Ο Σωκράτης αναστατώνει την Κάτω Ιταλία

Του Χρήστου Ν. Ε. Ιερείδη

Καινά δαιμόνια κατηγορείται ότι εισάγει δήμαρχος σε πόλη της Απουλίας επειδή επιδιώκει να κάνει την αρχαία και σύγχρονη φιλοσοφία μέρος της καθημερινής ζωής των δημοτών της. Το Κοριλιάνο ντ’ Οτράντο είναι μια κωμόπολη κάπου 6.000 κατοίκων κοντά στο Λέτσε και είναι ένας από τους εννέα ελληνόφωνους δήμους της ιταλικής Απουλίας που συνθέτουν την Γκρέτσια Σαλεντίνα (Ελλάδα του Σαλέντο). Η ήσυχη ζωή της τελευταία αναστατώθηκε από την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να προκηρύξει και να καλύψει θέση δημοτικού φιλοσοφικού συμβούλου που θα προσφέρει στους δημότες υπηρεσίες και μάλιστα επ’ αμοιβή.

Ένας Έλληνας στο Πρίνστον

Αν αναζητήσουμε έναν ζώντα Έλληνα φιλόσοφο του οποίου το έργο έχει κερδίσει δίκαια τη διεθνή αναγνώριση, το όνομα Αλέξανδρος Νεχαμάς είναι το πρώτο που έρχεται αμέσως στο νου μας.

Καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον των ΗΠΑ, ο Αλέξανδρος Νεχαμάς έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία για το φιλοσοφικό και διδακτικό του έργο. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη φιλοσοφία ο Νεχαμάς διαφέρει ουσιαστικά από την καθιερωμένη ακαδημαϊκή άποψη που επικρατεί στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Στην κυρίαρχη τάση, που θέλει τη φιλοσοφία να μοιάζει όλο και περισσότερο με την επιστήμη, ο Νεχαμάς αντιπαραθέτει μιαν αντίληψη της φιλοσοφίας ως τέχνης του βίου, η οποία ανάγεται στους αρχαίους Έλληνες και ξεκινάει με τον Σωκράτη. Όπως δείχνει στο βιβλίο του «Η τέχνη του βίου» (Νεφέλη, 2001), ο Σωκράτης καθιέρωσε τον εαυτό του ως μοναδικό και αλησμόνητο άτομο. Υπήρξε δηλαδή ο άνθρωπος «που δημιούργησε τον εαυτό του χωρίς ποτέ να δείξει σε κανέναν πως το έκανε».

Το παράδειγμα του Σωκράτη ακολούθησαν, από διαφορετικούς δρόμους, ο Μοντέν, ο Νίτσε και ο Φουκό, στην προσπάθειά τους να πλάσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και να αναζητήσουν νέους τρόπους ζωής.

Όλοι αυτοί έζησαν ως μοναδικά άτομα, αξιοθαύμαστα για τις διαφορές τους από τον υπόλοιπο κόσμο. Όλοι τους άσκησαν τη φιλοσοφία ως τέχνη του βίου.

Ταυτόχρονα όμως δεν παρουσίαζαν τον εαυτό τους ως πρότυπο το οποίο πρέπει να μιμηθούν και οι άλλοι. Γιατί όλοι τους πίστευαν ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος ζωής που να είναι καλός για τον καθένα. Όλοι τους άλλωστε διέφεραν από τους υπόλοιπους ανθρώπους και βάδιζαν ενάντια στο ρεύμα της εποχής τους, επιδιώκοντας τη διαφορά, την πρωτοτυπία, την επέκταση των ορίων του νοητού και του πιθανού.

Και δεν μπορεί να υπάρχει γενική συνταγή για το πώς να γίνει κανείς διαφορετικός. Η φιλοσοφία ως τέχνη του βίου μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Ο Μοντέν κατανόησε ότι το να ακολουθήσει το παράδειγμα του Σωκράτη σημαίνει να προσπαθήσει να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτόν. Ο Νίτσε πάλεψε ενάντια σε όλα όσα αντιπροσώπευε ο Σωκράτης, αλλά στο βάθος προσπαθούσε και αυτός να αποκτήσει την ικανότητα να πλάθει ο ίδιος τον εαυτό του. Και η προβληματική της «επιμέλειας του εαυτού» που επεξεργάστηκε ο Φουκό -η οποία παραπέμπει στο σωκρατικό «εαυτού επιμελείσθαι»– εκφράζει πρωτίστως το ενδιαφέρον του να εξερευνήσει νέους τρόπους ζωής.

