιχογραφία εγκαινιάστηκε παρουσία του Δημάρχου Τρικκαίων και της Δημάρχου του 5ου διαμερίσματος της Λυών.

Η εταιρεία SACVL, οι ζωγράφοι της εταιρείας Cite de la Creation και οι ηλεκτρολόγοι της εταιρείας ΗΤΕ– εταιρείες καταξιωμένες στο διεθνή χώρο, με έργα τεχνοτροπίας της «Αρχιτεκτονικής Οφθαλμαπάτης» και ανάλογες εργασίες στη Λυών, στο «Σόφιτελ» (Sofitel) του Καΐρου, μια μεγάλη επιφάνεια στη Ρωσία, το «Καστίγιο Ντε Μόρο» (Castillo de Moro) στην Κούβα, το μουσείο «Ερμιτάζ» (Ermitage) στην Αγία Πετρούπολη (Saint Petersbourg) και αλλού- ανέλαβαν το έργο.

Η τοιχογραφία είναι μοναδική στα Τρίκαλα και στην Ελλάδα και αποδίδει, με ρεαλιστικό τρόπο, την αναπαράσταση της καθημερινότητάς μας: Εικόνες από τα μπαλκόνια των σπιτιών, η ταβέρνα και το μουσικό της πρόγραμμα, οι τραγουδοποιοί στα μπαλκόνια, η λαϊκή αγορά με τις νοικοκυρές να κάνουν τα ψώνια τους, τα παιδιά ανέμελα στο παιχνίδι της γειτονιάς. Εικόνες απλές, καθημερινές αλλά και τόσο προσφιλείς. Η εξαιρετική δουλειά των ζωγράφων και ο επιμελημένος φωτισμός δίνουν μια άλλη αίγλη στη γειτονιά. Η τοιχογραφία αποτελεί πραγματικά πόλο έλξης των περιπατητών και θαμώνων της περιοχής και τους μεταφέρει, νοητά, στο χθες της περιοχής.

Τα Τρίκαλα και ο Σακαφλιάς

Τα Τρίκαλα έγιναν γνωστά στο Πανελλήνιο, χάρη στην ιστορία του Σακαφλιά, που περιγράφει, σε κάποιο από τα τραγούδια του, ο Βασίλης Τσιτσάνης: «Στα Τρίκαλα, στα δυο στενά, σκοτώσανε τον Σακαφλιά …». Βρισκόμαστε στην εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, και στα Τρίκαλα δεσπόζει η φυσιογνωμία του μποέμ τύπου και καρδιοκατακτητή των γυναικών, του ξακουστού Σακαφλιά (φίλος της σάρκας).

Ο Σακαφλιάς, ωραίος στο παράστημα, είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε. Με το θάνατό του, ο Σακαφλιάς πέρασε στη σφαίρα του μύθου και της λαϊκής παράδοσης, με τον Βασίλη Τσιτσάνη να του αφιερώνει το περίφημο ρεμπέτικο τραγούδι. Έτσι, καθιερώθηκε συχνά οι Τρικαλινοί να αποκαλούνται «Σακαφλιάδες».

Η πόλη κατοικήθηκε από την 3η χιλιετία π.Χ. Αρχαιολογικές έρευνες αποκάλυψαν απολιθώματα του Καινοζωικού αιώνα. Λείψανα οστών ζώων βρέθηκαν ελάχιστα και ανήκουν στην Μεσοπαγετώδη περίοδο και στην τελευταία Παγετώδη περίοδο. Στην Παλαιολιθική εποχή βρέθηκαν οστά και εργαλεία της ίδιας εποχή.

Αρχικά, η πόλη έφερε το όνομα Τρίκκη ή Τρίκη ή Τρίκα, από την νύμφη Τρίκη, κόρη κατ’ άλλους του Πηνειού ή κατ’ άλλους, κόρη του μυθικού ήρωα Ασωπού και της συζύγου του Υψέως. Εδώ γεννήθηκε και εδώ έδρασε ο περίφημος γιατρός της αρχαιότητας, Ασκληπιός. Η Τρίκκη πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο με τριάντα πλοία και ηγήθηκαν οι γιοι του Ασκληπιού, Μαχάονας και Ποδαλείριος, επίσης φημισμένοι γιατροί. Τον 7ο αιώνα ο Ασκληπιός θεοποιήθηκε. Η Τρίκκη φημιζόταν κατά την αρχαιότητα για τα άλογα της τα οποία εικονίζονται στα γλυπτά του Παρθενώνα.

