Τα Γυμνά Καλώδια είναι από τα δυνατά χαρτιά στο Ελληνόφωνο ροκ, τους γνωρίσαμε στα μέσα τις δεκαετίας του 2000.
Από τότε οι θαυμαστές τους αυξάνονται αφού δεν είναι και λίγες οι συναυλίες που έχουν δώσει μέχρι σήμερα, γεγονός που βοηθάει τα μέγιστα στην προβολή της κάθε μπάντας και κρατάει τον κόσμο ζεστό.
Τα Γυμνά Καλώδια είναι ένα γκρουπ με γεμάτες μπαταρίες και όρεξη για δημιουργία, νιώθουν ότι τώρα ξεκινάνε ουσιαστικά την πορεία τους και τα όνειρα τους είναι πολλά.
Συνέντευξη στον Νίκο Γραμμάτο
– Κυκλοφορήσατε δίσκους και από ανεξάρτητη εταιρία, και ελεύθερα στο διαδίκτυο. Δεν θέλατε να χτυπήσετε την πόρτα κάποιας από τις μεγάλες δισκογραφικές; Πως καταλήξατε στους Friends;
Όταν βγάλαμε το 1ο cd με το «Θέλω», το είχαμε κάνει για προσωπική ευχαρίστηση και μόνο. Τα δεδομένα άλλαξαν πολύ γρήγορα βέβαια, και λόγω του μικροβίου της μουσικής, αλλά και γιατί το «Θέλω» άρχισε να παίζεται. Δεν το είχαμε δει ποτέ «επαγγελματικά» αν θέλεις. Στην πορεία όμως προέκυψαν πολλές συναυλίες, και το ένα φέρνει το άλλο. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι ο μόνος τρόπος να μπεις στα ηχεία ήταν να το κάνεις «δώρο». Οπότε το 2006, με την «Νεράιδα της Απελπισίας» αρχίσαμε να δίνουμε δωρεάν τα τραγούδια. Συνεχίστηκε αυτό και το 2007-8 με το «Μια ζωή σε μια στιγμή». Το ζήτημα όμως πάντα με όλες τις ρομαντικές μπάντες σαν κι εμάς ήταν να υπάρχεις και στο «ράφι». Και μας λέω ρομαντικούς, λόγω της καταστάσεως σήμερα. Οπότε η δισκογραφική στο δίνει αυτό. Γι’ αυτό και προς το παρόν είμαστε στην Friends. Επειδή όμως τα δισκογραφικά δεδομένα αυτές τις εποχές αλλάζουν πολύ γρήγορα, δεν ξέρεις τι γίνεται αύριο και πως τελικά πρέπει να δράσεις για να επιζήσεις.
– Η δισκογραφική έχει να σας δώσει κάτι εν έτη 2010; Κρίνετε απαραίτητο μια μπάντα πλέον να αναζητά κάποιο συμβόλαιο; Εξάλλου ούτε promotion σας δίνετε, ούτε ποσοστά επί τον πωλήσεων!
Δεν είναι απαραίτητο να έχεις κάποιο συμβόλαιο, ο καθένας μπορεί να δράσει μόνος του. Οι εταιρίες απλώς σου καλύπτουν ορισμένα πράγματα, δελτία τύπου, video clip, τίποτα γνωστούς σε ένα – δυο σταθμούς, και τέτοια πραγματάκια. Φιλότιμες οι προσπάθειες τους βέβαια καμιά φορά, αλλά ο κόσμος άλλαξε guys…
– Ενάντια του downloading; Υπέρ; Αδιάφοροι;
Εξαρτάται τώρα πια. Γιατί το κάνεις και πως το χρησιμοποιείς. Αλλά γενικότερα το downloading κατέστρεψε την δισκογραφία.
– Το ραδιόφωνο βοηθάει πλέον τα ροκ σχήματα ή δεν σας ενδιαφέρει πια αυτό το μέσο; Μήπως η διαφήμιση γίνεται περισσότερο μέσω του διαδικτύου;
Το διαδίκτυο σίγουρα παίζει έναν πολύ μεγάλο ρόλο, αλλά όλα συμβάλουν. Σε όσα περισσότερα σημεία του χάρτη υπάρχεις, καλύτερα για σένα. Απλώς τρώμε τόση πολύ πληροφορία κάθε μέρα από παντού, που τι τον νοιάζει τώρα τον άλλο αν στο video του Θέλω αυτοκτόνησα κανονικά και τέτοια. Το μη ανεξάρτητο ράδιο παίζει συνήθως ότι του επιβάλουν. Το ανεξάρτητο ράδιο παίζει ότι γουστάρει (ευτυχώς) αλλά ο κόσμος μπήκε σε καλούπι τώρα πια. Ακούει κονσέρβα.
– Μιλήστε μου για την νέα σας δουλειά, τι προσδοκούσατε όταν σκεφτήκατε να την κυκλοφορήσετε ;
Η νέα μας δουλειά λέγεται «Οι μικροί μας ήρωες». Δεν προσδοκούμε τίποτα από καμία μας δουλειά. Είμαστε πολύ αισιόδοξοι άνθρωποι και ζούμε για να παίζουμε μουσική. Ελπίζουμε καθημερινά για πράγματα, και το μεγαλύτερο από αυτά είναι να είμαστε καλά και να έχουμε λόγο πάντα να γράφουμε και να παίζουμε.