Με το έργο του «Νίτσε: Η ζωή σαν λογοτεχνία» ο Νεχαμάς πρότεινε μιαν ερμηνεία του νιτσεϊκού έργου, που αναγνωρίζεται διεθνώς ως εξαιρετική συμβολή στην κατανόηση της σκέψης του Νίτσε. Σύμφωνα με τον Νεχαμά, ο Νίτσε ήθελε να διαφοροποιηθεί ριζικά από τον δογματισμό της φιλοσοφικής παράδοσης. Γι’ αυτό και υποστήριζε με επιμονή ότι κάθε άποψη -ακόμη και η δική του άποψη- είναι μόνο μία ανάμεσα σε πολλές δυνατές ερμηνείες. Από την άλλη μεριά, ο Νίτσε έβλεπε τον κόσμο σαν να ήταν έργο τέχνης και ειδικότερα σαν να ήταν λογοτεχνικό κείμενο. Και στηρίχθηκε συχνά σε αισθητικά υποδείγματα για να ερμηνεύσει και να αξιολογήσει τον κόσμο και τις πράξεις των ανθρώπων.

Ο Νεχαμάς αναδεικνύει αυτά τα δύο κεντρικά μοτίβα της σκέψης του Νίτσε: Τον προοπτικισμό του («υπάρχουν μόνον ερμηνείες») και τον αισθητισμό του (ο κόσμος ως κείμενο προς ερμηνεία). Με αυτά τα ερμηνευτικά κλειδιά μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα της προσπάθειας του Νίτσε να διαχωρίσει τον εαυτό του από την προηγούμενη φιλοσοφία. Αυτό που θέλει να απορρίψει ο Νίτσε είναι ο δογματισμός που θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει μια ολική ή τελική θεωρία, μια άποψη που να ενσωματώνει και να ερμηνεύει όλα τα δεδομένα. Έτσι εξηγείται η φαρμακερή αμφισβήτηση στην οποία υποβάλλει την αξία της αλήθειας και της γνώσης. Έτσι εξηγούνται επίσης οι επιθέσεις του εναντίον της ηθικής, η οποία θέλει να είναι απόλυτη και καθολική και προτείνει κώδικες διαγωγής προς τους οποίους πρέπει όλοι να συμμορφώνονται. Κατά τον Νεχαμά, ο αμοραλισμός του Νίτσε δεν είναι το ωμό εγκώμιο του εγωισμού και της σκληρότητας, με το οποίο συχνά συγχέεται. Είναι μάλλον η αντίδραση ενός ελεύθερου πνεύματος στην ισοπεδωτική επενέργεια της ηθικής, στην απολυτότητα των κανόνων της που αντιστοιχεί στην ανάγκη της αγέλης για υπακοή. Η απαίτηση του Νίτσε να τοποθετηθούμε πέρα από το καλό και το κακό πρέπει να ερμηνευθεί σε συνάρτηση με την επιθυμία του να γίνουμε «οι ποιητές της ζωής μας». Και το σπουδαιότερο ίσως επίτευγμα του Νίτσε είναι το ότι δημιούργησε τον εαυτό του.

Στο υπέροχο βιβλίο του «Μόνο μια υπόσχεση ευτυχίας. Η θέση του ωραίου στην τέχνη και στη ζωή» («Νεφέλη», 2010), ο Νεχαμάς προσπαθεί να δείξει ότι το ωραίο δεν περιορίζεται στο πεδίο των τεχνών, όπου το έχει εξορίσει η φιλοσοφία μετά τον Καντ, αλλά συνδέεται στενά με τη ζωή, με τους ανθρώπους και την καθημερινότητά τους. Συμφωνεί με τον Πλάτωνα ότι το ωραίο είναι το θήραμα του έρωτα, αλλά δεν συμμερίζεται την πλατωνική βεβαιότητα ότι η αναζήτηση του ωραίου οδηγεί αναγκαστικά στην αρετή και στην ευδαιμονία. Το ωραίο, ωστόσο, μπορεί να γίνει ένα έναυσμα για δημιουργία, να φέρει κοντά την τέχνη στη ζωή. Καθώς πυροδοτεί την επιθυμία μας να το γνωρίσουμε και να το κατανοήσουμε, το ωραίο μπορεί να μας βοηθήσει να δώσουμε πιο ολοκληρωμένες απαντήσεις στο σωκρατικό ερώτημα «πώς πρέπει να ζει κανείς». [Ελευθεροτυπία]

helectra

Οι γυναίκες των Ελλήνων

που κρατούν άσβεστη την φλόγα μιας ολόρθης  ψυχής!