Από τον 5ο αι. ως τον 4ο αι. π.Χ. έκοψε νομίσματα αργυρά και χάλκινα. Τα νομίσματα εικονίζουν στη μια όψη τη νύμφη Τρίκκη με κάτοπτρο και στην άλλη τον Ασκληπιό με τη ράβδο ζωής και καθήμενο μαζί με τον Ιερό Όφι. Φέρουν την επιγραφή «ΤΡΙΚΚΑΙΩΝ». Ο Ασκληπιός εμφανίζεται σε νομίσματα της Τρίκκης τον 4ο αι. π.Χ.

Κείμενο: Α. Ζώης

Πηγή: ΑΠΕ

helectra

Μυρόφυλλο Τρικάλων: Ένα χωριό, με μοναδική ιστορική αξία

Βρίσκεται στα όρια τριών νομών κι αν ανατρέξει κάποιος πίσω στον χρόνο, θα βρει γεγονότα εξαιρετικής ιστορικής αξίας, που συνδέονται άρρηκτα με το όνομά του. Πρόκειται για το χωριό Μυρόφυλλο, το τελευταίο χωριό της επαρχίας Τρικάλων, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Ασπροποτάμου, στα όρια των νομών Τρικάλων, Άρτας και Καρδίτσας, ανάμεσα στα Θεσσαλικά Άγραφα και τα Τζουμέρκα.

Η παλιά ονομασία του είναι Μυρόκοβο (αναφέρεται σε χρυσόβουλο του 1336 μ.Χ.) και κατά μία άποψη προήλθε πιθανόν από τη σύνθεση του Μυρ-(σημαίνει σύμπαν) και την παραγωγική κατάληξη -οβο (σημαίνει χωριό). Έτσι, Μυρόκοβο είναι το χωριό με ανοιχτούς ορίζοντες. Μία άλλη εκδοχή λέει ότι, η ονομασία Μερόκοβο (έγινε Μυρόκοβο με την κώφωση του φθόγγου ε) προήλθε από το κόβω και μέρος, επειδή, ως γνωστόν, η Πίνδος είχε πολλές κατολισθήσεις.

Το χωριό, σύμφωνα με στοιχεία του προέδρου του, Γιώργου Ράπτη, είναι χτισμένο σε υψόμετρο 500 έως 900μ. Απέχει από τα Τρίκαλα 90 χλμ και από την Άρτα 85χλμ. Οι κάτοικοι, βάσει απογραφής, είναι 800, ενώ το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 1800. Γενικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής είναι το ανώμαλο και σε πολλά σημεία απόκρημνο έδαφος. Αυτό τον άγριο και δύσβατο τόπο τον μεταμόρφωσαν με την παρουσία και εργατικότητά τους οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια μικρή κοινωνία, αποτελούμενη από πολλούς οικισμούς, ασύμμετρα κατανεμημένους, σε μια έκταση 45.000 στρεμμάτων. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία και σε μικρότερο αριθμό με άλλα επαγγέλματα (παντοπώλης, μελισσοκόμος, κρεοπώλης κτλ).

Κοντά στις όχθες του Αχελώου και σε μικρή απόσταση απ’ αυτές, στα νότια του χωριού, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, μέσα σε ένα ιδιόμορφο και εντυπωσιακό τοπίο. Όπως αναφέρει ο κ. Ράπτης, προσελκύει εύκολα το ενδιαφέρον του επισκέπτη και προκαλεί το θαυμασμό του προσκυνητή, χάρη στο ογκώδες και μεγαλόπρεπο του σχήματός του.