– Τι πρέπει να υπάρχει μέσα σε μια μπάντα για να κρατήσει μέσα στον χρόνο; Τι έχετε να πείτε για τις μπάντες που μετά από 15 – 20 χρόνια σπάνε;
Η μπάντα πρέπει να έχει χημεία. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι δεμένοι. Κι ας έχουν ο καθένας διαφορετικά όνειρα. Η μπάντα είναι το πλοίο. Οι επιβάτες είναι διαφορετικοί και μπορεί να έχουν τον ίδιο προορισμό αλλά για διαφορετικό λόγο. Δεν ξέρουμε ποτέ το πώς και το γιατί φτιάχτηκε μια μπάντα. Γι’ αυτό και δεν μπορείς να κατανοήσεις το λόγο που σπάνε. Δεν μπορείς να είσαι «μέσα». Είναι κρίμα βέβαια, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που άμα δεν είσαι προσγειωμένος, την ψωνίζεις και μετά πάει. Νομίζεις ότι η μπάντα είναι ένας άνθρωπος. Και αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Η μπάντα είναι οι δεσμοί μεταξύ των μελών της.
– Ξεκινήσατε στα μέσα μιας δεκαετίας που πουλούσε το αγγλόφωνο ροκ, όσο πουλούσε δηλαδή. Σκεφτήκατε να τραγουδήσετε αγγλόφωνα; Το σκέφτεστε τώρα;
Σκεφτήκαμε που και που να γράφαμε 1 κομμάτι αγγλόφωνο σε δίσκο. Κάναμε και μια μικρή απόπειρα. Αλλά μετά σκεφτήκαμε ότι η πρώτη μας γλώσσα δεν είναι τα αγγλικά, οπότε ας το κάνουν αυτοί που είναι η πρώτη τους γλώσσα τα αγγλικά. Ξέρω ‘γω; Φαντάσου έναν άγγλο να τραγουδάει ελληνικά.
– Πείτε μας κάποια αγαπημένα ξένα σχήματα που γουστάρετε πολύ και κάποια Ελληνικά που θαυμάζατε για κάποιο λόγο.
Γενικά είμαστε πολύ ενθουσιώδεις και τους θαυμάζουμε όλους! Τώρα να μην μπλέξουμε ονομαστικά γιατί είμαστε και 4 άτομα στην μπάντα και ο καθένας ακούει του κεφαλιού του..
Τρέφουμε πολύ μεγάλη εκτίμηση για τον Μάνο Ξυδού, που δυστυχώς μας άφησε. Είχαμε τραγουδήσει μαζί το «Μέσα στη νύχτα μου» και είχαμε παίξει παρέα στο Κύτταρο. Συν τοις άλλοις, στεκόταν πολύ κοντά μας και η απουσία του μας έχει συγκλονίσει, και θα μας λείπει συνέχεια.
– Ποιοι κατά την γνώμη σας είναι ήρωες σε αυτή την εποχή;
Όλοι είναι ήρωες. Εσύ, εγώ, οι αναγνώστες, η Τζούλια.. Όλοι. Οι ήρωες που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά, πέθαναν μαζί με την παιδικότητά μας. Και έγινε ο κόσμος τόσο βίαιος και τόσο φοβερός, που για να επιζήσεις πρέπει να είσαι ήρωας. Πρέπει να είσαι ήρωας για να είσαι μετανάστης, ή φορολογούμενος, ή επαναστάτης, ή ιερόδουλη. Οι ήρωες είσαστε εσείς που επιβιώνετε. Οι υπόλοιποι δυστυχώς είναι νεκροί, με εξαίρεση αυτούς που άφησαν πίσω τους έργο ζωντανό.
– Τι σας ξενερώνει στον κόσμο μας;
Μας αρέσει που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, κι ας είναι τόσο δύσκολο πια να τους βρεις. Μας αρέσει που ο κόσμος έχει ακόμα ελπίδα. Και που τραγουδάει τραγούδια. Μας αρέσουν και κάποια άλλα πράγματα ακόμα. Αλλά όλα τα άλλα μας ξενερώνουν…
– Έχουν ολοκληρωθεί τα όνειρά σας σαν συγκρότημα; Υπάρχουν πράγματα που ονειρεύεστε ακόμα;
Δεν έχει ολοκληρωθεί τίποτα ακόμα. Είναι όλα στην αρχή πιστεύουμε. Θέλουμε να γράψουμε πολλά τραγούδια ακόμα. Και να κάνουμε πολλές συναυλίες. Ονειρευόμαστε για το παραμικρό. Είναι το πιο ωραίο πράγμα να ονειρεύεσαι. Είναι το μόνο που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει.
– Σκεφτείτε πως απέναντί σας έχετε νέα παιδιά που διψάνε να πάρουν μηνύματα – οδηγούς για την ζωή τους, τι θα τους λέγατε; Πως θα τους συμβουλεύατε να ζούνε την ζωή τους σε αυτόν τον άγριο κόσμο;
Ο μόνος τρόπος είναι η αγάπη.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την συνέντευξη. Και εσάς και τους αναγνώστες σας. Σας ευχόμαστε να είστε πάντα όλοι καλά και να περνάτε πάντα όμορφα.
helectra
Περιοδικον Ποικιλης Υλης 