Ένα θαύμα φωτός!

Υπατία: Η Ελληνίδα φιλόσοφος

Όταν η Αθηνά φτιάχνει και ανατρέφει… γυναίκες!

“Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευανκαι επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοιμε υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium,την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν.

“Όταν ..οι τότε νεοπαγανιστές ..και σήμερα… παλαιοπαγανιστές διεκδικούσαν… κοσμικές εξουσίες, με την αυτή την συγκεκριμένη ποιότητα, των θερμόαιμων οπαδών τους.

Βαρβαρήγος Δημήτρης!

Υπατία:

Μιά Ελληνίδα γυναίκα!…η συνέντευξη…
Διαβάζοντας το μυθιστόρημά σου συνειδητοποίησα για πρώτη φορά, ότι ο χριστιανικός φονταμενταλισμός ήταν τρισχειρότερος από τον μουσουλμανικό. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο πρώτος ανήκει στην ιστορία ενώ ο δεύτερος είναι εφιαλτικά παρών. Γράφοντας το βιβλίο σκεφτόσουν καθόλου την αναλογία; – Η προσπάθεια μου να ξαναζωντανέψω εκείνη τη σκοτεινή εποχή μ’ έκανε να κοιτάξω κατάματα την ιστορία και περισσότερο αντικειμενικά απ’ όσο εν πολλοίς συμβαίνει να είναι καταγραμμένη. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο βρισκόμουν αντιμέτωπος σχεδόν με το σύνολο των ιδεών και απόψεων μου περί θρησκευτικών θεωριών και πεποιθήσεων. Και κάθε μέρα μου έρχονταν στο μυαλό τα λόγια του Πλάτωναπου είπε:

“Δώσε στο παιδί να πιστέψει ένα θεό για να χάσει την αθωότητα του”.