Στην εξέταση της ιστορίας του μοναστηριού θα πρέπει να διακρίνουμε δύο χρονικές περιόδους στην μακραίωνη πορεία του. Η πρώτη περίοδος, που είναι η πιο μεγάλη χρονικά, εκτείνεται έως τις αρχές του 17ου αι. και η δεύτερη έως σήμερα. Η πρώτη είχε ως κέντρο λατρείας τον Ιερό Ναό της Παναγίας και η δεύτερη του Αγίου Γεωργίου. Δεν γνωρίζουμε τη χρονολογία δράσης του, αλλά οι τελευταίες σωστικές ανασκαφές στα Βαργίανια έδειξαν μία αξιόλογη δράση, από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Πάντως, στις αρχές του 17ου αι. χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Η οχυρωματική διάταξη των κτηρίων γίνεται φανερή και από τον υψηλό πύργο της εισόδου, τις πολλές πολεμίστρες, τις εξόδους κινδύνου, τις κρύπτες-καταφύγια. Σήμερα, το καθολικό της Μονής είναι η Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και έτσι φαίνεται να ήταν, τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αι., με όλα τα κτίσματα του μοναστηριακού συγκροτήματος.

Η παράδοση θέλει τον Αϊ-Γιώργη κτίσμα της Φιλικής Εταιρείας, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο των αγωνιστών στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Κτήτορας του μοναστηριού είναι ο ηγούμενος παπά-Κοσμάς, όπως παριστάνεται στην είσοδο της εκκλησίας. Οι εργασίες τελείωσαν το 1836.

Σύμφωνα με τον κ. Ράπτη, η πνευματική δράση της Μονής, στην πρώτη φάση της ιστορικής πορείας της, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από τη σωζόμενη αλληλογραφία του κώδικα των Βρυξελλών ΙΙ 2406 του παπά-Νικόλα Μυροκοβίτου, υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική. «Διαφαίνεται- προσθέτει ο κ. Ράπτης- πως με κέντρο τη Μονή Μυροκόβου, απ’ όπου έπαιρναν τα πρώτα γράμματα, εξακτινώνονται έπειτα οι λόγιοι στα κέντρα του ελληνισμού. Αφέθηκε να σβήσει έτσι άδοξα, στο πρώτο μισό του 20ου αι., από τους τελευταίους μοναχούς αυτό το προπύργιο του πνεύματος και της ελευθερίας στο κέντρο της ορεινής Ελλάδας». Κάθε χρόνο, στις 23 Απριλίου ή τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, πανηγυρίζει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και γίνεται παραδοσιακό ημερήσιο πανηγύρι που κρατάει ως αργά το απόγευμα.

Ακόμη, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το μοναδικό άθικτο κομμάτι του ποταμού Αχελώου και να επισκεφτεί το Διάσελο, όπου στις τελευταίες ανασκαφές βρέθηκε οικισμός, που χρονολογείται 300π.Χ. Τα Βαργιάνια, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ναό του 5ου μ.Χ. αιώνα και τάφους του 10ου αι. Στο Μυλογόζι-Χειρόλακος υπάρχει το μονοπάτι, απ’ όπου πέρασε ο Άρης Βελουχιώτης και η τοποθεσία «Φάγκος», όπου σκοτώθηκε.

Στο Μυρόφυλλο έγινε η συνάντηση των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ, με τον Αρχικαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και τον Στρατηγό Σαράφη, ΕΔΕΣ, με τον Στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα και ΕΚΑ, με τον αρχηγό Ψαρό, όπου υπέγραψαν το Σύμφωνο Μυρόφυλλο-Πλάκα.

Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει ένα μοναδικού κάλλους φυσικό τοπίο στα βουνά, τα φαράγγια, τις σπηλιές και τις άθικτες εξοχές του χωριού, τους ζωντανούς οικισμούς του, Γκολφάρι, Γλύστρα, Πύργος, Φτέρη, Μπουρνιάς, Καραβδέϊκα, Μηλότοπος, τις κορφές Χατζή, Αλαμάνος και Αηλιάς.

Κάθε χρόνο, εκτός από το πανηγύρι του Αϊ Γιώργη, γιορτάζονται η Αγία Παρασκευή, στις 26 Ιουλίου, ο προφήτης Ηλίας, στις 20 Ιουλίου, τριήμερο παραδοσιακό πανηγύρι, στις 15 Αυγούστου, με πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Παρά τις ιδιαιτερότητες, οι κάτοικοι- μόνιμοι και απόδημοι- συσπειρώνονται γύρω από τους έξι εκπολιτιστικούς συλλόγους: » Σύλλογος αποδήμων Μυροφυλλιτών « με έδρα την Αθήνα, « Παν-θεσσαλικός Σύλλογος Μυροφυλλιτών ‘Ο Άγιος Γεώργιος'», με έδρα την Αγριά Βόλου, «Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Νότιας Πίνδου & μνημείων Αχελώου-Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου», «Σύλλογος Γκολφαρίου», «Σύλλογος Γλύστρας» και «Σύλλογος Μυροφυλλιτών Τρικάλων «, με κοινό σκοπό την αναδιοργάνωση του χωριού, τη στήριξη και ανάπτυξη και τη διάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Γι’ αυτό εκδίδεται εδώ και 30 χρόνια η εφημερίδα «Το Μυρόφυλλο «, ( Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών ) από το Σύλλογο Αποδήμων Μυροφυλλιτών.

Για την ιστορία της περιοχής εκδόθηκαν και έξι βιβλία: »Ένας δάσκαλος θυμάται » του Δημ. Παπανικολάου, αναφορικά με την αντίσταση στο χωριό, »Αφύλακτοι θησαυροί » του Δημητρίου Ελ. Ράπτη, »Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων» του Ελευθερίου Καρακίτσιου, »Το Μυρόφυλλο Τρικάλων 1880 – 1980 ‘‘ του Δημητρίου Ελ. Ράπτη (κοινωνιολογική μελέτη ), »Εις μάτην» έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και τέλος ‘‘Ένας Άγιος – Ένα Χωριό» έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και το Μυρόφυλλο.

Απ. Ζώης

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

helectra

Ελάτη: Μια μαγευτική χειμωνιάτικη απόδραση

Κτισμένη σε ένα περιβάλλον μοναδικής φυσικής ομορφιάς, αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς τουριστικούς προορισμούς τις μέρες των Χριστουγέννων, για χιλιάδες επισκέπτες, από κάθε σημείο της χώρας.  Ο λόγος για την Ελάτη, η οποία βρίσκεται στον ορεινό όγκο του νομού Τρικάλων. Απέχει 14 χλμ από την Πύλη και τη συναντά ο επισκέπτης μετά τη στενή γέφυρα του Πορτιάτη, ανηφορίζοντας τις πλαγιές του Κόζιακα. Η Ελάτη (ή Τύρνα, όπως λεγόταν στους αρχαίους χρόνους) βρίσκεται σε απόσταση 34 χλμ από την πόλη των Τρικάλων και είναι το μεγαλύτερο ορεινό χωριό του Νομού.

Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 950 μ. μέσα σε πυκνό ελατόδασος της Νότιας Πίνδου, σε ένα περιβάλλον μοναδικής φυσικής ομορφιάς. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το πότε κτίστηκε το χωριό, παρόλα αυτά πιθανολογείται πως χτίστηκε μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Το 1823, τα χωριά Τύρνα, Περτούλι, Βέτερνικ – Πύρρα καταστράφηκαν από τους Αρβανίτες. Το χωριό ξαναχτίστηκε το 1925-’28 για να καεί ξανά το Νοέμβριο του 1943, από τους Γερμανούς.

Ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο πλαίσιο προγραμματικής σύμβασης που υπογράφηκε μεταξύ του Πανεπιστημίου (Τμήμα Γεωπονίας Ζωικής Παραγωγής και Υδάτινου Περιβάλλοντος) και της Αναπτυξιακής Εταιρίας του Ν. Τρικάλων (ΑΝΕΝΤ) για λογαριασμό της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Τρικάλων, το οποίο αποτελεί μια προσπάθεια εκπόνησης Στρατηγικού Σχεδίου Ανάπτυξης του Νομού, στο πλαίσιο της Δ΄ Προγραμματικής Περιόδου.

Οι πρώτοι οικισμοί του χωριού ήταν πιο χαμηλά στο ποτάμι, όπου υπήρχε από το 19ο αιώνα η εκκλησία-μοναστήρι της Κοιμήσεως της Παναγίας Θεοτόκου. Σήμερα, από αυτή σώζεται τμήμα του τέμπλου, στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Η θέση του χωριού ακόμα και σήμερα αναφέρεται ως «Σταυρός» προς τιμήν του Δασκάλου Κοσμά Αιτωλού, ο οποίος δίδαξε στο χωριό το 1777-’78. Σήμερα, η πλούσια βλάστηση και τα ξύλινα σπίτια προσφέρουν μια ιδιαίτερης αξίας ομορφιά.