Οι θρησκείες είναι σε ανθρώπινα χέρια και ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους ασκούν εξουσία μέσα από αυτήν. Ο δογματισμός σε κάθε του έκφραση είναι αρνητικό στοιχείο ανεξάρτητα αν λέγεται χριστιανισμός ή μουσουλμανισμός. Μεγάλη συζήτηση, πώς να μιλήσεις για πράγματα που μπορούν να περιοριστούν με τη λογική μέσω της γνώσης κι όχι ακουμπισμένα τυφλά σε μία θρησκεία. Απλά λυπάμαι όσους πιστεύουν με δογματικό τρόπο και στο όνομα του θεού τους είναι ικανοί να σκοτώσουν τον συνάνθρωπό τους.…απόσπαμα από το βιβλίο του…
– Η κάθε θρησκεία έχει σκοπό να προσφέρει στον άνθρωπο, το βίωμα της επικοινωνίας με τον θεό, αλλά μόνο οι Έλληνες χαίρουν μιας αξιοθαύμαστης μοναδικότητας.
Αιώνες τώρα δείχνουν ανοχή στην παγκοσμιότητα των θρησκειών.
Ποτέ δεν επιδίωξαν να επιβάλλουν την θρησκεία τους, ως μοναδική πίστη, όπως επιχειρούν άλλες. – Εμείς οι Έλληνες έχουμε ένα σοβαρό κληροδότημα, την φιλοσοφία. Όσοι την διδάσκονται, όσοι την σέβονται και ακολουθούν τους κανόνες της, δεν τρέφουν μέσα τους τον φόβο, μήπως και οι πεποιθήσεις άλλων θρησκειών τους επιβληθούν. Γι ‘αυτό άσε τον κόσμο να πιστεύει αυτό που τον ολοκληρώνει, του απάντησε η Υπατία.
– Ουρανέ εγώ είμαι η γυναίκα του σύμπαντος, των αριθμών. Η φίλη των αστεριών, η ύλη των ουράνιων αποσπάσεων. Είμαι το απόκρυφο και ιερό πρόσωπο της συνείδησης Έμπυρε Ουρανέ, χάρισε στην ορατή διάνοια μου, εικόνες των γεγονότων που έζησε ο Συνέσιος, ν’αποκαλύψω το κακό που πρόκειται να εμφανιστεί στο μέλλον. – Κατόπιν, συγκεντρώθηκε στα κύρια σημεία του αχανούς θόλου. Πάνω στον αστρονομικό χάρτη φάνταζαν η Σελήνη, η μεγάλη και η μικρή Άρκτος. Ο φωτεινός Ζέφυρος και πολλοί άλλοι γνωστοί και αγαπημένοι της αστερισμοί. Κοίταξε την ουράνια ύλη και η μάτια της χάθηκε στο απέραντο σύμπαν…
και μερικοί τίτλοι των κεφαλαίων…
Η δύναμη μιλά από …μόνης της…
Θέλει χρόνο, αφοσίωση και υπομονή η επιτυχία.
Οι σωστές σκέψεις οριοθετούν και τις σωστές πράξεις.
Πως γίνεται οι χορτάτοι να μιλούν πάντα για τους νηστικούς.
Η γνώση είναι η ομορφιά της περηφάνιας και της αληθινής ελευθερίας.
Σκοτάδι και μέθη οι πιο κακοί σύμβουλοι.
Τα όνειρα ζουν μέσα σους ανθρώπους, οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν μέσα τους.
Ο καθένας κουβαλάει την ευθύνη των πράξεων του.
Η Ελλάδα γεννάει ανθρώπους.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια άξια, γιατί Όλοι είναι πλάσματα κάποιου θεού..
Η πίστη που δεν έχει φανατισμό ενώνει τους ανθρώπους.
Τα τυραννικά καθεστώτα θεωρούν τον έρωτα προσβλητικό και το πνεύμα επικίνδυνο για το πολίτευμα τους.
Τα παιδιά είναι αθώα μέχρι να πιστέψουν σένα θεό.
Μια καλή απάντηση στην σιωπή είναι η οίδε η σιωπή.
Η νίκη δεν είναι το παν και η ήττα είναι το απόλυτο τίποτα όταν τα δυο βάφονται με αίμα.
Μόνο οι νεκροί είδαν το τέλος του πόλεμου.
.
Υπατία: Θαύμα του Φωτός
και μιά γυναίκα που τόλμησε …να σκεφτεί?
.
ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ αφιέρωμα στην γιορτή της 30 Ιανουαρίου.

Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάδρειας καίγεται
και το Υφαντό μιας Πηνελόπης παραδίδεται στις φλόγες…
το σκοτάδι συνεχίστηκε
και η λεηλασία, η παράνομη παραμονή
στο Παλάτι του Ανθρώπου για αιώνες…

Η Π ερίφρων Πηνελόπη!
Η αριστερή πλευρά του Ανθρώπου, η θηλυκή.
Είναι η διαφορετική ‘ροή’ της ενέργειας αλλά, σαφώς συμπληρωματική,
γι’αυτό η γυναίκα στέκεται πάντα αριστερά από τον άντρα..
Η Πηνελόπη Είναι η Γνώση στο επίπεδο της Σιωπής.
Η Εχέφρων κόρη του Ικαρίου, γνωρίζει πράγματα που, ο Οδυσσέας πρέπει να τα κάνει λόγια, πράξεις, έργα, για νάχουν αξία.
Γι’αυτό και συναινεί σ’αυτό το ταξίδι και υπομένει αδιαμαρτύρητα αυτή την αναμονή.
Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τον προδώσει η να τον ξεχάσει..
Έχουν συμφωνήσει γι’αυτήν την αναγκαιότητα, αυτής της διαδρομής.
Η Πηνελόπη γνωρίζει το Μυστικό και από εκεί προέρχεται η υπεροχή της.
Η Μυστική Γνώση που κατέχει την κάνει απόρθητη και δεν μπορεί να ενδώσει σε κανένα μνηστήρα. Ούτως η άλλως τους περιφρονεί βαθύτατα.
Περιφρονεί όλους αυτούς τους άντρες που δεν στάθηκαν στο ύψος του προορισμού τους και έχουν καταντήσει μνηστήρες και δούλοι.
Γι’αυτήν, όλοι ίδιοι είναι!
Η Πηνελόπη είναι ο ‘Οδυσσέας’ με θηλυκά ρούχα.
Είναι ο ‘στρατηγός’ με το θηλυκό πρόσωπο.
Άλλωστε, μόνο ένας Πολεμιστής πρώτης «σειράς», μπορεί να αναθρέψει τον γιο του.
Η ίδια δεν έχει περιθώριο, ούτε για λάθη, ούτε για παραλείψεις.
Πολιορκείται και πρέπει να είναι άγρυπνη ,δυνατή και σε ετοιμότητα.
Ο Οδυσσέας όταν “επιστρέψει”, πρέπει να βρει τον Τηλέμαχο δυνατό, ευφυή,
έτοιμο να τον αναγνωρίσει και να σταθεί στο πλευρό του.
Η ανέγγιχτη ψυχή του ανθρώπου, θα κρατήσει  και την καρδιά του ανθρώπου, καθαρή και νεανική, πέρα  απ όλα τα λάθη που θα κάνει ο νους, το μυαλό του.
Χωρίς τον Τηλέμαχο δεν μπορεί να νικήσει ο Οδυσσέας, δεν έχει το κίνητρο άλλωστε. Δεν υπάρχει κανένα όραμα
Χωρίς τους νέους, δεν υπάρχει μέλλον για την ανθρωπότητα
Ο Τηλέμαχος είναι ο Υιός και είναι πολύτιμος για τον  οδυσσάμενο ταξιδευτή Πατέρα και προστατευόμενος από μια σωστή, έξυπνη και δυνατή Μητέρα.
Δεν κοιμάται η Πηνελόπη.
Ονειρεύεται, αλλά δεν κοιμάται.
Πως μπορεί να κοιμάται μια γυναίκα, όταν, μέσα στο σπίτι της κυκλοφορούν
τόσοι μνηστήρες κι’έχει να μεγαλώσει ένα παιδί μόνη της.
Ονειρεύεται η Πηνελόπη ,γιατί είναι ‘ονειρεύτρια’ και από την δύναμη και την εστίαση αυτού του Ονείρου της, θα εξαρτηθούν πολλά.
Ονειρεύεται η Πηνελόπη τον γυρισμό του Οδυσσέα ,γιατί ο Οδυσσέας
είναι το ΟΝΕΙΡΟ της Πηνελόπης!
Τον ονειρεύεται συνέχεια, με πίστη, με αφοσίωση που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να γκρεμίσει, μ”ολες τις λεπτομέρειες , τα χρώματα και τους ήχους
κρατώντας σταθερά την Προσοχή της σ’αυτό το Όνειρο.
Τον Ονειρεύεται σ¨ένα βαθύ επίπεδο, του στέλνει ενέργεια μέσω αυτού του Ονείρου, του ψιθυρίζει λόγια έμπνευσης, τον στηρίζει, τον προστατεύει.
Τον επισκέπτεται κάθε βράδυ για σαράντα και μια νύχτες και ,
όταν έρχεται ο ο Μορφέας , τον παίρνει στην αγκαλιά της.
Τον αγγίζει, τον χαϊδεύει ,τον θεραπεύει τον παρηγορεί
Τ ο πρωί φεύγει με την ‘ ροδοδάκτυλη αυγούλα’ αφήνοντας μια μικρή ανάμνηση, μια ανάμνηση που θα λειτουργεί σαν φάρος, ώστε ο αγαπημένος της, να μη την ξεχάσει και χαθεί.
Ονειρεύεται ‘άγρυπνα’ η Πηνελόπη, γιατί επιθυμεί την ‘άλλη’ πλευρά της.
Επιθυμεί τον Οδυσσέα, γιατί είναι ερωτευμένη μαζί του μ¨ένα έρωτα αιώνιο.
Λαχταρά την επιστροφή του.
Δεν ζήσανε ποτέ μαζί, δεν χάρηκαν τον έρωτα, τα νιάτα τους.
Είναι η θυσία που απαιτήθηκε για τα Λύτρα της Γνώσης.
Όμως, θα συναντηθούν κάποτε, γιατί, ο Οδυσσέας, η Πηνελόπη και το τρίτο νέο πεδίο, ο Τηλέμαχος, είναι το Τέλειο Ον, Ισότιμοι, ομοούσιοι και ενωμένοι.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΟΣ, ο οποίος θα γυρίσει στον παράδεισο, επιστρέφοντας από τη κόλαση, με τρόπαια που είναι, η κατανόηση και μετά από ένα επίπονο μακροχρόνιο ταξίδι αυτογνωσίας.
Άλλωστε ο ‘διάβολος’ βρίσκεται σ’ ότι δεν καταλαβαίνουμε!
Η Πηνελόπη, η βασίλισσα της Ιθάκης, η Πηνελόπη, είναι αυτή,
που ξετυλίγει το κουβάρι της πιο μεγάλης Ιστορίας στο κόσμο,
της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ!
Το  μεγάλο ταξίδι της γνωριμίας και της συνάντησης  με τον Εαυτό και… της διεκδίκησής του!
Η Σιωπηλή Γνώση… της Πηνελόπης!