Η Ελάτη προσφέρεται για διακοπές όλες τις εποχές του χρόνου, με ποικίλες δραστηριότητες, όπως ορειβασία, σκι, πεζοπορία, ποδηλασία, ιππασία, αναρρίχηση κ.ά. Αποτελεί, παράλληλα, και ορμητήριο για όσους θέλουν να γνωρίσουν και περιηγηθούν στις γύρω περιοχές, όπως τα χωριά του Ασπροπόταμου. Η Ελάτη έχει μεγάλη τουριστική κίνηση (άνθρωποι κάθε ηλικίας) όλο το χρόνο και διαθέτει μια πολύ αξιόλογη τουριστική υποδομή, παραδοσιακά καταλύματα ποιότητας, ξενοδοχεία, μαγαζιά παραδοσιακών προϊόντων, καφέ εστιατόρια και ταβέρνες.

Μέσα στο χωριό, οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν τον παλιό οικισμό, ενώ ο κεντρικός δρόμος διασχίζει το χωριό και οδηγεί στο Βροντερό και τους Καλογήρους. Λίγο έξω από το χωριό, στον Κόκκινο Βράχο, υπάρχουν τρεις αναρριχητικές διαδρομές, ενώ κάτω από την υψηλότερη κορυφή του Κόζιακα (1.700μ) βρίσκεται το ορεινό καταφύγιο «Χατζηπέτρος». Μόλις 4 χλμ από το χωριό της Ελάτης βρίσκεται το Βροντερό, ένα πολύ όμορφο χωριό του νομού, μέσα σε πλούσια βλάστηση (πλατάνια) και νερά. Λίγο πιο κάτω από το Βροντερό, βρίσκεται το χωριό Καλόγεροι, με το διατηρούμενο παραδοσιακό νερόμυλο και το μονοπάτι που οδηγεί στην «Σπηλιά της Νεράιδας».

Από το χωριό Καλόγεροι μπορεί κάποιος να δει την Καρδίτσα και τα Τρίκαλα. Δύο χιλιόμετρα πιο κάτω είναι το χωριό Άγιος Προκόπιος, με την επιβλητική ομώνυμη εκκλησία. Ο επισκέπτης των οικισμών αυτών μπορεί να επισκεφθεί το ναό ή και να επιλέξει μια από τις ομορφότερες διαδρομές προς τα Στουρναρέικα. Στο δρόμο προς την Ελάτη, ο επισκέπτης συναντά το Ροπωτό, που απέχει 11 χλμ από την Πύλη και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 750μ. Δεξιά και αριστερά του οικισμού υπάρχουν 3.500 στρέμματα καστανοδάσους, το οποίο φιλοξενεί πλούσια, άγρια πανίδα (αγριογούρουνα, λύκοι, αλεπούδες και τσακάλια, πέρδικες και μπεκάτσες), ενώ η περιοχή γύρω από τον οικισμό καλύπτεται από ελάτη.

Στην περιοχή βρίσκεται η περίφημη κορυφή της Καράβας (1.618μ.), από την οποία απολαμβάνει κάποιος μια καταπληκτική εικόνα του θεσσαλικού κάμπου και όχι μόνο. Στο χωριό σώζεται και λειτουργεί νερόμυλος, δριστέλλα (που ανήκει στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη) και τέσσερα παραδοσιακά αποστακτήρια με καζάνια. Η ορειβασία στην Καράβα, το ψάρεμα μπριάνας, πέστροφας και χελιών στα νερά του Ροπωτιανού και του Παλικαριά είναι οι κυριότερες δραστηριότητες που προσφέρει η περιοχή στους επισκέπτες της, ενώ αξίζει κάποιος να επισκεφτεί το Μαντρί, μέσω της πηγής «Γκούρα», το νερόμυλο και να μείνει στο καταφύγιο που χρησιμοποιεί ο Ορειβατικός Σύλλογος.

Α. Ζώης

Πηγή: ΑΠΕ

helectra