Πηγή: ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ

helectra

Τα φημισμένα γαλλικά κρασιά είναι ελληνικής προέλευσης;

Στο παρελθόν, ο ελληνιστής καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, Πολ Κάρτλετζ, έχει προκαλέσει επανειλημμένα συζητήσεις με τις αντισυμβατικές απόψεις του. Όπως επισημαίνεται, μάλιστα, σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Ντόιτσε Βέλε, ένας νέος κύκλος συζητήσεων αναμένεται να ανοίξει με το νέο βιβλίο του, καθώς μέσω αυτού διατυπώνει την πεποίθηση ότι τα φημισμένα γαλλικά κρασιά είναι ελληνικής… καταγωγής.

Συγκεκριμένα, ο καθηγητής Ελληνικού Πολιτισμού αναφέρει στο νέο βιβλίο του – αναμένεται να εκδοθεί σύντομα, έχοντας τίτλο «Αρχαία Ελλάδα: Η ιστορία ένδεκα πόλεων» – πως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κόμισαν στην Εσπερία εκτός από τη δημοκρατία και την ποίηση, τη φιλοσοφία και την τραγωδία, την ιστορία και την κωμωδία, ακόμη και τον οίνο. Επισημαίνει, μάλιστα, πως όχι απλά έφτιαχναν κρασί και το έπιναν, αλλά μεταλαμπάδευσαν το πνεύμα του και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Σύμφωνα, δηλαδή, με τις έρευνες που διενήργησε ο καθηγητής Κάρτλετζ, ένα καλό γαλλικό κρασί, με παγκόσμια φήμη, όπως είναι το Cotes-du-Rhone, οφείλει την ύπαρξή του στις αμπελουργικές και οινοποιητικές γνώσεις των Aρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι τον 6ο αιώνα π.Χ. είχαν αποικίσει τη Nότια Γαλλία. Ο Πολ Κάρτλετζ διαψεύδει, επίσης, συναδέλφους του ιστορικούς που είχαν αποφανθεί πως την οινοποιία είχαν διαδώσει στην Ευρώπη οι Ετρούσκοι και οι Ρωμαίοι.

Το ελληνικό κρασί στο Ροδανό

Συγκεκριμένα, στην προδημοσίευση του βιβλίου, που κυκλοφόρησε στη Γερμανία, ο Πολ Κάρτλετζ αναφέρει πως οι Aρχαίοι Φωκαείς έφθασαν στις εκβολές του Ροδανού ποταμού κι εκεί ίδρυσαν τη Μασσαλία. Το ποτάμι στη συνέχεια ήταν η εμπορική οδός μέσω της οποίας οι αμφορείς με το ζυμωμένο μούστο, αυτό το πρωτόγνωρο ποτό, έφθασε στα τραπέζια των διάφορων κελτικών φύλων. Και τους άρεσε πολύ.

Για να διατηρήσουν, άλλωστε, οι Έλληνες την αποικία τους στις εκβολές του Ροδανού έπρεπε κάπως να εντάξουν στα σχέδιά τους και τους Κέλτες της γύρω περιοχής, της Λιγυρίας. Άρχισαν λοιπόν να παντρεύονται ντόπιες και έτσι μέσω των μικτών γάμων άρχισαν να περνούν στην άλλη πλευρά και οι γνώσεις της καθημερινότητας. Για παράδειγμα, πώς φτιάχνει κάποιος κρασί. Από εκείνη την εποχή διασώζονται πολλά τεκμήρια περί της ελληνικής παραγωγής κρασιού. Κατά τον καθηγητή Κάρτλετζ, λοιπόν, από εκεί, από την Αρχαία Μασσαλία και τους Έλληνες εποίκους της, ξεκίνησε το κρασί την πορεία του προς την Ευρώπη, έως ότου -ανά τους αιώνες- κατακτήσει όλον τον κόσμο.

Πηγή: Καθημερινή

helectra